Dysputa I. Jeden, powszechny Kościół Rotryjski - aggiornamento

Ogarnia mnie zażenowanie! Tak nie powinna wyglądać dysputa nad przyszłością naszego Kościoła! Tyle mówi się o zmianach, o trosce nad młodszym pokoleniem, które kiedyś obejmie władzę w Rotrii i będzie ją kierować, tutaj nie widać dobrego przykładu dla nich. Kardynale Medici, szanuję Wasze zaangażowanie od wielu lat dla spraw Rotrii i Kościoła, szanuję Wasze poświęcenie, walkę o to, aby ta wspólnota przetrwała. To jednak nie oznacza, że mam przyklasnąć Waszym działaniom. Nie ma tu miejsca na wywlekanie jakichś prywatnych zatargów z patriarchą, nie ma tu miejsca na buńczuczne deklaracje, na szantaże. Winien jestem uznania dla kard. Zepa za jego wyważony głos, głos merytoryczny i w skondensowanej formie prezentujący stanowisko osób doświadczonych, które wielokrotnie Rotrią kierowały i na sercu leży im dobro tej wspólnoty. To ważne, bo tutaj na soborze spotykają się ludzie, którzy mają za sobą lata pracy dla Kościoła i ludzie, którzy dopiero zaczynają przygodę z nim, nie są jeszcze wyrobieni i poinformowani o wielu sprawach. Istotnym jest więc, by obie strony prezentowały swoje stanowiska w sposób jasny, aby każdy mógł wyklarować sobie własny pogląd na daną sprawę.

Nie odmawiam dobrych intencji przybyłemu tu na obrady JE Bagratydzie, bo z pewnością zależy mu bardzo na dobru wiernych. Trzeba jednak baczyć na to, że te debaty, rozmowy, że one służą dialogowi, wypracowaniu kompromisowych rozwiązań. Jeśli podchodzimy do dysput i już z miejsca przyznajemy innym, że my stoimy w prawdzie, my się nie mylimy, po co zatem dalej debatować? Nie podoba mi się ta buta i arogancja, te cechy nie przystoją duchownemu!

Co tyczy się postulatów przedstawionych przez braci, uważam je za całkowicie nietrafione. To prawda, że Rotria w ostatnim czasie nie funkcjonowała tak jak należy. To prawda, sam to przyznaję, bo wielokrotnie tę kwestię podnosiłem! Nam potrzebne jest aggiornamento, ale nie w formie jakichś archaicznych, martwych zmian w prawie kanonicznym. Nam potrzebne jest aggiornamento naszych serc, naszych umysłów, naszych chęci! Potrzeba nam, aby cały lud wierny posypał głowy popiołem i zakasał rękawy do solidarnej pracy nad ciągłą odnową naszego Kościoła, my wszyscy, czy to kardynałowie, czy biskupi, czy prezbiterzy, czy nawet i świeccy ramię w ramię dla Rotrii, dla Kościoła, aby już więcej nie trzeba było patrzeć, jak forum świeci pustkami, jak wspólnotą rządzą ludzie nieaktywni, jak wierni z całego mikroświata nie są zaopiekowani. Dlatego też aby ten sobór nie poszedł na marne, przedstawiam projekt części, która znajdzie się w przyszłej adhortacji posoborowej i oczekuję jego szybkiego przegłosowania.