+- Państwo Kościelne Rotria (https://forum.rotria.net.pl)
+-- Dział: INSTYTUCJE STOLICY ŚWIĘTEJ (https://forum.rotria.net.pl/forumdisplay.php?fid=217)
+--- Dział: Urzędy Kurialne (https://forum.rotria.net.pl/forumdisplay.php?fid=502)
+---- Dział: Pałac Laterański [Świętej i Powszechnej Inkwizycji] (https://forum.rotria.net.pl/forumdisplay.php?fid=105)
+----- Dział: Sala Plenarna (https://forum.rotria.net.pl/forumdisplay.php?fid=127)
+----- Wątek: Processus inquisitionis (poenalis) contra P.M.C. de Medici (/showthread.php?tid=1906)
RE: Processus inquisitionis (poenalis) contra P.M.C. de Medici - Michelangelo Piccolomini - 25.02.2020
Rozumiem i dziękuję za odpowiedź.
RE: Processus inquisitionis (poenalis) contra P.M.C. de Medici - Hieronim Sieniawski - 29.02.2020
![[Obrazek: Inquisici%C3%B3n_espa%C3%B1ola.svg.png]](http://rotria.pl/grafiki/Inquisici%C3%B3n_espa%C3%B1ola.svg.png)
IUDICIUM
IN NOMINE SUAE SANCTITATIS PATRIARCHAE ROTRIAE
IN NOMINE SUAE SANCTITATIS PATRIARCHAE ROTRIAE
Kongregacja Świętej i Powszechnej Inkwizycji, reprezentowana przez Jego Eminencję Hieronima kardynała Sieniawskiego jako Ponensa, rozpoznawszy sprawę z oskarżenia Jego Eminencji Michała Anioła kardynała Piccolominiego przeciwko Jego Ekscelencji Piusowi Marii Cezarowi biskupowi de Medici, a także zważywszy stan prawny i faktyczny, coram Deo postanawia, co następuje:
1° oddalić zarzut naruszenia dobrego imienia Strony Oskarżającej z kan. 130 § 1;
2° oddalić zarzut publicznego wzbudzania niechęci lub nienawiści podwładnych względem starszego w hierarchii z kan. 120;
3° oddalić zarzut poważnego naruszenia dobrych obyczajów w publicznym widowisku, mowie lub rozpowszechnionym piśmie albo w inny sposób przy pomocy środków społecznego przekazu z kan. 116.
Ratio decidendi (ad n. 1)
I. In iure: Ustawodawca kanoniczny poprzez normę zakodowaną w kan. 130 § 1 in fine objął ochroną prawną dobre imię człowieka przed szkalowaniem na forum publicznym, które dokonuje się celem podważenia zaufania do dzierżyciela dobra prawnego w postaci dobrej sławy. Naruszenie bona fama jest przestępstwem powszechnym, które może popełnić każda osoba fizyczna, zaś realizuje się ono poprzez rozpowszechnianie informacji (prawdziwych lub nie) mogących wywołać negatywne skutki społeczne względem pojedynczego człowiekowi lub grupy osób. Wydaje się zatem, że konieczne do skonsumowania przestępstwa będzie wykonanie trzech znamion, których wykazanie jest konieczne do tego, aby jednoznacznie przypisać przestępstwo Stronie Oskarżonej: (1) dolus; (2) społeczna recepcja zniesławienia; (3) bezprawność czynu.
II. In facto: W opinii Ponensa z przedstawionego materiału dowodowego nie wynika, aby Strona Oskarżona postawiła sobie za cel zniesławienie Oskarżającego. Warto spojrzeć na treść pierwszej wiadomości z wątku Niepisany zwyczaj piśmiennego Manciniego, gdzie biskup de Medici opisał w sposób prześmiewczy nie tylko działalność Strony Oskarżającej, ale również pozostałych członków Kolegium Elektorów, a także postaci z życia publicznego Państwa Kościelnego. Wysoki Trybunał nie dopatrzył się we wskazanym wątku motywu przewodniego w postaci wyłącznego szkalowania osoby kardynała Piccolominiego, co implikuje niemożność imputacji Oskarżonemu zamiaru bezpośredniego. Ponadto wątek ten nie wywołał żadnego zgorszenia wśród mieszkańców Patrymonium św. Pawła - wręcz przeciwnie, został potraktowany jako przyczynek do dyskusji politycznej (o wątpliwym poziomie merytorycznym, jednakże nie jest zadaniem Trybunału w tym procesie ocena moralna wypowiadanych tam słów). Według Sądu wątek Niepisany zwyczaj piśmiennego Manciniego nie wypełnia znamienia bezprawności, mieszcząc się w tzw. kontratypie dozwolonej krytyki, do której przecież każdy człowiek - z racji naturalnego prawa do wypowiedzi - posiada prawo oraz może z niego korzystać (w mniej lub bardziej racjonalny sposób). Nadto nie została podzielona opinia Oskarżającego odnośnie do pejoratywnego wydźwięku terminu gremlin, biorąc pod uwagę wyjaśnienia Strony Oskarżonej, która wyeksplikowała, że miała na myśli bohaterów z wizualnego tekstu kultury, a nie złośliwe istoty niszczące maszyny latające. Ponens - formułując tę sentencję - wziął pod uwagę również poziom dyskusji w Państwie Kościelnym, wobec którego fraza debilne zachowanie wydaje się nie być rażącym naruszeniem dobrego imienia, bowiem wiele z wypowiedzi autorstwa najwyższych dostojników o charakterze iście rynsztokowym (które przytoczył Oskarżony) pozostało bez jakiejkolwiek reakcji ówczesnych władz, zawierając się w tolerancji ogółu społeczeństwa.
Ratio decidendi (ad n. 2)
I. In iure: Przez wzbudzanie niechęci lub nienawiści wobec starszego w hierarchii z powodu jakiegoś aktu władzy lub posługi kościelnej, stypizowane w kan. 120, należy rozumieć takie działania, które mają na celu wywołanie niechęci czy też wrogości podwładnych względem przełożonych. Musi się to dokonać w perspektywie władzy jurysdykcyjnej, czyli dotyczyć konkretnego aktu władzy lub posługi kościelnej. Przestępstwo to przynależy do grona formalnych, co oznacza, że skutek przestępny nie musi zostać osiągnięty, aby przestępstwo się skonsumowało.
II. In facto: W opinii Trybunału nie udowodniono fundamentalnego zmamienia, czyli związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy zarzucanym czynem wzbudzania niechęci lub nienawiści z określonym aktem władzy czy posługi kościelnej. Nie wykazano także, aby Oskarżony kierował swoje perory wobec konkretnej grupy podwładnych Strony Oskarżającej, czyli tych, którzy podlegają jego władzy (wierni w diecezji, duchowni inkardynowani do Kościołów partykularnych powierzonych pasterskiej pieczy, etc.), mogąc ulec uczuciu niechęci albo nienawiści.
Ratio decidendi (ad n. 3)
I. In iure: Kan. 116 literalnie statuuje, że czyn, który miałby zostać uznany za przestępstwo winien być przede wszystkim publiczny, a więc dokonać się wobec szerszego grona osób. Samo naruszenie dobrych obyczajów to czynne uderzanie w zasady chrześcijańskiego porządku moralnego, a konkretnie wszystkie czyny wysoce niemoralne lub nieprzyzwoite (bowiem w treści przepisu jest mowa o poważnym nadużyciu), które wywołują reperkusje społeczne w postaci zgorszenia wiernych. W doktrynie kanonistycznej jako poważnego naruszenia przytacza się przede wszystkim wystąpienia przeciwko nauce Kościoła w kwestiach moralnych.
II. In facto: Całkowity brak realizacji przedmiotu wykonawczego przestępstwa, gdyż Oskarżony nie wypowiadał się negatywnie o doktrynie chrześcijańskiej, a tym samym nie naruszył dobrych obyczajów.
Monitiones:
1) uznaje się Stronę Oskarżoną za niewinną, uwalniając Jego Ekscelencję Piusa Marię Cezara biskupa de Medici od wszystkich zarzutów;
2) poucza się Strony, że mają prawo do apelacji wobec Najwyższego Sędziego, którą wnieść mogą przez majestat Jego Świątobliwości w terminie zawitym 5 dni użytecznych (licząc nadchodzący poniedziałek jako dies a quo, a najbliższy piątek jako dies ad quem);
3) po wskazanym terminie niniejszy wyrok uzyskuje klauzulę wykonalności.
Dano w Pałacu Laterańskim, dnia XXIX II AD MMXX, we wspomnienie Antonii z Florencji.
+ Hieronim kardynał Sieniawski
Ponens
![[Obrazek: Inkwizycja(1).png]](http://rotria.pl/grafiki/Inkwizycja(1).png)