Wędrówka przez Legnano

[Aurelio de Medici y Zep]

Wędrówka przez Legnano

Po opuszczeniu Sieny dotarłem do Legnano, włości Jego Ekscelencji Adalbertusa Pronobisa, jednego z trzech miejsc, które pragnę tego dnia odwiedzić. Niestety dostrzegłem, że zaczęły kończyć mi się oszczędności, które zabrałem ze sobą z Florencji. Nie potrzebowałem wiele, ale przeznaczałem je na sporadyczne zakupy, przejazdy pociągami i dorożkami oraz na jałmużnę. Niebawem będę chciał ponownie skorzystać z kolei, więc choćby niewielka kwota była mi niezbędna. Zapukałem więc do jednego z mijanych domostw i zapytałem gospodarza, czy nie potrzebuje chwilowo parobka, który przez krótki czas pomógłby w gospodarstwie za skromne wynagrodzenie. Zostałem przyjęty i polecono mi nakarmić zwierzęta oraz posprzątać chlewy, obory i kurniki. Robiłem to pierwszy raz w życiu, ucząc się zupełnie nowych dla mnie umiejętności. Po spełnieniu nałożonych na mnie zadań, zostałem przez gospodarza wynagrodzony zgodnie z umową oraz otrzymałem prowiant. Pobłogosławiłem rodzinę i udałem się w stronę Cremony. 

[Pio Maria de Medici]

Wasza Eminencja to człowiek o wielu talentach. Brakuje nam etatów na funkcje stajennego, może Eminencja skorzysta? A i grosz większy będzie, a i doświadczenie, no i... końska przyjaźń!

[Aurelio de Medici y Zep]

Koników niestety nie było, ale na świniach znam się wspaniale!

[Pio Maria de Medici]

Nie wypada, aby Książę Kościoła pasł świnie. To nie Ewangelia Łukaszowa, purpuracie!

[Aurelio de Medici y Zep]

Nie pasłem, a dorzucałem do koryta. I nic nie podjadałem.

[Pio Maria de Medici]

Jesteśmy dumni. Za niepodjadanie z korytka otrzyma Eminencja od nas Order Uśmiechu!

[Aurelio de Medici y Zep]

Warto było mieć silną wolę!