Codex Iuris Canonici - T. III

[Aurelio de Medici y Zep]

TYTUŁ III

HIERARCHICZNY USTRÓJ KOŚCIOŁA

Rozdział I

BISKUP ROTRII

  Kan. 51 - § 1. Biskup Rotrii jest Głową Kolegium Biskupów i Pasterzem całego Kościoła Rotryjskiego. Dlatego, z racji swego urzędu, posiada on najwyższą, pełną, bezpośrednią i powszechną władzę zwyczajną w Kościele, którą może wykonywać zawsze w sposób nieskrępowany.

  Kan. 52 - § 1. Pełną i najwyższą władzę w Kościele otrzymuje Biskup Rotrii przez zgodny z prawem i zaakceptowany przez niego wybór wraz z nominacją biskupią. Stąd tę samą władzę otrzymuje od momentu przyjęcia wyboru na Patriarchę ten elekt, który posiada nominację biskupią. Gdyby elekt nie miał nominacji biskupiej, powinien być zaraz wyniesiony do tej godności.
  § 2. Gdyby się zdarzyło, że Biskup Rotrii zrzekłby się swego urzędu, to do ważności wymaga się, by zrzeczenie zostało dokonane w sposób wolny i było odpowiednio ujawnione; nie wymaga zaś niczyjego przyjęcia.
§ 3. Jeżeli Biskup Rotrii w ciągu miesiąca nie dokona przewidzianej prawem i tradycją koronacji patriarszej, traci swój urząd z mocy prawa.
§ 4. W przypadku co najmniej dziesięciodniowej absencji Biskupa Rotrii, objawiającej się nienapisaniem choćby jednego posta na forum Państwa Kościelnego Rotria, władzę jako Regent Państwa Kościelnego Rotria przejmuje Kardynał Kamerling i będzie ją sprawował do dnia powrotu Ojca Świętego. W braku możności przejęcia władzy przez Kamerlinga, obowiązek ten spocznie na kardynale Dziekanie, a następnie Prodziekanie Kolegium. Jeśliby i oni sprawować urzędu nie mogli, obowiązek ten wykonają pozostali kardynałowie wedle starszeństwa w kreacji, dalej zaś arcybiskupi i biskupi według starszeństwa oraz kapłani według precedencji. Gdyby jednak Patriarcha nie powrócił do Stolicy Apostolskiej przez kolejne siedem dni licząc od dnia ustanowienia regencji mocą samego prawa, wówczas Regent jest zobowiązany ogłosić okres sede vacante i zwołać obrady konklawe, celem elekcji Biskupa Powszechnego.

  Kan. 53 - § 1. Na mocy swego urzędu, Biskup Rotrii nie tylko posiada władzę nad całym Kościołem, lecz również otrzymuje nad wszystkimi Kościołami partykularnymi oraz ich zespołami naczelną władzę, przez którą zostaje jednocześnie potwierdzona i umocniona władza własna, zwyczajna i bezpośrednia, jaką posiadają biskupi w Kościołach partykularnych powierzonych ich pieczy.
  § 2. Od wyroku lub dekretu Biskupa Rotrii nie ma apelacji.

  Kan. 54 - W wykonywaniu zadania, Biskupowi Rotrii służą pomocą biskupi, którzy mogą to czynić w różny sposób, w tym także poprzez Synod Biskupów. Ponadto świadczą mu pomoc kardynałowie, a także inne osoby oraz różne instytucje stosownie do aktualnych potrzeb. Wszystkie te osoby i instytucje, w imieniu i jego władzą wykonują powierzone sobie zadanie dla dobra wszystkich Kościołów partykularnych, zgodnie z normami określonymi w prawie.

  Kan. 55 - Podczas wakansu Stolicy Apostolskiej lub przeszkody w jej działaniu, nie należy niczego zmieniać w zarządzie Kościoła powszechnego; powinny zaś być zachowane ustawy specjalne wydane na te okoliczności.

Rozdział II

SYNOD BISKUPÓW

  Kan. 56 - § 1. Synod Biskupów jest zebraniem wszystkich biskupów, którzy zbierają się w określonych terminach, ażeby pobudzać ścisłą łączność między sobą i Patriarchą, jak również temuż Biskupowi Rotrii świadczyć pomoc swoją radą w celu zachowania i wzrostu wiary oraz obyczajów, a także zachowania i umocnienia dyscypliny kościelnej, i rozważenia problemów związanych z działalnością Kościoła w świecie.
§ 2. Synody biskupie dzielą się na:
1° zwyczajne - zwoływane celem omówienia kwestii związanych z Kościołem;
2° nadzwyczajne - poświęcone konkretnemu zagadnieniu lub tematowi, który jest dostatecznie istotny, by skupić uwagę biskupów.

Kan. 57 - § 1.  Uczestnictwo biskupów w synodzie jest obowiązkowe. Odstępstwem od obowiązku może być jedynie imienna dyspensa Patriarchy.
§ 2. Patriarsze przysługuje prawo do odtajnienia treści z przebiegu obrad. 
§ 3.  Synod powinien zostać podsumowany stosownym dokumentem podpisanym przez Patriarchę i wydanym w formie konstytucji apostolskiej. Dokument powinien zawierać przesłanie wynikające z obrad synodu.

  Kan. 58 - Synod Biskupów podlega bezpośrednio władzy Biskupa Rotrii, który ma prawo:
    1° zwoływania Synodu, ilekroć uzna to za wskazane, i oznaczania miejsca, gdzie ma się odbyć zebranie;
    2° ustalania zagadnień - jakie mają być rozpatrywane w odpowiednim czasie przed zebraniem się Synodu;
    3° ustalania porządku obrad;
    4° przewodniczenia Synodowi, osobiście lub przez przedstawicieli;
    5° zatwierdzania lub odrzucania decyzji Synodu;
    6° zamknięcia Synodu, przeniesienia, zawieszenia i rozwiązania.

  Kan. 59 - § 1. Z chwilą zamknięcia zebrania Synodu Biskupów wygasa tym samym zadanie powierzone na danym zebraniu biskupom czy innym członkom.
  § 2. W przypadku wakansu Stolicy Apostolskiej po zwołaniu Synodu albo w czasie jego trwania, na mocy samego prawa następuje zawieszenie zebrania Synodu, jak również powierzonych jego członkom zadań, dopóki nowy Patriarcha nie zadecyduje o rozwiązaniu lub kontynuowaniu zebrania.

Kan. 60. - § 1. Ordynariusz na terenie swej jednostki administracyjnej Kościoła ma prawo zwołać Synod Diecezjalny, który jest zebraniem wszystkich wiernych danej jednostki, aby temuż ordynariuszowi świadczyć pomoc swoją radą w celu zachowania i wzrostu wiary oraz obyczajów, a także zachowania i umocnienia dyscypliny kościelnej, i rozważenia problemów związanych z działalnością Kościoła na terenie tej jednostki.
§ 2. Do Synodów Diecezjalnych przepisy kan. 54-54 stosuje się odpowiednio.

Rozdział III

SOBÓR POWSZECHNY

Kan. 61. - § 1. Przywilejem Patriarchy jest zwoływanie Soboru, czyli najwyższego zgromadzenia Kościoła Rotryjskiego oraz Stolicy Apostolskiej, poświęconego ustaleniu najważniejszych praw kościelnych.
§ 2. Sobory dzielą się na:
1° powszechne - zwoływane celem omówienia żywotnych kwestii związanych z Kościołem. Prawo uczestnictwa posiadają wszyscy wierni;
2° ekumeniczne - zwoływane celem omówienia żywotnych kwestii związanych z wiarą w mikroświecie. Prawo uczestnictwa posiadają wszyscy mikronauci;
3°) plenarny - poświęcony sprawom Państwa Kościelnego. Prawo uczestniczenia w nim mają mieszkańcy Stolicy Apostolskiej.

Kan. 62 - Do Soborów Powszechnych przepisy kan. 56-60 stosuje się odpowiednio.

Rozdział IV

KARDYNAŁOWIE KOŚCIOŁA ROTRYJSKIEGO

  Kan. 63 - Kardynałowie Kościoła Rotryjskiego tworzą szczególne Kolegium, któremu przysługuje prawo wyboru Biskupa Rotrii, zgodnie z postanowieniami specjalnego prawa. Ponadto kardynałowie są do dyspozycji Patriarchy, czy to działając kolegialnie, gdy są zwoływani razem dla rozważenia ważniejszych spraw, czy też pojedynczo, mianowicie przez wykonywanie różnych urzędów, świadcząc pomoc Biskupowi Rotrii, zwłaszcza w codziennej trosce o Kościół powszechny.

Kan. 64 – § 1. Ustanawia się następujące honorowe stopnie kardynalskie:
1° kardynał biskup;
2° kardynał prezbiter;
3° kardynał diakon.
§ 2. Tradycja nakazuje, żeby kardynałom świeckim nadawać można było wyłącznie stopień kardynała diakona.
§ 3. Wszyscy kardynałowie, niezależnie od stopnia, mają równe prawa.

Kan. 65 – § 1. Patriarcha wraz z nadaniem nominacji kardynalskiej przyznaje nominowanemu godność tytularną:
1° Dla kardynałów biskupów:
a) biskup Ostii - dla kardynała najstarszego wiekiem i stażem;
b) biskup Frascati;
c) biskup Palestriny;
d) biskup Albano.
2° Dla kardynałów prezbiterów:
a) archiprezbiter bazyliki Najświętszego Zbawiciela i św. Jana na Lateranie;
b) prezbiter bazyliki św. Piotra za Murami;
c) prezbiter bazyliki Najświętszej Maryi Panny powyżej Minerwy;
d) prezbiter bazyliki Matki Bożej Większej.
3° Dla kardynałów diakonów:
a) archidiakon kościoła Dwunastu Apostołów;
b) diakon kościoła św. Jana Chrzciciela;
c) diakon kościoła św. Jerzego na Velabrum;
d) diakon kościoła św. Agnieszki w Agonie.
§ 2. Powyższe tytuły stanowią jedynie godności honorowe i nie wiąże się z nimi realna władza nad prowincjami.
§ 3. Patriarcha może w nominacyjnym Motu Proprio wyznaczyć inną diecezję tytularną kardynałowi biskupowi lub inny kościół tytularny kardynałom prezbiterom i diakonom niż wymienione w § 1.
§ 4. Każdemu z kardynałów przysługuje ponadto honorowy tytuł księcia Rotrii i Kościoła, którym może posługiwać się, dopóki nosi godność kardynalską.


  Kan. 66 - § 1. Kolegium Kardynałów przewodniczy Dziekan, będący kardynałem biskupem najstarszym stażem, a którego w razie przeszkody zastępuje Prodziekan. Dziekan lub Prodziekan nie posiadają żadnej władzy rządzenia w odniesieniu do pozostałych kardynałów, lecz są jako pierwsi wśród równych.
  § 2. Z chwilą wakansu urzędu Dziekana i w braku możności ustalenia starszeństwa, kardynałowie powinni wybrać ze swego grona Dziekana Kolegium. Jego nazwisko przedstawiają Patriarsze, któremu przysługuje przywilej zatwierdzenia wybranego.
  § 3. W sposób przewidziany w § 2 dokonuje się, pod przewodnictwem Dziekana, wyboru Prodziekana. Również do Patriarchy należy zatwierdzenie wyboru Prodziekana.

  Kan. 67  - § 1. Kardynałowie działaniem kolegialnym służą najwyższemu Pasterzowi Kościoła pomocą, głównie na konsystorzach, na które zbierają się z polecenia Biskupa Rotrii i pod jego przewodnictwem.
§ 2. Kardynałom przysługuje także szczególny przywilej przedstawiania Patriarsze propozycji kandydatów do godności biskupiej. O fakcie dostrzeżenia kandydata nieskazitelnego charakteru, niekwestionowanego miłosierdzia i o powszechnie znanej pobożności, zobowiązani są powiadomić Patriarchę Rotrii, zachowując przy tym wszelkie formy dyskrecji, a wiadomość tę pozostawiając sobie jedynie wiadomą pod karą anatemy.
 
  Kan. 69 - § 1. Kardynałowi Dziekanowi przysługuje prawo udzielania wybranemu na Biskupa Rotrii, gdyby elekt tego potrzebował, sakry biskupiej. Jeśli Dziekan nie może tego uczynić, prawo to przechodzi na Prodziekana, a w wypadku gdy i on ma przeszkodę, na najstarszego kardynała biskupa.
  § 2. Kardynał dziekan ogłasza ludowi imię nowo wybranego Patriarchy.

  Kan. 68 - Kardynałowie mają obowiązek gorliwie współpracować z Biskupem Rotrii.

  Kan. 70 - Kardynałowi, któremu Biskup Rotrii zleca reprezentowanie go na jakimś uroczystym obchodzie lub zgromadzeniu osób, w charakterze legata "a latere", a więc występującego jako jego alter ego, jak również kardynałowi, który jako jego specjalny wysłannik ma wypełnić określoną posługę pasterską, przysługuje tylko to, co mu zostało zlecone przez Biskupa Rotrii.

  Kan. 71- Podczas wakansu Stolicy Apostolskiej Kolegium Kardynałów przysługuje jedynie ta władza, którą przyznaje mu specjalne prawo.

Rozdział V

LEGACI BISKUPA ROTRII

  Kan. 72 - § 1. Biskupowi Rotrii przysługuje naturalne i niezależne prawo mianowania i wysyłania swoich legatów, czy to do Kościołów partykularnych w różnych krajach lub regionach, czy też równocześnie do państw i rządów, jak również przenoszenia ich i odwoływania, z zachowaniem przepisów prawa międzynarodowego, gdy idzie o wysyłanie i odwoływanie legatów ustanowionych w państwach.
§ 2. Do legata ustanowionego na mocy niniejszych przepisów nie stosuje się innych regulacji, określających pozycję w korpusie dyplomatycznym, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.

  Kan. 73 - § 1. Legatom Biskupa Rotrii zleca się funkcję reprezentowania go na sposób stały w Kościołach partykularnych lub także wobec państw i władz publicznych, do których są posyłani.
  § 2. Stolicę Apostolską reprezentują również ci, którzy w charakterze patriarszej misji są wyznaczani jako delegaci lub obserwatorzy do organizacji międzynarodowych albo na konferencje czy zjazdy.

  Kan. 74 - Głównym zadaniem legata patriarszego jest zacieśnianie i umacnianie coraz bardziej więzów łączących Stolicę Apostolską z Kościołami partykularnymi. Tak więc w odniesieniu do powierzonego mu okręgu, do patriarszego legata należy:
    1° przesyłanie do Stolicy Apostolskiej wiadomości na temat warunków, w których znajdują się Kościoły partykularne, i o tym wszystkim, co dotyczy życia samego Kościoła;
    2° wspieranie biskupów czynem i radą, nie naruszając jednak wykonywania przyznanej im prawem władzy;
    3° usilne popieranie tego, co służy utrwaleniu pokoju, rozwoju postępu i zgodnej współpracy między narodami;
    4° podejmowanie wraz z biskupami odpowiednich kontaktów z innymi Kościołami lub wspólnotami kościelnymi;
    5° wykonywanie ponadto pełnomocnictw oraz wypełnianie innych poleceń, przekazanych mu przez Stolicę Apostolską.

  Kan. 75 - Do patriarszego legata, który zgodnie z przepisami prawa międzynarodowego wypełnia równocześnie misję w państwie, należy także szczególne zadanie:
    1° podtrzymywać i ożywiać więzy między Stolicą Apostolską i Rządem;
    2° prowadzić rokowania w zakresie spraw dotyczących stosunków Kościoła i Państwa oraz w sposób szczególny pertraktować o zawarcie konkordatu czy innych tego rodzaju układów, jak również wprowadzenie ich w życie.

  Kan. 76 - Ze względu na szczególny charakter posługi legata siedziba poselstwa jest wyjęta spod władzy rządzenia miejscowego ordynariusza.

  Kan. 77 - Zadanie legata nie wygasa z chwilą wakansu Stolicy Apostolskiej, chyba że co innego zastrzeżono w patriarszym piśmie. Wygasa natomiast po wypełnieniu zlecenia, przez odwołanie podane do wiadomości zainteresowanego oraz zrzeczenie przyjęte przez Biskupa Rotrii.

Rozdział VI

KONGREGACJA ŚWIĘTEJ I POWSZECHNEJ INKWIZYCJI

  Kan. 78 – § 1. Kongregacja Świętej i Powszechnej Inkwizycji, zwana dalej Kongregacją, jest zależnym jedynie bezpośrednio od Patriarchy i najwyższym organem władzy sądowniczej dla państwa i Kościoła, powołanym do dbania o jedność, spójność i trwałość Kościoła oraz jego wyznania poprzez m.in. ocenę działalności osób świeckich i duchownych w kontekście działalności Kościoła, ocenę misji jednostek administracyjnych Kościoła czy wykrywanie i osądzanie świeckich i duchownych w zakresie działalności Kościoła oraz na podstawie kanonów niniejszego kodeksu.
  § 2. Podstawowym zadaniem Kongregacji jest  zwalczanie herezji i wszelkich jej objawów oraz ocena wszelkich spraw dotyczących moralności duchownych, a także dbanie o zachowywanie klimatu Kościoła i poprawności historyczno-kulturowej w głoszonych przez Kościół treściach oraz dopełnianie postanowień prawa nałożonego na Kościół przez kompetentne organy.
  § 3. Kongregacja jest odpowiedzialna za weryfikację pism teologicznych pod względem zgodności z wiarą chrześcijańską.
  § 4. Kongregacja sprawuje funkcję najwyższego sądu państwowego, orzekając w sprawach niezastrzeżonych dla innych organów lub przekazanych na podstawie odrębnych przepisów.
  § 5. Kongregacja może pełnić też inne funkcje powierzone jej przez Ojca Świętego w ramach misji, jaką powierzają jej przepisy niniejszego kodeksu.

  Kan. 79 - § 1. Na czele Kongregacji stoi Prefekt Kongregacji, zwany także Wielkim Inkwizytorem, który kieruje jej pracami i jest powoływany i odwoływany przez Biskupa Rotrii w sposób niezależny.
  § 2. Wielki Inkwizytor pełni funkcję sędziego we wszystkich sprawach przed Kongregacją.
  § 3. W skład Kongregacji powołuje się także Inkwizytorów i Komisarza Generalnego, którzy sprawują przewidziane w prawie i w obrębie jego granic funkcje.
  § 4. Inkwizytorów oraz Komisarza powołuje i odwołuje Biskup Rotrii na wniosek Wielkiego Inkwizytora.

  Kan. 80 – § 1. Wielki Inkwizytor wydaje zarówno przed, w trakcie jak i po przeprowadzeniu postępowania akty przewidziane na podstawie przepisów szczególnych
§ 2. Inkwizytorzy wydają akty przekazane ich właściwości na podstawie przepisów szczególnych.
  § 3. Wyroki dotyczą sprawy co do jej meritum i rozstrzygają co do jej istoty.
  § 4. Postanowienia dotyczą spraw formalnych i proceduralnych, chyba że co innego z nich wynika.

  Kan. 81 – Członkowie Kongregacji w swym działaniu podlegają wyłącznie Bogu, Biskupowi Powszechnemu, prawu oraz swoim sumieniom na zasadach określonych w odrębnych przepisach.

Rozdział VII

JEDNOSTKI ADMINISTRACYJNE KOŚCIOŁA

  Kan. 82 - § 1. Diecezję stanowi część Ludu Bożego, powierzona pasterskiej pieczy biskupa z współpracującym z nim prezbiterom i diakonom.

§ 2. Parafia jest podstawową jednostką organizacyjną Kościoła w diecezjach, erygowaną przez biskupa. Na jej czele stoi proboszcz, któremu pomagają wikariuszowie.

§ 3. W krajach o szczególnym znaczeniu dla Kościoła lub ze względów duszpasterskich zamiast diecezji może zostać utworzona archidiecezja.

§ 4. Metropolia obejmuje przynajmniej jedną diecezję i archidiecezję, od której przyjmuje nazwę.

  Kan. 83 - Prałatura terytorialna lub opactwo terytorialne oznacza część Ludu Bożego w określonych granicach terytorium. Ze względu na szczególne warunki, piecza o ten lud zostaje powierzona prałatowi lub opatowi, który kieruje nim, na podobieństwo biskupa diecezjalnego, jako własny jego pasterz.

Kan. 84. – Wikariat apostolski oznacza część Ludu Bożego w określonych granicach terytorium, powierzona ze względów misyjnych wikariuszowi apostolskiemu, który kieruje nim, na podobieństwo biskupa diecezjalnego, jako własny jego pasterz.

Rozdział VIII

BISKUPI

  Kan. 85 -  Przez samą nominację biskupią otrzymują biskupi wraz z zadaniem uświęcania, także zadanie nauczania i rządzenia, które z natury swojej mogą być wykonywane tylko w hierarchicznej wspólnocie z Głową Kolegium i jego członkami.

  Kan. 86 - § 1. Biskupów nazywa się diecezjalnymi, gdy ich trosce została powierzona jakaś diecezja; pozostałych nazywa się tytularnymi.
§ 2. Patriarcha nie przydzielając biskupowi opieki nad istniejącą diecezją, musi powierzyć mu diecezję tytularną.
§ 3. Jednemu biskup może być powierzona tylko jedna diecezja, chyba że dobro Kościoła wymaga inaczej.

  Kan. 87 - § 1. Patriarcha mianuje biskupów w sposób nieskrępowany.
  § 2. Nie udziela się na przyszłość władzom państwowym żadnych uprawnień i przywilejów dotyczących wyboru, nominacji, prezentowania lub wyznaczania biskupów.

  Kan. 88 - § 1. Jeśli chodzi o zdatność kandydatów do biskupstwa, wymaga się od każdego:
    1° odznaczania się niezachwianą wiarą, dobrymi obyczajami, pobożnością, gorliwością, duszpasterską mądrością, roztropnością i ludzkimi cnotami, jak również pozostałymi przymiotami, które czynią go odpowiednim do wypełniania zleconego mu urzędu, o który chodzi;
    2° dobrej opinii.
  § 2. Do Stolicy Apostolskiej należy ostateczny osąd co do zdatności kandydata.

  Kan. 89 - Przed kanonicznym objęciem swego urzędu, promowany winien złożyć przysięgę wierności wobec Stolicy Apostolskiej, według formuły zatwierdzonej przez tę samą Stolicę Apostolską.

  Kan. 90 - § 1. Biskupowi diecezjalnemu w powierzonej mu diecezji przysługuje wszelka władza zwyczajna, własna i bezpośrednia, jaka jest wymagana do jego pasterskiego urzędu, z wyłączeniem tych spraw, które na mocy prawa lub dekretu Patriarchy są zarezerwowane najwyższej lub innej władzy kościelnej.
  § 2. Jeśli co innego nie wynika z natury rzeczy lub z przepisu prawa, z biskupem diecezjalnym są zrównani w prawie ci, którzy są zwierzchnikami wspólnot wiernych, o których w kan. 83 i 84.

  Kan. 91 - Pamiętając o tym, że ma obowiązek dawać przykład świętości poprzez miłość, pokorę i prostotę życia, biskup diecezjalny winien zabiegać wszystkimi środkami o wzrost świętości wiernych, zgodnie z własnym powołaniem każdego wiernego.

  Kan. 92 - § 1. Obowiązkiem biskupa diecezjalnego jest rządzić powierzonym mu Kościołem partykularnym zgodnie z przepisami prawa.
  § 2. Władzę ustawodawczą wykonuje sam biskup, zaś władzę wykonawczą wykonuje bądź osobiście, bądź przez wikariuszy generalnych lub biskupich, zgodnie z przepisami prawa.

  § 3. Biskup ma prawo erygować kapitułę kanoników (katedralną bądź kolegiacką), której zadaniem jest sprawowanie bardziej uroczystych celebracji oraz wypełnianie zadań zleconych przez prawo lub przez biskupa. Na czele kapituły stoi prepozyt.

  § 4. Biskup nadaje statut kapitule oraz określa przywileje i obowiązki ich członków.

  Kan. 93 - § 1. Biskup obowiązany jest wizytować diecezję albo w całości, albo częściowo. Obowiązek ten ma wypełniać osobiście.
  § 2. Na towarzyszy i pomocników wizytacji biskup może sobie dobrać dowolnie wybranych duchownych, z odrzuceniem wszelkiego przeciwnego przywileju lub zwyczaju.

  Kan. 94 - Zwyczajnej wizytacji biskupiej podlegają osoby, instytucje kościelne, rzeczy i miejsca, znajdujące się w obrębie diecezji.
 
  Kan. 95 - Zakonnik wyniesiony do godności biskupiej pozostaje członkiem swojego instytutu, lecz na mocy ślubu posłuszeństwa podlega jedynie Biskupowi Rotrii. Jest też zwolniony z tych obowiązków, których według jego roztropnego uznania nie można pogodzić z jego stanem życia.

Rozdział IX

NIEPRAWIDŁOWOŚCI ORAZ INNE PRZESZKODY

  Kan. 96 - Zabrania się przyjęcia nominacji tym, którzy są związani jakąkolwiek przeszkodą, czy to stałą, która nazywa się nieprawidłowością, czy też zwykłą. Można podlegać jedynie tym przeszkodom, które są wymienione w niżej podanych kanonach.

  Kan. 97 - Zwykłą przeszkodą, nie pozwalającą przyjąć każdej powierzonej nominacji, są związani:
1° mężczyzna żonaty, poza wyjątkiem podanym w kan. 37 § 2.;
2° kto popełnił przestępstwo apostazji, herezji lub schizmy;
3° kto sprawuje urząd lub zarząd zakazany duchownym;
4° kto dopuścił się przestępstwa przeciwko władzy kościelnej i wolności Kościoła;
  5° kto dopuścił się przestępstwa uzurpacji kościelnych zadań oraz przestępstwa w ich wykonywaniu;
6° kto dopuścił się przestępstwa podszywania pod inną godność lub posiadania nietożsamej postaci, będących rozróżnionymi płcią, statusem lub jakąkolwiek inną cechą, a co wykazało postępowanie przeprowadzone na polecenie Biskupa Rotrii.
 
  Kan. 98- Nieznajomość przeszkód nie uwalnia od nich.

  Kan. 99 – Nominacja udzielona pomimo istnienia wyżej wymienionych przeszkód jest z mocy prawa nieważna.

  Kan. 100 - § 1. Jedynie Stolica Apostolska może dyspensować od przeszkód przyjęcia nominacji biskupiej.
  § 2. Od przeszkód do przyjęcia nominacji prezbiterskiej lub diakońskiej może dyspensować również ordynariusz.

  Kan. 101 – Podlega karze ten, kto znając istniejące przeszkody do nominacji udziela jej.