Droga Krzyżowa w Modenie

[Daniel Krak]

Droga Krzyżowa

W Cattedrale di Santa Maria Assunta w dniu dzisiejszym, odbyła się uroczysta Droga Krzyżowa. W myśl niektórych mieszkańców, owa droga była po to, aby luźny charakter dnia dzisiejszego nie przyćmił powagi, a także przeżyć dotyczących Wielkiego Postu.  

Stacja I

Wyrok Poncjusza Piłata został wydany pod naciskiem Arcykapłanów i tłumu. „Ukrzyżuj Go, Ukrzyżuj Go!” Piłat wyłączył się w swoim poczuciu od tego wyroku przez umywanie swych rąk, podobnie jak się wyłączył poprzednio od słów Chrystusa, w których On Królestwo Boże utożsamia z prawdą, z dawaniem świadectwa prawdzie. Tak Piłat usiłował stanąć na uboczu. Ale ten krzyż, na który skazał Jezusa z Nazaretu, jak i prawda Jego Królestwa, przeszyły - musiały przeszyć - sam rdzeń ludzkiego jestestwa rzymskiego namiestnika. Taka jest rzeczywistość, od której nie można usunąć się na bok, zejść na margines. A to, że Jezus, Syn Boży, był pytany o swoim Królestwie, że był o nie sądzony przez człowieka, że był za nie skazany na śmierć - to wszystko stanowi początek ostatecznego świadectwa o Bogu, który umiłował świat.

---

  Stacja II

Jezus Przyjmuje krzyż na swoje ramiona

Rozpoczyna się egzekucja, czyli wykonanie wyroku. Podchodzi Jezus aby stanąć pod krzyżem, mając całe ciało poszarpane i pokaleczone, ociekając krwią na twarzy spod cierniowej korony. „Ecce homo!” Jest w Nim cała prawda o „Synu Człowieczym” wypowiedziana przez proroków, prawda o „Słudze Jahwe” zapowiedziana przez Izajasza: „Zdruzgotany za nasze winy ... W Jego ranach jest nasze uzdrowienie.” I jest w Nim jakaś zdumiewająca konsekwencja tego, co człowiek uczynił ze swoim Bogiem. Piłat mówi: „Ecce homo!” i „Popatrzcie co uczyniliście z człowiekiem!” A poprzez to stwierdzenie przemawia jakby inny głos i zdaje się mówić: „Popatrzcie, co w tym Człowieku uczyniliście ze swoim Bogiem!”.

[Paolo Carlo de Medici y Zep]

Po modeńskim proboszczu dalszą część Drogi Krzyżowej zaczął prowadzić ksiądz kanonik Paolo della Chiesa OSSPE. Zakonnik we włosiennicy wziął krzyż w swoje ręce i zaczął podążać od trzeciej stacji głosząc przy tym naukę.

Statio III - Iesus prima vice sub cruce labitur

Adoramus te Christe et benedicimus Tibi, quia per sanctam Cruxem Tuam redemisti mundum.

Jezus niezmiernie jest wyczerpany skutkiem konania w ogrodzie Oliwnym, złego obchodzenia się z Nim w nocy u arcykapłanów, a zwłaszcza wskutek biczowania i cierniem koronowania; krzyż jest ciężarem ponad Jego siły, - upada przeto pod nim Jezus. Bardziej, niż krzyż, grzechy nasze są przyczyną tego upadku.

Z upadków moich. podźwignij mnie, Panie.

[Mateusz Żmigrodzki]

Droga Krzyżowa nigdy nie została dokończona i ubolewali nad tym wszyscy mieszkańcy Modeny. Postanowiłem to zmienić i wziąłem w ręce swe krzyż i poszedłem z nim do kolejnej stacji. I będę z nim kolejne stacje co piątek odwiedzać, aż do Wielkiego Piątku. A samą uroczystość postanowiłem w dwóch językach odprawiać, by ci mniej światli co łaciny nie znają, misterium męki Pańskiej także poznali.

---

STATIO IV - STACJA IV
Iesus obviat matri - Jezus spotyka Matkę swoją

Jezus i Maryja. Matka i Syn. Spotkanie. Milczenie. Obecność. Ofiarowanie się: „Matko, weź! Synu, weź!”. Patrzmy i uczmy się: im bliżej Boga, tym niekoniecznie łatwiej. Może być przeciwnie – więcej bólu i cierpienia, więcej doświadczeń. A na pewno zawsze jest więcej miłości. Umiejmy to co trudne sublimować, ukierunkowywać wyżej: na Pana ukrzyżowanego i Matkę Bolesną.

[Mateusz Żmigrodzki]

STATIO V - STACJA V
Simon Cyrenaeus angariatur - Szymon Cyrenejczyk pomaga Jezusowi w niesieniu krzyża

Tradycja mówi, że w trakcie niesienia krzyża przymuszony Cyrenejczyk został świętym – przymus stał się wyborem. Nawet kiedy najpierw niechętnie coś podejmujemy, wchodzimy na drogę, która na końcu może okazać się wspaniałą wygraną. Kiedy przyłożymy rękę do krzyża bliźniego, ten krzyż przemieni nas w świętych, bo kiedy się go niesie, poznaje się Pana.

[Mateusz Żmigrodzki]

STATIO VI - STACJA VI

Veronica Christo sudarium porrigit - Weronika ociera twarz Jezusową

Tradycja mówi o odbiciu twarzy Zbawiciela na chuście Weroniki. Każdy odruch serca wobec cierpiącego człowieka jest uczynkiem wobec samego Zbawiciela i pozostawia w darze odbicie Oblicza Boga w tym sercu. Czyniący dobro człowiek innym ukazuje Boga, jest niczym Jego obraz, niczym chusta Weroniki. Dlatego chętnie ocierajmy pot i łzy, i krew naszych bliźnich.

---

I krzyż pod stacją zatwierdziłem, i tak czekać będzie do następnego piątku - do dnia Męki Chrystusowej.