(30.10.2020, 12:32:49)Ametyst I Dziecię napisał(a): To nie był czasem kardynał Francis George z Chicago? Tak mi coś świta.

(30.10.2020, 13:51:45)Michał Franciszek Lisewicz napisał(a): Tak, Wasza Eminencjo.

Cytat:

NOTA BIOGRAFICZNA OTTONA ARCYBISKUPA KENT

Otton Kent 3 lipca 2010 roku otrzymał nominację kapłańską od arcybiskupa Ferdynanda von Habsburga Lotaryńskiego Radziwiłła. W tym samym roku w miesiącu październiku obronił doktorat pod tytułem „Wiara, nadzieja i miłość - sztandar prawdy ewangelicznej”. Komisja oceniła tę pracę na ocenę bardzo dobrą minus. W tym samym czasie ksiądz Otton Kent napisał drugą rozprawę doktorską pod tytułem „Zalety i wady ogniska domowego - Maryja matką ludzi”. Za niniejszą publikację otrzymał ocenę dobrą z plusem. Nadto pojawiła się trzecia rozprawa doktorska pod tytulem „Nie każdy, kto mówi mi Panie, Panie jedzie do Królestwa Niebieskiego, lecz en, kto spełnia wolę Ojca mego, który jest w niebie”. Ta praca nie została oceniona. 

Za pontyfikatu Ewarysta I, 28 sierpnia 2011 roku, ksiądz Otton Kent utracił obywatelstwo rotryjskie, zaś rok później, 5 czerwca 2012, za pontyfikatu Aleksandra III otrzymał nominację na biskupa wileńskiego i biskupa Ordynariatu Polowego Wojska Rzeczpospolitej Obojga Narodów, co zostało zatwierdzone 10 czerwca 2012 roku. W tym samy roku w miesiącu listopadzie biskup Otton Kent otrzymuje inwestyturę arcybiskupią, tym samym obejmuje diecezję Gnieźnieńską. Arcybiskup Otton Kent dnia 27 lutego 2013 roku, bullą patriarchy Aleksandra III, został mianowany  kardynałem Kościoła Rotryjskiego. 

Kardynał Otton Kent 7 maja 2013 roku został powołany na urząd Prefekta Apostolskiego przez patriarchę Sykstusa III. Jak stwierdził Sykstus III, kardynał Kent posiadał umiejetność zarządzania i administrowania. Kardynał Kent 10 maja 2013 roku włączył wie w dyskusję na temat „Czy ksiądz może być przedsiębiorcą?”. W tej debacie stanowczo opowiedział się Ewangeliczną prawdą, że „nie można dwom Panom służyć, Bogu i mamonie”. Kardynał Kent otrzymał także tytuł arystokratyczny, a było to 3 lipca 2013 roku. Tym samym tytułowano go Księciem Parmy. Niestety, w opinii kardynałów elektorów, 13 lipca 2013 roku została zabrana purpura kardynałowi Ottonowi Kent. Argumentowano to tym, że Otton Kent nie był w stanie pojawić się u patriarchy na Jego każde wezwanie. Tydzień później zwolniono arcybiskupa Kenta z urzędu Prefekta Apostolskiego oraz przeniesiono go do diecezji Paryskiej, zaś 24 lipca 2013 roku arcybiskup Otton Kent zmarł. 

Podsumowując powyższy materiał źródłowy, można wnioskować, że arcybiskup Otton Kent był osobą niezwykle ważną dla Kościoła Powszechnego jak i Partykularnego. Nie szczędził sił, aby zanurzyć się w nauce oraz pracy duszpasterskiej. Arcybiskup Otton Kent do końca powstał wierny Ewangelii. Spoglądając na ostatnie dni jego życia, można stwierdzić, że już w połowie lipca, przygotowywał się do odejścia z mikroświata, a decyzje podjęte przez Sykstusa III wynikały zapewne z niewiedzy. 

W opinii wiernych i duchowieństwa RON arcybiskup Otton Kent był człowiekiem zasłużonym dla Kościoła Rotryjskiego, jak również dla Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Choć posiadał kilku wrogów i osób negatywnie do niego nastawionych, to jednak miał bardzo liczne grono swoich zwolenników.

Kongregacja ds. Kościoła i Duchowieństwa wydaje pozytywną opinię, aby uczynić arcybiskupa Ottona Kenta Patronem Kościoła. 

+ Adalbertus Pronobis von Hippogriff-Piccolomini,
Prefekt Kongregacji ds. Kościoła i Duchowieństwa