Pochód do Archibazyliki rozpoczyna krucyferariusz niosący krzyż rozpoczynający wszystkie Święte Sobory na Lateranie, za nim sześciu akolitów niosących świecie, dalej ministrant z trybularzem, wypełnionym wonnym kadzidłem rodem z Bizancjum. Następnie kroczą diakoni niosący relikwie patronów Archibazyliki, relikwie Świętego Jana Chrzciciela i Świętego Jana Ewangelisty. Za diakonami podążają kapłani od prezbiterów z i bez honorowych tytułów, przez biskupów i arcybiskupów po książąt kościoła, Kardynałów Kościoła Świętego. Na samym końcu procesji, otoczeni przez gwardzistów patriarszych podążają Sedario niosący sedia gestatoria z Jego Świątobliwością Piotrem.

Cytat:

Najukochańsi Bracia i Siostry w Chrystusie Panu,

obejmując naszą Katedrę - Katedrę Biskupa Rotrii, Matkę wszystkich kościołów, winniśmy czuć radość. Tak jednak nie jest. Serce nasze jest bolesne. Jest umęczone i udręczone oraz krwawiące. Krwawi ono nad wydarzeniami, które miały ostatnio miejsce wobec Kościoła Rotryjskiego. 

Bolejemy nad nietolerancją w Księstwie Sarmacji, nad niezrozumieniem idei rotryzmu jako naśladownictwa Kościoła Rzymskokatolickiego, jednak pozbawionego grzechów, które Kościół ten trapią w świecie realnym. Ubolewamy nad chamstwem, które wylało się w Księstwie i uderzyło m.in. w naszego umiłowanego syna, biskupa Adalbertusa. Mimo wszystko ufamy, że w Księstwie znajdzie się osoba chętna do podjęcia sterów nad diecezją angemoncką oraz kierowania lokalnymi strukturami Kościoła, która pomoże naprawić trapiące tamtejszą wspólnotę problemy.

Kolejny miecz boleści, który przeszył nasze serce, to postawa szlachty umiłowanej córy Kościoła - Rzeczypospolitej. Po udanej pielgrzymce, w trakcie której dokonaliśmy pewnych upraszczających i korzystnych dla wiernych ustaleń, usłyszeliśmy pretensje o niewłaściwy podział jednostek terytorialnych Kościoła, a także głosy niezasłużonej krytyki wobec duchownych. Nie możemy sobie pozwolić na to, aby Państwo Kościelne stawało się czyimkolwiek sługą, posłusznym na czyjekolwiek zachcianki. Zajrzymy do Dictatus Patriarchae, w którym wyraźnie jest napisane, jaka jest rola Patriarchy w mikroświecie.

Poczuliśmy się również zdradzeni. Choć sami zwiemy się Piotrem, to widzimy w Kościele Rotryjskim innego Piotra, który się nas wyparł. Wyparł i porzucił służbę w Państwie Kościelnym, a przecież z naszej tradycji jasno wynika, że Państwo jest Kościołem, a Kościół Państwem. Dlatego też i my wyrzekliśmy się naszego lenna, aby w trakcie pontyfikatu, jak i po jego zakończeniu poświęcić się tylko i wyłącznie służbie Kościołowi oraz Państwu Kościelnemu.

Może jest i czas na dalsze, radykalne zmiany. My tym wiatrem - w trakcie naszego pontyfikatu wiosennego - nie jesteśmy i nie będziemy. Nie możemy uginać się pod żądaniami tych, którzy nie znają serca Rotrii, nie czują jej tak dobrze, jak my i Kolegium Kardynałów. Zaufajcie nam i pozwólcie, aby Łódź Pawłowa płynęła po torze prostym, bezpiecznie i pewnie rozcinając wszelkie fale. Prosimy, aby nasza mowa została odczytana we wszystkich diecezjach.

W dzień objęcia Bazyliki św. Jana na Lateranie, udzielamy Wam z serca apostolskiego błogosławieństwa.

Benedicat Vos omnipotens Deus: + Pater + et Filius + et Spiritus Sanctus.