Podkomisja Karola Boromeusza

[Hieronim Sieniawski]

Według mnie fundamentalną kwestią dla kontynuowania obrad komisji jest otwarcie dostępu do archiwów rotryjskich, aby konsulturzy mogli otrzymać pełny wygląd do dokumentów uchwalonych na poprzednich koncyliach. To niezbędne dla dokonania roztropnej rewizji obrzędów Kościoła w duchu hemeneutyki ciągłości.

[Michelangelo Piccolomini]

Umiłowani, sugeruję także, aby zamiast wszystkich kardynałów homagium Patriarsze złożył Kardynał Dziekan/Prodziekan albo najstarszy stażem. To też uprości ceremonię. Proponowana zmiana z uwzględnionymi poprzednimi.

Koronacja Patriarsza


P- Patriarcha
KK- Kardynał Kamerling
KD- Kardynał Dziekan
MC- Mistrz Ceremonii

MC: W całej Rotrii rozbrzmiewają dzwony! Do Bazyliki Laterańskiej zbliża się długa procesja. Prowadzą ją krokiem marszowym żołnierze Gwardii Apostolskiej, za nimi zmierzają usługujący, prezbiterzy, prałaci honorowi, biskupi, potem zaś Wikariusz Generalny, niosący paliusz i pierścień oraz Kardynał Kamerling niosący triregnum. Następnie idzie Kardynał Dziekan ubrany w kapę. Na końcu procesji da się zauważyć Patriarchę niesionego w złotej lektyce przez sediarii oraz zamykającego ją Szambelana Patriarszego. Lud wierny wita i chwali Patriarchę. Procesja przekracza bramy Bazyliki. Korowód koronacyjny zbliża się do ołtarza, gdzie znajduje się tron patriarszy. Orszak podąża do ołtarza św. Grzegorza, gdzie spotyka kardynałów odzianych w cappa magna. Patriarcha siada na faldistorium przed ołtarzem. Podchodzi do niego Kardynał Dziekan/Prodziekan/najstarszy stażem i w imieniu wszystkich duchownych oraz swoim składa homagium:
Kardynał Dziekan/Prodziekan/najstarszy stażem: Ja, kardynał N przysięgam wierność i dozgonne posłuszeństwo Nowemu Biskupowi Rotrii N oraz, że przyczynię się do obrony wiary Kościoła Powszechnego. Tak mi dopomóż Boże w Trójcy Jedyny. Amen.

[Mikołaj Dreder]

Propozycję uwzględniam.

W kolejnym etapie prac proponuję zająć się odświeżeniem ceremonii kreacji kardynalskiej. Są to moje, wstępne propozycje zmian. Uważam, że ważnym zabiegiem będzie dodanie zwrotu "Nakładam na twoją głowę kapelusz kardynalski czyniąc cię, np. kardynałem prezbiterem bazyliki Matki Bożej Większej". Tak jak w realu. Proszę Was Bracia o poprawki i uwagi. Ponadto uwzględniając wniosek abp Piccolominiego, dokonując analizy ceremonii, zmieniłem Kardynała Kamerlinga na Kardynała Dziekana.

P- Patriarcha
KD- Kardynał Dziekan
KE- Kardynał Elekt
MC- Mistrz Ceremonii

MC: Do Kaplicy Sykstyńskiej podążą procesja złożona z członków Kolegium Kardynalskiego. Na jej czele kroczy Kardynał Dziekan a towarzyszą mu pozostali kardynałowie, na końcu zaś kroczą kardynałowie elekci. Ich wejściu do kaplicy towarzyszy wykonywany przez chór hymn "Tu es Petrus".  Do tronu w sali spotkań Kolegium Kardynalskiego, podchodzi Kardynał Elekt, kłania się Patriarsze ubranemu w strój chórowy i klęka przed nim, po czym wypowiada słowa przysięgi:

KE: Ja, N .,przysięgam wierność i dozgonne posłuszeństwo Tobie, Ojcze Święty, oraz każdemu z Twoich następców oraz, że przyczynię się do obrony wiary Kościoła Powszechnego. Tak mi dopomóż Boże w Trójcy Jedyny. Amen.

P: Bracie N.! Wynieśliśmy Cię do godności Księcia Kościoła. Cy chcesz przyjąć to brzemię, a gdy nasz czas nadejdzie, wybierzesz naszego godnego następcę?

KE: Chcę.
MC: Kardynał Dziekan podaje Patriarsze symbol księcia Kościoła, a więc pierścień kardynalski oraz kapelusz kardynalski. Patriarcha nakłada na palec Kardynała Elekta pierścień:
P:  Weź ten pierścień, znak godności kardynalskiej, dla podkreślenia twej więzi ze Stolicą Pawłową.


MC: Następnie Kardynał Dziekan podaje Patriarsze kapelusz kardynalski. Patriarcha wkłada go na głowę Kardynała Elekta mówiąc:
P: Nakładam  na Twoją głowę kapelusz kardynalski, czyniąc Cię kardynałem X. (stopień kardynalski) Y (diecezja, bazylika, kościół kardynalski).
MC: Po nałożeniu galero w sali da się usłyszeć okrzyki radości. Po chwili uniesienia, Kardynał Dziekan czyta wszystkie dokumenty dotyczące kreacji, jednocześnie dając je nowemu kardynałowi.

Kardynał Dziekan: (Publikacja nominacji)
MC: Ceremonia dobiega końca, a kardynałowie oraz Patriarcha udają się na wieczerzę.

[Mikołaj Dreder]

Wnoszę również o uwzględnienie poprawek do rytuału inauguracji patriarszej. Będą to kosmetyczne zmiany, które wyróżniłem kolorem.

Inauguracja Patriarsza (W razie reelekcji Patriarchy)

P- Patriarcha
KD- Kardynał Dziekan
MC- Mistrz Ceremonii

MC: W Bazylice Laterańskiej biją dzwony. Do niej właśnie podąża orszak, w którym kroczą: turyfer, krzyż w asyście dwóch akolitów, niższe duchowieństwo, biskupi, arcybiskupi, kardynałowie oraz Patriarcha w lektyce w stroju pontyfikalnym, ale bez paliusza oraz pierścienia. Na końcu zaś podąża Mistrz Ceremonii Liturgicznych.  Po dotarciu do prezbiterium, Patriarcha siada na złotym tronie przy ołtarzu głównym. Podchodzi do niego Kardynał Dziekan i mówi:
KD: N, czy chcesz dobrowolnie objąć Państwo Kościelne swoimi rządami?
P: Chcemy.
KD: Aby tego dowieść zmów przysięgę w obecności Boga i obywateli Stolicy Apostolskiej.
MC: Do Patriarchy podchodzą Asystenci Tronu Arcybiskup Trydentu  oraz Wikariusz Generalny z insygniami władzy patriarszej - paliuszem i pierścieniem. Patriarcha składa przysięgę, trzymając prawą dłoń na Ewangeliarzu:
P: My, N, przysięgamy dochować przekazanej nam Tradycji, ani niczego, co było przed nami strzeżone przez naszych umiłowanych w Panu poprzedników, ani nie naruszać, ani nie zmieniać, ani nie zezwalać na jakiekolwiek zmiany. Przeciwnie: z gorącym umiłowaniem, jako tej Tradycji uczeń i dziedzic, przysięgamy z czcią zachować przekazane dobro, ze wszystkich naszych sił i całą naszą mocą. Tak nam dopomóż Boże. Amen.
Przysięgamy uroczyście, że zachowamy wszystko, co jest nauczane przez Kościół Święty i co zostało zdefiniowane i ogłoszone w pierwszym rzędzie przez sobory oraz naszych poprzedników.
Zachowamy bez najmniejszej straty dyscyplinę i ryt Kościoła. Usuniemy z Kościoła każdego, kto ośmieliłby się działać przeciwko tej przysiędze, czy bylibyśmy to my sami, czy ktokolwiek inny. Tak nam dopomóż Boże. Amen.
MC: Po odebraniu przysięgi, następuje nałożenie paliusza i pierścienia.
Wikariusz Generalny podaje Kardynałowi Dziekanowi paliusz.
KD: Weź paliusz, symbol władzy pasterskiej. Bądź sędzią duchownych i wiernych, a także ich Ojcem, prowadź ich prostymi ścieżkami. Otrzymaj władzę kreowania kardynałów, arcybiskupów i biskupów i bądź świadom potęgi tej władzy.
MC: Wikariusz podaje Kardynałowi Dziekanowi pierścień.
KD: Przyjmij pierścień na znak wierności Prawu i Tradycji, którą właśnie przysiągłeś. Niech Pan wspomoże Cię w obronie wolności Kościoła i niech poprzez Twoją rękę, na której spoczywa ten pierścień, broni przed wszelkim grzechem.
MC: Po nałożeniu pierścienia Kardynał Dziekan staje po lewej stronie tronu i mówi:
KD: Oświadczam, iż na Stolicę Pawłową znów wstąpił Patriarcha N.
Vivat Patriarcha! Vivat N!
MC: Cały lud zgromadzony w Bazylice powtarza po Kardynale Dziekanie.

[Michelangelo Piccolomini]

Bardzo mi się podoba. Popieram zmiany.

[Pio Maria de Medici]

Co do Kreacji kardynalskiej: zamieniłbym tekst hymnu "Tu es Petrus" na "Tu es Paulus", wszak jesteśmy w Patrymonium św. Pawła.

[Ludwik Orański]

Chcę poruszyć ważną kwestię.

Od jakiegoś czasu przyglądam się obradom soboru i zastanawiam się, czy jest sens w nich uczestniczyć. Najpierw Pius Leon I uczynił Piusa III patronem wbrew postanowieniom Soboru Laterańskiego VII, bez wymaganej procedury; teraz Klemens IV nadaje Księstwo Sieny, które postanowieniem tego samego soboru miało pozostać w Domenie Patriarszej. Tak, sobór to organ doradczy, ale obradujący tworzą prawo w trosce o przyszłość państwa i Kościoła, a nie dla samej idei; adhortacje zatwierdza Patriarcha, który chwilę później tworzy prawo stojące w sprzeczności do nich. Dla mnie jako młodego Rotryjczyka, jest to trochę demobilizujące, kiedy ktoś spędza niemało czasu na obradach tylko po to żeby patriarcha wydał dla siebie później dyspensę i dalej stanowił prawo po swojemu. Jeżeli tak wygląda życie i praworządność w Rotrii to postanowię niebawem co uczynię dalej.

[Hieronim Sieniawski]

To szantaż, groźba czy jeszcze co innego?

[Albert Orański]

Raczej smutna, acz prawdziwa refleksja...

[Ludwik Orański]

To szantaż, groźba czy jeszcze co innego?

Raczej sygnał, że to co się dzieje w Rotrii martwi jego monastyczną część. Rozumiemy, że Wy, biskupi, którzy zasiadacie na stolicach biskupich, jesteście wynoszeni co rusz na nowe godności, jesteście zadowoleni ze wszystkiego; wszystkiego co przynosi Wam chwałę i blichtr. Dla nas, wierzących, ważna jest modlitwa i praworządność, Bóg i prawda.