Cytat:Całą drogę do Rotrii oddziały Zakonu Szpitala Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie spędził na śpiewaniu pobożnych pieśni. Sam Wielki Mistrz wpadł w głęboką ekstazę. Gotów był na wszystko, nawet na śmierć. Gotów był do ostatniego tchu walczyć z pohańcami, jak każdy z jego podwładnych. Jedno tylko trapiło jego myśli. Jak ciężkozbrojna jazda krzyżacka poradzi sobie z nieuchwytnymi wojskami pogan? Przecież ci mogliby po prostu zasypać chmarą strzał jego wojska i uciec. Jednakże Mistrz odgonił od siebie te myśli. Nie przyszedł na tą wojnę po chwałę i zwycięstwo. Przyszedł, żeby odbić Święte Miasto i odkupić dusze nikczemnych braci którzy jęczeli teraz w piekle.
W tej samej chwili Krzyżacy przestąpili granicę Rotrii.
- Gott ist mit uns - zakrzyknał Wielki Mistrz

Cytat:Po długim marszu połączone wojska krzyżackie dotarły przed wojska Hermaneryka. Wielki Mistrz przejął dowództwo nad wszystkimi oddziałami i rozkazał im ufortyfikować się w taborze, który dodatkowo otoczony kozłami hiszpańskimi wypróbowanymi poprzednio przez pana Tauera w kampanii na Pokuciu przeciwko Tatarom. Przed kozły rzucone masę tak zwanych kruczych stóp, które miały na celu zranienie kończyn koni. Zakonnicy zeszli z koni i ustawili się szeregu za skutymi łańcuchami taborami.  Wojska pohańskie z wrzaskiem, przeprowadziły chaotyczny atak uniemożliwiając Krzyżakom dobrze się przygotować. Jednakże konnica pogańska została bardzo przerzedzona przez krucze stopy i kozły hiszpańskie, które jednak mimo wielu strat zostały pokonane. Wtefy przed tabory zostały rzucone uprzednio przygotowane pochodnie które rozpalając suchą trawę siały zamęt w wierzchowcach nieprzyjaciela, które bały się przeskoczyć ognistą zasłonę. Wnet zabrzękały kusze - wielu wojów Hermaneryka poginęło. Jednakże wymyślili oni sposób na przeforsowanie ognia - rzucili na niego ciała martwych i przeszli po nich. Rozpoczął się szturm taboru, który jednak się nie powiódł. Zakonnicy stracili mało ludzi, kiedy bowiem doszło do walki wręcz kosili oni swoimi oburęcznymi mieczami gorzej i uzbrojonych w krótszą broń pogan. Hermaneryk zaniechał szturmu, i udał się do swego namiotu by obmyślić, jak zdobyć tabor.

Cytat:W godzinach nocnych do skromnego namiotu Wielkiego Mistrza, niczym wyróżniającego się wśród innych przyszedł jeden z wyżej postawionych braci rycerzy.
- Wielki Mistrzu! Dostrzegliśmy jakieś ruchy na prawym skrzydle.
Mistrz, który czyścił właśnie zakrwawiony miecz, szybko wstał i udał się za mnichem.
- Tam! - powiedział rycerz i chorąży łęczycki zwrócił oczy w tamtą stronę.
Rzeczywiście, tam coś się ruszało, jednak panowały straszne ciemności i trudno było te ruchy rozpoznać.
- To na pewno nie dezerterzy z naszego obozu! Bić na alarm! Poświecić pochodniami i strzelać w tych diabłów.
Sam Mistrz naciągnął w mig własną kuszę, dając dowód swojej wielkiej siły i wystrzelił. Zakonników doszedł jęk rannego. W tej chwili Młodszy z Tauerów zrozumiał, co się dzieje.
Podczas gdy wszyscy mnisi strzelali we wskazanym kierunku Wielki Mistrz krzyczał:
- Oni odciągają kozły! Chcą zrobić pole do manewru jeździe!
Za późno. Mistrz usłyszał dudnienie końskich kopyt. Teraz zostały tylko krucze stopy. Kozły zostały unieszkodliwione.

Cytat:- Bracie Janie - Wielki Mistrz zwrócił się do Wlk. Marszałka, stojącego nieopodal. - Zbierz dwie chorągwie jazdy, razem z bratem Szpitalnikiem. Niech na mój sygnał rozsuną tabory i uderzą na pohańców. Wielki Marszałek skinął głową i oddalił się by wykonać rozkaz Mistrza, który tymczasem wydawał instrukcje kusznikom.
- Ponownie ładować kusze! Strzelać seriami.
Wkrótce przy blasku księżyca dało się widzieć nadciągającą jazdę pogan. Krucze stopy niewiele poczyniły strat w ich szeregach. Teraz nie było już żadnej przeszkody. Woje Hermaneryka wlewali się potokami przez wyrwy w szeregach kozłów.
- Feuer!! - zakomenderował Wielki Mistrz.
Wielka chmura bełtów, i tak niedostrzegalna w ciemnościach opadła na pewnych zwycięstwa barbarzyńców i przerzediła mocni ich szeregi. Jednakże Mistrz usłyszał jęki rannych i krzyki trafiony także w swoich szeregach. Co się dzieje, spytał sam siebie w myślach. I pojął, o co chodzi. Podczas gdy jedni wojownicy pogsńscy nadciągqli ma tabor, drugi oddział ostrzeliwał kuszników krzyżackich, skutecznie unieszkodliwiając wielu z nich.
- Kryć się! - krzyknął von Tauer. Nie zamierzał tracić większej ilości ludzi.
Taktyka Hermaneryka działała. Kusznicy musieli się kryć zamiast strzelać w nadciągającą nawałnicę barbarzyńców. Mistrz Stanisław, wymyślił jednak jak temu przeciwdziałać. Rozkazał kusznikom wychylyać się zza umocnień pojedynczo i pojedynczo strzelać. Mimo że taki sposób obliczania wiele mniej umniejszał szeregi przeciwnika, to przynajmniej kusznicy mogli strzelać, a nie kryć się bezczynnie za fortyfikacjami.
W tej chwili Mistrz skinął głową do siedzącego na koniu Marszałka. Tabory rozstąpiły się w jednym miejscu i jazda krzyżacka uderzyła. Łucznicy pogańscy ostrzeliwali teraz oddział Wlk. Marszałka i Szpitalnika, przy okazji zabijając swoich, kusznicy mieli więc wolną rękę.
- Feuer!! - ponownie wypowiedział komendę Mistrz i tym razem bełty opadły na łuczników, siejąc w ich szeregach spustoszenia. Między jazdą krzyżacką a pohańcami wywiązała się zażarta, okrutna walka

Cytat:Sami Wielki Marszałek i Wielki Szpitalnik rzucali się w wir walki, dając pole do popisu ichniemu męstwu i zręczności w walce. Szala zwycięstwa zaczęła powoli przechylać się na stronę wojowników Chrystusa.
Hermaneryk obserwując sytuację z pobliskiego wzgórza odczuwał niepokój. Wyraźnie widać było że jego wojownicy powoli zostają spychani do szeregów kozłów. Zdziesiątkowani łucznicy uciekali w popłochu. W ta kiej sytuacji ppgański wódz rzucił dodatkowo do walki połowę swoich pozostałych sił w liczbie 4 pułków. Podzielił te pułki na dwie grupy, jeden pułk najlepiej uzbrojony, w kutą broń, partyzany i solidne napierśniki, acz bez hełmów i osłon rąk stanął przy wyrwie w szeregu kozłów. Miał tej wyrwy bronić, a jednocześnie zagrozić drogę uciekinierom. Pozostałe trzy pułki jechały właśnie zaatakować  wojska krzyżackie z boku. Wydawało się, że e zakonnicy poniosą klęskę, ale wtem na wojska mające oskrzydlić mnichów zaatakowały Większa i Mniejsza Chorągwie Wielkiego Mistrza pod dowództwem tegoż oraz I chorągiew rycerzy zakonnych. Stosunek sił się wyrównał, i w ciszy nastającego świtu słychać było tylko szczęk oręża, jęki rannych, krzyki dobijanych zdobnymi mizerykordiami, bądź powalanych toporną, prymitywną bronią pogańską.

Cytat:Hermaneryk z gniewem spogladal na gońca, który przyniósł mu niepomyślną wiadomość.
- Powtórz, psie. - wycedził do zwiadowcy.
- Dwie mile stąd idą w naszym kierunku wojska polskiego i króla i wielkiego księcia litewskiego, pod dowództwem ruskiego wielmoży.
- Hermaneryk spąsowiał. Przy sobie pozostawił jeno stu najwyborniejszych wojowników, a pozostałemu tysiącowi nakazał urządzić zasadzkę w lesie na wojska pułkownika von Lichtensteina. Pięciuset innym wojom rozkazał wspomóc wojska walczące z Krzyżakami, którzy nadal opierali się jego wojskom.