Cytat:

Dotarłem następnie na Welię, do jednej z najważniejszych świątyń Rotrii, a również mojego życia. Często tu bywałem, odprawiłem niejedną Mszę Święta i niejedną ceremonię. Ta Bazylika stała się poniekąd moim kolejnym domem. Nie chciałem jednak odprawiać dziś Liturgii, moim celem była cicha modlitwa kontemplacyjna. Udałem się w tym celu do kaplicy, w której przechowywany jest Najświętszy Sakrament. Miałem dużo szczęścia, bowiem świątynia nie była jeszcze otwarta dla zwiedzających, a mnie - jako kapłana - wpuszczono w drodze wyjątku. Warunki były więc idealne, panowała przejmująca cisza i słychać było odbijające się od ścian echo szeptu księży, którzy sprawowali Msze Święte po rozsianych w różnych miejscach ołtarzach bocznych. Modląc się w postawie prostracji, dziękowałem za dar służby Kościołowi właśnie w Stolicy Apostolskiej - w miejscu, które jest sercem rotryjskiej wspólnoty. Spędziłem tak może kilkadziesiąt minut, lecz prędko zgubiłem rachubę czasu, pogrążony w kontemplacji. Usłyszałem nagle, jak do świątyni wchodzą zwiedzający oraz inni pielgrzymi. Nagle zapanował przedziwny, świątobliwy gwar. Zwielokrotniła się moc szeptu, który wcześniej słyszałem. Ludzie odmawiali modlitwy, rozmawiali o mijanych obrazach i rzeźbach, spowiadali się. Sam również udałem się do konfesjonału, aby wyznać grzechy. Opuściwszy Bazylikę, pożegnałem Apostolskie Miasto i skierowałem swe kroki na północ.

(14.11.2020, 23:34:09)Giovanni III napisał(a): Ta Bazylika ma coś w sobie, czego nie ma Lateran. Klimat i atmosferę modlitwy i wielkości Boga. Wspaniałe dzieło wybudował nam Karol Wawrzyniec.