Cytat:Deus, qui Apóstolis tuis Sanctum dedísti Spíritum: concéde plebi tuæ piæ petitiónis efféctum;
ut, quibus dedísti fidem, largiáris et pacem.

Cytat:

Bernard urodził się w rycerskim rodzie burgundzkim, na zamku Fontaines pod Dijon (Francja) w 1090 r. Jego ojciec, Tescelin, należał do miejscowej arystokracji jako wasal księcia Burgundii. Jego matka (Aletta) była córką hrabiego Bernarda z Montbard. Jako chłopiec Bernard uczęszczał do szkoły prowadzonej przez kanoników diecezjalnych w St. Vorles, gdzie ojciec Bernarda miał swoją posiadłość. Ojciec marzył dla syna o karierze na dworze księcia Burgundii. W Boże Narodzenie Bernardowi miało się pojawić Dziecię Boże i zachęcać chłopca, aby poświęcił się służbie Bożej. Kiedy Bernard miał 17 lat (1107), umarła mu matka. Zwrócił się wówczas do Maryi, by mu zastąpiła matkę ziemską. Będzie to jeden z rysów charakterystycznych jego ducha: tkliwe nabożeństwo do Bożej Matki.

Mając 22 lata wstąpił do surowego opactwa cystersów w Citeaux, pociągając za sobą trzydziestu towarzyszy młodości. Niedługo potem również jego ojciec wstąpił do tego opactwa. Żywoty Bernarda głoszą, że wśród niewiast powstała panika, iż nie będą miały mężów, bo wszystko, co było najszlachetniejsze, Bernard zabrał do zakonu.

Nadmierne pokuty, jakie Bernard zaczął sobie zadawać, tak dalece zrujnowały jego organizm, że był już bliski śmierci. Kiedy tylko poczuł się nieco lepiej, wraz z 12 towarzyszami został wysłany przez św. Stefana, opata, do założenia nowego opactwa w pobliżu Aube, w diecezji Langres, któremu Bernard od pięknej kotliny nadał nazwę Jasna Dolina (Clara Vallis - Clairvaux). Jako pierwszy opat tegoż klasztoru otrzymał święcenia kapłańskie. Miał wówczas 25 lat. W tym opactwie pozostał przez 38 lat jako opat. Stąd też rozpowszechniał dzieło św. Roberta (+ 1110) i św. Stefana (+ 1134) przez założenie 68 nowych opactw, toteż słusznie nadano mu tytuł współzałożyciela zakonu cystersów. Bernard nadał mu bowiem niebywały dotąd rozwój w całej Europie. Co więcej, oprócz nowych kandydatów w szeregi jego synów duchowych zaczęli się zaciągać także zwolennicy reformy z wielu opactw benedyktyńskich.

Źródło notki

ks. inf. dr net. Janusz Adam Zabieraj SJ
Proboszcz parafii pw. św. Marka w Wenecji

Cytat:

Umiłowani Bracia i Siostry,

jutro dobiegnie końca pontyfikat Patriarchy Jana II. Możemy różnie go oceniać. Z pewnością Jego Świątobliwość częściej zamknięty był w swoich apartamentach, niż był z nami w życiu codziennym. Ale owocem Jego posługi jest Sobór Florencki III, który przyniesie wiele dobrego. Tego jestem pewny. Dzisiaj, za przyczyną św. Jadwigi Wdowy, modlę się w intencji dziękczynnej za posługę tegoż Biskupa Rotrii. Wznoszę też modlitwy o światło Ducha Świętego dla kardynałów, którzy za niedługo zbiorą się na konklawe celem obrania nowego Ojca Świętego.

Możemy się wspólnie zastanowić, jakiego potrzebujemy Biskupa Rotrii. Każdy z nas chyba powie, że aktywnego. Pragniemy, aby Ojciec Święty był z nami na co dzień. Abyśmy widzieli go w wieściach z Pałacu Apostolskiego. Aby wraz z nami przeżywał trudy codziennego dnia. Wtedy jest dużo łatwiej o rozkwit Państwa Kościelnego. Potrzeba nam Patriarchy - Brata, Patriarchy - Ojca, Patriarchy - Robotnika. Patriarchy, powiedzmy brzydko, śmierdzącego zapachem swoich owiec. Mieliśmy wielu Patriarchów - więźniów Lateranu. Zamkniętych, nieobecnych. Mieliśmy dużo Patriarchów - Polityków. Tak, oni też wykonywali swój plan i przyczynili się do tego, że nadal stanowimy, nie bójmy się tego powiedzieć, potęgę Pollinu. Ale czy nie nadszedł wreszcie czas, na Patriarchę - Brata?

Módlmy się, aby kardynałowie-elekci na zbliżającym się konklawe dokonali właściwego wyboru. By kierowali się sercem, otwartym na powiew Ducha Świętego. Niech Patriarcha wybrany na jesienno-zimowy pontyfikat przełomu roku 2020/2021 obdarzy nas wszystkich wyjątkowym pontyfikatem. Pontyfikatem godnym reform, które przyniesie ze sobą Sobór Florencki III. I pamiętajmy - Ducha nie gaśmy! Amen.

ks. bp dr net. Janusz Adam Zabieraj SJ

Proboszcz parafii pw. św. Marka w Wenecji