W I E L K I   T R Y B U N

jak powszechnie wiadomo słowo stanowi oręż - czasem bardziej dotkliwy aniżeli fizyczne ugodzenie śmiercionośnym narzędziem, bowiem rana cielesna, po powstaniu i opatrzeniu, goi się w pewnym okresie czasu, a verbum malum na wzór trucizny zatruwającej zdrowy organizm, sieje spustoszenie w ludzkich umysłach, narażając obrażonego na negatywne - a co ważniejsze niezawinione - konsekwencje zjawiska, które starożytni Rzymianie zwali infamią. Jak wiadomo stopniowe przesuwanie granic dobrego smaku, kultury osobistej czy społecznej jest charakterystyczne dla czasów współczesnych. Ludzie odzierają się z dobrych obyczajów na rzecz pogardy, nienawiści, szyderstwa. Być może społeczeństwa świeckie w imię źle pojętej tolerancji hołdują takim praktykom, ale wśród Ludu Bożego nie może być na to zgody! Zatem powołując się na wrodzone i naturalne prawo - przysługujące każdemu człowiekowi - do obrony dobrego imienia, a także dla zachowania należnego szacunku wobec godności episkopatu jako urzędu pasterskiego oraz przewodzącego Kościołowi, chcąc również zadośćuczynić cnocie sprawiedliwości, która żąda oddania każdemu tego, co się mu należy, pokornie proszę Święte Oficjum o roztropne osądzenie sprawy w trosce o zachowanie wiernych od niepotrzebnego zgorszenia.