Pożegnanie Beatrycze Orańskiej

[Albert Orański]

Pożegnanie Jej Królewskiej Mości Beatrycze I

Pogrążeni w wielkim smutku i rozpaczy mieszkańcy Wielkiego Księstwa Oranii przybyli do katedry mediolańskiej, by po raz ostatni pożegnać Jej Królewską Mość Beatrycze I. Wielka kolumna, na której czele kroczy straż orańska, zmierza w kierunku świątyni, gdzie zostanie złożona Beatrycze I. Długi korowód podąża ulicami Mediolanu, po obu stronach dostrzec można tłumy ludzi, które rzucały kwiaty w stronę swej władczyni. Po chwili orszak dociera do katedry. Na podwyższeniu, w pierwszym rzędzie zasiadł Jego Wielkoksiążęca Mość Wilhelm, obok niego postawiono pusty tron, przepasany długim kirem.

Jego Świątobliwość, przepełniony smutkiem, na własne życzenie zrezygnował z majestatycznego wejścia, niesiony jest jedynie na sedia gestatoria w otoczeniu czterech zbrojnych. Gdy dociera do ołtarza, przywdziewa odpowiednie szaty liturgiczne, rozpoczynając Eucharystię.

Po jej zakończeniu Jego Świątobliwość, najbliższa rodzina oraz dwórki udają się do podziemi katedry, by tam dokonać ostatniego obrzędu.

Śmierć w warunkach świata wirtualnego jest ostatecznym i nieodwracalnym opuszczeniem kreowanej postaci i przeniesienie się z powrotem w świat realny. Dzień śmierci jest dopełnieniem dnia narodzin. Oddajmy więc hołd naszej zmarłej Siostrze.

Beatrycze I spoczęła w podziemiach katedry, w niezwykle bogato zdobionym pomieszczeniu, tuż obok innych członków rodu.

[Maurycy Orański]

Spoczywaj w pokoju Matko.

[Casimir J. M. Oranje-Nassau]

W Mediolanie pojawił się Casimir Johannes Maximiliaan Oranje-Nassau, do którego dotarła wieść o śmierci swojej matki, Beatrycze. Choć podróż statkiem z dalekiego Dreamlandu była długa, syn zmarłej od razu udał się do katedry, w której podziemiach prowadzony był ostatni obrzęd pożegnania Jej Królewskiej Mości. Nie widywał często swej matki za jej życia, lecz mimo tego, a może właśnie dlatego, czuł ogromny smutek z powodu jej odejścia. Po wejściu do katedry i udaniu się ku znajdującej się w podziemiach trumnie, Casimir złożył przy niej wieniec upleciony z egzotycznych dla Rotryjczyków, dreamlandzkich kwiatów.

[Fryderyk Orański]

Jakiż smutek mnie ogarnia, iż już więcej cię nie ujrzymy. Kiedyś i na nas przyjdzie czas, a ty będziesz już tam na nas czekać w otoczeniu chórów anielskich. Żegnaj.
*wolnym krokiem podchodzi i składa wieniec kwiatów przy sarkofagu*
Requiescat in pace.