Cytat:

Umiłowani,

dokonaliśmy rewizji (wzbogacenia) tekstów inwestytur diakonatu i prezbiteratu. Zmieniła się zwłaszcza końcówka, choć i początek jest inny. Porównajcie z obecnie obowiązującymi i oceńcie te zmiany. Teraz będziemy pracować nad inwestyturą biskupią oraz benedykcją opata. Na zakończenie podniesienie do godności arcybiskupa, wręczenie kapelusza kardynalskiego oraz koronacja patriarsza.

Nie zwracajcie uwagi na brak edycji tekstu. Poprawi się to z momentem opublikowania w AAS. Dodatkowo planujemy poprawić Ogólne Wprowadzenie.

Z apostolskim pozdrowieniem,

Leon PP. IV

Cytat:Inwestytura Diakońska (Gdy dokonuje jej Biskup)

B- Biskup
P- Prezbiter
K- Kandydat
MC- Mistrz Ceremonii

MC: Do kościoła zmierza procesja. Prowadzi ją diakon z dymiącą kadzielnicą, za nim akolici, krucyfiks i duchowieństwo wedle hierarchii – diakoni, prezbiterzy, kanonicy, prałaci i infułaci w ozdobnych strojach chorówych. Podąża też kandydat na diakona ubrany w albę. Na samym końcu idzie biskup ubrany w szaty pontyfikalne. Gdy dochodzą do ołtarza, obecny w liturgii prezbiter zwraca się do kandydata:

P: Niech zbliży się ten, który ma zostać wyniesiony do godności diakona.

MC: Gdy kandydat na diakona podchodzi pod tron biskupa, prezbiter składa głęboki ukłon względem biskupa i prosi go:

P: Najprzewielebniejszy Ojcze, święta Matka Kościół Rotryjski domaga się, abyś tego Brata wyniósł do godności diakona.

B: Czy wiesz, że jest tego godzien?

P: O ile ułomność ludzka mi pozwala, zaświadczam, że jest tego godzien.

B: Aby się upewnić, czy jesteś godzien tego urzędu zadam Ci Synu pytania.

Czy chcesz dobrowolnie i świadomie przyjąć godność diakona?

K: Chcę.

B: Czy chcesz kontynuować naukę, abyś był godnym przyjęcia godności prezbiteratu?

K: Chcę z Bożą pomocą.

B: Czy mi, moim następcom i Najwyższemu Kapłanowi oraz Jego następcom przyrzekasz cześć i posłuszeństwo?

K: Przyrzekam.

MC: Biskup nakłada nowemu diakonowi stułę.

B: Przyjmij tę szatę chwalebną z ręki Bożej, wypełniaj Twój urząd i pomnażaj swoją łaskę i wiarę.

K: Amen.

MC: Biskup nakłada nowemu diakonowi dalmatykę.

B: Przyjmij suknię zbawienia i wesela.

K: Amen.

B: Flectamus genua.

P: Levate.

MC: Biskup wyciąga ręce nad nowym diakonem i mówi donośnym głosem:

B: Wysłuchaj, Panie, prośby nasze, i racz pobłogosławić tego sługę, aby zasłużył podobać się Majestatowi Twemu i życiem swoim dawał dobry przykład wiernym. Amen.

MC: Nowy diakon całuje biskupa w pierścień. Ceremonia kończy się śpiewem Te Deum.

Cytat:Inwestytura Diakońska (Gdy dokonuje jej Patriarcha)

P- Patriarcha
B- Biskup
K- Kandydat
MC- Mistrz Ceremonii

MC: Do kościoła zmierza procesja. Prowadzi ją diakon z dymiącą kadzielnicą, za nim akolici, krucyfiks i duchowieństwo wedle hierarchii – diakoni, prezbiterzy, kanonicy, prałaci i infułaci. Można również dostrzec biskupów, arcybiskupów i kardynałów ubranych w stroje chórowe. Podąża też kandydat na diakona ubrany w albę. Na samym końcu niesiony jest w lektyce Patriarcha, mający na sobie szaty pontyfikalne. Gdy dochodzą do ołtarza, obecny w liturgii prezbiter zwraca się do kandydata:

P: Niech zbliży się ten, który ma zostać wyniesiony do godności diakona.

MC: Gdy kandydat na diakona podchodzi pod tron patriarszy, prezbiter składa głęboki ukłon względem Patriarchy i prosi go:

P: Najjaśniejszy Panie, święta Matka Kościół Rotryjski domaga się, abyś tego Brata wyniósł do godności diakona.

P: Czy wiesz, że jest tego godzien?

B: O ile ułomność ludzka mi pozwala, zaświadczam, że jest tego godzien.

P: Aby się upewnić, czy jesteś godzien tego urzędu zadamy Ci Synu pytania.

Czy chcesz dobrowolnie i świadomie przyjąć godność diakona?

K: Chcę.

P: Czy chcesz kontynuować naukę, abyś był godnym przyjęcia godności prezbiteratu?

K: Chcę z Bożą pomocą.

P: Czy nam, naszym następcom i swemu biskupowi oraz jego następcom przyrzekasz cześć i posłuszeństwo?

K: Przyrzekam.

MC: Patriarcha nakłada nowemu diakonowi stułę.

P: Przyjmij tę szatę chwalebną z ręki Bożej, wypełniaj Twój urząd i pomnażaj swoją łaskę i wiarę.

K: Amen.

MC: Patriarcha nakłada nowemu diakonowi dalmatykę.

P: Przyjmij suknię zbawienia i wesela.

K: Amen.

P: Flectamus genua.

B: Levate.

MC: Patriarcha wyciąga ręce nad nowym diakonem i mówi donośnym głosem:

P: Wysłuchaj, Panie, prośby nasze, i racz pobłogosławić tego sługę, aby zasłużył podobać się Majestatowi Twemu i życiem swoim dawał dobry przykład wiernym. Amen.

MC: Nowy diakon całuje Patriarchę w pierścień, kolana i stopy. Ceremonia kończy się śpiewem Te Deum.

Cytat:Inwestytura Kapłańska (Gdy dokonuje jej Biskup)


B- Biskup
P- Prezbiter
K- Kandydat
MC- Mistrz Ceremonii

MC: Z zakrystii wyrusza procesja prowadzona przez turyfera, za którym podążają akolici i krucyferariusz. Za nimi podąża duchowieństwo wedle hierarchii – diakoni, prezbiterzy, kanonicy, prałaci i infułaci w ozdobnych strojach chórowych. Podąża też diakon, który ma zostać podniesiony do godności prezbitera ubrany w albę i stułę. Na samym końcu idzie biskup ubrany w szaty pontyfikalne. Gdy dochodzą do ołtarza, obecny w liturgii prezbiter zwraca się do diakona:

P: Niech zbliży się ten, który ma zostać wyniesiony do godności prezbitera.

MC: Gdy diakon podchodzi pod tron biskupa, prezbiter składa głęboki ukłon względem biskupa i prosi go:

P: Najprzewielebniejszy Ojcze, święta Matka Kościół Rotryjski domaga się, abyś tego diakona wyniósł do godności prezbitera.

B: Czy wiesz, że jest tego godzien?

P: O ile ułomność ludzka mi pozwala, zaświadczam, że jest tego godzien.

B: Aby się upewnić, czy jesteś godzien tego urzędu zadam Ci Synu pytania.

Czy chcesz dobrowolnie i świadomie przyjąć godność prezbitera?

K: Chcę.

B: Czy chcesz sumiennie spełniać zadana nałożone przez władze kościelne, gdziekolwiek zostaniesz posłany?
K: Chcę.

B: Czy chcesz dobrowolnie wytrwać w świętej czystości, aż do końca swojego żywota?
K: Chcę.

B: Czy chcesz swoim życiem świadczyć o Chrystusie jako wierny sługa Kościoła?

K: Chcę z Bożą pomocą.

B: Czy mi, moim następcom i Najwyższemu Kapłanowi oraz Jego następcom przyrzekasz cześć i posłuszeństwo?

MC: Nowy prezbiter klęka przed Biskupem i wkładając złożone ręce w ręce Biskupa mówi:

K: Przyrzekam cześć i posłuszeństwo Tobie Czcigodny Ojcze, twoim następcom i Najwyższemu Kapłanowi oraz, że uczynię wszystko, czego wymagać będzie ode mnie posługa prezbitera.

MC: Biskup krzyżuje stułę na piersiach kandydata.

B: Przyjmij jarzmo Pańskie, bowiem jest ono słodkie, a jego ciężar jest rozkoszą.

K: Amen.

MC: Biskup nakłada ornat na kandydata.

B: Przyjmij szatę kapłańską, która oznacza miłość: mocen jest bowiem Bóg pomnożyć w was miłość i doskonałość w uczynkach.

K: Amen.

B: Flectamus genua.

P: Levate.

MC: Biskup wyciąga ręce nad nowym prezbiterem i mówi donośnym głosem:

B: Wysłuchaj, Panie, prośby nasze, i racz pobłogosławić tego sługę, którego podnosimy do godności prezbitera. Niech powagą obyczajów i nienagannym życiem okaże, że jest starszym wyćwiczonym w karności, której zasady podał św. Paweł Tytusowi i Tymoteuszowi. Niech sprawiedliwość, stałość, miłosierdzie, moc i wszelkie cnoty w nim jaśnieją i ujawniają się w jego uczynkach i słowach. Amen.

MC: Nowy prezbiter i Biskup wymieniają pocałunek pokoju. Następnie nowy kapłan odbiera gratulacje. Ceremonia kończy się śpiewem Te Deum.

Cytat:Inwestytura Kapłańska (Gdy dokonuje jej Patriarcha)

P- Patriarcha
B- Biskup
K- Kandydat
MC- Mistrz Ceremonii

MC: Z zakrystii wyrusza procesja prowadzona przez turyfera, za którym podążają akolici i krucyferariusz. Za nimi podąża duchowieństwo wedle hierarchii – diakoni, prezbiterzy, kanonicy, prałaci i infułaci. Można również dostrzec biskupów, arcybiskupów i kardynałów ubranych w stroje chórowe. Podąża też diakon, który ma zostać podniesiony godności prezbitera ubrany w albę i stułę. Na samym końcu niesiony jest w lektyce Patriarcha, mający na sobie szaty pontyfikalne. Gdy dochodzą do ołtarza, obecny w liturgii prezbiter zwraca się do diakona:

P: Niech zbliży się ten, który ma zostać wyniesiony do godności prezbitera.

MC: Gdy diakon podchodzi pod tron patriarszy, prezbiter składa głęboki ukłon względem Patriarchy i prosi go:

P: Najjaśniejszy Panie, święta Matka Kościół Rotryjski domaga się, abyś tego diakona wyniósł do godności prezbitera.

P: Czy wiesz, że jest tego godzien?

B: O ile ułomność ludzka mi pozwala, zaświadczam, że jest tego godzien.

P: Aby się upewnić, czy jesteś godzien tego urzędu zadamy Ci Synu pytania.

Czy chcesz dobrowolnie i świadomie przyjąć godność prezbitera?

K: Chcę.

P: Czy chcesz sumiennie spełniać zadana nałożone przez władze kościelne, gdziekolwiek zostaniesz posłany?

K: Chcę.

P: Czy chcesz dobrowolnie wytrwać w świętej czystości, aż do końca swojego żywota?

K: Chcę.

P: Czy chcesz swoim życiem świadczyć o Chrystusie jako wierny sługa Kościoła?

K: Chcę z Bożą pomocą.

P: Czy nam, naszym następcom i swemu biskupowi oraz jego następcom przyrzekasz cześć i posłuszeństwo?

MC: Nowy prezbiter klęka przed Patriarchą i wkładając złożone ręce w ręce Patriarchy mówi:

K: Przyrzekam cześć i posłuszeństwo Tobie Najjaśniejszy Panie, Twoim następcom i mojemu biskupowi oraz jego następcom, a także to, iż uczynię wszystko, czego wymagać będzie ode mnie posługa prezbitera.

MC: Patriarcha krzyżuje stułę na piersiach kandydata.

P: Przyjmij jarzmo Pańskie, bowiem jest ono słodkie, a jego ciężar jest rozkoszą.

K: Amen.

MC: Patriarcha nakłada ornat na kandydata.

P: Przyjmij szatę kapłańską, która oznacza miłość: mocen jest bowiem Bóg pomnożyć w was miłość i doskonałość w uczynkach.

K: Amen.

P: Flectamus genua.

B: Levate.

MC: Patriarcha wyciąga ręce nad nowym prezbiterem i mówi donośnym głosem:

P: Wysłuchaj, Panie, prośby nasze, i racz pobłogosławić tego sługę, którego podnosimy do godności prezbitera. Niech powagą obyczajów i nienagannym życiem okaże, że jest starszym wyćwiczonym w karności, której zasady podał św. Paweł Tytusowi i Tymoteuszowi. Niech sprawiedliwość, stałość, miłosierdzie, moc i wszelkie cnoty w nim jaśnieją i ujawniają się w jego uczynkach i słowach. Amen.

MC: Nowy prezbiter i Ojciec Święty wymieniają pocałunek pokoju. Następnie nowy kapłan odbiera gratulacje. Ceremonia kończy się śpiewem Te Deum.

Cytat:L: Z wyboru i decyzji Jego Świątobliwości N., Patriarchy Rotrii.
Boska łaska, zawsze chorych uzdrawiająca i cierpiących niedostatek uzupełniająca, przez nasze ręce okazuje umiłowanego przez Boga kapłana/archimandrytę N., biskupem zbawionego przez Boga miasta N., pomódlmy się przeto za niego, aby zstąpiła nań łaska Najświętszego Ducha."

C: Święci męczennicy, mężnie walczący i ukoronowani, módlcie się do
Pana, aby zmiłował się nad naszymi duszami.
Chwała Tobie, Chryste Boże, Apostołów chwało, radości męczenników,
którzy głosili Trójcę jednoistotną.
Wesel się, Izajaszu, oto Dziewica poczęła i zrodziła Syna Emanuela, Boga i człowieka, a Wschód imię Jego, którego wielbiąc Dziewicę wywyższamy.

P: Panie niebios i ziemi, który święty Twój Kościół założyłeś w niewypowiedzianej mądrości i na obraz anielskiej posługi na niebiosach ustanowiłeś na ziemi kapłaństwo, Ty, wielce łaskawy Władyko, przyjmij teraz nasze modlitwy, nie dlatego, że jesteśmy godni prosić o wielkie dary, ale niech okaże wyższość Twojej łaskawości, nie przestałeś bowiem wielorako okazywać dobrodziejstwa rodzajowi ludzkiemu. Dałeś nam fundament dobrodziejstw w przyjściu w ciele Jednorodzonego Twego Syna, który pojawił się na ziemi i zajaśniał będącym w ciemności Światłością zbawienia, złożył siebie za nas w ofierze, stał się oczyszczeniem dla całego świata, uczynił nas wspólnikami swego zmartwychwstania, i wstąpił na niebiosa, przyoblekł swoich uczniów i apostołów, jak obiecał, mocą z wysoka, którą jest Duch Święty, godny pokłonu i wszechmocny, który ma początek w Tobie, Bogu i Ojcu, aby byli silni w dziele i słowie, i przekazali chrzest usynowienia. Zbudowano świątynie, umocniono ołtarze, ustanowiono zasady i prawa kapłaństwa, które my grzeszni przestrzegając jako tradycji, przypadamy do Ciebie, wiecznego Boga, i modlimy się do Ciebie, łaskawy: Tę świątynię, zbudowaną ku oddawaniu Tobie chwały, napełnij Twoją Boską sławą i w niej podźwignięty święty ołtarz okaż świętym, abyśmy stojąc przed nim jak przed budzącym bojaźń ołtarzem Twego królestwa, aby bez obawy osądzenia służyć Tobie, zanosząc modlitwy za nas i za cały lud, i składać bezkrwawą ofiarę Twojej łaskawości za odpuszczenie grzechów, ku kierowaniu życiem, ku poprawie swego życia, ku spełnieniu wszelkiej sprawiedliwości. Albowiem błogosławione jest najświętsze imię, Ojca i Syna, i Świętego Ducha, teraz i zawsze, i na wieki wieków.