Umiłowani Bracia, były ambasador pewnego państwa przy Stolicy Apostolskiej, który przez długi okres raczył uprzykrzać nam życie swoją obecnością okraszoną dosyć czerstwym humorem, podczas jednej z dyskusji w Królestwie Dreamlandu dokonał aktu, który można śmiało scharakteryzować jako confessio extraiudicalis. Ów człowiek, w wolności od jakiegokolwiek przymusu, przyznał uczciwie i bez ogródek, że rozpętaną przeciwko Państwu Kościelnemu oraz mojej osobie kampanię szyderstw oraz obrażania motywuje wyłączenie poczuciem skrzywdzenia, którym rzekomo miało być zwolnienie z Uniwersytetu Rotryjskiego (osobiście poczytuję tę decyzję jako udany początek sprawowania kurateli nad UR).

Nie chcąc zniżać się do poziomu adwersarza oddam głos Schopenhauerowi, który w swoim eseju dotyczącym erystyki dobitnie opisał stosowane przez ex-ambasadora metody działalności jako przejaw ubóstwa intelektualnego: Kiedy zauważysz, że przeciwnik jest silniejszy od ciebie, przyczepiaj się do niego, bądź z nim obelżywy i gburowaty. Przyczepka polega na tym, aby odejść od przedmiotu dysputy (ponieważ tu sprawa przegrana) i przejść do dysputującego to jest w taki lub owaki sposób napaść na jego osobę […]. Przy ataku zaś osobistym przedmiot zupełnie się zarzuca i napaść kieruje się na osobę przeciwnika, którą się traktuje obelżywie, złośliwie i gburowato. Jest to zwrot od sił duchowych do fizycznych lub zwierzęcych [Sztuka prowadzenia sporów, par. 107-108]

Drodzy Bracia, oto upada domniemany intelektualny etos reprezentowany przez grono "zielonych naukowców", gdzie za mądrymi słowami kryją się niewysłowione pokłady małostkowości. Nie mamy czego żałować, że z całą stanowczością wyrzuciliśmy tę szajkę z naszych ziem.

Eminencjo Wielki Inkwizytorze, z tymi ludźmi nie ma co dyskutować. Każda, nawet najmniejsza utarczka słowna z niewyżytymi wielkimi mędrcami z kraju, gdzie trawa jest zieleńsza sprowadza się do jeszcze większej (z ichże strony) obsesji seksualno-obstrukcyjnej. Nie warto dawać im kolejnych podniet, bo jak mówią dwa porzekadła: co za dużo to nie zdrowo, a w konsekwencji przyjemności trzeba dozować, nie wszystko na raz. Bo w końcu zniszczą sobie wszelkie narządy wewnętrzne dolne poprzez tę zabawę bez trzymanki - dlatego, zgodnie z zoologiczną zasadą: rozsierdzonych małp się nie uspokaja, one same się w końcu uspokoją (jak zniknie podnieta).

Na zakończenie cytaty z mojej ulubienej Księgi Syracydesa (skoro już Eminencja Sieniawski zacytował filozofa, i to nie byle jakiego), czas by powiedziała mądrość wiary - tak znienawidzona przez przodowników oświecenia Ligi Bluszczowej: Na konia - bicz, na osła - wędzidło, a kij na plecy głupiego. Nie odpowiadaj głupiem według jego głupoty, byś nie stał się jemu podobnym (Syr 26, 3-4). I z tym hasłem wszystkich zostawię - prosząc o nie zwracanie uwagi na kraj, którego notabene nie uznajemy.

Umiłowani, dzisiaj nasza realowa rzeczywistość została zdominowana przez informację o śmierci prof. Krzysztofa Penderckiego. To bez wątpienia ogromna strata dla świata muzyki, bowiem dzieła Maestro są znane pod każdą szerokością geograficzną. Warto nadmienić, że Pan Profesor pomimo sławy oraz estymy, jaką był otaczany, pozostał człowiekiem skromnym, serdecznym oraz otwartym, zaś na sercu leżała mu troską o kształcenie nowych pokoleń artystów, dlatego w podtarnowskich Lusławicach wzniósł Europejskie Centrum Muzyki, które pozostanie pomnikiem trwalszym niż spiżowy. Jako kompozytor mocno czerpał ze skarbca muzyki liturgicznej oraz sakralnej, czego wyrazem jest chociażby Pasja według św. Łukasza, Credo czy Polskie Requiem. Nadto tworzył muzykę filmową, utwory instrumentalne oraz kompozycje sceniczne. Prośmy Pana Jezusa, aby przyjął do wieczności tego sługę, który starał się chwalić Boga poprzez swój wielki talent. Pie Jesu, Domine, dona ei requiem...

Poniżej zamieszczam hejnał licheński, który napisał jako wotum ofiarowane Matce Bożej Licheńskiej. Utwór używany jest podczas odsłaniania oraz zasłaniania wizerunku Najświętszej Marii Panny.