Uroczysta Audiencja Generalna z okazji 12. rocznicy Rotrii

[Pio Maria de Medici]

Uroczysta Audiencja

z okazji 12. rocznicy powstania

I Państwa Kościelnego Rotria

27 czerwca MMXIX AD, w Pałacu Apostolskim







Po uroczystej celebrze w Bazylice św. Pawła na wzgórzu Welia Ojciec Święty Klemens IV udał się do Pałacu Apostolskiego. W procesji niesiony był na swoim ulubionym purpurowym tronie, skąd w białej jedwabnej sutannie błogosławił zebranemu ludowi. Niektórych wybranków Jego Świątobliwość chwytał za ręce, z niektórymi rozmawiał, niektórym dodawał otuchy w życiu codziennym; do każdego się uśmiechał. Orkiestra zaś wojskowa grała pochwalne marsze, hymny oraz pieśni. Tak aby atmosfera radości i jubileuszu została w pełni.



Kiedy procesja dotarła na balkon Pałacu Apostolskiego do Ojca Świętego podeszły rotryjskie dzieci w tradycyjnych ludowych strojach, które wręczyły Patriarsze bukiety wspaniałych kwiatów, zebranych na polach ziem rotryjskich. Klemens IV z czułością przytulił każde dziecko i mu pobłogosławił. Następnie wstał, rozłożył ręce jak ma to w zwyczaju, pobłogosławił ludzi i przemówił do zgromadzonych:

[Aurelio de Medici y Zep]

Umiłowani Bracia i Siostry!

Rotria ma już dwanaście lat. Nie potrzeba wiele namysłu, by uświadomić sobie, że to czas niezwykle długi. Ci z nas, którzy byli wtedy młodzieńcami, są teraz dorosłymi ludźmi. Część z nas przez dwunastoma laty była jeszcze dziećmi! Uzmysławia to dobitnie, że Rotria nie tylko stała się istotną częścią osobistego życia każdego z nas, ale też trwałym elementem krajobrazu polskiego mikroświata. Jak Jego Ekscelencja Pio Maria Facibenii słusznie zauważył w swej homilii, Rotria stała się wręcz jednym z najważniejszych graczy na arenie międzynarodowej. Trudno się z tym nie zgodzić, bowiem niewiele mikronacji może pochwalić się stażem trwającym ponad dekadę. My za to istniejemy i nie chylimy się ku upadkowi, a przeciwnie, z każdym dniem wzrasta nasza siła. Nie brakuje pomysłów, a rodzą się nowe idee. 

Wierzymy głęboko, że siła Rotrii tkwi w jej odmienności. Nie jesteśmy mikronacją taką, jak wszystkie inne - każdy to przyzna. Osoba Patriarchy, konklawe, uroczystości, więzi rodzinne i wiele innych elementów rotryjskiego życia mają dla nas znaczenie wręcz mistyczne. To właśnie te emocje utrzymują nas od lat w granicach Patrymonium, one sprawiają, że pomimo zniknięć, a nawet świadomych odejść, niemal każdy znajduje drogę powrotną do domu. 

Rotria to już nie tylko mikronacja, zabawa, gra, czy grupa wirtualnych znajomych. Od wielu lat to już idea i tradycja, owoc pracy pokoleń mikronautów, które zbudowały unikalne wewnętrzne zwyczaje, które sprawiają, że o Rotrii można już mówić jako o prawdziwym dziedzictwie. 

Na nas, jako na spadkobiercach i kontynuatorach, kolejnych budowniczych tego dziedzictwa, ciąży odpowiedzialność za jego przyszłość. Od nas tylko zależy ile jeszcze rocznic przed nami. Może jedna, może pięć, może dwadzieścia, a może następnej już nie będzie? Nie ma się co oszukiwać - nowi Rotryjczycy będą się pojawiać, starzy będą odchodzić, ale w ostatecznym rozrachunku zostaną tylko najwierniejsi. Ci z Was, którzy poczuwają się do miana najwierniejszych, muszą z największą pieczołowitością oddać się służbie Kościołowi Rotryjskiemu, jego Patriarchom i ludowi wiernemu.

W tak doniosłej dla Kościoła chwili nie można powstrzymać się od wynagrodzenia tych, którzy wciąż budują jej potęgę.

Wpierw, Złotym Sercem odznaczamy Ich Eminencje Wilhelma Orańskiego i Mikołaja Dredera oraz Ich Ekscelencje Piusa Marię Facibeniego i Michelangela Piccolominiego, którzy stanowią wzór aktywności i niewątpliwie są filarami Państwa Kościelnego. 

Jego Eminencję Andreama von Salzę i Jego Książęcą Wysokość Maurycego Orańskiego odznaczamy Krzyżem Pogromcy, bowiem zaskarbili sobie nasze wielkie uznanie za ich wierną służbę ku obronności Patrymonium Świętego Pawła.

 Jego Eminencję Wilhelma Orańskiego odznaczamy Złotym Medalem Świętego Łukasza, w podzięce za jego wybitne osiągnięcia graficzne. 

Przewielebnego Księdza Ludwika Orańskiego odznaczamy zaś Srebrnym Medalem Świętej Cecylii, bowiem odznacza się szczególnym umiłowaniem sztuk muzycznych. 

Jego Eminencję Alberta Orańskiego odznaczamy Medalem Szczodrobliwości, pełni wdzięczności za utrzymywanie przez niego rotryjskiego serwera. 

Prosimy Was Bracia, nie ustawajcie w staraniach o przyszłość Rotrii. Mamy wielką nadzieję, że za rok spotkamy się na kolejnych, bynajmniej wciąż nie ostatnich obchodach rocznicowych. 

Na zakończenie tej audiencji, z serca wszystkim błogosławimy in nomine Patris + et Filii + et Spiritus Sancti +.

[Maurycy Orański]

Ku chwale Kościoła, Wasza Świątobliwość!

[Andream.von.Salza]

Ku chwale Kościoła i Rotrii Wasza Świątobliwość

[Ludwik Orański]

Ku chwale!

[Pio Maria de Medici]

Semper Fidelis Tibi Rotria!

[Michelangelo Piccolomini]

Wasza Świątobliwość,
Wasze Eminencje, Ekscelencje

Czcigodni Księża i Diakoni,

Drodzy Bracia i Siostry!

To wspaniałe uczucie dla mnie świętować 12 lecie Państwa Kościelnego Rotria. Choć, jak wszyscy wiecie, mój mikronacyjny niezwykle aktywny duch napełniał wiele avatarów, to jednak trzy czwarte, a może nawet i więcej swojego v-życia związałem z Rotrią, która może być nazwana moją wirtualną Matką. Chociażbym niekiedy się od niej odwracał, uciekał i opluwał, to zawsze mnie przygarnie, za co jestem jej tak wdzięczny, będąc zarazem świadom swojej niegodności. Pierwszy raz pojawiłem się w mikroświecie, dołączając do Państwa Kościelnego w dniu śmierci Leona II w sierpniu 2014 r. Współtworzę niemalże 5 lat z tych 12. To zaledwie 40% całego jej istnienia, ale też prawie 20% mojego realnego życia. Poznałem w Rotrii wiele niezwykłych osób (nawet spośród tych, z którymi wojowałem), a jedna znajomość poskutkowała wspaniałą przyjaźnią w prawdziwym życiu.

Tym bardziej jestem radosny, że obchodzimy kolejny jubileusz, choć nie okrągły, ale moim zdaniem wyjątkowo huczny. Widzę przecież, że po "chudych" latach słabej aktywności, którą próbowałem nieudolnie pobudzić swoimi wybrykami  , budzimy się do prawdziwego życia. Do Rotrii przybyło wielu nowych mikronautów, którym podoba się nasz klimat. Pontyfikaty Jego Świątobliwości Piusa Leona I i obecnie nam panującego Klemensa IV to rządy Patriarchów, którzy swoją aktywnością dają przykład, a codzienną obecnością napędzają wszystkich do pracy. Przypomina mi to pierwsze moje lata w Rotrii i niezwykle cieszy. Możemy zatem być - w tych czasach kryzysu mikronacji (który wieszczę od dawna) - przykładem dla innych krajów. Starajmy się to wykorzystać i nie zaprzepaśćmy danej nam szansy. Razem pracujmy i twórzmy historię. Bo mamy ją do tej pory tak piękną. Burzliwą, ale i piękną.

Ad multos annos! Wszystkim Rotrom, starym i nowym, życzę dużo dobrego, mnóstwo energii do pracy i zapału. Niech żyje Rotria, niech żyje Patriarcha! Vivat, vivat!

dr net. prof. UR Michelangelo arcybiskup Piccolomini SJ