Cytat:

Historia powszechna Rotrii

Część I

Autor: dr net. Marco Sforza apo Zep

Korekta i uzupełnienie: dr net. Giovanni Ganganelli

Państwo powstało 27 czewca 2007 roku. Powstało z połączenia Surmeńskiego Kościoła Chrześcijańskiego i Katolickiego Kościoła Tyrencji. Zaraz po założeniu państwa odbyło się konklawe, w którym na Patriarchę został wybrany Victor Surmun, przyjmując imię Victora I. Po miesiącu rządzenia, Jego Świątobliwość Victor abdykował (28 lipiec 2007), a nowym patriarchą został Gregor Richard von Kaiser, przyjmując imię Innocentego I. Powodem abdykacji Victora I była prawdopodobnie tzw. afera konkordatowa. Mianowicie trwający za jego pontyfikatu Sobór zezwolił duchownym rotryjskim na pełnienie funkcji publicznych, a więc zasiadanie w parlamentach i rządach państw v-świata. Ta decyzja spowodowała zerwanie konkordatu przez Victorio Mortuusa, Premiera Węgier, co poparło także Ministerstwo Wojny Monarchii AW. Prymas Monarchii został jednak zapewniony, że MAW nie podejmą żadnych kroków zbrojnych wobec Państwa Kościelnego. Tego samego dnia, kiedy zerwano konkordat, Victor I abdykował. Natychmiast rozpoczęło się konklawe, a 29 lipca kardynał Hans von Lezner ogłosił światu o wyborze nowego Biskupa Rotrii, Innocentego I. Nowy Wikariusz v-Kościoła starał się załagodzić napięcie pomiędzy Rotrią a Monarchią AW. Niestety, ostre słowa, które w czasie tego konfliktu padły po obu stronach, doprowadziły do nadania statusu "persona non grata" na terenie Monarchii wszystkim biskupom rotryjskim. Patriarcha wciąż usiłował załagodzić sytuację co udało się mu ostatecznie 31 lipca, kiedy rząd Węgier zniósł wcześniej wspomniany hańbiący status "persona non grata” i otworzył dla Kościoła granice Węgier i zgodził się na ich ewangelizację, oraz zobowiązał się do podpisania konkordatu w miarę reform w Rotrii. Był to niewątpliwy sukces JW Innocentego I (JW – Jego Wielebności, taki tytuł nosili dawniej Biskupi Rotrii). Podczas jego panowania zmieniło się także wiele rzeczy – m.in. powstał Kodeks Prawa Kanonicznego i podpisano wiele konkordatów. Rządził przez trzy miesiące, bowiem wówczas tyle trwać mógł pontyfikat Patriarchy. Również za jego pontyfikatu doszło do śmierci pierwszego z tzw. Ojców Kościoła, a więc tych, którzy zapoczątkowali Kościół Rotryjski. Mianowicie gdy na Ziemiach Niczyich dnia 06.08.07 roku zrzucono bombę atomową, przebywał tam Witold kardynał Strzałkowski. Niestety, wylądował w szpitalu z objawami popromiennymi i po kilku dniach zmarł. Była to smutna chwila dla Rotrii i Tyrencji, z której pochodził. Po jego śmierci Innocenty I ogłosił żałobę narodową i odbył się pogrzeb.

Dnia 18.08.07 roku Państwo Kościelne Rotrii dostało się do Unii Kontynentu Wschodniego, natomiast 30.08.07 roku podpisano Wspólnotę Paktu Wiedeńskiego. Okres rządów Innocentego I jest zwany czasem renesansu. Kościół Rotryjski był wtedy organizacją religijną, która posiadała najwięcej wiernych w całym v-świecie. Również za jego pontyfikatu powstały podwaliny późniejszej hierarchii, np. utworzono tytuł Kamerlinga w miejsce Kanclerza. Po upływie pontyfikatu Innocentego I na jego następcę obrano Luisa Adonju – przyjął on imię Piusa I. Niedługo po tym wydarzeniu zmarł Kamerling - Hans von Lezner, który był prawą ręką Biskupów Rotryjskich. Kilka dni później abdykował Pius I, a nowym patriarchą został wybrany ponownie Gregor Richard von Kaiser, przyjmując imię Klemensa I. Po paru dniach jednak także abdykował, zostawiając władzę Kamerlingowi - Victorowi de Zepp, który rządził do upadku Rotrii jako Regent-Dyktator. On właśnie ogłosił oficjalny upadek I Państwa Kościelnego Rotria w dniu 28 listopada 2007 roku.

Po ośmiu miesiącach od upadku państwa wróciła nadzieja na odrodzenie. Karl Gregor Richard von Habsburg, były Patriarcha, zapoczątkował to dzieło. Dnia 15 marca 2008 roku w Bazylice Laterańskiej w Rotrii, pozostałości z czasów I Państwa Kościelnego Rotria, znów rozbrzmiał głos dzwonów, wzywających wszystkich wiernych na koronację nowego Patriarchy. Został nim ten, który zainicjował odbudowę, a więc Karl Gregor Richard von Habsburg. Przyjął mię Klemensa II. Od tego momentu Państwo Kościelne rozwijało się. Konstytucja zakładała sześciomiesięczny pontyfikat dla Biskupa Rotrii. Te pierwsze 6 miesięcy pozwoliło Rotrii stanąć na nogi: powstał Uniwersytet, skompletowano rząd – Rady Pomocnicze Wewnętrzną i Zewnętrzną zmieniono na Kolegium Apostolskie i Kolegium Kardynalskie; na czele stał Kamerling, podlegali mu zaś: Prefekt, Strażnik Pieczęci Zagranicznej, Strażnik Skarbu i Strażnik Kultury – i podpisano wiele konkordatów. Po upływie sześciu miesięcy nowym Patriarchą obrano został kardynał Xardas von Griningen (obecnie znany jako Marco Sforza apo Zep), przybyły do Rotrii w dniu koronacji Klemensa II. Ów przybrał imię Aleksandra I i rządził Rotrią przez przeszło 5 miesięcy, po czym – z powodów realnych – abdykował. Jego panowanie zaowocowało podpisaniem kilku konkordatów, ale także atakiem hakerskim na stronę Rotrii. Dzięki jednak szybkości Patriarchy już kilka godzin później strona znów działała. Po abdykacji Aleksandra I, Konklawe osadziło na tronie Biskupa Rotrii kardynała Karla Gregora Richarda Habsburga Lotaryńskiego, który przyjął imię Sykstusa I. Jego Kamerlingiem i prawą ręką został poprzedni Patriarcha. Ze swych rządów Sykstusa I przeprowadził On ważną reformę, wprowadzając tzw. Bullę Węgielną. Likwidowała ona: Kolegium Kardynalskie, Kolegium Apostolskie i Kongregację Świętego Oficjum – organ sądowniczy, a na ich miejsce wprowadzała: Prefekturę Generalną (na czele z Prefektem Generalnym, któremu podlegali Legat Patriarszy, Kanclerz Skarbu i Prefekt ds. kultury), Konsylium Apostolskie (w którym nie zasiadali, jak w Kolegium Apostolskim, wszyscy biskupi, lecz trzech wybranych Oficjałów), oraz Trybunał Rotryjski (jako organ sądowniczy). Niedługo po przeprowadzeniu tych reform skończył się pontyfikat Sykstusa I, który jednak został wybrany na tron rotryjski ponownie. W dniu, w którym miał jako Sykstus II zasiąść na tronie Rotrii, zasłabł (w drodze na koronację), a następnego dnia zmarł. Marco kardynał de Zepp  pochował go uroczyście i przeprowadził kolejne Konklawe, które w jego ręce powierzyło tron Biskupa Rotrii. Ów zasiadł na nim jako Hadrian I. Od początku jego pontyfikatu podpisano kilka konkordatów, do Prefektury Generalnej wprowadzono Prefekta Spraw Wewnętrznych i Nauki oraz Prefekta Spraw Obywatelskich i Promocji, przywrócono Kongregację Świętego Oficjum, która jednak stała się organem dbającym o jedność i czystość Kościoła, oraz uzupełniono Bullę Węgielną o kilka zapisów w stosunku do pierwszej wersji za czasów Sykstusa I. Hadrian I panował do 2 stycznia 2010 roku. Kolejne Konklawe osadziło na tronie księcia kardynała Lorenzo de Medici, który przyjął imię Piusa II. Pontyfikat jego zakończył się 6 kwietnia 2010 roku.

Część II

Autor: dr Marco Sforza apo Zep, prof. dr net. Cesare Francesco de Medici

Korekta i uzupełnienie: prof. dr net. Cesare Francesco de Medici

Po upływie dwóch trzymiesięcznych pontyfikatów Piusa II Grono Elektorów na Złoty Tron wyniosło kardynała honorowego Michaela von Lichtensteina, który przyjął imię Celestyna I. Pontyfikat tego Patriarchy wiąże się z początkiem tzw. fabularyzacji. Proces ten polegał na odejściu Kościoła Rotryjskiego od chrześcijaństwa i podęciu starań nad stworzeniem własnej fikcyjnej religii. Zmieniła się hierarchia, pojawiły się Kręgi Wtajemniczenia i inne zmiany, które początkowo cieszyły się poparciem wiernych. Z czasem jednak zaczął się rodzić opór. Patriarcha uzyskał reelekcję i pozostał przy swoim imieniu. Po nim Patriarchą obrano księcia kardynała Cosimo de Medici, który sprawował rządy Leon I. Na kolejnym konklawe Biskupem Powszechnym został książę kardynał Lorenzo de Medici, który przyjął imię Aleksander II. Po trzech miesiącach pontyfikatu tego Patriarchy na następcę wybrano kardynała Cosimo de Mediciego (Ewaryst I). Rządy tych trzech Patriarchów to powolny wzrost niechęci wobec fabularyzacji i spadek aktywności obywateli Stolicy Apostolskiej. Część duchownych ostatecznie wypowiedziała posłuszeństwo Biskupowi Rotrii. Czas ten i wydarzenia są znane jako schizma gnieźnieńska (od miejsca obrad soboru, na którym zebrali się opozycjoniści).

Kolejne konklawe, które zebrało się trzy miesiące później, wybrało ponownie Eminencję Cosimo – zmienił on jednak imię i tym razem władał jako Innocenty III. Pontyfikat tego Biskupa Powszechnego to czas, kiedy zdecydowano się na powrót do korzeni religii chrześcijańskiej. Na łono Kościoła powrócili ci, którzy zbuntowali się. Reformy mające przywrócić katolicki charakter państwa doprowadziły do uchwalenia nowej ustawy zasadniczej, Bulli Exsurge Domine (25.02.2012), która z pewnymi zmianami obowiązuje do dziś. Zmiany objęły również Kościół, na przykład przywrócono starą hierarchię kościelną. Ogniskiem odnowy Rotrii był Sobór Florencki, zwołany przez Jego Świątobliwość Innocentego III.

11 marca 2012 roku zgromadzeni na konklawe Elektorzy wybrali na Biskupa Rotrii księcia kardynała Lorenzo de Medici, który zasiadł na Złotym Tronie pod imieniem Aleksandra III. Sprawował władzę przez dwa pontyfikaty do 17 marca 2013 roku, przez co zapisał się w historii jako najdłużej panujący Patriarcha. Za jego rządów na łono Kościoła powróciła Rzeczypospolita Obojga Narodów, co było wyraźnym symbolem zakończenia podziału w Kościele. Patriarcha zwołał I Synod Plenarny w Pałacu Kwirynalskim, który ostatecznie uregulował sprawy dotyczące Kościoła Rotryjskiego i jego funkcjonowania. Elektorzy na następcę Aleksandra III obrali kardynała Franciszka von Habsburga, który dzierżył tiarę do 17.09.2013 roku jako Sykstus III. Zainicjował on II Sobór Trydencki, którego sesje początkowo odbywały się w Monarchii Austro-Węgierskiej, a następnie zostały przeniesione bezpośrednio do Stolicy Apostolskiej. Dokumenty soborowe promulgował już następca Ojca Sykstusa, a mianowicie Jego Świątobliwość Pius III (kardynał Cesare Francesco de Medici), którego wybór obwieszczono 24 września 2013 roku. Na jego panowanie przypadło uregulowanie stosunków z Niderlandami, Trizondalem oraz Królestwem Surmeński. Owocem rokowań z tymi państwami były konkordaty, które zapewniają Kościołowi swobodne działanie w tych ważnych mikronacjach. Po pół roku rządów, Kolegium Kardynalskie 24 marca 2014 ogłosiło następcą Piusa III, biskupa Tommaso Domenico Manciniego, który przyjął imię Innocentego IV. Dokonano wyboru duchownego nie posiadającego purpury, co stanowi precedens w historii. Po jego abdykacji 5 czerwca, Kolegium Kardynalskie wybrało Jego Eminencję Lorenzo Pietro de Medici na Tron św. Pawła dzień później, a ten przyjął imię Leon II.