Dziękujemy za wypowiedź Eminencji Pio de Medici. Zarządzam jednodniową przerwę w obradach. Jako, że od soboty, 2 maja 2020 rozpocznie się II Kongregacja Generalna Towarzystwa Jezusowego, proszę, aby do dnia 7 maja 2020 pracą Komisji pokierował ekscelencja Gagik Bagratyda. Będę teraz tylko nadzorował pracę i w razie potrzeby interweniował.

ze swojej strony mogę stwierdzić, że jestem optymistą w kwestii obrządku bizantyjskiego, jeżeli tylko występuje wola (a bez wątpienia mamy z nią do czynienia) animowania takiej formy liturgii. Niestety moja wiedza w materii ceremonii wschodnich jest mocno ograniczona i wielce niewystarczająca, dlatego swoją rolę widzę bardziej w kontekście doradztwa w kwestiach prawnych oraz bieżącej partycypacji w pracach komisyjnych. Wierzę jednak, że kompetencje Szacownego Gagika będą stanowiły pomoc, dzięki której w nieodległym czasie sporządzimy projekt stosownego dokumentu.

W sprawie nazewnictwa optuję za obrządkiem welijskim jako formą uhonorowania soboru, gdzie po raz pierwszy pojawiła się ta idea. Uważam także, że o ile obrzędy analogiczne do tych zawartych w Rytuale Laterańskim mogłyby nieznacznie różnić się od obecnie funkcjonujących, o tyle jednak dobrze będzie, gdy celebry codziennie uzyskają swoją specyfikę czy odmienne elementy - wszak z nich korzystać będziemy najczęściej.

W mojej opinii ogólny szkielet liturgii powinien być stały, zaś częścią zmienną quasi-Liturgia Słowa, która obejmowałaby np. przywołanie czytania z dnia czy omówieniem sylwetki wspominanego patrona. Całość musi być prosta - na tyle, aby duchowny, który raczej nie będzie obeznany z zawiłościami ceremoniałów wschodnich, zgrabnie poradził sobie z zadaniem cyklicznego organizowania takich celebr. Dobrym rozwiązaniem byłoby zatem przedstawienie scenariusza/schematu, a także wyjaśnień a la realne OWMR.

Jeżeli jest dostępny w sieci kalendarz jakiegoś Katolickiego Kościoła Wschodniego, który będzie klimatycznie wpisywał się w obrządek - to wydaje mi się, że możemy go zastosować. Ważne, aby czytania były po polsku, bowiem publikowanie życiorysów czy lekcji w językach, które zna garstka osób nie miałby sensu.