Klasztor Świętego Damiana

[Stanisław Wieniawa]

W baronii zaczęły wisieć tajemnicze plakaty z pewną niewiastą, które reklamują wciąż budowaną restaurację "Trattoria di Wieniawa". Ma ona przyćmić wszystkie dotychczasowe miejsca odpoczynku, konsumpcji i rekreacji w Wielkim Księstwie Toskanii, a nawet i w Państwie Kościelnym Rotria.

[Stanisław Wieniawa]

S. Georgii Martyris

Deus, qui nos beáti Geórgii Mártyris tui méritis et intercessióne lætíficas: concéde propítius; ut, qui tua per eum benefícia póscimus, dono tuæ grátiæ consequámur. per Dóminum nostrum Iesum Christum, Fílium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti Deus, per ómnia sǽcula sæculórum. Amen.

Umiłowani Bracia i Siostry!

tak, jak św. Jerzy zmiażdżył smoka, tak i my musimy zwalczyć wszelkie nasze przeciwności. Pomóc w tym może wspaniała reguła nowego instytutu życia konsekrowanego, który zastąpić ma Towarzystwo Jezusowe. Niedawno Jego Ekscelencja arcybiskup Tadeusz von Hippogriff-Piccolomini przedstawił regułę oraz statut Zakonu Pobożnych i Gorliwych (Devotus et Zelanti). Na podstawie kazań, które wygłosił w jezuickim klasztorze, możemy wyodrębnić takie regułę nowego zakonu:

1. Posłannictwo - otwarcie na cały Pollin.

2. Rozwój - ubogacanie społeczeństw celebracjami oraz wspomaganie ich w rozwoju.

3. Opieka nad młodymi mikronautami - pomoc w ich rozwoju i dojrzewaniu.

4. Wyzbycie się fałszywej skromności - trzeba gromadzić środki po to, aby je dystrybuować i za ich pomocą pomagać innym.

5. Wspólnota - działać wspólnie, ale i być blisko tych społeczeństw, do których jest się posłanymi.

Te piękne i szlachetne ideały skłaniają nas do przemyśleń. Czekamy na dalsze szczegóły związane z powołaniem zakonu tak, aby być może do niego dołączyć. Być może to właśnie ten oryginalny i nowy instytut życia konsekrowanego odrodzi Kościół Rotryjski.

[Aurelio de Medici y Zep]

Wasza Eminencjo,

Bóg zapłać za tę piękną celebrację! Podzielamy poparcie i nadzieje wobec powstającego zakonu. Z serca tej idei błogosławimy i obiecujemy, że Stolica Apostolska wesprze wspaniałą koncepcję Jego Ekscelencji Tadeusza von Hippogriff-Piccolominiego. Mamy nadzieję, że pewien element jezuickiego ducha będzie tkwił w jego działaniu, bowiem bliskie szczególnie są nam charyzmaty zgromadzenia, które przez lata tworzyliśmy.

Z apostolskim pozdrowieniem,
Pius PP. VII

[Stanisław Wieniawa]

Czas na moment wrócić do swojej baronii, odprawić Mszę w Klasztorze, odwiedzić saunarium, a potem znowu pędzić do samolotu, bo diecezja angemoncka wzywa.

[Aurelio de Medici y Zep]

Msza w rycie angemonckim?

[Stanisław Wieniawa]

Msza w rycie angemonckim?

[Aurelio de Medici y Zep]

Charakterystyczną cechą liturgii w rycie angemonckim zdaje się być kształt ołtarza. Mensa jest bowiem prostopadłościanem o kwadratowej podstawie lub kwadratową płytą na czterech kolumnach. Kształt ten ma głębokie przesłanie symboliczne. Obrazuje bowiem opisany w Apokalipsie świat, który ma cztery rogi, a na każdym z nich stoi anioł. Każdy z czterech boków kwadratu wskazuje na jeden z kierunków świata, co przy ich jednakowej długości ma szczególną wymowę. Ukazuje bowiem liturgię jako centrum kosmosu, axis mundi oraz wyraża w ten sposób posłannictwo Kościoła do wszystkich narodów świata. Głębokie znaczenie ma również ułożenie świec. Cztery lichtarze ustawione na mensie ołtarzowej symbolizują ewangelie oświecające mroki świata. Dwie świece poniżej ołtarza to znak słońca i księżyca, których blask niknie wobec blasku Słowa Bożego. Obecny obok mensy mniejszy stół liturgiczny ukazuje nam odwieczny dualizm świata - podział na sacrum i profanum, dobro i zło, życie i śmierć, piekło i niebo, wieczność i doczesność. Nadal jednak nie wiadomo, co oznacza ten czarny patyk na środku. 

Nawet Noworotryjski Nowowiejski pisał o rycie angemonckim.

[Stanisław Wieniawa]

Klasztor św. Krzyża został przemieniony w Klasztor św. Damiana. Po konklawe rozpocznę narrację na temat objęcia go przez zakonników z Zakonu Świętego Izydora.

[Stanisław Wieniawa]

Wściekły Wieniawa opuścił dziś Apostolskie Miasto i wrócił na swoje ziemie. Z hukiem trzasnął bramką klasztoru św. Damiana i krzyknął do swoich współpracowników, że prędko tego miejsca nie opuści. I że nikt ma mu nie przeszkadzać, choćby się waliło i paliło. I że ma to wszystko głęboko gdzieś.