Przeniesienie siedziby Patriarchów Rotrii
z Bazyliki św. Jana na Lateranie
do Bazyliki św. Pawła na wzgórzu Welia

XVI II MMXXI

Późnym popołudniem w Bazylice św. Jana na Lateranie odbyła się ostatnia Celebra za pontyfikatu Patriarchy Jana III. Tak wielka, tak potężna, jakiej nigdzie i ówdzie nie było. Uroczystość nie tyle rozpięta czasowo, co nawet lokalizacyjnie. Ojciec Święty Jan III postanowił bowiem przenieść Bazylikę Patriarszą, jako Główną, z Lateranu na wzgórzu Welia. Tam, też nakaże przygotowanie nowej kaplicy Sykstyńskiej, aby stąd wybierano kolejnych Biskupów Rotrii. Święta celebracja rozpoczęła się od uroczystej procesji wejścia w Bazylice św. Jana na Lateranie. Biskup Rotrii ubrany w złoty ornat od Gammarelliego oraz pontyfikalną mitrę, będącą darem od Przyjaciela Stołu Patriarszego, Wielmożnego Hrabiego Ametysta, udaje się pod ołtarz główny, gdzie sprawuje święte czynności. W uroczystościach biorą udział także wszelcy kardynałowie, biskupi, arcybiskupi i kapłani; szlachta i goście z zagranicy. Bazylika nigdy nie była tak pełna. Ceremoniarzem głównych uroczystości stał się kardynał Aureliusz Medyceusz-Zep, znany wszem i wobec, tu i ówdzie, jako najwybitniejszy liturgista od czasów pierwszej służby Facibeniego. Ewangelię w języku łacińskim odśpiewał kardynał Dreder, sławny ze swego barytonu, zaś Słowa Boże w języku greckim odśpiewał rubasznie biskup Bagratyda. Ten sam biskup postarał się o kadzidło prosto z Cesarstwa Bizantyjskiego, tak, aby woń tej żywicy wypełniła gmach świątyni. Kardynał Zabieraj zadbał o posługę muzyczną, śpiewając pięknym altem wraz z Chórem Laterańskim Mszę koronacyjną Mozarta. 

Po świętych Celebrach uformowała się procesja wyjściowa z Bazyliki św. Jana, na której czele stanął krzyż Piusa Leona I, symbolizująca kolejną reformę, rozpoczętą przez tego bogobojnego Ojca Świętego. Jan III ubrał kapę z czasów Jana I, kiedy sam pokazywał nowe oblicze Kościoła. Kiedy Patriarcha opuścił Świątynię, uderzył w drzwi trzykrotnie ferulą i nakazał zamknięcie kościoła. Potem oświadczył:

Świątynia ta przestaje pełnić główną funkcję wśród Kościołów Rotrii. Niemniej nadal pozostaje Głową i Matką Kościołów, toteż każdy Patriarcha zobowiązany jest od dziś dnia, w dniu inauguracji, pielgrzymować drogą odwrotnej do naszej do tej Świętej Bazyliki, aby objąć jej katedrę. Od dziś cały Dwór Patriarchów Rotrii, wszystkie główne uroczystości inauguracyjne, wybory Patriarchów, i inne wielkie celebry będą odprawiane w Bazylice św. Pawła na wzgórzu Welia, zaś Lateran staje się symbolem władzy Patriarchy, toteż należny jest jej szacunek i cześć Biskupów Rotrii, i ich opieka.

Następnie wśród wesołych pieśni, kończących okres Carne Vale, procesja ruszyła ku dzielnicy Welia - do Bazyliki św. Pawła. 

Radosna pieśń uwielbiająca Boga i Świętą Bogarodzicę towarzyszyła pątnikom w drodze na Welię. Między różnymi kamienicami, budynkami, karczmami i sklepami ludzie rzucali kwiaty i wołali na cześć Ojca Świętego Jana III. Sprytni handlarze z Florencji na tę okazję przygotowali pamiątkowe figurki przedstawiające oblicze Medyceusza na tle dwóch bazylik - św. Jana i św. Pawła. Taką samą, jeno w większej rozdzielczości, podarował główny wykonawca - Verdelli Janowi III. Kiedy korowód dotarł do wrót Bazyliki św. Pawła, Patriarcha uderzył ferulą trzykrotnie w drzwi i zawołał:

Otwórzcie nam odrzwia Świątyni Pana, która od dziś dnia po wieki będzie Domem Bożym dla Patriarchów Rotrii i ich dworu! 

Diakoni otworzyli drzwi Bazyliki św. Pawła. Ojciec Święty okadził odrzwia kościoła i ponownie zawołał:

To miejsce staje się miejscem przebywania dla Biskupów Rotrii. Tu będą sprawować największe i najważniejsze uroczystości, najmniejsze celebry i wspomnienia codzienne. Stąd będą ujawniać imię nowych Patriarchów i wieńczyć pontyfikaty ich poprzedników. Miejsce to, w momencie złożenia naszej bulli w specjalnej wnęce, staje się głównym ośrodkiem życia religijnego Apostolskiego Miasta, Rotrii i całego Kościoła. Amen. Niech tak się stanie... i niech tak się dzieje.

Rozpoczęto śpiew Modlitwy Pańskiej. 

Następnie Patriarcha podszedł do ołtarza, aby go okadzić. Wszedł zatem na ambonę świętej Bazyliki i wygłosił ostatnie swoje słowo do zebranych.

Cytat:

I I O A N N E S    E P I S C O P U S 

SERVUS SERVORUM DEI 

AD PERPETUAM REI MEMORIAM

Christus mansionem benedicat

Chrystus błogosławi nasz dom swą obecnością, gdy dwóch lub trzech zbierze się tam w imię Jego. My zaś z lubością największą gromadzimy lud Boży wraz z jego pasterzami w Bazylice św. Pawła na Welii, która w ostatnich długich czasach stała się drugą matką kościołów, bijącym mocno sercem Bożej Owczarni, które niestrudzenie i bez ustanku prowadzi krew odżywiającą wszystkie jego członki rozsiane po Pollinie. Welia nie tyle przyćmiła inne świątynie, co olśniła je swym blaskiem szczególnej modlitwy Kościoła, a zatem rozlicznych Patriarchów, kardynałów, biskupów, duchowieństwa i świeckiego ludu wiernego. Postanawiamy zatem, aby od dziś Welia właśnie była siedzibą Biskupa Rotrii. Tam przenosimy z Lateranu siedzibę Patriarchów i czynimy Bazylikę na Welii główną spośród wszystkich bazylik i świątyń Pollinu. Niechże odtąd odbywają się tam wszelkie patriarsze celebry, najznamienitsze uroczystości, a także niech tam zbiera się konklawe celem obrania następnych Biskupów Rotrii. Niech Welia stanie się miejscem pielgrzymek całego ludu Bożego, królów, książąt, wszystkich koronowanych głów i rządzących Państwami tak z łaski Bożej, jak i z woli i obrania przez ich narody. Niechże z jej balkonów roznosi się na całe miasto i świat błogosławieństwo Urbi et Orbi udzielane miastu i światu przez Biskupów Powszechnych. 

Nie umniejszamy jednak czcigodnej Bazylice Laterańskiej, która na zawsze pozostaje katedrą Patriarchów, Matką Kościoła. Zobowiązujemy Następców naszych do odbycia pielgrzymki na Lateran, a każdego do oddawania jej należnej czci i szacunku.

Datum Rotriae, apud S. Paulum, die XVI, mensis Februari, anno Domini MMXXI, Pontificatus Nostri primo.

/-/ Sanctitas Sua Ioannes PP. III,
Pontifex Maximus et Servus Servorum Dei,
Patriarcha et Episcopus Rotriae etc. etc. etc.

Cytat:

JOANNES·PP·III

ad perpetuam rei memoriam

Pacem et Communionem

ad Ecclesiae Universae

Umiłowani w Chrystusie Panu Siostry i Bracia,
Kardynałowie, Biskupi, kapłani, Szlachto i goście wszelacy,
Miłośnicy i Przyjaciele Złotego Tronu,
Czcigodni Wierni i Sympatycy naszego rotryjskiego Saint-Paul,

dobiegł końca nasz pontyfikat. Nie będzie potrzeby, aby jutro Kamerling Świętej Stolicy ogłaszał Sade Vacante, ponieważ sami abdykujemy za moment. Jest to przełomowy moment. Przejście z Bazyliki na Lateranie do Bazyliki na Welii kończy pewien okres patriarszy. Czas wielkich reform, rozpoczęty przez Piusa Leona I i Piusa Leona II, czas liturgii Klemensa IV i Jana II oraz czas otwarcia na ludzi Jana I. My zapisujemy się na końcu tych wielkich imion, nie jako Wielki Patriarcha, ale Biskup o Wielkim i Szczodrym Sercu. Dawno nie ustanowiono kardynałów, dawno nie ustanowiono biskupów, nie pozwolono na tyle inicjatyw, a Dom Patriarszy stał się Domem Otwartym (nie publicznym!). Zapisujemy się więc w grono Biskupów, którzy ustabilizowali Rotrię i dali jej fundament trwały a mocny. Stąd też to przejście - do lepszych czasów rozwoju, na co liczymy i trzymamy kciuki za kolejnych Patriarchów Rotrii.

Stąd nasza abdykacja. Nie czujemy się na siłach, aby wybierać kolejnego Biskupa Rotrii i uczestniczyć w rządach nad Rotrią. Przechodzimy na emeryturę... szczególną emeryturę. Patriarszą! Będziemy zwać się od momentu abdykacji Patriarcha Emeritus lub Papa Senior, nie będziemy sprawować władzy, jeno zostaniemy modlitewnie w łączności z Biskupem Rotrii i służyć mu będziemy, jak tylko możemy. Zajmujemy za to Klasztor Maryi Matki Kościoła, gdzie uczynimy swoją siedzibę jako Emeryt i tam nas nawiedzać będzie można. Zachowujemy także przywilej białej sutanny, tylko bez mucetu czy zimarry, lecz z białym pasem. Zachowujemy także przywilej herbu, jednak nie będziemy nim sygnować żadnych dokumentów. Oddamy się całkowicie pod wolę nowego Biskupa Rotrii.

Chcemy za to podziękować wszystkim, którzy włączyli się w dzieło budowania Rotrii. To Wam wielkie dzięki! Wam zasługa i chwała. Nie nam! Wyrażaliśmy już nasze dziękczynienia nadając kapelusze, birety, tytuły, ziemie i ordery. Jednak chcemy podziękować u końcu naszego panowania trzem kardynałom: Nicolo Drederowi, Aureliuszowi Medici-Zep i Januszowi Zabierajowi. To dzięki nim nasze państwo jest tutaj, gdzie jest. Dlatego naszą ostatnią decyzją czynimy Nicolo Dredera Wielkim Księciem Oranii, nadając mu tereny po rodzie Orańskich w wieczne władanie, niezależnie od Patriarchów, o czym mówić będzie stosowna bulla. Tak samo Aureliusz de Medici-Zep zostaje Wielkim Księciem Toskanii, dostając ziemie te w wieczne władanie. Ponadto, kardynała Zabieraja czynimy Markizem Bolonii i Bari. Tak samo ziemie Wielmożnego Ametysta podnosimy do rangi marchii i jego czynimy Markizem. Zaś biskupa Gagika czynimy od dziś arcybiskupem ad personam.

Dziękuję Wam, synowie drodzy!
Prosimy więc o zaśpiewanie Te Deum za nas, i za Was.
Zapamiętajcie nas dobrze w kronikach!
Niech Bóg Wam błogosławi.
Jan III, Patriarcha (jeszcze nie) Emeritus

Cytat:

Wasza Świątobliwość,

ja również składam serdeczne podziękowania za Wasz pontyfikat, który stanowił zamknięcie pewnego etapu w rozwoju Rotrii. Oby zapoczątkowane zmiany przyniosły upragniony owoc, a Wasza Świątobliwość mógł cieszyć się spokojną emeryturą. Jako mój podarek z okazji Waszej renuncjacji, składam te niezwykle wygodne pantofle, wykonane przez rzemieślników z Faktorii Zabieraja. Model "Lech Walesa" dedykuję właśnie Waszej Świątobliwości, w którego duszy powiewa morska bryza.

Bóg zapłać za zaufanie, którym Wasza Świątobliwość mnie obdarzył. Gratuluję również pozostałym obdarowanym. Godzien jest robotnik swojej zapłaty.

+ In Christo

Janusz Adam kardynał Zabieraj SJ