Święci Pańscy na każdy dzień

[Andream.von.Salza]

3 czerwca



KAROL (zob. 2 marca)
Św. Karol Lwanga, męczennik. Do VIII wieku Afryka Północna wydała wielu świętych. Afryka Czarna -
Środkowa i Południowa zetknęła się z Kościołem w połowie XIX wieku. Do Ugandy chrześcijaństwo
dotarło w latach dziewięćdziesiątych. W 1879 przybyli tam “biali ojcowie”, którzy spotkali się z przychylnością
mieszkańców. Jednak w kilka lat później razem z anglikańskimi misjonarzami byli zmuszeni
przez króla Mtera do opuszczenia kraju. Kiedy po jego śmierci wstąpił na tron Mwanga, rozpoczęto się
krwawe prześladowanie chrześcijan. Ofiarą padli neofici katoliccy wśród nich dworzanie króla. 3 czerwca
1886 r. w Rubaga spalono owiniętego w trzcinową matę Karola Lwanga - wodza plemienia Nagweya,
który był przełożonym królewskich paziów. Miał 25 lat. W tym dniu razem z nim poniosło śmierć 12
towarzyszy. W 1920 roku beatyfikował ich Benedykt XV Kanonizował Paweł VI (1964). Św. Karol jest
patronem młodzieży i Akcji Katolickiej w Afryce.

---

4 czerwca



FRANCISZEK (zob. 24 stycznia)
Św. Franciszek Caracciolo, kapłan, zakonnik. Urodził się 13 października 1563 r. w Villa Sancta Maria
(królestwo Neapolu). Pochodził ze znakomitej rodziny. Studiował teologię na uniwersytecie w Neapolu.
Po przyjęciu święceń kapłańskich w 1587 r. podjął pracę duszpasterską wśród więźniów i galerników.
Następnie razem z genueńczykiem Janem Adorno założył nowy zakon Kanoników Regularnych opiekujący
się biednymi, chorymi i więźniami. Mniejszych. Mając 26 lat złożył śluby i w miejsce dotychczasowego:
Askaniusz, przyjął nowe imię zakonne - Franciszek. W 1591 r. został generałem zakonu. Założył
domy zakonu we Włoszech i Hiszpanii. Odznaczał się gorliwością, umartwieniem oraz nabożeństwem do
Najświętszego Sakramentu. Po kilku latach złożył urząd. Umarł 4 czerwca 1608 r. w Anconie pielgrzymując
do sanktuarium Matki Bożej w Loreto. Pochowano go w kościele Matki Bożej Większej w Neapolu.
Beatyfikowany w 1769 r., kanonizowany w 1807. Jest patronem tego miasta.

[Andream.von.Salza]

5 czerwca



BONIFACY (zob. 14 maja)
Św. Bonifacy Winfryd, mnich, biskup, męczennik. Urodził się około 673 r. w królestwie Wessex. Benedyktyn
w Exeter. Przyjął święcenia kapłańskie w wieku 30 lat. W roku 719 udał się na misje do Fryzji.
Trzy lata później otrzymał sakrę biskupią z rąk papieża Grzegorza VII. W 732 został arcybiskupem misyjnym,
w sześć lat później legatem papieskim na Frankonię i Niemcy. Założył biskupstwa w Bawarii,
Almanii, Hesji, Turyngii. Mając 80 lat, powtórnie udał się na misje do Fryzji. 5 czerwca 754 r. wraz z 54
towarzyszami został zamordowany w Dokkum (teren dzisiejszej Holandii). Ciało Świętego sprowadzono
do Fuldy gdzie spoczywa do dzisiejszego dnia. Św. Bonifacy jest patronem Niemiec, diecezji w Fuldzie,
Erfurcie, Moguncji, łomżyńskiej, archidiecezji warmińskiej, także kasjerów, krawców, księgarzy piwowarów.
W ikonografii św. Bonifacy jest przedstawiany w biskupim stroju - w ornacie, paliuszu, mitrze lub jako
benedyktyński mnich. Jego atrybutami są: kruk, lis, krzyż z podwójnym ramieniem - symbolizujący legata
papieskiego, księga Ewangelii przebita mieczem (taką bowiem znaleziono przy nim po męczeńskiej
śmierci).

[Andream.von.Salza]

6 czerwca



NORBERT
germ. nord- - północ oraz -beracht - sławny, błyszczący.
Św. Norbert, biskup. Urodził się około 1080 r. w Nadrenii. Był subdiakonem i kanonikiem w Xanten.
Przebywając na dworze arcybiskupa Kolonii Fryderyka II i cesarza Henryka V, prowadził życie świeckie.
W 1115 r. podczas burzy omal nie zginął od pioruna. Wydarzenie to spowodowało zmianę jego życia.
Wstąpił do benedyktynów podejmując pokutę. Wyrzekł się godności i majątków kościelnych. Po przyjęciu
święceń kapłańskich zaczął pracować jako wędrowny kaznodzieja. W 1120 r. założył zakon według
reguły św. Augustyna w Prémontré (norbertanów). Od 1126 r. był arcybiskupem Moguncji, gdzie pracował
nad odnową Kościoła. Pełnił także obowiązki kanclerza Rzeszy. Zasadniczość i surowość biskupa
Norberta stały się powodem rozruchów, a w konsekwencji opuszczenia przez niego miasta. “Na tle gorliwej
i owocnej pracy dla Kościoła cieniem kładzie się jego stosunek do Polski” - pisał Henryk Fros SJ.
Wychowany w ideologii świętego cesarstwa rzymskiego, z którym tak łatwo utożsamiano dobro Kościoła,
wysuwał roszczenia jurysdykcyjne wobec diecezji polskich, nie uznając metropolii gnieźnieńskiej.
Umarł 6 czerwca 1134 r. Kanonizowany w 1582 r. Jest patronem Pragi, zakonu norbertanów, sióstr norbertynek
oraz wszystkich wspólnot jego imienia.
W ikonografii ukazywany jest św. Norbert w stroju biskupim, w mitrze, z krzyżem w dłoni. Jego atrybutami
m. in. są: anioł z mitrą, diabeł u stóp, gałązka palmy, kielich, model kościoła, monstrancja, pająk.

[Andream.von.Salza]

7 czerwca
pg

ROBERT (zob. 17 kwietnia)
Św. Robert, opat. Urodził się w końcu XI w. w Anglii. Studiował w Paryżu. 
Po przyjęciu święceń kapłańskich wstąpił do benedyktynów, a następnie w 1135 r. przeszedł do cystersów w
opactwie Fountains. W trzy lata później założył nowe opactwo w Newminster, z którego powstało kilkanaście innych.
Opat Robert był człowiekiem pokuty i wielkiej modlitwy. Odmawiał codziennie cały psałterz - 150 psalmów.
Zmarł 7 czerwca 1159 r. Święty miał szczególną moc nad złymi duchami. Wyleczył wielu opętanych.
W ikonografii przedstawia się go, gdy trzyma na łańcuchu szatana i
poskramia złego ducha wzniesionym krzyżem.

[Andream.von.Salza]

8 czerwca



MEDARD
germ. math; maht- - męstwo, potęga, moc oraz -hard - silny, odważny, śmiały.
Św. Medard, biskup (+ 560). Urodził się na początku VI wieku w Salancy
(Francja). Św. Remigiusz konsekrował go na biskupa Noyon. W swej diecezji usunął resztki pogaństwa. Po
spustoszeniu jej przez Hunów włożył wiele wysiłków w odbudowę miasta i okolic. Kiedy królowa
Radegunda uzyskała z Klotarem I separację, wprowadził ją uroczyście do klasztoru jako mniszkę. W
pamięci przetrwał jako człowiek dobrego przykładu. Pisali o nim św. Wenancjusz Fortunat, św. Grzegorz z Tours. W
średniowieczu kult Medarda był bardzo żywy w całej Europie. Jest patronem rolników,
ogrodników, plantatorów winnej latorośli, piwowarów. Orędownikiem podczas bólu zębów oraz o dobrą pogodę.
W ikonografii ukazywany jest w stroju biskupim. Atrybutami Świętego są orzeł i koń.

[Andream.von.Salza]

9 czerwca


EFREM
hebr. ephraim - kurz, piasek, popiół, ziemia; imię biblijne.
Św. Efrem, diakon, doktor Kościoła. Urodził się około 306 r. w Nisibis (Mezopotamia). 
Jako nauczyciel przyjął święcenia diakonatu. Gdy w roku 363 miasto zdobyli Persowie,
wyemigrował do Edessy. Był wybitnym egzegetą, kaznodzieją. Jego spuścizna literacka - pieśni,
poematy, hymny, komentarze - wskazująca na rozległą kulturę teologiczną, jest ogromna. W wielu tekstach wyraża
przywiązanie i cześć do Matki Bożej. Nazwano go “harfą Ducha Świętego”. Z utworów pełnych
żarliwości i poetyckiego natchnienia wyłania się osobowość wrażliwa, ciepła, o urzekającej pobożności. Jest
największym poetą syryjskim, jednym z największych poetów chrześcijańskich. Zmarł 9 czerwca 373 r.
Jest patronem Asturii.
W ikonografii św. Efrem przedstawiany jest w stroju mnicha lub diakona.
Jego atrybutem jest księga lub zwój oraz krowa. Rzadko występuje w sztuce religijnej zachodniej

[Andream.von.Salza]

10 czerwca



BOGUMIŁ

słow. Bogu miły.
Bł. Bogumił - Piotr II, biskup. Urodził się w Koźminie (Wielkopolska). Informacje o Błogosławionym są
nikłe. Jest utożsamiany z arcybiskupem Piotrem II, cystersem. W 1167 r. został mianowany arcybiskupem
gnieźnieńskim. W trzy lata po nominacji abp Bogumił zrezygnował z urzędu i przeniósł się do pustelni
koło Dobrowa. Tam prowadził życie pełne umartwienia i modlitwy. Dobra rodzinne przeznaczył na
misje wśród pogańskich Prusów. Umarł 10 czerwca 1183 r. Jest patronem archidiecezji gnieźnieńskiej,
gdańskiej, poznańskiej, wrocławskiej; diecezji włocławskiej. Orędownikiem odbywających rekolekcje i
skupienia. Zwracano się do niego o szczęśliwe polowy ryb.
W ikonografii bł. Bogumił przedstawiany jest w pontyfikalnym stroju biskupim z krzyżem w ręku. Czasami
ukazywany, gdy przechodzi suchą nogą przez rzekę. Atrybutem jego jest ryba.

[Andream.von.Salza]

11 czerwca



BARNABA
aram. Bar-nebuch - syn pocieszenia, proroctwa.
Św. Barnaba, Apostoł (+ ok. 60). Pochodził z Cypru. Przyjąwszy chrześcijaństwo całą swoją majętność
przekazał Apostołom, co odnotowują Dzieje Apostolskie: Józef, nazwany przez Apostołów Barnabas, to
znaczy Syn Pocieszenia, lewita rodem z Cypru, sprzedał ziemię, którą posiadał, a pieniądze przyniósł i
złożył u stóp Apostołów (4,36-37). Po raz pierwszy wprowadził św. Pawła do chrześcijańskiej gminy w
Jerozolimie. Był człowiekiem dobrym, pełnym Ducha Świętego i wiary (Dz 11,24). Wysłany do Antiochii
Syryjskiej, aby kierował i umacniał chrześcijan, odszukał św. Pawła w Tarsie i razem z nim pracował
przez rok (42 r.). Był towarzyszem Apostoła Narodów w jego pierwszej podróży misyjnej w Azji Mniejszej
(Dz 13,1-14,27). Według tradycji po Soborze Jerozolimskim (Dz 15,2 n) powrócił na Cypr, gdzie
prowadził działalność apostolską jako pierwszy biskup i pasterz tej wyspy. Miał działać w Rzymie, Aleksandrii,
Mediolanie. Według tradycji około 60 roku w Salaminie poniósł śmierć męczeńską przez ukamienowanie.
Patron Florencji i Mediolanu, w którym według opowieści nauczał. Orędownik podczas
kłótni, sporów, smutku oraz burz gradowych.
W ikonografii św. Barnaba przedstawiany jest jako starszy mężczyzna z długą brodą w tunice i płaszczu
albo w szatach biskupich, czasami jako kardynał. Jego atrybutami są: ewangeliarz, zwój pergaminu, gałązka
oliwna, halabarda, model kościoła.

[Andream.von.Salza]

12 czerwca



ONUFRY
gr. onophorbós - pasterz owiec.
Św. Onufry Wielki, pustelnik. Żył w Egipcie na przełomie IV i V wieku. Po edukacji w klasztorze w
Hermopolis przez ponad 60 lat przebywał samotnie na pustyni w pobliżu Tebaidy. Według podania całym
jego okryciem były długie włosy i broda sięgająca do kolan. Jest patronem mnichów, dorożkarzy, pielgrzymów,
tkaczy. Szczególnie czczony w Kościołach Wschodu.
W ikonografii św. Onufrego przedstawia się z długimi włosami i brodą. Jego atrybutami są: anioł z hostią,
czaszka, grota przy źródle, dwa lwy kopiące mu dół, korona, kruk z chlebem w dziobie, krzyż w dłoni;
duży, stojący krzyż, łańcuch wokół go opasujący.

[Andream.von.Salza]

13 czerwca



ANTONI (zob. 17 stycznia)
Św. Antoni z Padwy, kapłan, doktor Kościoła. Ferdynand Bulonne urodził się w Lizbonie w 1195 r. W
młodym wieku wstąpił do kanoników regularnych w Coimbrze, gdzie na uniwersytecie zdobył gruntowne
wykształcenie teologiczne. Przyjął imię Antoni. Później przeszedł do franciszkanów, aby głosić Ewangelię
w Afryce. Skierowano go jednak do pracy w Europie. Apostołował jako kaznodzieja ludowy we Włoszech
i Francji. Wielki dar wymowy, połączony z ascezą i duchowym żarem, gromadził wokół niego tłumy.
Działał na rzecz ubogich i pojednania. Obdarzony wielu charyzmatami - miał dar bilokacji, czytania
w ludzkich sumieniach, proroctwa. Wykładał filozofię na uniwersytecie w Bolonii. W 1230 r. przybył do
Padwy Zmarł w tym mieście 13 czerwca 1231 r. W niespełna rok później został kanonizowany przez
Grzegorza IX. Pozostawił po sobie dorobek pisarski, m.in. zbiór kazań “Sermones”. W 1946 r. Pius XII
ogłosił go doktorem Kościoła. Jest patronem zakonów: franciszkanów, antoninek oraz wielu bractw;
Padwy Lizbony, Padeborn, Splitu; dzieci, górników, małżeństw, narzeczonych, położnic, ubogich, podróżnych,
ludzi i rzeczy zaginionych. Na miejscu grobu św. Antoniego - Il Sancto - wznosi się potężna
bazylika, jedno z najbardziej popularnych sanktuariów w Europie. Przeprowadzone w 1981 r. badania
szczątków Świętego ustaliły, że miał 190 cm wzrostu, twarz pociągłą, włosy ciemnobrązowe. Na kolanach
wykryto cienkie pęknięcia, spowodowane zapewne długim klęczeniem.
W ikonografii św. Antoni przedstawiany jest w habicie franciszkańskim; nieraz głosi kazanie, czasami
trzyma Dziecię Jezus, które mu się ukazało. Jego atrybutami są: księga, lilia, serce, ogień - symbol gorliwości,
bochen chleba, osioł, ryba.