Rotria umiera

[Stanisław Wieniawa]

Widzę, że parokrotnie została wymieniona Ewangelia jako argument za i przeciw.
Czy mam rozumieć, że Panowie nie chcą codziennej Ewangelii ?

Dokładnie tak, jak powiedział brat Bagratyda. Chcemy Ewangelii, bo to jest szczytna inicjatywa. Słowa Bożego nigdy nie jest za dużo. Nie nie chcemy tylko, żeby był to jedyny kontent Rotrii. Co nie jest winą Czcigodnego Wielkiego Mistrza. Tylko nas wszystkich. Jakiegoś wypalenia.

[Enrique Sánchez Oviedo]

Rotria żyje umieraniem.

Ciekawe zdanie. Chyba jest to prawda ale po części, bo nie zgodzę się z nim w pełni. I chyba sam nieraz Pan o tym mówił, iż czasem coś się dzieje i są osoby które coś robią.

Co do ewangelii, to jest to coś co powinno być naśladowane. Nie chodzi mi o sam pomysł, ale o to, że wstawia ją Wielki Mistrz sumienny. Byłby z Pana dobry duchowny Rotryjski. Takich bowiem ludzi Rotria potrzebuje. Lecz chyba nie zasługuje... :|

[Ametyst I Dziecię]

Ewangelia na każdy dzień jest najlepsza, moja ulubiona ze wszystkich pięciu (nie licząc tej według Judasza).

[Fiodor Godunow]

Jednak ten wątek znowu zadziałał nieco reanimacyjnie.

Tylko po to, żeby ponarzekać i nie wymyślić nic nowego . Oczywiście, klasycznie już usłyszeliśmy, że przecież takie umieranie to jest fajne, fajnie jest być traditionis custodes. Nihil novi. Przypomina mi się rozmowa z Jego Świątobliwością, kiedy go zapytałem, jakie ma plany na najbliższe miesiące. Usłyszałem, że chce powiększyć kurię, żeby zwiększyć aktywność. Brawo Jasiu. Cieszy mnie jednak, że nawet w samym kolegium pojawiają się głosy, by skończyć te hucpę, która urąga naszej historii i tradycji.

[Michał Franciszek Lisewicz]

Cóż, mam nadzieję, że jakoś uda się wyjść z tej sytuacji.
No i także dobrze by było, by w zajęcie się Rotrią zaangażowali się i ci, którzy od niej odeszli czy pozostają w pewnej niezgodzie.

[Andrew von Habsburg]

Jak mamy siły powiadomić nad upadkiem Rotrii, to może zróbmy coś konkretnego nad jej ratowaniem.
Wystarczyłoby żeby każdy z nas 2-3 w tygodniu napisał post, a już by się działo.

Natomiast prawda jest, że bez reform nie będzie chętnych do pracy.

I jeszcze jedno, nie dyskutujemy nad reformami, bo to już robiliśmy, tylko je wprowadzajmy.

I na koniec w sprawie zostania przeze mnie duchownym. Zakonu rycerskie są zakonami świeckimi i funkcja WM jest funkcja świecką.

[Pio Maria de Medici]

Mi przyszedł do głowy inny mikronacyjny cytat, z podpisu śp. Karola Wawrzyńca de Medici y Zep: Czasem lepiej dopełnić aktu wiecznej śmierci, niż wiecznie umierać.

I ten cytat przywrócił mnie z śmierci do życia.

Bonżur.

[Mikołaj Dreder]

Bracia, zamiast zasiąść do rozmów, wolą się kłócić i wzajemnie obrzucać winą, tytułem "to przez ciebie". No... Jak w przedszkolu. Ogarnijmy się... Jesteśmy dorosłymi ludźmi, znamy się od lat, wiele razem przeszliśmy - jesteśmy jak jedna wielka rodzina, ale w takiej atmosferze, nie osiągniemy nic. Uważamy, że sytuacja dojrzała do tego momentu, aby podjąć się realizacji mojego pomysłu, który proponowałem dawno temu - jako bodaj PLII. Niech IV Rotria, zawita na forum wraz z Królestwem Rotryjskim. W Państwie Kościelnym widać trend wzrostowy liczby świeckich - najwyższy w historii, liczba duchownych jest stabilna, chociaż mniej niż średnia. Ale to jedyna metoda na uzyskanie ładu i porządku, rezygnacja z dotychczasowych schematów i błędów: IV Państwo Kościelne budowane w oparciu o Tradycję i historię. Królestwo Rotryjskie (lub Republika Rotryjska - bo nie mówimy nie i temu ustrojowi) budowane na renomie i marce Rotrii, jako nowy i atrakcyjny twór państwowy - coś, co wywoła zainteresowanie i będzie odpowiedziom na potrzeby mikronautów, nie mogących się odnaleźć w swoich aktualnych miejscach zamieszkania. Wielu z Was zapyta, skąd taki pomysł skoro "Rotria umiera" i "Rotria się kończy". Gdyby Rotria umierała i kończyła się, to nikt z nas nie podjąłby nawet dyskusji o tym, co zrobić aby Ją ratować. Nikt.

A forum pokazuje, że nam zależy. Nam - rotryjczykom. Pokazuje, że chcemy: My - rotryjczycy. A historia udowadnia, że my to zrobimy: My - rotryjczycy. Większość z Was wątpi w to, my też wątpimy - bo w końcu takie obawy to normalny, ludzki odruch. Może teraz się nie uda. Może faktycznie czas się pożegnać. Ależ skąd: znów nam się uda, przecież wielu z nas ma ogromne doświadczenie w wychodzeniu z kryzysu, tak i teraz z niego wyjdziemy. Szybciej, sprawniej i lepiej. Przecież jesteśmy już obyci w takich sytuacjach, czy to w Państwie Kościelnym, czy w innych Mikronacjach.

Nim jednak podejmiemy się dalszych - wciąż luźnych i swobodnych rozmów - zadamy pytanie: kto zabiera się z nami w tę podróż? Nikogo nie zmuszamy, droga wolna. Każdą decyzję zrozumiemy i zaakceptujemy.

[Enrique Sánchez Oviedo]

Nie wiem jeszcze co jest za zakrętem oraz co trzeba zrobić, jednak oferuję swoją pomoc. Na tyle ile moje umiejętności oraz czas mi pozwoli to będę służył radą, dobrym słowem oraz działaniem jeśli (raczej tak) takowe będzie potrzebne.
Zobaczmy co wyniknie z rozmów.