Dysputa I. Jeden, powszechny Kościół Rotryjski - aggiornamento

[Gagik Bagratyda]

Myślę, że jest to właściwe sformułowanie.

[Stefano Agostini]

Ja również stawiam się na obrady.

Także jak wszyscy tu obecni popieram dialog i dążenie do pojednania.
Popieram wszystkie przedstawione tutaj postulaty.

[Michał Franciszek Lisewicz]

Także i ja stawiam się na obrady.

Mam nadzieję, że uda się pojednać i przynieść jedność w społecznościach chrześcijańskich polskiego mikroświata.

Na dobrą sprawę jednak, dobrze by było, by ktoś z osób mających bardziej konserwatywno-rotryjskie stanowisko się tu wypowiedział. Na przykład któryś z kardynałów.

[Henryk von Wattzau]

1. A czy ogólne Credo będzie takie samo we wszystkich wspólnotach?
2. Czy Kościół Rotryjski będzie sprawował zwierzchnictwo nad wspólnotami?
3. Mam nadzieję, że kościół rotryjski nie zostanie zlikwidowany?
4. I po czwarte, skoro wspólnoty lokalne mają mieć autonomie, to czy istnienie Rotrii ma jakikolwiek dalszy sens?

[Aurelio de Medici y Zep]

Także i ja stawiam się na obrady.

Mam nadzieję, że uda się pojednać i przynieść jedność w społecznościach chrześcijańskich polskiego mikroświata.

Na dobrą sprawę jednak, dobrze by było, by ktoś z osób mających bardziej konserwatywno-rotryjskie stanowisko się tu wypowiedział. Na przykład któryś z kardynałów.

Stawiam się na wezwanie
Mówiąc krótko - jestem przeciwny postulatom tak radykalnych zmian. Całkowicie zmieniają one formułę Rotrii i gubią jej istotę. Problem nie tkwi bowiem w organizacji Rotrii, a w braku czasu i chęci. Siłą Rotrii jest to, że odwzorowuje realny Kościół. Naiwnym jest wierzyć, że po zarzuceniu tego kierunku Rotria nagle ożyje i wszyscy ochoczo wezmą się do pracy. Nie do takiej Rotrii przybyłem i nie takiej Rotrii chciałem. Moim ideałem jest lekko odświeżona stara Rotria, w której po prostu coś się dzieje.

[Stanisław Wieniawa]

Stara Rotria się wypaliła i trzeba poszukiwać zmian. Nas niepokoi kwestia tych wspólnot lokalnych. To nie może być każda diecezja, tylko taki specjalny status winna uzyskiwać na wniosek wiernych.

[Michał Franciszek Lisewicz]

Co do mnie, wydaje mi się, że tzw. Stara Rotria była dość rotriocentryczna, z Państwem Kościelnym w roli centralnej i najważniejszej. Czyż jednak nie powinno być tak, że cele chrześcijańskie Kościoła Rotryjskiego (w tym i sprawy poszczególnych wspólnot lokalnych i partykularnych) winny być ważniejsze niż sprawy samego Państwa Kościelnego?

Chyba że właśnie Stara Rotria powstała dla Państwa Kościelnego i zabawy w Państwo Kościelne? To też jest możliwe.

Czyż jednak, wobec tego, uzasadnione są rotryjskie aspiracje do odzwierciedlania Kościoła Powszechnego, skoro ta chrześcijańska wspólnota powszechna nie jest ważniejsza od spraw Państwa Kościelnego?

[Gagik Bagratyda]

1. A czy ogólne Credo będzie takie samo we wszystkich wspólnotach?
2. Czy Kościół Rotryjski będzie sprawował zwierzchnictwo nad wspólnotami?
3. Mam nadzieję, że kościół rotryjski nie zostanie zlikwidowany?
4. I po czwarte, skoro wspólnoty lokalne mają mieć autonomie, to czy istnienie Rotrii ma jakikolwiek dalszy sens?

1. Kościół Rotryjski nie posiada Credo, zatem - jak sądzę - tej kwestii nie będziemy odgórnie regulować.
2. Honorowe - tak. Rzeczywiste w praktyce ograniczy się do rozsądzania sporów pomiędzy wspólnotami oraz tych, które dotyczą tylko jednej wspólnoty, która jednak nie potrafi rozwiązać ich sama.
3. A czemu miałby być? Dyskusja dotyczy relacji pomiędzy nowymi wspólnotami (i tymi spośród starych, które zdecydują się na przyjęcie tej formuły), a Stolicą Pawłową.
4. Wielu hierarchów rotryjskich już dawniej postrzegało Kościoły partykularne jako jedynie coś w rodzaju ambasad, dla wielu konieczność zajmowania się nimi była niechcianym obowiązkiem. Proponowane tu zmiany co najwyżej uwolnią Rotrię od części tego ciężaru i pozwolą jej na zajęcie się sobą - a sama też nie jest w najlepszej sytuacji.

Mówiąc krótko - jestem przeciwny postulatom tak radykalnych zmian. Całkowicie zmieniają one formułę Rotrii i gubią jej istotę. Problem nie tkwi bowiem w organizacji Rotrii, a w braku czasu i chęci. Siłą Rotrii jest to, że odwzorowuje realny Kościół. Naiwnym jest wierzyć, że po zarzuceniu tego kierunku Rotria nagle ożyje i wszyscy ochoczo wezmą się do pracy. Nie do takiej Rotrii przybyłem i nie takiej Rotrii chciałem. Moim ideałem jest lekko odświeżona stara Rotria, w której po prostu coś się dzieje.

Zmiany nie dotyczą Rotrii, a Kościoła Rotryjskiego - mnie sama Rotria niespecjalnie obchodzi i nie zamierzam, podobnie jak inni uczestnicy Synodu warszawskiego, ingerować w jej wewnętrzne sprawy. Problem nie tkwi w organizacji, a w braku czasu i chęci? Skoro czasu i chęci trwale nie ma, to może należy wypróbować inne sposoby. Jeśli duchowni z Rotrii nie mają na nas czasu i chęci, to niech pozwolą nam samym zająć się sobą. Nie wierzę, że po zmianie kursu Rotria nagle ożyje; jak już wspomniałem, nie obchodzi mnie, co się z nią stanie. Ale nie mówimy tu o sprawach Rotrii, a Kościołów partykularnych, które w myśl omawianego projektu nie stanowiłyby już więcej balastu dla Rotrii; w nich samych zmiany są konieczne, nie możemy bowiem stale opierać się tylko na nadziei, że duchowny, którego przysłano nam z Rotrii i który nie ma nas czasu i chęci, nagle zmieni swoje priorytety i nastawienie.

Stara Rotria się wypaliła i trzeba poszukiwać zmian. Nas niepokoi kwestia tych wspólnot lokalnych. To nie może być każda diecezja, tylko taki specjalny status winna uzyskiwać na wniosek wiernych.

To oczywiste - nikogo nie będziemy zmuszać do zmian.



Ponieważ cała moja wypowiedź jest dość nieskładna, dodam tu kilka słów wyjaśnienia: nie mówimy o zmianach wewnątrz Rotrii, a o zmianach w funkcjonowaniu Kościoła Rotryjskiego w innych krajach. Kościoły partykularne nierzadko są nieobsadzone przez długi czas -  w archidiecezji konstantynopolitańskiej wakat trwa od marca - a gdy wierni skarżą się na taki stan rzeczy, odpowiada się im, że Rotria nie może poświęcić swoich duchownych i potrzebne są powołania pochodzące z ich kraju. Gdy już taki duchowny się pojawi i odbędzie się jego inwestytura - zwykle w Rotrii, gdyż w jego ojczyźnie brakuje aktywnych duchownych, którzy mogli by to zrobić - w Rotrii już zostaje, obsadzając urząd w Kurii (choć ostatnimi czasy zaczęło się to zmieniać). Jeśli nawet zostanie posłany do swojej ojczyzny, dzieli swój czas pomiędzy nią a Rotrię. Natomiast gdy takiego duchownego brak, a patriarcha jednak kogoś pośle na obczyznę, często wbrew jego woli, to ów wygnaniec nie ma najmniejszej ochoty do zaangażowania się w sprawy powierzonej mu diecezji i nadal spędza większość czasu w ojczystej Rotrii, celebracje odprawiając raz na kilka miesięcy. Gdy wierni protestują, odpowiada się im, że ich ambasada w Rotrii (ambasada jako odpowiednik Kościoła partykularnego!) również nie jest zbyt aktywna, więc nie powinni narzekać, tylko być wdzięczni za te kilka celebracji w ciągu roku.

Rotryjczycy! Rozumiem, że najważniejsza jest dla was wasza ojczyzna, zaś w innych krajach działacie jedynie z konieczności. Ale jeśli niewiele nam dajecie, czemuż nie wolno nam samemu się o siebie zatroszczyć? Jeśli zaś wasze obowiązki względem nas, zresztą i tak niewypełniane, zostaną zmniejszone, dlaczegóż wasze prawa nad nami mają pozostać takie same? O to chodzi w proponowanych reformach: o rozluźnienie więzów, które łączą z Rotrią Kościoły lokalne i pętają je. Samej istoty Państwa Kościelnego Rotria nie tkniemy; nim sami się zajmujcie.

[Henryk von Wattzau]

A ja sie boję tego, że po tych zmianach Rotria nie będzie już potrzebna.

[Gagik Bagratyda]

To jej sprawa. Na razie nie jest dla nas przydatna, więc chcemy w jakiś sposób zrównoważyć wynikłe stąd braki.