Święci Pańscy na każdy dzień

[Andream.von.Salza]

8 listopada



GODFRYD
germ. Gotfryd - Bóg moją pewnością, pokojem.
Św. Godfryd z Amiens, biskup (1005 - 1115). Mając 25 lat otrzymał święcenia kapłańskie. Wkrótce potem
został opatem w Nogent-sous-Coucy, gdzie odnowił życie zakonne. W 1104 r. mianowano go biskupem
w Amiens. Ponieważ popierał stanowisko mieszczan, pragnących uzyskać większą wolność, był
zmuszony do opuszczenia swojej stolicy. Schronił się w Chartreuse - Wielkiej Kartuzji, podejmując życie
mnicha. Synod w Beauvais nakazał mu powrót do diecezji. Niedługo po ponownym objęciu diecezji
zmarł w Soissons, gdzie go pochowano.

[Andream.von.Salza]

9 listopada



ELŻBIETA (zob. 18 czerwca)
Bł. Elżbieta od Trójcy Przenajświętszej. Elżbieta Catez urodziła się 18 lipca 1880 r. w Avor niedaleko
Bourges, gdzie stacjonował oddział, w którym jej ojciec był kapitanem. Kiedy miała 7 lat, zmarł jej ojciec.
Matka wychowywała ją dość surowo. O jej życiu zadecydowały fakty związane z przygotowaniem
się do pierwszej Komunii św. Elżbieta potwierdzała wielokrotnie, że dzień ten był dla niej decydujący.
Jako kilkunastoletnia dziewczyna doświadczała pierwszych łask mistycznych. Była piękna, radosna i naturalna
w sposobie bycia, budziła ogólną sympatię. Jej pragnienia wstąpienia do klasztoru spotykały się
ze zdecydowanym i stałym sprzeciwem matki. Dopiero kiedy Elżbieta skończyła 21 lat, wyraziła powściągliwą zgodę.
W ciągu pięciu lat pracy, modlitwy, głębokiego cierpienia wspięła się na szczyty duchowe.
Jej zakonne imię “Od Trójcy Przenajświętszej” stało się programem jej życia, a także drogą, na
której odkryła Boga Trójjedynego. Ostatnie miesiące przyniosły jej ciężką chorobę, którą przeżyła jako
wstępowanie przez krzyż ku Bogu. Zmarła w marcu 1906 r. Pozostawiła po sobie pisma mistyczne. Beatyfikował
ją Jan Paweł II w 1984 r.

[Andream.von.Salza]

10 listopada



LEON (zob. 19 kwietnia)
Św. Leon Wielki, papież, doktor Kościoła. Urodził się około 400 r. w Tuscji. Papież Celestyn I mianował
go archidiakonem. Kiedy przebywał jako legat w Galii, został obrany papieżem (440). Jego pontyfikat
przypadł na czasy licznych sporów teologicznych i zamieszania pośród hierarchii kościelnej. Musiał
zwalczać liczne herezje oraz tendencje odśrodkowe, podejmowane przez episkopaty Afryki Północnej,
Galii. Poprzez swoich legatów brał udział na soborze w Chelcedonie (451). Przeprowadził uznanie prymatu
stolicy Piotrowej zarówno przez cesarza zachodniego Walentyniana III, jak i przez Konstantynopol.
Bronił Italię i Rzym przed najazdami barbarzyńców. Wyjechał naprzeciw Attyli, króla Hurtów, i jego
wojskom, wstrzymał ich marsz i skłonił do odwrotu (452). W trzy lata później podjął pertraktacje ze stojącym
u bram Rzymu Genzerykiem, królem Wandalów. Niestety, król nie dotrzymawszy umowy złupił
Wieczne Miasto. Papież był obrońcą kultury zachodniej. Zmarł 10 listopada 461 r. Zachowało się po nim
200 listów i 100 mów wygłoszonych do Rzymian podczas różnych świąt. Pozwalają one poznać wiedzę
teologiczną papieża oraz ówczesne życie liturgiczne. Pochowany w bazylice św. Piotra na Watykanie. W
roku 1754 Benedykt XIV ogłosił go doktorem Kościoła. Patron muzyków i śpiewaków.
W ikonografii św. Leon Wielki przedstawiany jest w szatach papieskich i w tiarze, czasami w szatach
liturgicznych rytu wschodniego lub jako papież piszący Jego atrybutami są: księga, kielich oraz orszak z
półksiężycem, któremu zastępuje drogę.

[Andream.von.Salza]

11 listopada



MARCIN (zob. 13 kwietnia)
Św. Marcin z Tours, biskup. Urodził się w 316/317? r. w Sabarii (Szombathely?) - na terenie dzisiejszych
Węgier. Jego ojciec był trybunem wojskowym. Uczył się w Ticinium (Pawia). Mając 15 lat wstąpił do
armii Konstancjusza II. Żebrakowi proszącemu o jałmużnę u bram miasta Amiens oddał połowę swej
opończy Następnej nocy ukazał mu się Chrystus odziany w ten płaszcz. Pod wpływem tego wydarzenia
przyjął chrzest i opuścił wojsko (356). Miał wtedy 18 lat. Odwiedził swoich rodziców, których doprowadził
do chrześcijaństwa. Następnie udał się do św. Hilarego, biskupa Poitiers, stając się jego uczniem. Po
pewnym czasie osiadł jako pustelnik na wysepce Gallinaria w pobliżu Genui. W 361 r. założył pierwszy
klasztor w Galii - w Ligugé. Dziesięć lat później, mimo jego sprzeciwu, lud wybrał go biskupem Tours.
Św. Marcin jako pasterz diecezji prowadził nadal surowe życie mnisze, budząc sprzeciw okolicznych
biskupów. Klasztory, które zakładał, łączyły koncepcję życia mniszego z pracą misyjną. Sam odbył wiele
wypraw misyjnych. Zmarł 8 listopada 397 r. w Candes podczas podróży duszpasterskiej. Jego ciało
sprowadzono Loarą do Tours i pochowano 11 listopada. Jako pierwszy wyznawca - nie męczennik - zaczął
odbierać cześć świętego w Kościele Zachodnim. Relikwie spoczywają w bazylice wzniesionej ku
czci Świętego. Jest patronem Francji, królewskiego rodu Merowingów, diecezji w Eisenstadt, Mainz,
Rotterburga, Amiens; dzieci, hotelarzy, jeźdźców, kawalerii, kapeluszników, kowali, krawców, młynarzy,
tkaczy, podróżników, więźniów, właścicieli winnic, żebraków, żołnierzy.
W ikonografii przedstawiany jest św. Marcin w stroju biskupa lub jako żołnierz oddający płaszcz żebrakowi.
Jego atrybutami są: dzban, gęś na księdze, gęś u jego stóp, koń, księga, model kościoła, dwa psy
lub żebrak u jego stóp.

[Andream.von.Salza]

12 listopada



JOZAFAT
hebr. imię biblijne Jehoszafat - “Jahwe sądzi”.
Św. Jozafat Kuncewicz, biskup, męczennik. Jan urodził się w 1580 r. we Włodzimierzu Wołyńskim. Pochodził
z rodziny mieszczańskiej. Wysłany do Wilna, aby przysposobił się do zawodu kupieckiego, zetknął
się tam ze sprawą unii. W 1604 r. przyjął habit bazyliański oraz imię Jozafat. W pięć lat później po
studiach teologicznych został kapłanem. W wieku 38 lat został arcybiskupem unickim w Połocku, gdzie
podjął pracę bardziej misjonarza niż pasterza. Będąc biskupem nadal prowadził życie skromne i surowe.
Swoje jednoizbowe mieszkanie dzielił z bezdomnym. Jego działalność budziła niezadowolenie przeciwników
unii z Kościołem Rzymskim. Po powrocie z sejmu w Warszawie (1621) doszło nawet do zamieszek
i tumultów prawosławnej ludności. Kiedy wyszedł do tłumu demonstrującego przed jego mieszkaniem
w Witebsku 12 listopada 1623 r., został napadnięty i zabity Sponiewierane ciało Świętego utopiono
w Dźwinie. Arcybiskup Jozafat został beatyfikowany w 1643 r. Kanonizowany w 1867 r. Jest patronem
diecezji siedleckiej, drohiczyńskiej, zakonu bazylianów, Rusi, Litwy, Wilna. Jego relikwie odbyły tułaczą
i długą drogę. W związku z rozszerzającym się wpływem prawosławia na terenach wschodnich Królestwa
Polskiego były one składane w miastach Białorusi, na Litwie, w Polsce. W 1667 r. powróciły do
Połocka. W 1706 r. z obawy przed profanacją umieszczono je w kaplicy zamku Radziwiłłów w Białej
Podlaskiej. Po kanonizacji Świętego carat zażądał, aby je ukryto w podziemiu kościoła bazylianów. W
1916 r. przewieziono je do kościoła bazylianów św. Barbary w Wiedniu. Od 1949 r. spoczywają w bazylice
św. Piotra na Watykanie.
W ikonografii św. Jozafat Kuncewicz przedstawiany jest w stroju biskupim rytu wschodniego. Jego atrybutem
jest topór.

[Andream.von.Salza]

13 listopada



BENEDYKT
JAN
MATEUSZ
IZAAK
KRYSTYN 
Święci: Benedykt, Jan, Mateusz, Izaak, Krystyn, męczennicy (+ 1003). Benedykt (ur. 970) pochodził z
Benewentu. Był benedyktynem, następnie pustelnikiem. Po pewnym czasie przyłączył się do św. Romualda.
Jan (ur. 940) pochodził z rodziny patrycjuszów weneckich. Z dożą Piotrem I Orseolo potajemnie
opuścił Wenecję, udając się do opactwa benedyktyńskiego w Cusan koło Perpignan. Była to jedna z sensacji
średniowiecza. Tam pędzili życie pustelnicze. Po pewnym czasie opuścili opactwo. Jan udał się do
św. Romualda, tam zaprzyjaźnił się z Benedyktem. Obaj przez pewien czas byli eremitami. Zapewne na
prośbę Brunona z Kwerfurtu zdecydowali się na wyjazd do Polski. Po przybyciu na dwór Bolesława
Chrobrego i założeniu pustelni na terenie, który im podarował (osiedlili się na terenie dzisiejszego Wojciechowa
pod Międzyrzeczem), dołączyli do nich Polacy możnego rodu: rodzeni bracia Mateusz i Izaak -
nowicjusze, oraz Krystyn - klasztorny sługa. W nocy z 10 na 11 listopada 1003 r. zostali napadnięci przez
zbójców i wymordowani. “Żywot pięciu braci męczenników” napisał wkrótce potem Bruno z Kwerfurtu
(1006). Są to pierwsi męczennicy polscy wyniesieni na ołtarze. W poczet świętych wpisał ich Jan XVIII.
Patronują diecezji gorzowskiej. W archidiecezji poznańskiej i włocławskiej ich pamiątkę obchodzi się
jako święto.
W ikonografii Pięciu Braci Męczenników przedstawianych jest w białych habitach kamedulskich. Atrybutem
jest koło tortury.

[Andream.von.Salza]

14 listopada



MIKOŁAJ (zob. 21 marca)
Św. Mikołaj Tavelič. Według “Martyrologium rzymskiego” pochodził z dalmatyńskiego Šibenika. Był
franciszkaninem. Pracował jako duszpasterz w Bośni. Wysłany do Ziemi Świętej działał tam przez dłuższy
czas. Zginął wraz z trzema towarzyszami ścięty mieczem w 1391 r. Męczenników kanonizował Paweł VI (1970).

[Andream.von.Salza]

15 listopada



ALBERT (zob. 17 czerwca)
Św. Albert Wielki, biskup, doktor Kościoła. Urodził się około 1200 r. w rodzie rycerskim w Szwabii.
Podczas studiów w Padwie wstąpił do dominikanów. Po przyjęciu święceń kapłańskich (1223) nauczał w
Kolonii, Hildesheimie, Fryburgu, Ratyzbonie, Strasburgu. Wykładał na uniwersytecie w Paryżu. Mistrz
św. Tomasza z Akwinu. W 1254 r. został prowincjałem na terenie Niemiec. W roku 1260 mianowany
biskupem Ratyzbony. Przyczynił się do odnowy tej zaniedbanej diecezji. W dwa lata później zrezygnował
z funkcji rządcy diecezji. W latach następnych spełniał niektóre poruczenia papieskie - zwłaszcza
mediacyjne. Brał także udział w głoszeniu krucjaty na terenie Niemiec i Czech. Uczestniczył w soborze
powszechnym w Lyonie (1274). Św. Albert był jednym z największych umysłów chrześcijańskiego średniowiecza.
Przedmiotem jego naukowych zainteresowań były niemal wszystkie dziedziny ówczesnej
wiedzy. Jednocześnie posiadał umiejętność łączenia wiedzy z dobrocią, dlatego był nazywany “doktorem
powszechnym” i “sumą dobroci”. Zmarł 15 listopada 1280 r. w Kolonii, gdzie go pochowano. Beatyfikowany
przez Grzegorza XV w 1438 r. Kanonizował go i ogłosił doktorem Kościoła Pius XI (1931). Patron
górników, studiujących nauki przyrodnicze, uczonych.
W ikonografii św. Albert przedstawiany jest w habicie dominikańskim, czasami w mitrze lub jako profesor.
Jego atrybutami są: księga, krzyż, lilia jako symbol wiernej duszy, mitra, ptasie pióro

[Andream.von.Salza]

16 listopada



GERTRUDA (zob. 17 marca)
Św. Gertruda Wielka, dziewica, zakonnica. Urodziła się w 1256 r. w Turyngii. Gdy miała 5 lat, powierzono
ją ówczesnym zwyczajem na wychowanie benedyktynkom w Helfta. Spędziła tam całe życie. Najpierw
jako uczennica, zdobywając solidne wykształcenie humanistyczne i teologiczne, później jako
mniszka. Jest jedną z największych mistyczek chrześcijaństwa. Jej zjednoczenie z Bogiem skupiło się na
tajemnicy miłości Serca Jezusowego. Swoje modlitwy i objawienia zapisała w pismach, które po niej
pozostały. Umarła 13/17? listopada 1302 r. Jest patronką Ameryki Południowej. Kult Świętej na prośbę
króla polskiego Augusta II Sasa, rozciągnął na cały Kościół Klemens XII w 1732 r.
W ikonografii św. Gertruda przedstawiana jest w stroju opatki, z krzyżem w ręku.

[Andream.von.Salza]

17 listopada



ELŻBIETA (zob. 18 czerwca)
Św. Elżbieta Węgierska, królowa (1207 - 1231). Córka Andrzeja II króla Węgier. Mając 14 lat poślubiła
landgrafa Turyngii, Ludwika IV. Z małżeństwa urodziło się troje dzieci. Mąż zmarł podczas wyprawy
krzyżowej. Elżbieta, zgodnie z frankońskim prawem spadkowym opuściwszy Wartburg, zamieszkała w
Marburgu, gdzie ufundowała szpital. W 1228 r. złożyła ślub wyrzeczenia się świata i przyjęta habit tercjarki
św. Franciszka. Ostatnie lata spędziła w skrajnym ubóstwie, oddając się bez reszty chorym i biednym.
W 4 lata po śmierci kanonizował ją Grzegorz IX. Jest patronką elżbietanek, III zakonu św. Franciszka,
Niemiec, Węgier. Jej imię przyjęło jako swoją nazwę kilka zgromadzeń zakonnych i dzieł katolickich.
W ikonografii św. Elżbieta przedstawiana jest w stroju królewskim. Jej atrybutami są: chleb, kilka monet;
róże, w które według legendy zamieniły się w chleb w chwili, gdy ukradkiem wynosząc je dla biednych
natknęła się na męża, który z tego powodu robił jej często wyrzuty; różaniec.
śwśw. Acisklusa