Skrypt Klemenstyński

[Wilhelm Orański]

SKRYPT KLEMENTYŃSKI

WYDANIE I
spisano przez Wilhelma Orańskiego i innych, przed i za panowania Klemensa III

---

LEKCJA I: Hierarchia, zwroty grzecznościowe oraz tytuły w Państwie Kościelnym Rotria

1) Hierarchia duchowieństwa rotryjskiego:
- Patriarcha (zwrot Wasza Świątobliwość);
- kardynałowie (zwrot Wasza Eminencjo);
- arcybiskupi (zwrot Wasza Ekscelencjo);
- biskupi (zwrot Wasza Ekscelencjo);
- Protonotariusze Apostolscy (tytuł honorowy, zwrot infułacie);
- Prałaci Honorowi Jego Świątobliwości (tytuł honorowy, zwrot monsignore);
- Kapelani Honorowi Jego Świątobliwości (tytuł honorowy, zwrot monsignore);
- kanonicy (tytuł honorowy);
- prałaci (tytuł honorowy);
- prezbiterzy (zwykli księża);
- diakoni (osoby bez nominacji kapłańskiej, przygotowujące się do jej przyjęcia).
Jeśli ktoś jest wysłannikiem danego państwa lub gościem, a nie posiada żadnego tytułu, wówczas zwracamy się do niego Wasza Ekscelencjo, zaś do kapłanów niższego stopnia przyjęło się używanie zwrotu Drogi Bracie.

2) Hierarchia świecka:
1) Książę/Księżna - Wasza Książęca Mość;
1a) Wielki Książę/Wielka Księżna - Wasza Wielkoksiążęca Mość;
2) Diuk/Duchessa - Wasza Wysokość;
3) Markiz/Markiza – Prześwietny Markiz/Prześwietna Markiza;
4) Hrabia/Hrabina – Wielmożny Hrabia/Wielmożna Hrabina;
5) Baron/ Baronowa – Szlachetny Baron/Szlachetna Baronowa;
6) Kawaler/Dama – Szlachetny Pan/Szlachetna Pani.

LEKCJA II: Społeczeństwo, władza i działalność Państwa Kościelnego Rotria

W społeczeństwie rotryjskim wyróżnić można podział na dwie zasadnicze grupy: świeckich i duchownych. Zwykle przewagę liczebną ma grupa duchownych, co wynika z kościelnego charakteru państwa.
Nie należy jednak sądzić, iż władza w całości sprawowana jest przez duchownych. Wszystkie stanowiska państwowe są dostępne zarówno dla świeckich, jak i duchownych. Wyjątkiem jest urząd Patriarchy – jako że jest on głową państwa i Kościoła, musi być nim duchowny. Patriarcha wybierany jest przez kardynałów, obradujących w trakcie Konklawe - biorą w nim udział zarówno kardynałowie duchowni, jak i kardynałowie honorowi. Obradom przewodniczy Kamerling lub kardynał najstarszy stażem.

Patriarcha jest władcą niemal absolutnym. Sprawuje władzę nad władzą ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą. Dodatkowo władza wykonawcza należy również do Kurii Rotryjskiej, a władza sądowniczą do Kongregacji Świętej i Powszechnej Inkwizycji.

Jak wspomniano, Patriarcha bierze udział w sprawowaniu władzy ustawodawczej. Czyni to poprzez wydawanie bulli – aktów prawnych rangi wyższej niż ustawa. Sprawia to, że może znosić dowolne akty prawne i zmieniać je, wyjąwszy jedynie ustawę zasadniczą.

Kuria Rotryjska to rząd Państwa Kościelnego, składający się z prefektów sprawujących w imieniu Patriarchy władzę państwową i kościelną w swoich dziedzinach.

Patriarcha także partycypuje w sprawowaniu władzy wykonawczej, na przykład poprzez wydawanie brewe i motu proprio. Są to dokumenty wykonawcze Patriarchy. Pierwsze dotyczą spraw administracyjnych, drugie zaś nominacji.

Władza sądownicza w sprawach świeckich leży w gestii Kongregacji Świętej i Powszechnej Inkwizycji. Ona ściga przestępców i rozstrzyga na drodze sądowej spory. Jest to pierwsza instancja dla wszelkich spraw. Patriarcha jest z kolei instancją odwoławczą od wyroków tejże Kongregacji.

Sekretariat stanu zajmuje się polityką zagraniczną Patrymonium św. Pawła., w szczególności zaś negocjacją umów międzynarodowych, sporządzaniem, wysyłaniem i odbieraniem korespondencji dyplomatycznej, listów, not i innych z tym związanych dokumentów, a także ustalaniem kursu polityki zagranicznej, etykiety, protokołu, przygotowaniem do pełnienia funkcji dyplomatycznych oraz przyjmowaniem przedstawicieli państw, umawianiem szczegółów wizyt zagranicznych dygnitarzy i oficjalnych wyjazdów zagranicznych przedstawicieli Państwa Kościelnego, a także przedstawianiem kandydatów do pełnienia funkcji dyplomatycznych. Na czele Sekretariatu Stanu stoi Sekretarz Stanu.

Dataria Apostolska jest dykasterią Kurii, zajmującą się sprawami kościołów terytorialnych, w szczególności zaś wizytacją diecezji, przyjmowaniem sprawozdań z działalności kościołów lokalnych i oceną tej działalności, przedstawianiem kandydatów do nominacji biskupiej Patriarsze Rotrii, wspomaganiem pasterzy w kierowaniu powierzonymi im wspólnotami, udzielaniem dyspens od przepisów prawa kanonicznego w imieniu Jego Świątobliwości. Na czele dykasterii stoi Datariusz Apostolski.

Dokumentacją Państwa Kościelnego i Kościoła Powszechnego zajmuje się Kancelaria Apostolska, do której należy m.in. przygotowywanie mów, listów, aktów prawnych i innych dokumentów dla Biskupa Powszechnego, a także ustalanie wzorów i standardów dokumentacji oraz troskę o archiwizację tychże i troskę o spuściznę pokoleń wyrażoną we wszelkiej działalności podlegającej archiwizacji. Na czele dykasterii stoi Kanclerz Apostolski.

Kamera Apostolska jest odpowiedzialna za sprawy gospodarcze i podatkowe Państwa Kościelnego, w szczególności zaś za kreowanie zasad funkcjonowania systemu gospodarczego, ustanawianie podatków i ich egzekwowanie, opiekę nad systemem gospodarczym i Bankiem Rotrii, troskę o budżet Stolicy Apostolskiej i jego roztropne zagospodarowanie, ustalanie wysokości i formy wynagrodzeń dla urzędników państwowych i kościelnych oraz ich wypłacanie, a także inne sprawy związane z gospodarką. Na czele dykasteri stoi Kamerling Stolicy Apostolskiej, powołujący Skarbnika Apostolskiego, odpowiedzialnego za sprawy związane z Bankiem Rotrii oraz Gubernatora Państwa Kościelnego odpowiadającego za system gospodarczy.

Organem odpowiedzialnym za sprawy wojenne jest Kongregacja do spraw Wojny, która jest odpowiedzialna za funkcjonowanie Gwardii Apostolskiej, jej strukturę, wyszkolenie, wyposażenie, taktykę i strategię działań, wizerunek wojsk w państwie, sprawy polityki obronnej i wojennej, a także ustalającym zasady i tryb powoływania wojsk publicznych, książęcych i prywatnych oraz przyznającym stopnie wojskowe i wskazującym kandydatów do odznaczeń wojskowych oraz ustalającym szczegółowe zasady dotyczące wojskowości. Na czele Kongregacji stoi Gonfaloniere Wojsk Patriarszych, który wspomagać się może radami i pracą powołanego przez siebie Sztabu Generalnego złożonego z żołnierzy i oficerów.

Niektóre stanowiska, np. Rektor Uniwersytetu Rotryjskiego czy Herold Wielki Rotrii mogą być obsadzone przez świeckich lub duchownych. Jedynym wyjątkiem są stanowiska stricte kościelne.
Stanowiska Kościelne to urzędy m.in. Prymasa – duchownego w randze co najmniej biskupa, który kieruje Kościołem w kraju, który podpisał z Rotrią konkordat.

Ważne jest właściwe rozumienie roli duchowieństwa i nominacji kapłańskiej. Zgodnie z ustaleniami Soboru Florenckiego I Kościół Rotryjski, którego głową jest Patriarcha, NIE PROWADZI PRAWDZIWEJ EWANGELIZACJI! Jego misją nie jest nawracanie w mikroświecie. Kościół Rotryjski ma przybliżać hierarchię i historię Kościoła Katolickiego oraz symulować klimat renesansowego Kościoła Katolickiego. Jest to zatem jedynie fikcja, nie zaś prawdziwy Kościół. Nominację kapłańską uzyskać może każdy chrześcijanin, niezależnie od przynależności wyznaniowej (to jest: prawosławny, katolik, protestant itd.). Zwyczajowo musi to być też osoba bezżenna. Duchowni nasi nie głoszą kazań, nie nauczają, nie głoszą Słowa Bożego – mogą jedynie dyskutować na tematy religijne, rozmawiać, i to prezentując tym samym wyłącznie swoje własne, osobiste przekonania – nie zaś doktrynę Kościoła. Kościół Rotryjski nie ma określonej doktryny, nie jest zatem Kościołem w tradycyjnym tego słowa znaczeniu. Można więc rzec, iż głównym założeniem jest nasza obecność, jak i przybliżanie, symulowanie realiów Kościoła renesansowego.


LEKCJA III: Historia Państwa Kościelnego Rotria

Jak większość mikronacji, Państwo Kościelne Rotria posiada dwie historie: tą prawdziwą, realną, tj. od założenia pierwszych stron internetowych czy forów, aż po dzień dzisiejszy, oraz fikcyjną, wirtualną – sięgającą czasów wczesnego średniowiecza. Niniejsza lekcja skupia się na historii realnej, do historii wirtualnej nawiązując jedynie nieznacznie.

Historia wirtualna Państwa Kościelnego Rotria zaczyna się w 550 roku naszej ery, kiedy to grupa sześciu chrześcijańskich mnichów z św. Klemensem Gottem na czele. ląduje na Kontynencie Wschodnim i przemierzając Kontynent dociera na ziemie zamieszkane przez pogańskie plemię Gordenów. Mnisi z czasem zdołali dokonać wielkiego dzieła chrystianizacji ziem. Kiedy zaś wymarła dynastia wodzów plemiennych, starszyzna plemienna postanowiła o oddaniu władzy przywódcy owych sześciu mnichów, cenionego przez wzgląd na niespotykaną mądrość – Linusowi. Linus ogłosił powstanie Wolnego Państwa Rotrii i koronował się na pierwszego Patriarchę Rotrii.

Rotria brała czynny udział w międzynarodowej polityce, angażując się w spory, prowadząc wojny, ale także działając w ramach mediacji pokojowych i obrony przed obcymi atakami. Przechodziła różne koleje losu, w toku dziejów zmieniając nawet swój ustrój na świecką monarchię, która z księstwa urosła do rangi cesarstwa.

Burzliwe dzieje rotryjskiego państwa doprowadziły ostatecznie do tego, iż w początkach wieku XX Państwo Kościelne uzyskało obecny kształt terytorialny. Władane przez Patriarchów, nadal pozostawało siedzibą Kościoła. Nie obejmował on jednak swym zasięgiem wszystkich państw ościennych – istniały Kościoły narodowe m. in. w Austro-Węgrzech, Surmenii czy Tyrencji.

Historia realna zaczyna się 27 czerwca 2007 r. Tego dnia oficjalnie połączyły się trzy Kościoły: Surmeński Kościół Chrześcijański, Katolicki Kościół Tyrencji i Kościół Austro-Katolicki. Utworzyły one Kościół Rotryjsko-Chrześcijański, który z czasem ewoluował w Kościół Rotryjsko-Katolicki i wreszcie – Kościół Rotryjski, istniejący do dziś.

Trzy łączące się Kościoły podjęły decyzję o utworzeniu Państwa Kościelnego Rotria. Miało być ono siedzibą kościelnych władz. Powołano zatem państwo do istnienia i wybrano pierwszego (realnie) Patriarchę: Jego Wielebność Victora I (Victor Surmun, wcześniej R’otr Surmeńskiego Kościoła Chrześcijańskiego; obecnie Viktorjos Paulosigos apo Zep). Jego Wielebność abdykował po miesiącu rządów, dnia 28 lipca 2007 roku. Jego następcą wybrano Gregora Richarda von Kaisera, który przyjął imię Innocentego I (29 lipca). Pontyfikat tego Patriarchy doprowadził do wzmocnienia międzynarodowej pozycji Rotrii, oraz m.in. spisania Kodeksu Prawa Kanonicznego. Rządził przez 3 miesiące, tyle bowiem trwał wówczas pontyfikat Patriarchy. Następcą Innocentego I został Luis Adonju – przyjął on imię Piusa I. Niestety, początek jego pontyfikatu przypadł już na okres, w którym Państwo Kościelne opuściło wielu znamienitych obywateli – m.in. kardynał Witold Strzałkowski, jeden z założycieli Rotrii, oraz kardynał Hans von Lezner, prawa ręka Patriarchów. Pius I abdykował zatem po kilku dniach. Jego następca, Gregor Richard von Kaiser, panujący pod imieniem Klemensa I, nie zdołał ocalić Stolicy Apostolskiej i również zrzekł się korony po kilku dniach rządów. Władza przeszła w ręce Kamerlinga Victora de Zepp (dawnego Victora Surmuna; został adoptowany przez króla Surmenii). Jako Regent-Dyktator rządził on aż do 28 listopada 2007 roku, kiedy to w porozumieniu z pozostałymi, żyjącymi jeszcze obywatelami Rotrii ogłosił jej upadek. Tak przestała istnieć I Rotria.

Upadłe Państwo Kościelne wskrzeszono po ośmiu miesiącach. Karl Gregor Richard von Habsburg, dawniej znany jako Gregor Richard von Kaiser, 15 marca 2008 roku został koronowany na kolejnego Patriarchę Państwa Kościelnego Rotria i przyjął imię Klemensa II. Tak powstała II Rotria. Pontyfikat Patriarchy miał trwać sześć miesięcy – tyle też trwały rządy Jego Świątobliwości Klemensa II. Zreorganizowano w tym czasie władze Państwa Kościelnego, podpisano na nowo konkordaty – Stolica Apostolska stanęła na nogi.

Następcę Klemensa II wybrało Konklawe w osobie kardynała Xardasa von Griningen (obecnie: Marco Sforza). Pod imieniem Aleksandra I rządził on pięć miesięcy, po czym podpisał akt renuntiatio, tj. abdykacji Patriarszej. Przyczyną abdykacji była sytuacja w życiu realnym, która uniemożliwiała sprawne rządzenie Rotrią.

Następcą Aleksandra I został jego poprzednik, tj. kardynał von Habsburg, przyjąwszy imię Sykstusa I. Władał on pełne sześć miesięcy. Po zakończeniu pontyfikatu został wybrany ponownie i miał władać jako Sykstus II. W drodze na koronację zasłabł, a po przewiezieniu do szpitala i operacji zmarł.

Konklawe zebrało się ponownie, osadzając na tronie prawą rękę i poprzednika Sykstusa, kardynała Marco de Zepp (wcześniej: Xardas von Griningen). Patriarcha ten władał jako Hadrian I przez pełne trzy miesiące. Jego następcą kolegium kardynałów wybrało księcia kardynała Lorenzo de Medici, który przyjął imię Piusa II i sprawował swą władze przez pełne sześć miesięcy (został bowiem po pierwszej, trzymiesięcznej kadencji wybrany ponownie).

Po upływie jego pontyfikatu obrano następcę w osobie księcia kardynała honorowego Michaela von Lichtensteina, który przyjął imię Celestyna I. Pontyfikat tego Patriarchy wiąże się z początkiem tzw. fabularyzacji. Kościół Rotryjski odszedł od chrześcijaństwa i starał się stworzyć własną, fikcyjną religię. Zmieniła się hierarchia rotryjska, pojawiły się Kręgi Wtajemniczenia i inne nowości, które początkowo cieszyły się poparciem Rotryjczyków. Z czasem jednak zaczął się rodzić opór. Po upływie pontyfikatu Celestyn I został wybrany ponownie, nie zmieniając swego imienia. Panował tym razem trzy miesiące (tyle wtedy wynosiła kadencja Patriarchy).

Jego następcą grono elektorów obrało księcia kardynała Cosimo de Medici, który objął tron jako Leon I. Kolejne Konklawe Patriarchą obrało jego ojca, księcia kardynała Lorenzo de Medici, który objął tron jako Aleksander II. Po trzech miesiącach pontyfikatu tego Patriarchy wybrano jego następcę w osobie księcia kardynała Cosimo de Medici, który przyjął imię Ewarysta I.

Rządy tych trzech Patriarchów to powolny wzrost niechęci wobec fabularyzacji i spadek aktywności obywateli Stolicy Apostolskiej. Część duchownych ostatecznie wypowiedziała Patriarsze posłuszeństwo. Czas ten i wydarzenia są znane jako schizma gnieźnieńska (od miejsca obrad soboru, na którym zebrali się opozycjoniści).

Kolejne Konklawe, które zebrało się trzy miesiące później, wybrało go ponownie – zmienił jednak imię i tym razem władał jako Innocenty III.

Po następnych trzech miesiącach Konklawe wybrało znów księcia kardynała Lorenzo de Medici, który zasiadł na tronie rotryjskim pod imieniem Aleksandra III i sprawował władzę do 16 marca 2013 roku.

Kroniki kolejnych pontyfikatów (obowiązkowe)


LEKCJA IV: Podział graficzny herbów

Prezbiter:


Prałat Honorowy:


Kapelan Honorowy:


Biskup:


Kardynał świecki:


Kardynał:


Kardynał Kamerling:


Patriarcha: