Cytat:

Umiłowani Bracia i Siostry,

ja również pontyfikuję dziś tę Mszę w intencji tych wszystkich Rotrów, którzy zakończyli swój żywot wirtualny czy realny. Pamiętajmy o tych, którzy byli kiedyś z nami, a obecnie zakończyli swoją wędrówkę. Niech odpoczywają w pokoju. 

ks. bp dr net. Janusz Adam Zabieraj SJ

Proboszcz parafii pw. św. Marka w Wenecji

Cytat:

Umiłowani Bracia i Siostry,

"Święty Marcin urodził się on ok. 316 r. w Panonii na Węgrzech. Jego ojciec był rzymskim legionistą. Kiedy Marcin był dzieckiem, ojciec przeniósł się wraz z całym garnizonem do włoskiego miasta Pavii. Tam Marcin poznał chrześcijan. Mając zaledwie 10 lat, wpisał się na listę katechumenów. Chrzest św. przyjął jednak dopiero w roku 339 (wcześniej bowiem sprzeciwiali się temu jego rodzice).

W roku 338 Marcin, już jako rzymski legionista, przerzucony został wraz z całym garnizonem do Galii w okolice miasta Amiens. Tu właśnie miało miejsce wydarzenie znane z żywotu Świętego i utrwalone w bogatej ikonogarafii. Kiedy zimą u bram miasta Marcin napotkał półnagiego żebraka oddał mu połowę swojego płaszcza. W nocy we śnie pojawił mu się Chrystus odziany w jego płaszcz i przemówił do aniołów: Patrzcie, jak mnie Marcin, katechumen przyodział.

W owych latach panowało przekonanie, że chrześcijanie nie powinni pełnić służby wojskowej, gdyż jest ona związana z przelewem krwi. Stąd Marcin postanowił zrezygnować z życia legionisty. Okazja ku temu nadarzyła się w 354 r., kiedy towarzyszył on ariańskiemu cesarzowi Konstansowi w wyprawie przeciwko germańskim Allemanom. Według zwyczaju w przeddzień bitwy dla zachęty dawano żołnierzom podwójny żołd. Marcin zamiast żołdu poprosił dowódcę o zwolnienie z wojska. Rozgniewany wódz kazał aresztować Marcina. Wówczas Święty zażądał, by podczas bitwy pozwolono mu wyjść do pierwszego szeregu, a on bez broni walczyć będzie jedynie znakiem krzyża. Tak się stało i wtedy właśnie wróg poprosił o zawarcie pokoju. Chrześcijanie widzieli w tym wyraźny znak Boży. Po zakończeniu wojny Marcin otrzymał zwolnienie ze służby wojskowej.

Kiedy spotkał się z biskupem Poitiers św. Hilarym i zwierzył mu się z pragnienia poświęcenia się na wyłączną służbę Bożą w charakterze ascety, biskup wydzielił mu w pobliskim Ligugé pustelnię. Tam Marcin zamieszkał z kilkoma towarzyszami. W ten sposób stał się ojcem życia zakonnego we Francji. Sława życia i cudów Marcina rozniosła się po całej okolicy. Po śmierci biskupa Tours kapłani i wierni - używając pewnego wybiegu - przywiedli go do miasta, a potem błagali, by przyjął godność biskupią. 4 lipca 371 roku Marcin otrzymał święcenia kapłańskie i sakrę biskupią. Mimo zasiadania przez 26 lat na stolicy biskupiej żył Święty Marcin nader skromnie; "ciało swe trapił włosiennicą i postami". Porzucił on styl życia hierarchów ówczesnej Galii, co niektórzy mieli mu za złe. Marcin stawał zawsze w obronie niewinnych i niesłusznie oskarżonych, wobec bliźnich zawsze okazywał wyrozumiałość i miłosierdzie.

Święty Marcin zmarł 8 listopada 387 r.

Święto ku czci Marcina ustanowiono w połowie VII wieku na dzień 11 listopada (data jego pochówku). Naturalną koleją rzeczy obrzędy kościelne połączyły się wtedy z niektórymi zwyczajami pogańskimi. Listopad był bowiem przed wiekami niezwykle ważnym miesiącem: kończono wówczas jesienne prace w polu, składano pogańskim bogom ofiary ze zwierząt, próbowano wywróżyć zimową aurę, urządzano uczty z muzyką i tańcami, podczas których stoły uginały się pod gęsiną i dzbanami z młodym winem. W trakcie biesiadowania bogatsi (naśladując gest świętego) dzielili się jadłem i napojem z biedniejszymi. Stąd też najprawdopodobniej stał się Święty Marcin patronem m.in. pasterzy, opiekunem bydła, ptaków (szczególnie gęsi), stąd też i świętomarcińskie rogale, kształtem przypominające, jak głosi legenda, zgubioną przez jego konia podkowę."

Źródło

ks. bp dr net. Janusz Adam Zabieraj SJ

Proboszcz parafii pw. św. Marka w Wenecji

Cytat:

Umiłowani Bracia i Siostry,

"Genialny poeta Dante Alighieri zapukał kiedyś późnym wieczorek do furty klasztornej, jakiś zakonnik otworzył mu bramę i zapytał, czego on tu szuka w nocy, poeta odpowiedział: „Szukam radości!”. Był jednym z największych poetów i myślicieli wszystkich czasów, podziwiany, honorowany, przyjmowany na dworach… a nie był szczęśliwy, szukał radości i pokoju w klasztorze, na modlitwie.

My również jej ciągle szukamy w naszym życiu. Szukamy jej na ekranach telewizorów i komputerów, w świątecznych zakupach i prezentach, w marzeniach o bogactwie, sławie, sukcesach… czasami szukamy radości w grzechu, w poniżających nas nałogach… I ciągle nie możemy jej znaleźć, radość i szczęście jakby przed nami ucieka, ukrywa się, a spotyka nas często smutek i zniechęcenie.

Pan Bóg, który jest samym Dobrem, stworzył nas do radości i szczęścia, On też wlał w nasze serca ten wielki głód radości, to wielkie pragnienie szczęścia. Trzecia niedziela adwentu nazywa się niedzielą „gaudete” czyli niedzielą radości. Liturgia nas zachęca „Radujcie się zawsze w Panu, jeszcze raz powtarzam: Radujcie się!” A następnie podaje zasadnicza racje tej głębokiej radości: „bo Pan jest blisko”. Najważniejszym i naprawdę jedynym źródłem naszej radości jest Pan Bóg, który w swoim synu Jezusie Chrystusie tak bardzo zbliża się do człowieka, do mnie, do ciebie, dok każdego z nas. Gdy jesteśmy blisko Jezusa jesteśmy radośni, gdy się od Niego oddalamy ogarnia nas smutek".

Źródło

ks. bp dr net. prof. UR Janusz Adam Zabieraj SJ

Proboszcz parafii pw. św. Marka w Wenecji

Cytat:

Umiłowani Bracia i Siostry,

dziś chciałbym zakończyć nasze parafialne rekolekcje. Z tej okazji tak uroczyście pontyfikuję nabożeństwo. Za udział w nim dziękuję Scholi Gregoriańskiej "Cantores Zabieransis", która wykonuje dziś Missę Brevis Jacoba de Haana. Po liturgii nagrodźmy ich gromkimi brawami.

Dziś wspominamy św. Tomasza. Wszyscy wiemy, jakim Apostołem i człowiekiem był. Jego postać nie jest nieznana człowiekowi sumienia i wiary. A tacy jesteśmy. Pełni Ducha Świętego i Mocy Bożej. Jesteśmy świadomi faktu wymagań, jakie stawia przed nami postawa św. Tomasza Apostoła i wzór martyrologii jego życia. Niech nas nie zwiodą pokusy ze strony tych, których czyny obce są postawie świętości. Bądźmy jak drzewo, które smagane wiatrami gnie się, ale nie łamie.

Dlatego też przede wszystkim musimy zauważyć, że stały i niewzruszony wysiłek zachowania chrześcijańskich cnót przynagla nas do określenia właściwych warunków wiary. Doświadczenie dnia codziennego dowodzi, że bogactwo duchowych korzeni w przeważającej części chrześcijańskiego i katolickiego narodu, powoduje docenienie wagi społecznych odniesień i relacji. Niemniej jednak, szeroko znane fakty oraz funkcjonowanie pewnych osób i struktur na arenie życia społeczno-politycznego, pomaga we właściwym zrozumieniu odpowiednich postaw ludzi wierzących. Ponadto bogata spuścizna dziejowa naszego narodu, pociąga za sobą konieczność udoskonalenia postawy chrześcijańskiej, miłości i pokoju.

Tego wszystkiego życzę Wam z okazji zbliżających się Świąt Bożego Narodzenia. Nie zapominajmy też słów Patriarchy Jana I, że miłość jest najważniejsza i że miłość wszystko zwycięża. Zatem miłujmy się, miłujmy się Bracia, bo miłość jest doskonałym wypełnieniem Prawa, jak stanowi Pismo.

Broń nas święty Tomaszu przed wszelkim złem i oręduj za nami!

ks. bp dr net. prof. UR Janusz Adam Zabieraj SJ

Proboszcz parafii pw. św. Marka w Wenecji