Kazania

[Andrew von Habsburg]

3 listopada

„Kiedy urządzasz przyjęcie, zaproś ubogich”

Czuwajmy nad świętością naszych bliźnich z taką samą troską jak nad swoją, czy to tych dobrze się mających, czy chorych. Gdyż „wszyscy razem tworzymy jedno ciało w Chrystusie” – bogaci czy biedni, niewolnicy czy ludzie wolni, dobrze się mający czy chorzy. Dla wszystkich jest tylko jedna głowa, początek wszystkiego – Jezus Chrystus (Kol 1,18). Ci, którzy są członkami ciała, jedni dla drugich, wszyscy dla siebie są braćmi. Nie wolno nam więc ani zaniedbywać, ani opuszczać tych, którzy zapadli na słabość, która grozi nam wszystkim. Tym bardziej że zamiast wspólnie cieszyć się dobrym zdrowiem, lepiej jest współczuć nieszczęściom naszych ubogich braci. Oni są stworzeni na obraz Boga, tak jak my i, pomimo ich pozornego poniżenia, oni lepiej niż my strzegą wierności tego obrazu. W nich człowiek wewnętrzny przyoblekł się w samego Chrystusa i oni otrzymali „zadatek Ducha” (2Kor 5,5). Mają te same prawa, te same przykazania, te same przymierza, zgromadzenia, tajemnice i nadzieje. Chrystus tak samo dla nich umarł, „Ten, który gładzi grzechy świata” (J 1,29). Są częścią dziedzictwa życia niebieskiego. Ci, którzy zostali pozbawieni tak wielu dóbr tutaj. Oni to są towarzyszami cierpień Chrystusa i będą z Nim w Jego chwale.

Św. Grzegorz z Nazjanzu (330–390)
biskup i doktor Kościoła

[Andrew von Habsburg]

„Zmuszaj do wejścia, aby mój dom był zapełniony”

Zaproszeni goście znaleźli wymówki, chociaż Królestwo nie jest zamknięte dla nikogo, kto sam się własnym słowem z niego nie wyłącza. W swojej dobroci Pan zaprasza wszystkich, ale nasze tchórzostwo lub zagubienie nas oddala. Ten, który wolał kupić ziemię, nie ma swego miejsca w Królestwie: w czasach Noego, kupcy i sprzedawcy zostali pochłonięci przez potop (Łk 17,26-28). Podobnie ten, który wymawia się ze względu na ożenek, ponieważ jest napisane: „Jeśli kto przychodzi do Mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca, matki i żony, nie może być moim uczniem” (Łk 14,26). […]
W ten sposób, po wyniosłej wzgardzie bogaczy, Chrystus zwrócił się w stronę pogan; pozwolił wejść dobrym i złym, aby dobrzy mogli wzrastać i polepszyć skłonności złych... Zaprasza ubogich, kalekich, niewidomych, co nam pokazuje, że kalectwo fizyczne nikogo nie odsuwa od Królestwa; lub że kalectwo grzechów jest uzdrowione miłosierdziem Pana. […]
Posyła zatem na rozstaje dróg, ponieważ „Mądrość woła na ulicach” (Prz 1,20). Posyła na place, ponieważ kazał powiedzieć grzesznikom, żeby porzucili szerokie drogi i poszli wąską ścieżką, która prowadzi od życia (Mt 7,13). Posyła na drogi i wzdłuż żywopłotów, ponieważ ci, którzy śpieszą do przyszłych dóbr, nie dając się zatrzymać obecnymi dobrami, kroczący drogą dobrej woli, są zdolni osiągnąć Królestwo niebieskie. Ci, którzy potrafią odróżnić dobro od zła, są jak pola oddzielone żywopłotem, to znaczy, że mur obronny wiary przeciwstawiają pokusom grzechu.

Św. Ambroży (ok. 340–397)
biskup Mediolanu, doktor Kościoła