Dziękuję za odpowiedź  Co do zasady zgadzam się, jednak mam pewne wątpliwości co do Suderlandu, gdyż aktywność tam opiera się na niewielkiej liczbie obywateli (chyba trzech). Pozwolę sobie zaproponować swego rodzaju kryteria mocarstwowości w warunkach mikronacyjnych, mianowicie mam na myśli kilka czynników: zdolność do wywierania wpływania na środowisko międzynarodowe, aktywność (w oparciu o comiesięczne rankingi - pozycja powinna być albo niezmienna, albo rosnąć), stabilna pozycja (przez co rozumiemy niezagrożoną ciągłość władzy, brak czynników, które mogą prowadzić do zachwiania systemu, etc.), stabilna liczba obywateli (nie podejmę się próby jej dookreślenia, lecz możemy mówić o takiej liczbie, która pozwala na obsadzenie wszystkich stanowisk i organów w państwie, jednakże nie mniejszej niż 5), tradycja (przy czym nie jest, a raczej nie powinien być to warunek sine qua non) oraz pozycja głowy państwa (zauważyłem pewną zależność - jeżeli głowa państwa jest rozpoznawalna, albo pozycja tejże jest na tyle silna, że zdobywa uznanie pomimo częstych zmian na tym stanowisku, wówczas prestiż państwa i jego rozpoznawalność automatycznie rosną), ponadto warto wymienić ugruntowaną pozycję na arenie międzynarodowej (poniekąd łączy się to z tradycją).
Takie są moje spostrzeżenia. Być może niekoniecznie trafne, bo spisane na szybko, w kawiarni i po ciężkim egzaminie, ale mniej więcej odzwierciedlają moją opinię. Czy Suderland wpisuje się w te ramy? Można polemizować. W pańskiej wyliczance brakuje mi jeszcze Sarmacji, która - pomimo problemów - wciąż utrzymuje pozycję mocarstwa. Na pewno już nie tak silną, jak jeszcze kilkanaście miesięcy temu, ale wciąż mocarstwa.