Cytat:
Umiłowani Bracia i Siostry!

Nie sposób nie dostrzec naszej przeciągającej się absencji, bezczynności i bierności na Złotym Tronie. Minął czas, kiedy real nam sprzyjał, a zaczął się okres intensywnej pracy nad własną przyszłością. Przyjmując wybór Najprzewielebniejszego Kolegium Kardynalskiego pełni byliśmy nadziei, że zdołamy utrzymać na naszych skroniach Triregnum przez cały czas przewidziany prawem i tradycją. Niestety, rzeczywistość okazała się brutalna. Stanęliśmy w obliczu tragicznego dylematu - Rotria, czy realne obowiązki. Później jednak zorientowaliśmy się, że w gruncie rzeczy nie musimy wybierać. Istnieje bowiem rozwiązanie, które będzie korzystne i dla Kościoła, i dla nas osobiście. Długo biliśmy się z myślami, czy renuncjacja to dobre wyjście. Mocno pragnęliśmy dzierżyć Patriarszą Tiarę do końca, tak jak nasi poprzednicy. Chcieliśmy nie zawieść Wspólnoty, której przewodzimy. Znamy jednak swoje możliwości i wiemy doskonale, że nie jest to możliwe. Uznaliśmy zatem, odwołując się do wyznawanych przez nas wszystkich wartości, że Złoty Tron opuścić należy przede wszystkim z honorem - nie jako odchodzący z konieczności ignorant, który Wspólnotę zaniedbywał, ale jako człowiek dojrzały, który dostrzegając brak dalszej możliwości władania Kościołem, przyznaje się do tego, ponosząc konsekwencje swoich wyborów i przyjmując z pokorą do wiadomości istniejący stan rzeczy. Zdecydowaliśmy zatem abdykować i opróżnić z dniem dzisiejszym Stolicę Pawłową. 

Pewni jesteśmy jednak, że czasy naszych rządów nie były stracony. Zwłaszcza, gdy mowa o okresie miesięcy letnich. Wtedy to, za sprawą Soboru Welijskiego II, nastąpił piękny czas prosperity w liturgii. Toczyły się gorące dyskusje najwybitniejszych liturgistów, które przyniosły Kościołowi nowe ceremonie, których mamy zaszczyt być współautorem. To również czas intensywnych dysput prawnych, które rozgrzewały naszą społeczność. Zdołaliśmy jednak, dzięki ugodowej naturze naszych Drogich Braci, załagodzić wszelkie spory. My sami ten czas zapamiętamy z wielkim sentymentem i wspominać go będziemy niezwykle ciepło. Długo by wymieniać piękne i smutne elementy ostatnich miesięcy, ale wierzymy, że zostaną one zapamiętane dobrze, a nasza dzisiejsza decyzja nie zostanie odebrana jako słabość, a akt prawdziwej troski o Kościół i miłości do niego.

Za wszelką pomoc i współpracę dziękujemy wszystkim ludziom dobrej woli. Z imiennych podziękowań i wyróżnień pragniemy zrezygnować, bowiem każdy z Was na nie zasługuje. Wyrazy wdzięczności kierujemy zatem ku wszystkim pracownikom Winnicy Pańskiej, którzy nie próżnowali przez czas naszej posługi Pawłowej. 

Gloria in excelsis Deo!