Cytat:

Umiłowani w Chrystusie Bracia Kardynałowie
Drodzy Bracia i Siostry zebrani w Bazylice!

Przed nami kolejne Konklawe. Pierwsze, które zmieni tak wiele. Oto w bliskim, daj Boże, czasie, kiedy usłyszymy radosne słowa Habemus Patriarcham, Stolica Apostolska wejdzie w nową epokę. Zajdą historyczne zmiany. Na ulicach pojawią się samochody, lampy gazowe oświetlą chodniki, a na arenie politycznej zrodzą się nieznane dotąd problemy. Istotnie, wejdziemy w obcy nam świat, w którym potrzebujemy przewodnika. Tym przewodnikiem będzie nasz nowy Ojciec Święty, następca Sylwestra I. Ta osoba jest wśród nas, Kardynałów lub pozostałych duchownych. Dlatego pozwolę sobie, podobnie jak w wielu Mszach Pro Eligendo Pontifice, obrać jako główną oś tej homilii podstawowe pytanie - jakiego Patriarchy potrzebujemy? Jest to pytanie kluczowe, przede wszystkim dla nas, elektorów. Potrzebny nam przede wszystkim Patriarcha aktywny. Taki, który niemal codziennie znajdzie choćby chwilę, aby spełnić swoje obowiązki. Będzie stale zorientowany w sytuacji Państwa i Kościoła, będzie angażował się we wszelkie inicjatywy oraz organizował własne. Czy znalezienie takiego kandydata wydaje się niemożliwe? Nie! Nasz nowy Arcypasterz musi przede wszystkim chcieć być Patriarchą! Musi odczuwać z tego radość, satysfakcję, spełniać swoje ambicje, realizować się. To jest recepta na Ojca Świętego, który nie będzie nas zawodził swoją nieobecnością, brakiem inicjatywy. Należy jednak uważać, aby Patriarcha nie był jedynie pełen młodzieńczego zapału. Ów zapał musi iść w parze z doświadczeniem. Należy, aby nasz nowy Ojciec Święty był sprawdzony jako pasterz mniejszych społeczności wiernych, wykonawca powierzonych mu zadań. Musimy też mieć na uwadze, aby miał on w Rotrii na tyle długi staż, żeby znł; już niełatwą do pojęcia specyfikę Kościoła. Powinien być to ktoś, kto wspinając się po szczeblach duchownej kariery, uczył się od bardziej doświadczonych, a jednocześnie nabywał doświadczenie, którego nie da się zdobyć opierając się jedynie na seminaryjnej edukacji. Ktoś, o kim można rzec, że Rotrii spróbował zewsząd. 

Idzie nowe, Umiłowani Bracia, idzie nowa epoka, nowe wyzwania i nowe idee. Potrzebujemy kogoś świeżego, z nowym spojrzeniem na pewne kwestie, kogoś, kto nie tylko jest do Rotrii przyzwyczajony, ale czerpie codzienną drobną radość z działalności w niej i potrafi się tą radością dzielić. Mówiąc o świeżości nie mam na myśli niedoświadczenia, lecz młodzieńczą kreatywność, ciekawość i zapał. 
Spośród tych, którzy wykazują ku temu niezbędne cnoty, już niebawem Duch Święty wyłoni jednego, aby zasiadł na Złotym Tronie, przywdział Triregnum na swe skronie i obrał we władanie Kościół Święty i Państwo Kościelne Rotria, jako namiestnik Chrystusa w Mikroświecie.

Was, Bracia Kardynałowie, proszę o wytężenie Waszej niezaprzeczalnej mądrości. Wykorzystajmy te ostatnie dni na dogłębne przemyślenie. Sami zadajmy sobie w duchu pytanie - jakiego Patriarchy potrzebujemy? Gdy już nakreśli się nam ten wzór, spróbujmy go dopasować do odpowiedniego kandydata. W tej kolejności, a nigdy odwrotnie! Głosujmy kierowani szczerą troską o losy Bożej Owczarni, nie zaś preferencjami personalnymi. Módlmy się też o to, abyśmy stali się na ten czas jedynie narzędziami w rękach Stwórcy, którego mądrość przecież nieskończenie przekracza naszą. On dużo lepiej wie, który z nas duchownych godzien, a nawet winien jest zasiąść na Tronie Pawłowym. 

Tych z Was, Umiłowani Bracia, którzy pozostaniecie na zewnątrz Kaplicy Sykstyńskiej, proszę o głęboką modlitwę. Proście o światło Ducha Świętego dla nas, Elektorów, abyście już niebawem mogli cieszyć się najlepszym Pasterzem. Proszę Was również o cierpliwość. Wybór Ojca Świętego to priorytet nad priorytetami, sprawa najwyższej wagi, kwestia Boska. Pamiętajcie, że Kolegium Kardynalskiemu najbardziej zależy, aby obrało godnego następcę Sylwestra I. 

Amen.