wpierw - mamy nadzieję, że wszyscy dotarli. Dostęp do półotwartej sesji jest dość skomplikowany, trzeba znaleźć dział, posłużyć się hasłem (zostało wszystkim wysłane drogą prywatną), a nowe posty prawdopodobnie nie będą wyświetlały się w aktualnościach. Prosimy zatem o czujność i o zaglądanie do działu co jakiś czas. Najlepiej jak najczęściej

(05.05.2021, 17:37:50)Janusz Zabieraj napisał(a): Zadanie KR jest określone w punkcie I.

Cytat:Swoją wizję nakreśliłem też nieco w dzisiejszym liście pasterskim w Księstwie Sarmacji.

(04.05.2021, 22:28:47)Gagik Bagratyda napisał(a):
I - Sprzeczność z 1. punktem Dictatus Patriarchae;
II - A co jest jego zadaniem?
III - Jak rozumiem, kloning i spam nie są moralnie naganne?
IV - Nie działa w całym mikroświecie; wedle mej wiedzy, nawet nie w większości państw wirtualnych. Nie jest też prawdą, że otacza opieką wszystkich mikronautów niezależnie od poglądów - przykładem niech będzie ostatni brodryjski konflikt.
VI - Aktualny Biskup Rotrii stwierdził, że tej nauki nie ma...
VII - Nie jest kapłanem, bo nie sprawuje kultu, a zatem nie składa ofiary; kto nie jest kapłanem, ten nie może być i Najwyższym Kapłanem.

Pozostałe punkty to głównie truizmy i potwierdzenia tego, co obowiązywało dotychczas; osobiście uznaję ten dokument za niezbyt wartościowy.

(08.05.2021, 13:28:45)Pius VII napisał(a): II. Zadaniem Kościoła Rotryjskiego jest odwzorowywanie wybranych elementów struktury, kultury i klimatu realiów prawdziwego Kościoła katolickiego, Kurii Rzymskiej, diecezji, kościołów wschodnich oraz Państwa Kościelnego z czasów przed Soborem Watykańskim II lub w pewnych określonych okolicznościach narracyjnych, również po tym soborze.

Cytat:IV. Działa w całym mikroświecie, tj. uważa się za "posłany" do wszystkich państw i nie ma takiego państwa, w którym sam nie chciałby z własnej przyczyny działać. Realia są oczywiście inne. Nie każde państwo jest obecnością struktur Kościoła Rotryjskiego zainteresowane, w Rotrii nie zawsze jest wystarczająca liczba osób. To tylko dwa podstawowe powody. Co do Brodrii, Kościół jest podmiotem prawa międzynarodowego i ma ten przywilej, aby kogoś uznać, albo nie uznać. Rotria politycznie uznała Imperium Brodryjskie, ale przecież wobec nikogo z Federacji nie zastosowano żadnych kar kanonicznych, nikogo nie zobowiązano do porzucenia Federacji. Sami, jako ówczesny prymas Brodrii, wypowiedzieliśmy się na forum Federacji Brodryjskiej na ten temat i wyraziliśmy swoje stanowisko wobec rozłamu w narodzie. Nie były to słowa potępienia, nawoływania do natychmiastowego porzucenia Federacji, czy deklaracja odejścia. Było zupełnie przeciwnie.

Cytat:VI. Bo tej nauki rzeczywiście nie ma. Nie jesteśmy duchownymi (a nawet jeśli ktoś z nas nim jest, to nie pełni swej funkcji z nadania Kościoła Rotryjskiego i w jego imieniu), nie jesteśmy realnym Kościołem, nie łączy nas pod szyldem Rotrii żadne Credo, żadne pismo kanoniczne, żadna sakramentalna jedność. Łączy nas jedynie chęć wspólnego odwzorowywania Kościoła i deklaracja zastosowania się do pewnych zasad. Od nauczania w kwestiach wiary i moralności są realne Kościoły. Oczywiście nie uważamy, że każdy członek Kościoła Rotryjskiego musi być pozbawiony poglądów, idei i nie może wyznawać żadnych wartości. Każdy może to śmiało robić i nie musi się z tym w żaden sposób kryć, ale żaden doktrynalny lub moralny pogląd nie może być oficjalnym stanowiskiem Rotrii, które głosi ona jako ponad wszelką wątpliwość prawdziwe i obowiązujące każdego rotrystę lub mikronautę pod groźbą kary lub nawet grzechu. Nie po to tu jesteśmy.

Cytat:VII. Ale to trochę tak, jakby mówić, że ksiądz Robak nie jest księdzem, bo nie sprawuje kultu. Realnie może nie, ale w obrębie swojego fikcyjnego uniwersum, już jak najbardziej. Podobnie jest z Biskupem Rotrii. Nie sprawuje kultu, więc realnie nie jest żadnym kapłanem, a już na pewno najwyższym. Jednak w obrębie mikroświata, już nim jest, bo narracyjnie kult sprawuje. Na przykład ja, skromny człowiek bez żadnych godności kościelnych, jestem tylko zwykłym śmiertelnikiem. Ale już my, Pius VII, jesteśmy Najwyższym Kapłanem Kościoła Rotryjskiego. Te dwie osoby należy od siebie oddzielić. Ja nie jestem Piusem VII vel Aureliuszem de Medici y Zep (choć potocznie tak o sobie mówimy). Ja tylko tę osobę kreuję. Tak jak narrator pierwszoosobowy nie zawsze jest tożsamy z autorem książki, a podmiot liryczny z poetą, tak mikronacyjna postać zazwyczaj nie jest tożsama z tym, kto uderza w klawiaturę po drugiej stronie.

Cytat:Jak powiedział kiedyś mądrze w prywatnej rozmowie z nami pewien nasz dobry mikronacyjny i realny kolega, prowadzenie prawdziwej działalności religijnej w mikroświecie jest podobne do sytuacji, w której ktoś zbudowałby kościół na serwerze w Minecrafcie i głosił tam kazania oraz udzielał sakramentów. To po prostu sprzeczność.

Cytat:Jeśli jeden mikronauta ewangelizuje drugiego, to już nie jest relacja między postaciami mikronacyjnymi, tylko między dwiema realnymi osobami. I podobnie - jeśli mikronauta działa na chwałę Bożą, to już nie jest zabawa w mikronacje, tylko realna pobożność tej osoby.

Cytat:Mikronacje to gra, a nawet zabawa. Nam osobiście bardzo kojarzą się one z larpem, tylko w wirtualnym wydaniu. Gdy dwie osoby grają w grę (np. tombrajder ), umawiają się na pewne zasady i na przyjęcie pewnej fikcji za prawdę. Podobnie jest u nas. Mikoronacje nieznacznie różnią się od zabawy kilkorga dzieci w króla, księcia, księżniczkę i rycerzy. My robimy to samo, choć w nieco bardziej wyrafinowany sposób. Tym jednak różnimy się od dzieci (choć i one często nie mają z tym problemu), że z łatwością odróżniamy prawdziwy świat od wyimaginowanego świata naszych fantazji, zabaw i gry. To wszystko jest w zasadzie teatrem improwizowanym bez sceny, świateł i aranżacji. Aktorzy odróżniają tworzoną na bieżąco fikcję od prawdziwego świata poza sceną, ale perfekcyjnie wcielają się w swoje role i łatwo zapomnieć, że patrzymy na ulotny świat tworzony umysłem tylko dla garstki obecnych uczestników i widzów.

Cytat:Ale bycie nawet najlepszym aktorem, który perfekcyjnie wciela się w rolę wojskowego dowódcy, wcale nie uczyni tej osoby zdolnym do wzięcia udziału w wojnie. Dopiero lata służby w armii uczynią takiego śmiałka gotowym do walki, choćby nawet nie miał zielonego pojęcia o aktorstwie. Podobnie w mikronacjach. Nawet najlepszy rotryjski ksiądz nie nadaje się do kapłaństwa, jeśli nie odebrał w realu prawdziwego przygotowania. Skupmy się zatem na tym, co robimy dobrze - na udawaniu dla własnej i wspólnej przyjemności. A jeśli ktoś naprawdę chce zająć się działalnością duchowną, to powinien podjąć poważne realne kroki w tym celu. ASD, seminarium duchowne i Towarzystwo Jezusowe/jego następca nie przygotują go do tego. Nauczą go tylko tego, jak księdza sprawnie udawać na forum internetowym.

Cytat:Chcielibyśmy jeszcze odnieść się szybko do sprawy diecezji. Byłoby pięknie, gdyby każda diecezja była równie aktywna, jak Stolica Apostolska. Popieramy również całym sercem wszystkich duchownych, którzy wiernie służą swojej owczarni i dla których jest ona "oczkiem w głowie". To naprawdę wspaniała postawa. Problem zaczyna się wtedy, kiedy ktoś oskarża Stolicę Apostolską i Rotrię ogólnie o to, że nie każdy duchowny tak robi i nie w każdej diecezji tak jest. Ponieważ tak powinno być, gdyż na tym polega istota Kościoła. Taka postawa bierze się jednak z przeoczenia pewnego istotnego szczegółu. Realna aktywność diecezji bierze się stąd, że osoby wywodzące się z danej realnej wspólnoty, poświęcają się jej. Rzym i inne metropolie nie "eksportują" duchownych do lokalnych kościołów. Oni tam się rodzą, wychowują, decydują się na kapłaństwo, rozwijają swoją karierę i wspólnocie potem służą. Póki w mikronacyjnych diecezjach nie będzie takiego zapału lokalnych mieszkańców, zmiana stanu rzeczy jest niemożliwa. Muszą przyjść czasy, kiedy w diecezjach będzie przynajmniej jeden-dwóch chętnych do kapłaństwa. I te osoby mogą pracować jako prezbiterzy, poduczyć się w Rotrii lub na miejscu pod kierunkiem starszych, nabywać wiedzę i umiejętności, przechodzić próby talentów, a ostatecznie awansować i stać się biskupami, a być może czasem nawet kardynałami i (kto wie) Patriarchami. Oczywiście wszystko w odpowiedniej kolejności i po odpowiednim czasie. Całe szczęście, że powoli pojawiają się chętni do kapłaństwa  w kościołach lokalnych. Daleko jednak jesteśmy wciąż od stanu potrzebnego do utworzenia w pełni samowystarczalnych i naturalnie aktywnych diecezji.