Uroczystość ku czci św. Ludgera

[Filippo Michael de Medici]

Uroczystość ku czci św. Ludgera
Bazylika św. Pawła na wzgórzu Welijskim, XXVI III MMXVII

---

Gdy słońce osiągało swój szczyt na widnokręgu, otulając swymi promieniami Wieczne Miasto, głos dzwonów spłoszył gołębie na Piazza Navona, które wzbiwszy się w powietrze uleciały nad panoramą miasta. Plac przed Bazyliką Świętego wówczas był pełen ludzi, którzy przyszli powitać Biskupa Rotrii i wraz z nim uczestniczyć w Mszy św. ku czci Świętego Ludgera, misjonarza i apostoła Fryzów, Danii i Westfalii.

Wzdłuż drogi łączącej Pałac Apostolski z Bazyliką, po obu jej stronach ustawił się w równym rzędzie sznur gwardzistów pod czujnym okiem Jego Ekscelencji Jacka Ostrogskiego, Gonfaloniera Wojsk Patriarszych. Dzwony Bazyliki zaś swym pięknym dźwiękiem i anielskim głosem ogłosiły zebranym rozpoczęcie celebry. Wtem mosiężna brama Pałacu Apostolskiego została otwarta, po czym wyłoniła się procesja na czele której kroczyli diakoni z kadzielnicami, następnie turyfer z krucyfiksem z czasów pontyfikatu Aleksandra III. Za nim podążali akolici ze świecami, dalej zaś Ekscelencja Carlo Lorenzo biskup de Medici y Zep trzymający pozłacany Ewangeliarz. U końca procesji kroczyli Książęta Kościoła: Wilhelm Orański oraz Ksawery van Berden, ubrani w białe kapy przeszyte złotą nicią, zaś na głowach ich dostrzec można wysokie proste mitry, a na rękach białe rękawiczki. Ojciec Święty Klemens III niesiony w sedia gestatoria, obleczony był w białą sutannę oraz albę z potrójną koronką, białą kapę obszytą złotą nicią z wyhaftowanym krzyżem oraz gronem, które obszyto rubinami. Skronie Ojca Świętego wieńczyła tiara, symbol jego władzy nad Kościołem. Na rękach jego spoczywają białe jedwabne rękawiczki z wyhaftowanym złotym krzyżem. Jego Świątobliwość w lewej ręce dzierżył ferule, a prawą ręką błogosławił zebranych wiernych. Gdy lud zgromadzony wzdłuż drogi procesji ujrzał Ojca Świętego nabożnie uklęknął i znakiem krzyża przeżegnał się, przyjmując błogosławieństwo Jego Świątobliwości.

Kiedy orszak przeszedł przez drzwi świątyni rozbrzmiały organy, a chór zaintonował "Tu es Petrus". Gdy patriarsza lektyka dotarła pod majestatycznie górujący nad ołtarzem baldachim, Jego Świątobliwość opuścił lektykę i w asyście kardynałów udał się w stronę ołtarza. Kardynał Ksawery zdjął tiarę z głowy Jego Świątobliwości, po czym Ojciec Święty Klemens założył święte szaty mszalne i ucałował ołtarz. Rozpoczęła się celebra ku pamięci świętego Ludgera. Kiedy nadszedł czas by Ojciec Święty przemówił do zgromadzonych w świątyni wiernych, kardynał Ksawery założył na skronie patriarchy białą wysoką mitrę obszytą złotą nicią i perłami. Następnie zbliżył się prezbiter Filip Guzman, który uklęknąwszy otworzył przed Jego Świątobliwością mowę, którą Ojciec Święty wygłosił do wiernych.

---

[Fernando d'Este y Córdoba]

Cari Fratelli e Sorelle! 

Tego słonecznego dnia, który oznajmia nam nadejście ciepłych wiosennych dni, oraz obwieszcza koniec zimowego czasu, zebraliśmy się w murach Bazyliki Świętego Pawła by wspominać Świętego Ludgera. Ów Święty urodził się w czasach wzrostu potęgi imperium karolińskiego; w czasach gdy większość Europy spowita była mrokami pogańskich kultów. Ludger urodził się w Utrechcie we frankońskiej rodzinie szlacheckiej. Początek swej kariery duchownej rozpoczął jako uczeń szkoły przyklasztornej założonej przez Bonifacego-Winfrida, której przełożonym był św. Grzegorz. Został jego uczniem a w późniejszym okresie życia autorem jego biografii. Grzegorz wysłał Ludgera do Yorku, gdzie ten zdobył dalszą wiedzę, a wkrótce został ordynowany na diakona. Wrócił do Utrechtu przyjął święcenia kapłańskie z inicjatywy oraz z rąk następcy i krewnego św. Grzegorza, św. Alberyka, po czym podjął się pracy misyjnej. Ludger pełnił misję ewangelizacyjną wśród plemion Fryzów i Sasów. Z jego inicjatywy powstało także wiele kościołów. W roku 784 udał się z pielgrzymką do Rymu oraz opactwa Monte Cassino . Wezwany przez Karola Wielkiego wrócił na tereny dawnej misji, gdzie głosząc słowo Boże dotarł do Danii. Został pierwszym biskupem Minigardefordu. Tam też, po wizytacji swych parafii oddał ducha i zmarł. W nowej diecezji zostawił po sobie sformowane przez siebie duchowieństwo i wiele parafii. W tym czasie na terenie swojej misji miał pięć dzielnic, w których jakimś cudem ochronił pola rolników od plagi gęsi. Obecnie są one atrybutem Świętego. Postać Świętego Ludgera winna stanowić przykład dla służących Kościołowi kapłanów, którzy za najwyższą wartość winni cenić sobie apostolską misję ewangelizacji. W realiach świata wirtualnego Kościół Rotryjski winien sprostać swej zbożnej misji, a jego duchowieństwo z gorliwością powinno wędrować po krainach w całym świecie wirtualnym i nieść ludom tradycję i kulturę chrześcijańską. Wielu z nas zapomniało o swej misji, która została odsunięta na rzecz kościelnych zaszczytów, lecz nie możemy zapomnieć, iż właśnie dzięki wizji Kościoła szerzącego kulturę chrześcijańską powstało Państwo Kościelne Rotria. Dlatego Bracia, gdziekolwiek będziecie: pamiętajcie o swej posłudze i zbożnej misji i niechaj Bóg Wszechmogący prowadzi Was i błogosławi Waszym czynom i pracy.

Pax Domini sit semper vobiscum.