Dominica I Adventus - XXX XI MMXXV

[Albert]

Dominica I Adventus

Prima Dominica Adventus

XXX XI MMXXV

Celebra patriarsza w pierwszą Niedzielę Świętego Adwentu rozpoczęła się punktualnie o godzinie 12. Przewodniczył jej Wikariusz Generalny Rotrii, Jego Eminencja Stanisław kardynał Wieniawa. Uroczystość sprawowaną w Bazylice św. Jana na Lateranie poprzedziła procesja pokutna, w trakcie której do świątyni wkroczyli kardynałowie i biskupi uczestniczący w dzisiejszym wydarzeniu. Gdy członkowie Świętego Kolegium Kardynalskiego oraz Kolegium Biskupiego zajęli swe miejsca, po kilku chwilach, Patriarcha Albert, poprzedzony krucyferariuszem niosącym krzyż pokutny zasłonięty fioletowym welonem, w towarzystwie swoich dworzan wszedł do bazyliki. Ojciec Święty ubrany był w fioletową sutannę, faldę, koronkową rokietę, albę, pasek patriarszy, fioletową stułę haftowaną srebrem oraz jedwabną kapę koloru fioletowego, podobnie haftowaną. Na głowie Jego Świątobliwości spoczywała prosta, fioletowa mitra bez szczerozłotych zdobień. Gdy Patriarcha zasiadł na przygotowanym na tę uroczystość tronie, kardynałowie w sutannach barwy fioletowej, w rokietach i kapach jedwabnych tegoż koloru, złożyli patriarsze obediencję. Po chwili uczynili to samo obecni na ceremonii biskupi.

Następnie, zgodnie z charakterem czasu adwentowego, pominięto uroczyste odśpiewanie Gloria. Ciszę w bazyliki laterańskiej wypełnił chorał gregoriański, a kantorzy zaintonowali introit "Ad te levavi animam meam" (Do Ciebie wznoszę duszę moją). Liturgię słowa poprzedziło odśpiewanie proroctw mesjańskich, a lektorzy odczytali fragmenty z Księgi Izajasza, zapowiadające przyjście Zbawiciela. Po odczytaniu Ewangelii, w której Pan Jezus napominał do czujności w oczekiwaniu na Jego powtórne przyjście, kardynał Wieniawa zwrócił się do zebranych z homilią. W swojej mowie przywołał on dwojaki charakter Adwentu – jako czasu radosnego oczekiwania na Boże Narodzenie, ale także jako okresu pokuty i czujnego przygotowania na ostateczne przyjście Chrystusa Króla na końcu czasów.

W kulminacyjnym momencie liturgii, podczas Przeistoczenia, cała asysta i wierni padli na kolana w adoracji. Po odśpiewaniu przez chór Sanctus, nastąpiła komunia święta. Po komunii zapanowała chwila skupionej ciszy, przerywana jedynie przez śpiew antyfony "Rorate caeli desuper" (Spuśćcie rosę, niebiosa).

Następnie mistrzowie ceremonii rozpoczęli przygotowania do uroczystego błogosławieństwa. Ojciec Święty w asyście dwóch kardynałów diakonów udał się przed ołtarz, gdzie pobłogosławił wiernych, wypowiadając nad nimi formułę błogosławieństwa adwentowego, prosząc Boga, aby „w czasie tego pobożnego oczekiwania oczyścił myśli wiernych, aby mogli godnie służyć Synowi Bożemu, gdy przyjdzie”.

Po błogosławieństwie orszak patriarszy w milczeniu i powadze, odpowiadającej pokutnemu charakterowi tego dnia, udał się do kaplicy Najświętszego Sakramentu. Patriarcha przebył tę drogę w prostej, fioletowej mitrze na sedia gestatoria, by w ten sposób uwidocznić rolę Następcy Świętego Piotra jako tego, który w imieniu całego Kościoła pokornie oczekuje na przyjście Pana. Następnie powrócił do Pałacu Apostolskiego, kończąc tym samym uroczystości i inaugurując święty czas Adwentu w Państwie Kościelnym Rotria.

[Henryk Ziemiański de Harlin]

Bóg zapłać za celebrę.

[Andrew von Habsburg]

W Celebrze brała udział Gwardia i Żandarmeria Patriarchy