Celebry codzienne

[Tymoteusz Dostojewski]

Transfiguratio VI VIII MMXXII A. D



Po godzinie dwudziestej zabiły dzwony Katedry w Florencji obwieszczając rozpoczęcie uroczystej celebry z okazji Przemienienia Pańskiego, sprawowanej przez biskupa Tymoteusza Dostojewskiego.



Następnie rozłegl się donośny dźwięk sygnatury, następnie z zakrystii wyszła procesja prowadzona przez turyfera z dymiącą kadzielnicą oraz krucyferariusza z drewnianym krzyżem, następnie kroczyli diakoni oraz prezbiterzy, na samym końcu kroczył celebrans, biskup Dostojewski przyodziany w szaty pontyfikalne. Chór odśpiewał introit.



Następnie celebrans przystąpił do okadzenia ołtarza, po czym chór zaintonował Kyrie. 



Po odśpiewaniu Kyrie chór wraz z ludem odśpiewał Glorię.



Po odśpiewaniu Ewangelii przez diakona, biskup Dostojewski wygłosił kazanie.

 

 

Umiłowani Bracia i siostry, 

Opis Przemienienia Pańskiego w relacji świętego Łukasza jest bardzo zgodny z pozostałymi ewangeliami synoptycznymi, jednakże podaje bardzo interesujący szczegół, mianowicie, że Pan Jezus przemienia się w trakcie modlitwy oraz rozmawia z Eliaszem i Mojżeszem na temat Swego Odejścia, które ma się dokonać w Jerozolimie. My, chrześcijanie, członkowie Ciała Chrystusa, również możemy przemieniać się przez modlitwę. Obecnie jest to przemiana duchowa, która napełnia nas łaską, radością i zacieśnia nasze więzi z Panem Bogiem. W czasie zmartwychwstania przemiana ta obejmie całe ciało, które jak mówią teologowie, będzie jaśniało chwałą, będzie ciałem duchowym, nieograniczonym przez materię i czas. Pan Jezus, mówiąc o swoim Odejściu, ukazuje nam Prawo Paschy, prawo umierania dla grzechu i nowego życia dla Boga. Często w popkulturze życie człowieka ujęte jest w ramach cyklu narodzenia, dorastania i śmierci, wobec którego człowiek nie może uciec, może się tylko z nim pogodzić. Nie jest to jednak nadzieja chrześcijańska. Ona przekracza ten cykl. Zamiast koła jest linia, która idzie w górę, ku Bogu. Świadomość tej drogi może nas wesprzeć w życiu, tak jak mapa, która ułatwia podróżnikowi wspinaczkę w góry.

Następnie kontynuowano liturgię. Biskup rozdał komunię świętą, podczas której odśpiewano pieśń Panis Angelicus. 



Następnie biskup pobłogosławił wiernych, następnie uformowała się procesja wyjścia, podczas której odśpiewano pieśń Salve Regina.

[Stanisław Wieniawa]

Kocham Panis Angelicum.

[Tymoteusz Dostojewski]

Wspomnienie św. Dominika Guzmána VIII VIII MMXXII A. D



Po godzinie dwunastej zabiły dzwony Katedry w Florencji obwieszczając rozpoczęcie  celebry, sprawowanej przez biskupa Tymoteusza Dostojewskiego.



Następnie rozłegl się donośny dźwięk sygnatury, następnie z zakrystii wyszła procesja prowadzona przez turyfera z dymiącą kadzielnicą oraz krucyferariusza z drewnianym krzyżem, następnie kroczyli diakoni oraz prezbiterzy, na samym końcu kroczył celebrans, biskup Dostojewski przyodziany w szaty pontyfikalne. Chór odśpiewał pieśń Panis Angelicus.





Następnie celebrans przystąpił do okadzenia ołtarza, po czym chór zaintonował Kyrie. 



Po odśpiewaniu Kyrie chór wraz z ludem odśpiewał Glorię.



Po odśpiewaniu Ewangelii przez diakona, biskup Dostojewski wygłosił kazanie.

 

 

Umiłowani Bracia i siostry, 

Jezus po raz drugi zapowiada swoją mękę, śmierć i zmartwychwstanie. Ma to miejsce już po Przemienieniu na górze wobec Piotra, Jakuba i Jana. Jezus wskazuje, że droga, która prowadzi do uwielbienia, prowadzi przez cierpienie i ofiarę. Zwrot „zostanie wydany” wskazuje na wolę Ojca i Jego jako główną przyczynę zdarzeń bez której nie miałoby to miejsca. Reakcją uczniów jest smutek, co wskazuje na to, że nie rozumieją oni w pełni słów Jezusa.

Po tej krótkiej zapowiedzi umieszczona została perykopa dotycząca płacenia podatku na świątynię. Do zapłacenia tego podatku zobowiązani byli wszyscy dorośli Izraelici. Wynosił on pół sykla, czyli statera (lub dwie drachmy). Kto nie uiścił tego podatku podczas święta Paschy, mógł zapłacić poborcom podatkowym w miejscu zamieszkania. Jezus, będąc Synem Bożym, nie podlegał temu podatkowi, jednak niezapłacenie mogło być uznane za zerwanie z żydowską społecznością religijną. Dlatego poleca Piotrowi zapłacić za siebie. Ryba posiadająca w pyszczku przedmiot nie była niczym niezwykłym dla rybaków znad Jeziora Galilejskiego. Cudem było, że pierwsza złowiona przez Piotra ryba miała w pyszczku żądaną monetę a nie to, że w ogóle miała w pyszczku jakiś przedmiot. Samce ryby św. Piotra opiekują się narybkiem, nosząc go w pyszczku, a gdy potomstwo jest już dość duże, aby je usunąć, przez pewien czas trzymają w pyszczku jakiś przedmiot, najczęściej płaski kamień, ale czasem też monetę.

W tym geście Jezusa widoczna jest Jego wspólnota z ludźmi oraz zapowiedź zadośćuczynienia, którego jako jeden z nich dokona.

Źródło

Następnie kontynuowano liturgię.