[POKUTA] Powrót młodego Orańskiego

[Ludwik Orański]

Życie grzesznika jest przepełnione złością i smutkiem.
Takie i było życie Ludwika Orańskiego, który zaginął na kilkadziesiąt miesięcy, pozostawiając swój dobytek, mniszy stan i wszystko, co stanowiło dla niego jakąkolwiek formę ascezy.

Ludwika Orańskiego dogonił kurier w karocy, dostarczając mu wyrok Świętego Oficjum Rotrii.

• Psia krew - pomyślał - To się doigrałem…
  

• Chłopie, co w Rotrii? - zagaił wracającego do swojego wozu człowieka, który dostarczył mu śmierdzący perfumami Piccolominiego kawałek papieru.
  

• Zbliża się konklawe, mój Panie. - odpowiedział kurier, po czym złapał za lejce, trzepnął nimi rumaka który holował jego wóz i odjechał w kłebach kurzu.
  

Orański pokręcił nosem, wiedząc dokładnie, że w Rotrii znów poleje się krew i nie chodzi tu wcale o kolejną „pielgrzymkę” dziewic do Pałacu Apostolskiego.

• No cóż, skoro pokuta, to niech waćpan Eminencja Piccolomini wie, że pokuta się odbędzie -.
  

Orański spojrzał na wyrok Inkwizytora, wyciągnął pióro zza pazuchy i odpisał na tym samym kawałku papieru.

Drogi Michelangelo; wracam za miesiąc.
Schowam się w klasztorze na rekolekcje a później widzimy się w Rotrii.
Twój ulubieniec, L.

[Miesiąc później]

• puk, puk… - drzwi celi w klasztorze kamedułów na krańcu świata uchyliły się a zza nich wychylił się poczciwy dziadek z brodą tak jasną, tak czystą, że gdyby nie fakt, że najpewniej znajdujemy się na Ziemi, a nie w Niebie, Orański pomyślałby, że to sam Bóg Ojciec go odwiedził. 
  
• Jak się masz, Ludwiku? - zagaił przeor kamedulskiej pustelni, w której swoje ostatnie tygodnie spędził marnotrawny Ludwik oddając się leczniczej dla duszy pokucie.
  
• Cóż, wiesz… zatęskniłem już za luksusami Rotrii, drogi ojcze… - Orański zaśmiał się sam za siebie. 
  
• Och, łobuziarski Ludwik. - wzdychnął przeor po czym wręczył Ludwikowi kopertę. 
  
• Co to takiego? - zapytał zaskoczony Orański.
  
• To list dla Ojca Świętego, potwierdzający odbycie przez Ciebie pokuty w naszym klasztorze. Możesz wracać.
  

Orański z radości uściskał przeora tak mocno, że starszy człowiek aż jęknął z bólu, gdy ten w końcu go puścił.

• Uważaj, bo jeszcze Piccolomini postawi Cię przez Oficjum za ubicie przeora - powiedział z przekąsem przeor, uśmiechając się dobrotliwie do Ludwika.
  
• Dziękuję, naprawdę dziękuję. - odpowiedział Orański.
  

[3 dni później]

Orański na horyzoncie widział już zarys kopuł i wież świątyń Rotrii. Wiedział, że jego obecność niektórych ucieszy, niektórych zmartwi a niektórych… a niektórych miał po prostu w nosie. Niepokorny Orański wracał tuż przed samym konklawe by bacznie obserwować który z elektorów zostanie nowym Patriarchą.

[Pio Maria de Medici]

Witamy serdecznie w Stolicy Apostolskiej! Czekam, jako Regent Świętej Stolicy, aż Wielebny rozkręci Pustelnię! Wszak dzisiaj św. Hieronima, jednego z głównych anachoretów Kościoła. Niech Bóg wielebnemu błogosławi!

[Michelangelo Piccolomini]

Nareszcie. Długo na Ciebie czekaliśmy Synu. Jako Wielki Inkwizytor, a przede wszystkim ojciec duchowny, cieszę się, że odbyłeś nakazaną pokutę i wróciłeś do nas. Bo nieważne jest, ile razy odchodzimy. Liczy się to, że wracamy. Witaj serdecznie!

[Mikołaj Dreder]

Witam serdecznie. Cieszę się, że Brat do nas powrócił. Życzę owocnej posługi.

[Wilhelm Orański]

Witam Cię, Synu, z powrotem w Rotrii. Cieszę się, że ponownie przekroczyłeś bramy naszego państwa i mam nadzieję, że prędko ich nie opuścisz.

[Michelangelo Piccolomini]

Teraz zauważyłem, że macie wszyscy Bracia czarnobiałe avatary, a tylko ja kolorowy. Weźcie trochę dodajcie kolorów, a nie tak smutno.

[Maurycy Orański]

Witaj Bracie. Niezmietnie się cieszę z twojego powrotu.

Teraz zauważyłem, że macie wszyscy Bracia czarnobiałe avatary, a tylko ja kolorowy. Weźcie trochę dodajcie kolorów, a nie tak smutno. 

Eminencjo, ja sobie wypraszam.

[Taddeo Piccolomini]

Lol ja też mam kolory.

Cieszę się bardzo Bracie z twego powrotu! Smutno trochę się zrobiło mi bez tych rozmów O miano ulubieńca Michelangela to się będziemy bić chyba. Haha.

[Michelangelo Piccolomini]

Witaj Bracie. Niezmietnie się cieszę z twojego powrotu.

Teraz zauważyłem, że macie wszyscy Bracia czarnobiałe avatary, a tylko ja kolorowy. Weźcie trochę dodajcie kolorów, a nie tak smutno. 

Eminencjo, ja sobie wypraszam.

Wasza Książęca Wysokość ma świetny avatar od zawsze.

[Mikołaj Dreder]

Czarno-białe zdjęcia w naszych awatarach stanowią kwintesencję naszego klimatu. Takie zdjęcia z tej epoki mają niebywały urok, dużo większy niż obecne 4K czy inne nie wiadomo jakie cuda