Gloriosa Rivoluzione - Wersja do druku

Dwa dni minęły od pierwszej reakcji władz rotryjskich na szerzący się bunt. Komuniści w międzyczasie zajęli całe nadbrzeża rzeczne zbliżając się do starożytnych murów Apostolskiego Miasta, skąd bardzo celnie odstrzeliwali ich kusznicy i łucznicy. Niestety... plebejusze wdarli się na Ponte d'Ofizzio, Ponte San Sebastiano oraz Ponte di San Angelo, a przez nie do obwarowanego miasta. Palili wszelkie pałace jakie znaleźli, burzyli kościoły... Rozpoczęli także prześladowania szlachty i duchownych, wołając wesoło: "Lecz kiedy wybije godzina powstania, kapłanom lud ucztę zgotuje, muzykę piekielną zaprosi do grania, a szlachta niech wtedy tańcuje!" Kardynał Medyceusz wraz z kardynałem Orańskim i Gonfalonierem Drederem przebywał w Pałacu św. Pawła na wzgórzu Welia, skąd obserwowali upadek miasta. Wydali też rozkaz zabraniający wjazdu Ojca Świętego do Apostolskiego Miasta, ze względu na jego bezpieczeństwo. Orański, jako kamerling pilnował majątku i dobytku Kościoła, Medyceusz zaś, znający doskonale wzgórza miasta, które zdobywał przed laty, obmyślał plan obrony. Dreder natomiast decydował o ruchu wojsk. Patrząc w dół widzieli zrujnowane kościoły, płonące pałace, cieszącą się hołotę, rubasznie tańcującą nad trupami rotryjskich rodzin. Widok zapierał dech w piersi, widząc jak potężne Państwo Kościelne zamienia się po raz kolejny w ruinę. Orański spojrzał tylko na Medyceusza i rzekł: "Jak nie Skarlandczycy, to komuniści. Ironia losu."

Najgorsze dopiero się zaczęło. Kiedy wspólnotowcy opanowali wzgórza Lateranu i Kwirynału, dzielnie bronił się tylko Awentyn, Eskwilin i Welia. Na Lateranie jednak rozpaliło się piekło. Niejaki Gulliete, hrabia przeszły na stronę buntowników, wzniósł naprzeciw Bazyliki Laterańskiej narzędzie szatana - gilotynę, na którą natychmiast skazywano biednych kanoników laterańskich. Głowę stracili również inkwizytorzy pracujący pod nieobecność Wielkiego Inkwizytora, przebywającego na pielgrzymce w Rzeczpospolitej. Krew lała się przeobficie... Lud skandował zadowolony: "O cześć Wam, biskupi, magnaci, za naszą niewolę, kajdany, o cześć Wam patriarchowie, książęta, prałaci, za kraj nasz krwią bratnią zbryzgany". Partyzanci nie mieli litości. Największym echem obiła się śmierć sióstr klarysek z laterańskiego zakonu Matki Bożej Ratunku Ludu Rotryjskiego, które to natychmiast publicznie zgilotynowano.