Święci Pańscy na każdy dzień

[Andrew von Habsburg]

6 październik



Św. Brunon urodził się w Kolonii około 1030 roku. Kształcił się w Kolonii i Reims, po czym prowadził szkolę katedralną. W 1055 roku otrzymał kanonię. Następnie przyjął święcenia kapłańskie. Arcybiskup Manasses I mianował go swoim kanclerzem. Kiedy Brunon wystąpił przeciw niemu z powodu symonii, stracił urząd, majątek i musiał opuścić miasto. Wrócił do Reims w 1080 roku, gdzie zaproponowano mu biskupstwo. Jednak nie przyjął tej godności. W 1084 roku pod Grenoble, w okolicy gór Chartreuse, założył z sześciu towarzyszami osadę eremicką, zwaną Wielką Kartuzją, która stała się kolebką nowego zakonu-kartuzów. W 1090 roku został wezwany do Rzymu przez swojego dawnego ucznia - papieża Urbana II - na doradcę. Dwa lata później, otrzymawszy zgodę papieża na opuszczenie Rzymu, udał się do nowej pustelni. Założył ją w La Torre. W pobliskim zaś San Stefano in Bosco stworzył filię. Tam zmarł w 1101 roku. Nie był oficjalnie kanonizowany Jego kult potwierdził oficjalnie Grzegorz XV (1623). Jest patronem kartuzów.

[Andrew von Habsburg]

8 października



Św. Ludwik Bertrand, kapłan, urodził się w 1526 roku w Walencji. Pragnął pójść za Chrystusem. Wobec sprzeciwu ojca uciekł z domu. Wstąpił do dominikanów. Kiedy składał śluby zakonne, miał 19 lat. Kapłaństwo przyjął w 1547 roku. Jego życie zakonne ożywiało pragnienie pracy misyjnej. 14 lutego 1562 roku wyruszył okrętem do Ameryki Południowej. Dotarł do Kolumbii. Tam pieszo przemierzał ogromne obszary, głosząc Ewangelię. Był opiekunem i obrońcą Indian. Zyskał przydomek "apostoła Indian". Niezmierne trudy misyjne, surowe warunki życia wyniszczyły o. Ludwika. Musiał wracać do Walencji. Tutaj podjął pracę przede wszystkim w konfesjonale. Był spowiednikiem m. in. św. Teresy z Avili. Zmarł 9 października 1581 roku. Beatyfikował go Paweł V (1608), kanonizował Klemens X (1671).

[Andrew von Habsburg]

9 października



Św. John Henry Newman, urodził się 21 lutego 1801 r. w Londynie, w zamożnej rodzinie anglikańskiej.
W wieku 15 lat Newman przeżył swoje pierwsze nawrócenie, które – jak mawiał – uczyniło z niego „właściwego chrześcijanina”. Uznał wtedy fundamentalne, nieodzowne dla wiary znaczenia dogmatów.
W 1817 rozpoczął studia w – na wskroś anglikańskim – Trinity College w Oksfordzie. Rok 1822 był ważnym rokiem dla młodego Newmana: podjął decyzję o przyjęciu święceń, które przyjął 13 czerwca 1824; wybrano go również na fellowa (wykładowcę i opiekuna) w Oriel College. Zatopił się w studia nad Biblią i pismami wczesnych Ojców Kościoła. Objął funkcję wikarego uniwersyteckiej świątyni Najświętszej Maryi Panny. Tu głosił swoje sławne kazania.
W 1833 r., podczas podróży po Sycylii, ciężko zachorował. Wtedy też przeżył drugie nawrócenie, które kazało mu oddać się sprawie reformy Kościoła anglikańskiego. W tym samym roku z przyjaciółmi zorganizował Ruch Oksfordzki. Reformatorzy przeciwstawiali się liberalizmowi, pracowali na rzecz uniezależnienia (państwowego) Kościoła Anglii od władz państwowych, akcentowali apostolski i sakramentalny charakter Kościoła, przypisywali istotne znaczenie urzędowi biskupa, przychylali się do sprawowania liturgii według katolickiej tradycji.
W 1841 r. Newman opublikował tekst, w którym 39 Artykułów Wiary, doktrynalny fundament anglikanizmu, zinterpretował w duchu katolickim, po linii dekretów Soboru Trydenckiego. W efekcie ściągnął na siebie falę krytyki i naraził się wszystkim biskupom Kościoła Anglii. W następnych latach kolejno rezygnował z pełnionych funkcji w tym Kościele, by 9 października 1845 r. wstąpić do Kościoła katolickiego. Dwa lata potem w Rzymie przyjął święcenia kapłańskie. Wrócił na Wyspy, by w Birmingham tworzyć dom Zgromadzenia Oratorian (filipini), założony przez św. Filipa Neri (zm. 1595). Członkiem tej wspólnoty pozostał do końca życia, czyli do 1890 r.
Blisko 20 lat po swoim nawróceniu na katolicyzm Newman tak opisał to wydarzenie: „Było to jak wpłynięcie do portu po żegludze przez burzliwe morze, a radość moja z tego faktu trwa niczym nie zakłócona”.
W 1851 Newman (na prośbę biskupów irlandzkich) zajął się organizacją uniwersytetu katolickiego w Dublinie. Pragnął on by uczelnia ta była uczelnią świeckich, do tego przyjmującą w swe szeregi również Anglików i Amerykanów. Kiedy zrozumiał, że to niemożliwe, zrezygnował ze stanowiska rektora (1858). Zdając sobie sprawę z niskiego poziomu nauczania w angielskich szkołach katolickich, założył w 1859 szkołę Oratorium, która miała zapewnić katolickim chłopcom porządne wykształcenie religijne i świeckie – zapoczątkowało to wzrost poziomu edukacji katolickiej w Anglii. Przez kilka miesięcy roku 1859 był Newman redaktorem literackiego czasopisma "The Rambler", przeznaczonego dla wykształconych katolików; nierzadko drukowano tam śmiałe opinie świeckich, co budziło żywe emocje, zwłaszcza wśród biskupów.
W 1879 r. papież Leon XIII – przychylając się do prośby licznych świeckich – mianował Newmana swoim pierwszym kardynałem. Rehabilitacja wielkiego konwertyty stała się faktem.
Zmarł 11 sierpnia 1890 w Edgbaston, w Birmingham. Ogłoszony świętym 13 października 2019 r. przez papieża Franciszka.

[Andrew von Habsburg]

10 października



Św. Dionizy, w połowie II wieku papież św. Fabian wysłał kilku biskupów, aby głosili Ewangelię w Galii. Jednym z nich był św. Dionizy, który został pierwszym biskupem Paryża. Pomagali mu kapłan o imieniu Rustyk i diakon Eleuter. Misja świątobliwych mężów była tak owocna, iż kapłani pogańscy zaczęli tracić zwolenników. Podszepnęli więc gubernatorowi rzymskiemu, aby uwięził misjonarzy i skazał ich na śmierć. Trzej słudzy Boży wycierpieli wspólne męczeństwo na placu zwanym Vicus Catulliacus, obecnie St. Denis, około roku 275. Na miejscu kaźni zbudowano opactwo św. Dionizego (St. Denis), w którym później chowano wszystkich królów Francji.

[Andrew von Habsburg]

11 października



Św. Aleksander Sauli, biskup (1534-1592), Urodził się w Mediolanie. Mając 17 lat wstąpił do barnabitów. W 1556 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Studia w Pawii zakończył doktoratem. Był profesorem uniwersytetu, następnie generałem zakonu. W roku 1570 został biskupem w Alerii na Korsyce. Rozwinął duszpasterstwo dzieci, chorych, marynarzy, pielgrzymów. Żył jak najuboższy mnich. Po dwudziestu latach pracy ofiarowano mu biskupstwo w Pawii. Tam podczas wizytacji pasterskiej zmarł. Przy śmierci prosił spowiednika, aby mu czytał Mękę Pańską. Beatyfikował go Benedykt XIV (1741), kanonizował Pius X (1904).

[Andrew von Habsburg]

13 października



Wacław Koźmiński urodził się w rodzinie inteligenckiej w 1829 roku w Białej Podlaskiej. Maturę uzyskał w Płocku. Studiował na wydziale budownictwa przy Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie. Jego młodzieńcze lata cechowała obojętność wobec Boga. Pod zarzutem przynależności do spisku politycznego został aresztowany i osadzony w X pawilonie Cytadeli warszawskiej. W więzieniu zachorował na tyfus. Po jedenastu miesiącach więzienia został zwolniony Przeżycia więzienne radykalnie zmieniły jego stosunek do Boga. Po ukończeniu studiów wstąpił do klasztoru kapucynów (1848), przyjmując imię zakonne Honorat. Wyświęcony na kapłana w 1852 roku. Był wybitnym kaznodzieją oraz znanym spowiednikiem. Swoją głęboką religijnością i troską o człowieka zjednywał wielu ludzi dla Chrystusa. O. Honorat założył szereg zgromadzeń zakonnych - do dziś istnieją trzy zgromadzenia habitowe: felicjanki - powołane razem z bł. Marią Angelą Zofią Truszkowską (zob. 10 października), serafitki, kapucynki, i czternaście bezhabitowych, tzn. utajonych przed carskim zaborcą, który po kasacie klasztorów nie dopuszczał do ich odrodzenia się czy powstawania nowych. Zgromadzenia o. Honorata podejmowały prace charytatywne i apostolskie m. in. wśród młodzieży szkolnej i rzemieślniczej, w fabrykach, wśród ludu wiejskiego, w przytułkach dla ludzi starych i upośledzonych. Po powstaniu styczniowym skasowano klasztor w którym przebywał. Zakonników wśród nich i o. Honorata, wywieziono do Zakroczymia. Ostatecznie osiadł on w Nowym Mieście nad Pilicą. Wyczerpany pracą apostolską, zmarł w opinii świętości 16 grudnia 1916 roku. Beatyfikował go Jan Paweł II (1988).

[Andrew von Habsburg]

14 października



Św. Kalikst I, papież, męczennik (+222/223?), był niewolnikiem Karpofora, który dał mu wolność. Po powrocie z zesłania w kopalniach na Sardynii został archidiakonem. Zarządzał cmentarzem przy Via Appia w Rzymie, który do dziś nosi jego imię. W 217 roku został wybrany papieżem. Jego pontyfikat trwał 5 lat. W tym czasie zajął zdecydowane stanowisko wobec herezji sabelianizmu i monarchizmu, które błędnie interpretowały tajemnicę Trójcy Świętej, a także wobec schizmy Hipolita. Akceptował związki małżeńskie zawierane między osobami wolnymi a niewolnikami. Umożliwił powrót do Kościoła chrześcijanom, których poprzednio wykluczano z pokuty kościelnej, pozostawiając ich sądowi Bożemu.

[Andrew von Habsburg]

15 października



Św. Teresa od Jezusa, urodziła się w 1515 roku. Pochodziła ze szlacheckiej i zamożnej rodziny zamieszkałej w Avili. Jako dziecko marzyła o męczeństwie za wiarę. Mając 12 lat przeżyła śmierć matki. Pisała o tym w swej biografii: "Gdy mi umarła matka... rozumiejąc wielkość straty udałam się w swoim utrapieniu przed obraz Matki Bożej i rzewnie płacząc, błagałam Ją, aby mi była matką. Prośba ta, choć z dziecinną prostotą uczyniona,nie była - zdaje mi się - daremną." W 20 roku życia wstąpiła do klasztoru karmelitanek w rodzinnym mieście, w Avili. Po złożeniu ślubów ciężko zachorowała. Przez rok leczyła się poza klasztorem. Po powrocie do klasztoru jej życie duchowe ulega pogłębieniu. Utalentowana i wrażliwa odkrywa, że modlitwa jest tajemniczą bramą, przez którą wchodzi się do "twierdzy wewnętrznej". Mistyczka i wizjonerka, a jednocześnie osoba o umysłowości wielce rzeczowej i praktycznej. Przeprowadziła reformę swojego zakonu fundując 32 klasztory Część życia spędziła w ciągłych podróżach, na pertraktacjach z władzami duchownymi i świeckimi, wygłaszaniu konferencji o odnowie życia zakonnego. Z pomocą św. Jana od Krzyża przedsięwzięła również reformę karmelitów. Nową gałąź zakonu nazwano karmelitami bosymi. Łączyła kontemplację z aktywnością i umartwieniem. Mimo przeciwności konsekwentnie realizowała swoje zakonne powołanie. Miała dar serdecznej zażyłości z Bogiem. W oparciu o osobiste doświadczenie św. Teresa napisała dzieła, które są perłami literatury mistycznej. Za największe uważana jest "Twierdza wewnętrzna". Jest klasykiem literatury hiszpańskiej. Umarła 15 października 1582 roku. Beatyfikował ją Paweł V (1614), kanonizował Grzegorz XV (1622). Paweł VI ogłosił św. Teresę doktorem Kościoła (1970). Jest patronką Hiszpanii, miasta Avila, Alba de Tormes. karmelitów bosych, karmelitów trzewiczkowych, chorych - zwłaszcza uskarżających się na bóle głowy i serce, dusz w czyśćcu cierpiących.

[Andrew von Habsburg]

16 października



Św. Jadwiga Śląska, urodziła się w 1174 (1179?) roku jako córka Bertolda IV hrabiego na Andechs (Bawaria). Otrzymała staranne wychowanie i wykształcenie w domu rodzinnym i u benedyktynek w Kitzingen. W trzynastym roku życia poślubiła Henryka I Brodatego, księcia Wrocławia, z którym miała siedmioro dzieci. W swoim życiu doświadczyła tajemnicy Krzyża. Przeżyła śmierć męża i prawie wszystkich dzieci. Jej ukochany syn, Henryk Pobożny, poległ w bitwie z Tatarami pod Legnicą. Ostatnie lata spędziła w ufundowanym przez siebie klasztorze cystersek w Trzebnicy gdzie jej córka Gertruda była przełożoną. Zasłynęła z pobożności i czynów miłosierdzia. Wyczerpana surowym życiem mniszki, chociaż nie składała ślubów, zmarła 15 października 1243 roku. Kanonizowana przez Klemensa IV w 1267 roku. Jej relikwie spoczywają w Trzebnicy. Patronka Polski, Śląska, archidiecezji wrocławskiej i diecezji w Görlitz, miast: Andechs, Berlina, Krakowa, Trzebnicy, Wrocławia, Europy, uchodźców oraz pojednania i pokoju. W IKONOGRAFII św. Jadwiga przedstawiana jest jako młoda mężatka w długiej sukni lub w książęcym płaszczu z diademem na głowie, czasami w habicie cysterskim. Jej atrybutami są: but w ręce, krzyż, księga, figurka Matki Bożej, makieta kościoła w dłoniach, różaniec.

[Andrew von Habsburg]

17 października



Św. Ignacy Antiocheński (+ok. 107), następca św. Piotra na biskupstwie w Antiochii (Syria). W czasie prześladowania za cesarza Trajana został uwięziony i skazany na śmierć. Wysłano go do Rzymu, aby tam rzucić na pożarcie dzikim zwierzętom. W drodze napisał siedem listów do gmin chrześcijańskich Malej Azji, wyrażając w nich żarliwość wiary oraz głęboki pokój serca wobec czekającego go męczeństwa. Listy te są ważnym dokumentem wiary pierwotnego Kościoła. Św. Ignacy, "Teoforos" - jak przedstawia się w pismach, zginał śmiercią męczeńską na arenie w Rzymie. Jego imię wymieniane jest w Kanonie rzymskim.