Cytat:

CORONATIO PATRIARCHÆ ALBERTUS I

XXV V MMXXV A.D.

Z Kaplicy Piotrowej, na wzór procesji konklawe, wyrusza skromna, lecz uroczysta procesja liturgiczna. Przewodzi ją gonfalonier w stroju dworskim, za nim turyfer niosący kadzidło oraz subdiakon w tunicelle z złotym krzyżem procesyjnym. Dalej idą służebni, następnie kardynałowie: Ametyst Faradobus w mitrze simplex i dalmatyce nałożonej na rokietę, Pio de Medici w mitrze simplex i ornacie nałożonym na rokietę oraz Stanisław Wieniawa w kapie nałożonej na komżę.

Tuż za nimi idą dwaj diakoni, Pizzabala i Ziemiński, ubrani po diakońsku, niosący na poduszkach pierścień i paliusz, a następnie arcybiskup Guliano Montini, odziany w kapę, niosący na poduszce triregnum.

Procesję zamykają kardynałowie asystujący Patriarsze, Aurelio de Medici y Zep oraz Mikołaj Dreder, ubrani na sposób diakoński — w alby, stuły i dalmatyki z mitrami simplex. Na końcu kroczy Patriarcha Albert w prostym ornacie i złotej, pozbawionej zdobień mitrze. Szaty wszystkich uczestników procesji są jednolite, białe i proste — symbol skromności i duchowego odrodzenia, powrotu do istoty wiary, bez zbędnego przepychu.

Procesja dociera do Kaplicy Sykstyńskiej i zmierza ku ołtarzowi głównemu. Patriarcha zasiada na tronie po stronie Ewangelii, a kardynałowie podchodzą, by w imieniu całego duchowieństwa złożyć homagium.