+- Państwo Kościelne Rotria (https://forum.rotria.net.pl)
+-- Dział: MIASTO APOSTOLSKIE (https://forum.rotria.net.pl/forumdisplay.php?fid=223)
+--- Dział: Uniwersytet Rotryjski (https://forum.rotria.net.pl/forumdisplay.php?fid=119)
+---- Dział: Wydział Historyczny (https://forum.rotria.net.pl/forumdisplay.php?fid=331)
+---- Wątek: Prace naukowe autorstwa dr N. Dreder (/showthread.php?tid=1263)
Prace naukowe autorstwa dr N. Dreder - Mikołaj Dreder - 11.08.2018
Kronika pontyfikatu Sykstusa III
Okres panowania: 17.03.2013 - 17.09.2013
Okres panowania: 17.03.2013 - 17.09.2013
autor: Nicolas Dreder
Jego Świątobliwość Sykstus III
I. Wstęp
Gdy dobiegł końca niezwykle udany pontyfikat Ojca Świętego Aleksandra III, na Tron Pawłowy został wybrany kardynał Franciszek Ferdynand von Habsburg. Elekcja tego kardynała miała miejsce tuż po wielu zmianach, jakie zaszły w Kolegium Kardynalskim, gdzie po kreacji arcybiskupa Otto Kenta na księcia kościoła, Kolegium opuściło aż trzech purpuratów. W konklawe, które rozpoczęło się tuż po północy dnia 17 marca 2013 roku, uczestniczyło trzech uprawnionych do głosowania elektorów (wspomniani Habsburg i Kent, a także kard. Lorenzo de Medici). Okolicznościom wyboru Jego Eminencji von Habsburga towarzyszyła prawdopodobnie chęć wprowadzenia świeżości na Złoty Tron po rocznym panowaniu Ojca Świętego Aleksandra III. Wybór 16. z kolei Biskupa Rotrii, który obrał sobie imię Sykstusa III, był nie lada zaskoczeniem dla większości Rotryjczków. Warto na koniec dodać, że nowy Patriarcha pochodził Rzeczypospolitej Obojga Narodów, co uczyniło go pierwszym Patriarchą pochodzącym z Nowego Kontynentu.
II. Początki pontyfikatu
Pontyfikat kolejnego już Patriarchy na dobre rozpoczął się już 1 kwietnia 2013 roku, gdy odbyła się Koronacja Patriarsza nowego Biskupa Powszechnego. W ten pamiętny dzień kardynał Lorenzo de Medici włożył na głowę Sykstusa III triregnum – symbol władzy Biskupa Rotrii. Zorganizowano wtedy piękną ceremonię koronacji, a także audiencję intronizacyjną na którą przybyli wszyscy wielcy mikroświata. Ojciec Święty Sykstus za cel swojego pontyfikatu, który jak sam przyznał - był bardzo ciężki, postawił sobie doprowadzenie do wewnętrznej stabilizacji w państwie. Sam kard. Habsburg potwierdził, że celem pontyfikatu Jego Świątobliwości Sykstusa III było osiągnięcie wewnętrznej stabilności, która to potrzebna była jak rybie woda, po licznych wojna domowych.
III. Przebieg pontyfikatu
Pontyfikat Sykstusa III przebiegał dosyć spokojnie. Co nie znaczy, że był nudnym okresem stagnacji Państwa Kościelnego. Zainaugurowano obrazy Soboru Trydenckiego II, który przyniósł liczne zmiany oraz reformy. W trakcie pontyfikatu Ojca Świętego Sykstusa została zorganizowana i hucznie obchodzona w czerwcu 2013 r. VI Rocznica powstania Państwa Kościelnego Rotria. Zmieniony został także wzór aktów prawnych – nowe wprowadzone w czasach Sykstusa, obowiązują do dziś. Są one bardzo klimatyczne – niczym w prawdziwej Stolicy Apostolskiej. Okres rządów tego Patriarchy to była swoista kontynuacja polityki Aleksandra III, lecz delikatnie odświeżona , która doprowadziła do statycznego rozwoju Rotrii. Okazało się to wielkim sukcesem na wszechogarniający wówczas, tzw. „kryzys mikronacyjny”. Ostatecznie dało to duży efekt, bowiem do Państwa Kościelnego przybyła spora grupa nowych, ambitnych obywateli.
IV. Sobór Trydencki II
Najważniejszym jednak celem, tego półrocznego okresu rządów był jednak Sobór Trydencki II, który Patriarcha Sykstus III zwołał nieco ponad dwa tygodnie po swojej koronacji. Niestety Ojciec Święty nie zdołał za swojego pontyfikatu dokończyć Soboru, który zamknięto dopiero za rządów następcy Sykstusa III – Piusa III. W trakcie trwania Soboru Trydenckiego II dokonano zmian m.in. – Rytuału Laterańskiego, Kodeksu Prawa Kanonicznego, a także znormalizowano wiele kwestii dotyczących Kościoła Rotryjskiego.
V. Nominacje
Jego Świątobliwość Sykstus III zorganizował jeden konsystorz, na którym do godności kardynalskiej wyniesiony został Arcybiskup Cesare de Medici. Z kolei Ojciec Święty odebrał purpurę jednemu z kardynałów – Otto Kentowi. Warto wspomnieć, że w trakcie tego pontyfikatu do godności arcybiskupiej został wyniesiony Cesare Donato Orsini. Otrzymał on również zarząd nad biskupstwem Trydentu. Natomiast żaden z duchownych nie został nominowany biskupem, zaś kilku diakonów otrzymało nominację kapłańską.
VI. Ocena pontyfikatu
Jak już wspomniałem – pontyfikat Sykstusa III przebiegał spokojnie i był on udaną kontynuacją rządów Aleksandra III. Podczas tego półrocza zapadło kilka ważnych decyzji, dzięki którym teraz Rotria jest liczącym się państwem mikroświata. Pontyfikat Ojca Świętego Sykstusa III dobiegł końca 17 września 2013 roku.
Kronika pontyfikatu Innocentego IV
Okres panowania: 24.03.2014 - 5.06.2014
Autor: dr net. Nicolaus Dreder
Jego Świątobliwość Innocenty IV
Wielkie zaskoczenie przyniosło obwieszczenia Kardynała Cesare de Medici, który 24 marca 2014 roku z balkonu Bazyliki Laterańskiej ogłosił imię nowego Ojca Świętego. Po raz pierwszy w historii Państwa Kościelnego Rotria Kolegium Kardynalskie dokonało wyboru duchownego nie posiadającego kapelusza. Nowym Biskupem Rotrii został dominikanin z Fiesole – biskup Tomasso Domenico Mancini. Jednocześnie po raz pierwszy na Złotym Tronie zasiadł zakonnik.
W porównaniu z poprzednikami, za pontyfikatu Innocentego IV, Państwo Kościelne nie pozyskało żadnego państwa konkordatowego. Polityka zagraniczna stanęła w miejscu, mimo, że kilka państw wyraziło chęć podpisania traktatu uznaniowego lub konkordatu.
Pontyfikat Patriarchy Manciniego zostanie zapamiętany z częstych regencji, które zostały wprowadzone trzykrotnie. Pierwsza, tuż po wyborze, gdy przez dwa dni Patriarchę zastępował Kamerling. Kolejna, gdy Regentem został bp Giovanni Ganganelli oraz towarzyszyła mu Rada Regencyjna w składzie: kard. Medici, kard. Habsburg, mons. Dreder - rozpoczęła się ona 1 maja a zakończyła 6 maja. Trzecia regencja, gdy Regentem został mianowany kard. Lorenzo de Medici miała trwać od 25 maja do 28 czerwca 2014 r. De facto owa regencja zakończyła się 5 czerwca, gdyż Innocenty podpisał akt abdykacji.
Podczas pontyfikatu Innocentego IV Pio Maria Facibeni został wyniesiony do godności Infułata oraz otrzymał godność markiza. Nicolas Dreder został mianowany Prałatem Honorowym Jego Świątobliwości. Warto dodać, że był to kolejny pontyfikat z rzędu, podczas którego nie powiększyło się Kolegium Kardynalskie.
W trakcie trwania krótkich rządów Ojca Świętego dwukrotnie była formowana Kuria Rotryjska. Najpierw Wicekanclerzem został bp Giovanni Ganganelli, który rządził od 2 do 27 kwietnia. Następnie zastąpił go mons. Nicolaus Dreder, który rządził do 5 czerwca, czyli do dnia zakończenia pontyfikatu. Warto dodać, że w trakcie tego pontyfikatu trzykrotnie obserwowaliśmy zmianę na stanowisku Kamerlinga Państwa Kościelnego. Najpierw został nim kard. Lorenzo de Medici, którego później zastąpił jego syn – kard. Cesare de Medici, a w ostatnim dniu pontyfikatu ponownie powierzono ten urząd kard. Lorenzo.
Atmosfera w trakcie rządów Innocentego była fatalna i większość obywateli domagała się natychmiastowej abdykacji Patriarchy. Doszła ona do skutku, gdy dnia 5 czerwca Ojciec Święty podpisał akt renuntianio – abdykacji patriarszej, dzięki czemu nastąpił okres sede vacante, który przyniósł kolejnego Patriarchę – Leona II.
Kronika pontyfikatu Leona II - Mikołaj Dreder - 11.08.2018
Kronika pontyfikatu Leona II
Okres panowania: 06.06.2014 - 21.08.2014
Autor: dr net. Nicolaus Dreder
Okres panowania: 06.06.2014 - 21.08.2014
Autor: dr net. Nicolaus Dreder
Jego Świątobliwość Leon II
Leon II - kardynał Lorenzo Pietro de Medici, pięciokrotny Patriarcha Rotrii, zasiadł ponownie na Tronie Pawłowym 6 czerwca 2014 roku, dwa dni po abdykacji poprzednika - Innocentego IV.
Nowy Biskup Rotrii został koronowany 19 czerwca br., w Bazylice Laterańskiej. Tiarę na głowę nowego Ojca Świętego założył Jego Eminencja Franciszek kardynał von Habsburg.
Pontyfikat Leona II zostanie zapamiętany z dużej ilości uroczystości, które Dwór Patriarszy organizował w Bazylice Laterańskiej. Dużą zasługą zapisał się tutaj ówczesny Szambelan Patriarszy - bp Pio Maria Facibeni, który wzorowo przygotowywał wszystkie ceremonie. Szczególnie zostanie zapamiętana ceremonia ekskomuniki, która odbyła się 18 sierpnia 2014 roku. Wykluczono wówczas ze wspólnoty Kościoła Świętego masonów, z rotryjskim duchownym na czele.
Kolejny z rzędu pontyfikat, nie przyniósł Państwu Kościelnemu nowego kardynała. Za to Leon II nominował dwóch biskupów - godności tej dostąpili dwaj Infułaci: Pio Maria Facibeni i Nicolaus Stefano Dreder. Nominowano również hrabiego, którym został Maksymilian Horoch z Agurii. Dodatkowo warto wspomnieć, że za pontyfikatu Patriarchy Medyceusza trzech diakonów otrzymało nominację kapłańską. Kilku rotryjczyków zostało również nagrodzonych orderami, co stanowiło nowość w porównaniu z dwoma poprzednimi pontyfikatami.
Ojciec Święty podczas swojego pontyfikatu odbył jedną pielgrzymkę - do Królestwa Zjednoczonych Niderlandów. Planów podróży apostolskich było więcej, lecz nie zostały one zrealizowane. Do grona państwa konkordatowych dołączyła Federacja Brodryjska. Z bycia członkiem wspólnoty kościoła zrezygnowały Niderlandy, gdyż król tego państwa zerwał traktat z powodu ekskomuniki następcy tronu.
Urząd Wicekanclerza od początku pontyfikatu sprawował kard. von Habsburg, również przez kilka tygodni Jego Eminencja był Sekretarzem Stanu, po czym zastąpił go na tym urzędzie bp Facibeni - Prymas wspominanej Brodrii. Urząd Gonfaloniera Wojsk Patriarszych niezmiennie od dłuższego czasu sprawował baron Dreder, zaś Mecenasem Patriarszym był Giuliano Montini - ekskomunikowany kapłan. Warto dodać, że pojawiła się nowa prefektura - Kongregacja Sprawiedliwości.
Pontyfikat Ojca Świętego Leona II zakończył się 21 sierpnia, gdy Jego Świątobliwość w godzinach porannych, odszedł do Domu Ojca. Vere patriarcha mortuus est...
Konklawe w Rotrii na przestrzeni lat - Mikołaj Dreder - 11.08.2018
Rozprawa doktorska
Temat: Konklawe w Rotrii na przestrzeni lat
Autor: mgr Nicolas Dreder
Promotor: prof. Cesare Francesco kardynał de Medici
Autor: mgr Nicolas Dreder
Promotor: prof. Cesare Francesco kardynał de Medici
I. Wstęp
Konklawe jest to zgromadzenie Kolegium Kardynalskiego, które zwołuje się po zakończeniu pontyfikatu, abdykacji patriarszej lub śmierci Ojca Świętego. Obrady te poprzedza okres sede vacante, podczas którego wszelaką władzę w Państwie Kościelnym Rotria posiada Kardynał Kamerling. Co prawda nie ma on żadnej władzy wobec obywateli, lecz jego zadaniem jest zwołanie i zorganizowanie konklawe. Głosowanie w którym wyłoniony zostanie Patriarcha jest tajne i odbywa się w zamkniętym na ten czas pomieszczeniu – Kaplicy Sykstyńskiej, gdzie dostęp mają tylko purpuraci.
II. Uczestnicy Konklawe
Dotychczas w wyborach nowego Patriarchy uczestniczyło 19. Purpuratów, którzy są obecnie mniej lub bardziej znani. Wśród nazwisk tychże elektorów widoczne są między innymi takie nazwiska jak – de Zepp, Medici czy Habsburg, ale są też i mało znane nazwiska, takie jak Erendorf, Rambazi czy du Vallon, którzy w konklawe uczestniczyli tylko jeden raz. W największej liczbie obrad Kolegium Kardynalskiego nad wyborem nowego Biskupa Rotrii uczestniczył dobrze wszystkim znany kard. Lorenzo de Medici – miało to miejsce aż 15 razy! Dalej w takim zestawieniu plasuje się Victor de Zepp (obecnie Vittorio Paolino), z liczbą 13. konklawe oraz Michael von Liechtenstein – 10-krotny uczestnik tych obrad. Po jednym uczestnictwie w konklawe mają na koncie tacy kardynałowie jak, wspominani Erendorf,Rambazi i Vallon oraz Adonju i Kent. Najwięcej elektorów – bo aż siedmiu – obradowało w Kaplicy Sykstyńskiej, gdy dokonano elekcji kardynała Luisa Adonju, którzy przybrał imię Piusa I. Najmniej z kolei – 3, gdy dokonano wyboru - Aleksandra II, Ewarysta I, Innocentego III, Sykstusa III, Piusa III oraz Innocentego IV.
III. Kardynałowie obrani Patriarchą na swoim pierwszym konklawe
W historii znamy przypadki, że już na swoim pierwszym konklawe dany Purpurat uzyskał wymagane 2/3 głosów kolegium i dostąpił wielkiego zaszczytu tiary. Pomijając oczywiście elekcję Victora Surmuna, który został pierwszym w historii Patriarchą Rotrii będąc częściowo jej założycielem, to po raz pierwszy tak zdarzyło się, gdy kardynałowie obrali Patriarchą wspominanego w poprzednim punkcie kardynała Luisa Adonju. Kolejny raz mamy taki przypadek, gdy Patriarchą został kardynał Karl Gregor von Habsburg (Klemens I), a następny gdy dokonano elekcji Aleksandra I, czyli kard. von Griningena. Ostatni taki przypadek wyróżniamy, gdy grono elektorskie obrało Biskupem Rotrii Jego Eminencję Cesare Francesco kardynała de Medici, który panował pod imieniem Piusa III, a pontyfikat jego zakończył się niedawno – w marcu br.
IV. Najwięcej wyborów na Patriarchę
Najwięcej razy wybierany do Złotego Tronu byli dwaj Kardynałowie – Jego Eminencja Lorenzo de Medici oraz Jego Eminencja Karl Gregor von Habsburg-Lotaryński. Ich elekcja na Ojca Świętego miała miejsce czterokrotnie. Warto jeszcze dodać, że lepszą średnią ma tutaj kardynał Habsburg niż Medyceusz, bowiem on uczestniczył tylko 7 razy w konklawe, a kardynał de Medici – aż 15. Dalej, ze względu na liczbę elekcji wymienia się osobę Cosimo de Medici, który głową Państwa Kościelnego zostawał trzykrotnie. Oprócz Kardynałów Michaela von Liechtenstein oraz Marco de Zepp’a , którzy na Stolicy Pawłowej zasiadli dwukrotnie, każdy inny Purpurat zasiadł na niej tylko raz. Warto dodać, że raz dokonano wyboru Patriarchy spoza kolegium kardynalskiego, który de facto nie mógł uczestniczyć w obradach – tzw. wybór in absentio - był to wybór Jego Ekscelencji Tomasso Domenico Manici’ego, jako Innocentego IV.
V. Reprezentanci poszczególnych Rodów Patriarszych na Złotym Tronie
Wraz z Patriarchami Rotrii w parze kroczy pojęcie Rodów Patriarszych. Są to rodziny rotryjskie, które mogą się w swojej historii szczycić tym, że ich członek zasiadł na Tronie Pawłowym. Tutaj zdecydowanie na przodzie widnieje ród Medyceuszy, których przedstawiciel zostawał Ojcem Świętym 8 razy (Lorenzo de Medici – 4, Cosimo de Medici – 3, Cesare de Medici – 1). Dalej widzimy ród Habsburgów, którzy to byli Patriarchami pięciokrotnie oraz apo Zeppów, którzy Rotrią władali trzema swoimi przedstawicielami. Obok tych rodzin widzimy jeszcze trzy inne, które to mogą być dumne ze swojego krewnego – Patriarchy. Są to rody Adonju, von Liechtenstein oraz – od niedawna, Mancini.
VI. Czas wyboru na Patriarchę
Zazwyczaj szybko upływał czas od zakończenia pontyfikatu poprzedniego Biskupa Rotrii do wyboru jego następcy. Jednakże w historii naszej ojczyzny znamy kilka przypadków, gdy okres, który nazywamy sede vacante był bardzo długi. Najdłuższy, po zakończeniu rządów Ewarysta I, a elekcji Innocentego III (tymi dwoma Patriarchami był kard. Cosimo Leopoldo de Medici) wyniósł – 24 dni ! Wówczas trójka elektorów (L. Medici, C. Medici i von Liechtenstein) obradowało od 17 listopada do 11 grudnia. Ostatecznie dokonano reelekcji Eminencji Medyceusza, który jednak zmienił swoje imię patriarsze. Na drugim miejscu plasuje się okres wyboru Aleksandra II, który to trwał – również długo, bo 16 dni. Trójka wcześniej wymienianych Purpuratów dokonała wyboru Jego Eminencji Lorenzo kardynała de Medici po długim okresie, który upłynął od zakończenia rządów Leona I. Kolejnym, bardzo długim okresem oczekiwania na formułę Habemus Patriarcham jest czas, gdy elektorzy obradowali nad wyborem Ewarysta I – kardynała Cosimo de Medici. Czas ten wyniósł 12 dni.
Warto dodać, że wyróżniamy przypadki błyskawicznego wyboru Ojca Świętego. Tutaj świetnym przykładem jest wybór Lorenzo de Medici na Wikariusza Chrystusa, na jego pierwszy pontyfikat, gdy przyjął on imię Aleksandra III. Wówczas imię nowego Patriarchy poznaliśmy w ten sam dzień, gdy on sam, jako Kardynał Kamerling wprowadził okres sediswakancji. Obecnie jednak okres sede vacante, tj. opróżnienia Złotego Tronu, jest bardzo krótki. Zazwyczaj na imię nowego Biskupa Powszechnego czekamy dzień lub dwa.
VII. Podsumowanie
Okres – zarówno sede vacante jak i konklawe, to okres niezwykły w Państwie Kościelnym Rotria. Mamy wówczas do czynienia z oczekiwaniem na wybór nowego Patriarchy, obserwujemy działania Kamerlinga i Gwardii Apostolskiej, którzy dbają o prawidłowy przebieg konklawe. Widzimy także rosnące napięcie, które widać po rotryjczykach – każdy ma swojego kandydata na Patriarchę i za nim w ogień by skoczył. Każdy przekrzykuje się argumentami, który purpurat lepszy. Punkt kulminacyjny następuje, gdy na balkonie Bazyliki Laterańskiej ukaże się Dziekan Kolegium Kardynalskiego, który rzeknie – anuntio vobis gaudium magnum, habemus Patriarcham…
Okoliczności śmierci Sykstusa I - Mikołaj Dreder - 11.08.2018
Okoliczności śmierci Sykstusa I
autor: mgr Nicolas Dreder
I. Wstęp
Okres sediswakancji po upłynięciu pierwszego pontyfikatu Ojca Świętego Sykstusa I został ogłoszony 18 sierpnia 2009 roku. Wówczas to, Kardynał Kamerling Marcos de Zepp, poinformował świat o tym, że pontyfikat Najjaśniejszego Pana, który to rozpoczął się 18 lutego 2009 roku, dobiegł końca. Karl Gregor Richard von Habsburg, bo tak w rzeczywistości nazywał się 3. Patriarcha II Państwa Kościelnego, zasiadł już po raz trzeci na Złotym Tronie – wcześniej jako Klemens I, ostatni Patriarcha I Państwa Kościelnego Rotria, a także Innocenty II – pierwszy Patriarcha II Państwa Kościelnego a zarazem inicjator odbudowy Stolicy Apostolskiej.
II. Konklawe
Obrady Kolegium Kardynalskiego, które obrało go głową Rotrii rozpoczęły się tego samego dnia w którym ogłoszono sede vacante. W skład grupy elektorskiej – oprócz Kardynała Habsburga – weszli kardynałowie: V. Zepp, M. Zepp, Medici oraz Rambazi (jego jedyne konklawe). Z racji, że Sykstus I dobrze radził sobie na Tronie Pawłowym, dawało mu to duże szanse na reelekcję, którą później uzyskał. Wybory Biskupa Rotrii dobiegły końca kilka minut po godzinie 14., dnia 22 sierpnia, po czym Kamerling Państwa Kościelnego ogłosił, że Sykstus I został wybrany ponownie Patriarchą. Jego Świątobliwość niedługo potem ogłosił wszystkim, że podczas koronacji przybierze imię Sykstusa II, co miało stanowić pewnego rodzaju niespodziankę dla gości zagranicznych.
III. Diagnoza nowotworu jelita
Gdy Patriarcha, ubrany w szaty koronacyjne, przygotowywał się do tego, aby wkroczyć do Bazyliki Laterańskiej niespodziewanie zasłabł i upadł. Szybka reakcja Kamerlinga i Gwardzistów pozwoliła na sprawne przetransportowanie Ojca Świętego do kliniki św. Łukasza, skąd za kilkadziesiąt minut napłynęły bardzo złe wieści – Jego Świątobliwość ma raka jelita. Późną nocą, tego samego dnia - 27 września 2009 roku, Patriarcha opuścił salę operacyjną, gdyż – jak relacjonowali lekarze - powiodło się usunięcie nowotworu. Potem, gdy odzyskał przytomność, natychmiast zażyczył sobie spotkania z Kamerlingiem, na którym to spotkaniu spisał swój testament.
IV. Śmierć Ojca Świętego
Po rozmowie, którą Sykstus odbył z Eminencją de Zeppem, Patriarcha zapadł w śpiączkę. Według diagnozy lekarzy doszło do zatoru w organizmie Jego Świątobliwości. Niestety, kilka godzin później, serce Patriarchy przestało pracować na zawsze, a próba reanimacji rozpoczęta przez lekarzy, nie przyniosła żadnego rezulatu. Sykstus II odszedł do Domu Pana. Następnie, dwaj Kardynałowie de Zepp przystąpili do wykonania czynności proceduralnych przewidzianych na wypadek śmierci Biskupa Rotrii – pukając srebrnym młoteczkiem w czoło Jego Świątobliwości pytali się trzykrotnie, „czy śpisz?”, po czym dokonali zniszczenia Pierścienia Rybaka.
V. Pogrzeb
Zgodnie z wolą zmarłego, ciało Patriarchy miało spocząć na terenie Monarchii Austro-Węgierskiej, natomiast serce Ojca Świętego miało pozostać w Bazylice Laterańskiej. Uroczystości pogrzebowe odbyły się 1 października 2009 roku, w sobotę, po czym za kilka godzin w niedzielę, cała Rotria radowała się z wyboru Marcosa de Zeppa na Złoty Tron. Następca, a zarazem poprzednik, Sykstusa I/II rządził pod imieniem Hadriana I.
VI. Spór dotyczący imienia
Do dziś wśród historyków trwa spór dotyczący imienia wspominanego Patriarchy, gdyż jego imię nie jest do końca pewne. Pierwszy pontyfikat Karla Habsburga upłynął pod imieniem Sykstusa I, a jego reelekcja została ogłoszona również pod tym imieniem. Jako, że w tamtych czasach nie panowała tradycja dzięki, której Ojciec Święty zachowuje imię po reelekcji, podczas kolejnego pontyfikatu należało zmienić liczebnik. Co prawda, drugi pontyfikat rozpoczął jako Sykstus II, lecz nigdy nie został on oficjalnie zainaugurowany poprzez koronację, która nie odbyła się z powodu złego stanu zdrowia Patriarchy. Można by się upierać w stwierdzeniu, że prawdziwym Sykstusem II był kard. Franciszek von Habsburg…
Kardynał Honorowy na Złotym Tronie – Rotria von Liechtenstein’a
autor: mgr Nicolas Dreder
I. Wstęp
Gdy Kamerling Państwa Kościelnego Rotria, kard. Marcos de Zepp, rzekł słowa: Habemus Patriarcham […] Sanctae Rotriae Ecclesiae Cardinalem Lichtenstein, […] Caelestinum Primum, w Stolicy Apostolskiej zapanowało nie lada zdziwienie. Tak oto, po raz pierwszy w historii, tiarę powierzono Kardynałowi Świeckiemu – Purpuratowi z nominacji Sykstusa I. Warto dodać, że sama jego nominacja kardynalska była ogromnym zaskoczeniem, ponieważ von Liechtenstein był postacią prawie anonimową w Rotrii. Te pamiętne wydarzenia, dotyczące elekcji na Patriarchę, miały miejsce 13 lipca 2010 roku.
II. Plany nowego Patriarchy
Tuż po uroczystym ingresie, Ojciec Święty przedstawił rotryjczykom plany swojego pontyfikatu. Podobnie jak wieść o wyborze kardynała von Liechtensteina na Patriarchę, tak i plany Jego Świątobliwości, wywołały ogromny szok w Państwie Kościelnym. Planem Celestyna I oczywiście, tzw. fabularyzacja – w zamyśle Patriarchy Rotria miała przypominać grę przeglądarkową. Celestyn planował całkowicie zreorganizować hierarchię kościelną, podając dla przykładu – Kardynałów zastąpił Cardinalusami. Wprowadzono kręgi wtajemniczenia i wyeliminowano wszystkie podobieństwa do Kościoła rzymskokatolickiego.
III. Historyczne postrzeganie reform fabularyzacyjnych
Warto również zatrzymać się chwilkę przy reformach Patriarchy Celestyna. Czy one w gruncie rzeczy były takie złe ? Niewątpliwie, wyrządziły wiele szkód, które później czkawką odbiły się wszystkim. Dotychczasowy dorobek rotryjczyków został zaprzepaszczony, lecz czy Ojciec Święty miał wtedy aż tak złe chęci ? Z historycznego punktu widzenia pamiętamy, że Państwo Kościelne Rotria było traktowane jako „parodia Kościoła Katolickiego” – celem Jego Świątobliwości było zapewne odejście od naśladowania realnego kościoła. W ten to sposób rotryjczycy zachowaliby zbliżoną do realnej hierarchę, lecz przeciwnicy Państwa Kościelnego straciliby argumenty do krytyki naszej ojczyzny, gdyż – jak wspomniałem – Rotria przypominałaby grę.
IV. Wprowadzanie zmian w życie
W tamtym okresie dla Biskupa Rotrii nie było trudnym zadaniem wprowadzenie każdych zamierzonych reform w życie, gdyż wówczas pozycja Patriarchy była zdecydowanie silniejsza niż w czasach obecnych. Wtedy panowała całkowita monarchia absolutna, gdzie silną ręką rządził Patriarcha i wszystkie osobiste pragnienia Jego Świątobliwości były łatwiejsze do wprowadzenia niż obecnie. Dlatego też, reformy celestyńskie tak łatwo zaczęły funkcjonować, gdyż ich inicjator miał pełne pole do popisu i mimo częściowego sprzeciwu swoich poddanych został przy swoim.
V. 17.10.2010 – reelekcja Celestyna I
Gdy dobiegł końca okres rządów kardynała Michaela von Liechtensteina, natychmiast zwołano konklawe, które dało mu przywilej reelekcji. Dzięki decyzji Kolegium Kardynalskiego Nowy-Stary Patriarcha mógł kontynuować planowane reformy i w dalszym ciągu rozwijać je. Tuż po konklawe, ze strony kard. Lorenzo de Medici’ego spadła krytyka na Ojca Świętego z racji tego, gdyż nie podtrzymał on tradycji koronacji triregnum – potrójną koroną patriarszą.
VI. Katolicki Kościół Powszechny
Dziwnym określeniem wydaje się konkurencja dla Rotrii, lecz takie sformułowanie jest stuprocentowo poprawne, gdy mówimy o czasach panowania Celestyna I. Katolicki Kościół Powszechny, bo tak nazywała się owa konkurencja, powstał z połączenia narodowych kościołów Wurstlandii oraz Sclavnii. Zasięg tej instytucji szybko dotarł również do Rzeczypospolitej Obojga Narodów, którą to również objął władzą duszpasterską. Gdy KKP zyskał spore poparcie – wśród jego hierarchów, którzy byli ściśle związani z Rotrią – serce zabiło do ojczyzny zniszczonej nieudanymi reformami, gdyż planowano zorganizować sobór, który raz na zawsze zrobiłby porządek z tragicznymi zmianami. Początkowo planowano zwołać sobór we Francji – w Lyonie, lecz władze Republiki Francuskiej zbyt długo zwlekały z odpowiedzią. W związku z tym zwołano sobór w Gnieźnie - centrum Katolickiego Kościoła Powszechnego. Wydarzenia te pamięta się do dziś jako schizma gnieźnieńska, zaś jej postanowienia unieważniły wszystkie reformy Celestyna. Z kolei dwóch Patriarchów – Celestyna I, a także Ewarysta I, uznano winnymi za działalność przeciw Stolicy Apostolskiej.
VII. Koniec epoki Michaela von Liechtenstein'a
Kardynał Honorowy był obecny w życiu Państwa Kościelnego w trakcie pontyfikatów – Ewarysta I, Innocentego III i Aleksandra III. Ten ostatni, odwołał go z piastowanej godności dnia 8 września 2012 roku i na tym zakończyła się przygoda byłego Patriarchy z Rotrią.
I Sobór Florencki, czyli czas odnowy Państwa Kościelnego Rotria - Mikołaj Dreder - 11.08.2018
I Sobór Florencki, czyli czas odnowy Państwa Kościelnego Rotria
Autor: mgr Nicolas Dreder
I. Wstęp
I Sobór Florencki, zwołany przez Jego Świątobliwość Innocentego III rozpoczął się z początkiem lutego 2012 roku. Głównym jego zadaniem było pozbycie się z Rotrii efektów fabularyzacji, którą wprowadzono za pontyfikatu Ojca Świętego Celestyna I. Wolą Patriarchy Innocentego III było, aby zmiany, które wprowadzi planowany przez niego Sobór były przeprowadzone w duchu renesansu. Patriarcha mianował również na urząd Legata Patriarszego podczas Soboru we Florencji Jego Eminencję Marcosa kardynała de Zepp, który został wyniesiony do godności kardynalskiej na konsystorzu odbywającym się w dniach 28-30 stycznia 2012 roku.
II. Tematy obrad
W trakcie Soboru we Florencji poruszono kilka bardzo ważnych kwestii, które dotyczyły przyszłości Państwa Kościelnego Rotria. Były to między innymi takie tematy jak: kwestia zmiany ustawy zasadniczej, kwestia prowadzenia ewangelizacji mikroświata czy kwestia hierarchii kościelnej i świeckiej. Wszystkie rozpoczęte podczas zgromadzenia duchownych w stolicy Toskanii dyskusje, miały niezwykle duże znaczenie i prawdopodobnie dzięki nim, cieszymy się teraz Rotrią taką jaka obecnie jest.
III. Bulla Exsurge Domine
I Sobór Florencki przyniósł wiele planowanych zmian. Część z nich wymieniłem w poprzednim punkcie. Najważniejszą zmianą było jednak wprowadzenie całkowicie nowej ustawy zasadniczej – Bulli Exsurge Domine, która wprowadziła nowe nazewnictwo większości urzędów czy całkowicie zmieniła kompetencje niektórych organów. Utworzono wówczas Kurię Rotryjską, która została podzielona na trzy Kongregacje – Spraw Zagranicznych, Wojska oraz Kultury i Nauki. Pracą Kurii od tej pory miał kierować Wicekanclerz Kurii Rotryjskiej. Nowa ustawa zasadnicza została ostatecznie opublikowana 25 lutego 2012 roku.
IV. Działalność ewangelizacji mikroświata
Podczas obrad Soboru całkowicie zabroniono jakiejkolwiek działalności ewangelizacyjnej prowadzonej przez przedstawicieli Kościoła Rotryjskiego. Wszystko to zostało potwierdzone ostatecznie, poprzez odpowiednią uchwałę soborową. Podjęcie tej uchwały oznaczało również zaniechania głoszenia kazań, nauk czy innych forum wskazujących na prowadzenie działań zarezerwowanych wyłącznie dla realnego Kościoła Katolickiego. Uznano wówczas, że wypowiedzi duchownych Kościoła Rotryjskiego będą traktowane jako, tylko i wyłącznie, ich osobiste zdanie na dany temat religijny. Wyraźnie podkreślono, że Państwo Kościelne Rotria pełni wyłącznie funkcje poznawcze i nie posiada żadnej doktryny. Sprawy wiary pozostawiono więc prawdziwym duchownym.
V. Nowa hierarchia kościelna
Sobór odbywający się na ziemiach Toskanii wniósł do Państwa Kościelnego również nową hierarchię kościelną – począwszy od Patriarchy, poprzez Kardynałów i Biskupów, na diakonie skończywszy. Wprowadzono również po raz pierwszy nowe tytuły honorowe - Protonotariusza Apostolskiego (infułata) oraz Prałata i Kapelana Honorowego Jego Świątobliwości (monsignore). Wprowadzono także specjalne tytuły dla purpuratów, które przysługują im ze względu na kolejność starszeństwa. Tak, więc najstarszy Kardynał stażem otrzymuje tytuł Archiprezbitera Bazyliki Najświętszego Zbawiciela i św. Jana na Lateranie. W tytułach honorowych wyróżniono kardynałów prezbiterów oraz kardynałów diakonów. Powrócono również do urzędu Kardynała Honorowego, czyli tytułu księcia kościoła nadawanego osobie bez nominacji kapłańskiej. Purpurat taki otrzymuje tytuł - Świętego Kościoła Rotryjskiego Kardynał Honorowy. Dla najstarszego stażem arcybiskupa przewidziano tytuł Arcybiskupa Trydentu.
VI. Ocena I Soboru Florenckiego
Sobór we Florencji był niezwykle potrzebnym wydarzeniem w historii Państwa Kościelnego Rotria. Co prawda kadencyjny urząd Biskupa Rotrii nie pozwolił wprowadzić tych zmian Innocentemu III, lecz zajął się tym kolejny z Wielkich Patriarchów – Aleksander III, wcielając postanowienia I Soboru Florenckiego w życie. Legat Soborowy, kardynał Marcos de Zepp ostatecznie zamknął obrady w Toskanii 9 marca 2012 roku.
RE: Prace naukowe autorstwa dr N. Dreder - Mikołaj Dreder - 06.02.2020
Kronika pontyfikatu Jana I
(8.10.2019 - 8.02.2020)
Autor: dr net. prof. UR Mikołaj kardynał Dreder
(8.10.2019 - 8.02.2020)
Autor: dr net. prof. UR Mikołaj kardynał Dreder
I. Wstęp
Tuż przed godziną 20., pamiętnego 8 października 2019 roku, wielki ruch przed Bazyliką Laterańską oraz jej dzwony rozbrzmiewające na całe Apostolskie Miasto dały wiernym znak, że Czcigodne Kolegium Kardynałów dokonało wyboru 32. następcy Świętego Pawła. Kilka chwil później na balkonie bazyliki ukazał się Dziekan Kolegiu Kardynalskiego, Mikołaj Dreder, który ogłosił biskupa Piusa Medycejskiego nowym Biskupem Powszechnym - Janem.
Wybór nowego Ojca Świętego został przyjęty z zaskoczeniem, bowiem mało kto spodziewał się, że następcą Klemensa IV będzie duchowny nie-kardynał. Jednakże elekcja biskupa na Tron Pawłowy stała się faktem, a Jan I rozpoczął rządy - w błyskawiczny sposób powołał nowych urzędników, członków Rodziny Patriarszej oraz zajął się kwestią wakatów powstałych w skutek jego wyboru na Głowę Kościoła.
II. Zwyczaje Jana I
Jan I zasłynął przede wszystkim z ogromnej ilości wyjazdów poza granice Pałacu Apostolskiego. Był pierwszym patriarchą od czasów Piusa VI, który opuścił bramy Apostolskiego Miasta. Pierwsza wizyta nowego Ojca Świętego miała miejsce niespełna tydzień po jego wyborze - odwiedził on robotników pracujących przy odbudowie Państwa Kościelnego po klęsce żywiołowej, która nawiedziła Rotrię - pożarów za czasów Klemensa IV, dwa dni póżniej odwiedził swoje ukochane Monte Cassino, gdzie spotkał się z siostrami Benedyktynkami pracującymi w klasztorze oraz sąsiadujący z nim sierociniec, gdzie Patriarcha rozdał otrzymane podarki: rowery, piłki i insze zabawki. Odwiedził również Wenecję, która została zalana przez ogromną falę powodziową. W Apostolskim Mieście wielokrotnie widziano Patriarchę przy konserwatorium Chóru Laterańskiego, gdzie słuchał specjalnie przygotowanego dla niego repertuaru. Ponadto Jan I odwiedził jeszcze: Grosetto, synagogę Króla Dawida w dzielnicy kupieckiej Miasta Apostolskigo, Kiprię - która była jego pierwszym zagranicznym wyjazdem, synagogę Salomona w Apostolskim Mieście, w trakcie tygodnia ekumenicznego spotkał się z Patriarchą Katolikosem, a jednym z ostatnich wyjazdów Jana I była rodzinna Florencja, gdzie odwiedził doczesny grób swego krewnego, kard. Karola Medyceusza. Ostatnim miejscem, które odwiedził Ojciec Święty były Mediolan, gdzie odbyły się pierwsze Pollińskie Dni Młodzieży pod hasłami "miłości, jedności i braterstwa na wzór Jezusa". Ponadto Patriarcha planował wiele różnych pielgrzymek do krajów konkordatowych i nie tylko, ale niestety z różnych powodów nie doszło do ich realizacji. Każdy naród Patriarcha pragnął, jak Dobry Pasterz, przytulić do serca.
III. Koronacja patriarsza oraz kreacja Piusa III Patronem Kościoła
W pierwszych dniach stycznia 2020 roku, Państwo Kościelne zostało ogarnięte wyjątkową atmosferą. Tuż po świętach Bożego Narodzenia rozpoczęły się przygotowania do kolejnego wielkiego święta - koronacji patriarszej połączonej z kreacją Patronem Kościoła Piusa III. 3 stycznia uroczystość koronacji i kreacji poprzedniła ekshumacja grobu Piusa III, którego odnalezione szczątki zostały złożone w szklanej trumnie i złożone pod jednym z bocznych ołtarzy Bazyliki św. Pawła - zgodnie z decyzją Jana I. Następnie w godzinach popołudniowych w Bazylice Świętego Pawła rozpoczęła się uroczysta koronacja i kościelna inauguracja pontyfikatu Jana I, a kardynał M. Dreder wraz z kardynałem W. Orańskim włożyli na głowę Ojca Świętego Jana I tiarę. Po ceremonii koronacji Jego Świątobliwość uroczyście ogłosił Piusa III Patronem Kościoła, zgodnie ze znowelizowanym rytuałem laterańskim przez jego wielkiego poprzednika, Klemensa IV. Warto nadmienić fakt, że była to pierwsza kreacja Patrona Kościoła - instytucji powołanej do życia za pontyfikatu Piusa Leona I, a prawnie usankcjonowanej za rządów Klemensa IV i Jana I.
IV. Styl rządów Jana I
Jan I nie pragnął robić rewolucyjnych zmian w Państwie Kościelnym Rotria. Zasłynie jako Patriarcha, który podobnie jak Pius III nie powołał nikogo do Kolegium Kardynalskiego oraz nikogo z niego nie odwołał. Podczas swojej koronacji wszystkich aktywnych rotryjczyków przeróżnymi orderami. Pod koniec pontyfikatu uczynił Ekscelencję Sieniawskiego arcybiskupem ad personam, a Maurycego Orańskiego uczynił Kawalerem wraz z posiadaną prowincją. Mimo wielu sporów wprowadził w życie czekającą od kilku pontyfikatów reformę gospodarczą przygotowaną przez Jego Wysokość Maurycego Orańskiego. Według niej życie społeczne i gospodarcze Rotryjczyków zostało dostosowane do realiów XIX wieku - małych lenn, fabryk i sklepów. Wobec tego wszyscy arystokraci i szlachcice stracili swoje tytuły. Jedynie Eminencja Aurelio Medycejski i Wilhelm Orański zatrzymując wedle tradycji lenna Florencja i Mediolan otrzymali tytuł Kawalera. Za rządów Jana I Eminencja Michelangelo Piccolomini zreformował Uniwersytet Rotryjski dostosowując go do wymogów obecnego mikroświata. Jedną z ostatnich decyzji Biskupa Rotrii było ostateczne zamknięcie Soboru Welijskiego II, zwołanego przez jego poprzednika. Na koniec swego pontyfikatu Jan I ustanowił specjalny order, będący pamiątką po nim samym - Krzyż Uśmiechu, który nadawany będzie osobom szerzącym uśmiech i radość chrześcijańską w społeczeństwie.
V. Podsumowanie
Jan I zwykł nazywać swoich poprzedników Ojcami stosownej dla ich pontyfikatu kwestii. Piusa Leona nazwał Ojcem Reform, Klemensa IV Ojcem Liturgii. A jak następcy powinni nazywać Jana I - zdecydowanie Ojcem Miłości i Braterstwa. Jan I był pierwszym patriarchą, który w swym nauczaniu podkreślał rolę "braterstwa i miłości" oraz skupił się na życiu pośród wiernych, a wielokrotnie podczas audiencji podchodził do zwykłych ludzi rozmawiając z nimi i wymieniając uściski. Do dziś wielu wiernych będzie pamiętać ten serdeczny uśmiech Patriarchy Jana I, z którym spotkali się chociażby na Placu św. Pawła. Jak więc następne pokolenia będą pamiętać kolejnego Medyceusza na tronie Patriarszym? Na pewno będzie pamiętany jako Papa del Sorriso, jak nazywali go Rotryjczycy - Patriarcha Uśmiechu - życzliwy, miły i uśmiechnięty do każdego człowieka.
RE: Prace naukowe autorstwa dr N. Dreder - Mikołaj Dreder - 09.02.2020
Wykaz elektorów Państwa Kościelnego
Autor: dr net. prof. UR Mikołaj kardynał Dreder
Poniższa lista przedstawia wszystkich elektorów Biskupa Powszechnego z okresu I Państwa Kościelnego, jak też z II i III. Lista zawiera aktualne dane na moment elekcji Jana I, ale o ile zdrowie pozwoli będę ją na bieżąco aktualizował. Tworząc niniejszą pracę pozwoliłem sobie jedynie pominąć elektorów, którzy obrali Aleksandra IV, bowiem ta elekcja przeprowadzona była w sposób wyjątkowy, a praca opiera się tylko i wyłącznie na spisaniu nazwisk kardynałów uczestniczących w konklawe. W poniższej pracy pominąłem także nazwiska elektorów z okresu niewoli skarlandzko-niderlandzkiej. Konklawe, które rozpocznie się niedługo po tym, jak skończę pracę nad listą elektorów to niezwykły - a może i najważniejszy - okres życia w Państwie Kościelnym, dlatego kluczowym zadaniem historyków powinna być archiwizacja wszelakich faktów związanych z nim. Kursywą zaznaczyłem aktualnych elektorów Państwa Kościelnego.
Cytat:LISTA ELEKTORÓW PAŃSTWA KOŚCIELNEGO ROTRIA(Stan na 18 sierpnia 2021 roku)
1. Lorenzo Pietro de Medici - 162. Wiktor de Zepp - 133. Michael von Liechtenstein - 104. Mikołaj Dreder - 9Aurelio de Medici y Zep6. Marek de Zepp - 8Cosimo de MediciWilhelm Orański9. Karol Grzegorz von Habsburg - 7Albert Orański11. Franciszek Ferdynand von Habsburg - 612. Ksawery van Berden - 513. Cesare de Medici - 4Carlo II Lorenzo de Medici-ZeppFernando d'Este y CordobaAndream von Salza17. Hans von Lezner - 3Pius Maria Cesare de MediciJanusz Zabieraj20. Witold Strzałkowski - 2NN. KlimovicHans JungingenPiotr WoleckiDonald von DremlPaolo Carlo de Medici-ZeppOrjon von Thorn-SurmaMichelangelo Piccolomini28. Otto Kent -1Tomasz du VallonLuis AdonjuSiegbert von ErendorfPercip Fredrich RambaziLeonardo Mario CastigilioniMarcin ZagłobaHieronim Sieniawski
RE: Prace naukowe autorstwa dr N. Dreder - Mikołaj Dreder - 03.04.2020
Długości pontyfikatów patriarszych:
W poniższym zestawieniu, w kolejności malejącej, przedstawiono długości pontyfikatów Biskupów Rotrii - I Państwa Kościelnego, II oraz III, a także dwóch antypatriarchów: Klemensa III i Aleksandra IV.
Cytat:1. Pius VI - 365 dni
Aleksander III - 365 dni
3. Sylwester I - 184 dni
Sykstus III - 184 dni
5. Celestyn I - 183 dni
6. Klemens III - 182 dni
Pius III - 182 dni
8. Pius II - 181 dni
9. Benedykt I - 151 dni
10. Aleksander I - 146 dni
11. Sykstus IV - 136 dni
12. Sykstus II - 130 dni
13. Jan I - 123 dni
Pius VII - 123 dni
15. Jan II - 122 dni
16. Pius Leon II - 121 dni
17. Pius Leon I - 120 dni
Jan III - 120 dni
19. Aleksander IV (Antypatriarcha) - 114 dni
20. Klemens III (Antypatriarcha) - 113 dni
21. Klemens IV - 109 dni
22. Aleksander II - 92 dni
Leon I - 92 dni
Hadrian I - 92 dni
Klemens II - 92 dni
Innocenty II - 92 dni
27. Innocenty III - 91 dni
Ewaryst I - 91 dni
29. Leon III - 90 dni
30. Sykstus I - 89 dni
Innocenty I - 89 dni
32. Bonifacy I - 86 dni
33. Leon II - 76 dni
34. Innocenty IV - 73 dni
35. Pius IV - 51 dni
36. Piotr - 48 dni
37. Aleksander IV - 35 dni
38. Pius V - 34 dni
39. Wiktor - 30 dni
40. Pius I - 9 dni
41. Klemens I - 6 dni
RE: Prace naukowe autorstwa dr N. Dreder - Mikołaj Dreder - 28.02.2021
Osoby najdłużej zasiadające na Złotym Tronie Biskupa Rotrii:
Cytat:1. Lorenzo de Medici - 714 dni
2. Albert Orański - 615 dni (włącznie z pontyfikatem antypatriarchy Aleksandra IV)
3. Albert Orański - 501 dni (bez pontyfikatu antypatriarchy Aleksandra IV)
4. Karl Gregor von Habsburg-Lotharingen - 409 dni
5. Mikołaj Dreder - 392 dni
6. Cosimo de Medici - 387 dni (włącznie z pontyfikatem antypatriarchy Klemensa III)
7. Aurelio de Medici y Zep - 354 dni
8. Cosimo de Medici - 274 dni (bez pontyfikatu antypatriarchy Klemensa III)
9. Pius Maria Cesare de Medici - 243 dni
10. Franciszek Ferdynand Habsburg-Lotaryński - 235 dni
11. Ksawery van Berden - 184 dni
12. Michael von Liechtenstein - 183 dni
13. Cesare Francesco de Medici - 182 dni
Fernando Alvarez de Cordoba - 182 dni
15. Xardas von Griningen - 146 dni
16. Markos apo Zep - 92 dni
17. Carlos Lorenzo de Medici y Zep - 90 dni
18. Gregor Richard von Kaiser - 89 dni
19. Wilhelm Orański - 86 dni
20. Tomasso Domenico Mancini - 73 dni
21. Janusza Zabieraj - 48 dni
22. Michelangelo Farnese - 35 dni
23. Severino Castigilione - 34 dni
24. Wiktor Surmun de Zepp - 30 dni
25. Luis Adonju - 9 dni