Kazania

[Andrew von Habsburg]

14 listopada

„Jak za dni Noego”

Mądry Noe wszedł do arki na rozkaz Boga, ze swoimi synami i ich żonami – jedynie osiem dusz. Nie przestając jęczeć, ten sługa tak się modlił: „Nie daj mi zginąć z grzesznikami, mój Zbawicielu, bo widzę już, jak chaos ogarnia stworzenie i elementy. Chmury są gotowe, niebo zasępione, aniołowie nadbiegają jako zwiastuny Twego gniewu”. Na te słowa Bóg zamknął arkę, opieczętował ją, podczas gdy jego wierny wołał: „Uratuj wszystkich ludzi od Twego gniewu, na miłość, którą masz dla nas, odkupicielu wszechświata”.
Z wysokości nieba sędzia zatem dał rozkaz; wkrótce otworzyły się śluzy, wylewając deszcz, strumienie wody i gradu z jednego końca świata na drugi; a strach wydobył źródła z otchłani i zalał ziemię w każdym miejscu. Taki był efekt gniewu Bożego, ponieważ ludzie trwali w ich zatwardzeniu i nie śpieszyli się, by wołać do Niego z wiarą: „Uratuj wszystkich ludzi od Twego gniewu, na miłość, którą masz dla nas, odkupicielu wszechświata”. […]
Następnie chór aniołów, widząc zniszczenie cielesnych ludzi, zawołał: „Teraz niech sprawiedliwi posiądą całą szerokość ziemi!” Bo Stworzyciel lubi oglądać tych, których uczynił na swój obraz (Rdz 1,26); dlatego oddziela świętych, aby ich zbawić. Noe wypuścił gołębicę, a ona powróciła pod wieczór z gałązką oliwną w dziobie, zwiastując symbolicznie miłosierdzie Boże. Wtedy Noe wyszedł z arki, jakby z grobu, według rozkazu, który otrzymał, nie jak niegdyś Adam, który zjadł z drzewa zadającego śmierć, ponieważ Noe wydał owoc pokuty, mówiąc: „Uratuj wszystkich ludzi od Twego gniewu, na miłość, którą masz dla nas, odkupicielu wszechświata”.
Martwe są korupcja i niesprawiedliwość; człowiek o prostym sercu tryumfuje przez swą wiarę, bo znalazł łaskę. Wtedy sprawiedliwy (Rdz 6,9) ofiarował Panu ofiarę bez skazy, Stworzyciel poczuł jej przyjemny zapach i oświadczył: „Już nigdy wszechświat nie zginie w potopie, nawet jeśli wszyscy ludzie prowadziliby złe życie. Dzisiaj zawieram ostateczne przymierze. Ukazuję mój łuk wszystkim mieszkańcom ziemi na znak, aby mnie tak wzywali: „«Uratuj wszystkich ludzi od Twego gniewu, na miłość, którą masz dla nas, odkupicielu wszechświata»”.

Św. Roman Pieśniarz
zwany Romanem Melodosem (? – ok. 560), kompozytor hymnów

[Andrew von Habsburg]

15 listopada

Panie i Mistrzu, wysłuchaj naszych modlitw!

W modlitwie i błaganiu będziemy prosić, aby Ten, który wszystko zarządził, zachował nienaruszoną liczbę swoich wybranych na całym świecie poprzez swojego umiłowanego Syna Jezusa Chrystusa: w Nim powołał nas z ciemności do światła, z niewiedzy do poznania Jego chwały, abyśmy mieli nadzieję, Panie, w Twoim imieniu, bo ono jest fundamentem całego stworzenia. […]
Swoimi dziełami objawiłeś wieczny porządek świata, Panie, Stwórco wszechświata. Pozostajesz niezmienny przez wszystkie pokolenia: sprawiedliwy w swoich sądach, godny podziwu w swojej mocy i wspaniałości, pełen mądrości, gdy tworzysz, roztropny, aby umocnić każdą istotę w jej istnieniu. Ty, który objawiasz swoją dobroć wobec wszystkich rzeczy widzialnych, swoją wierność wobec tych, którzy w Tobie pokładają ufność, Ty jesteś miłosierny, współczujący.
Odpuść nam nasze przewinienia, nasze błędy, nasze upadki, nasze słabości. Nie licz grzechów swoich sług i służebnic, ale oczyść nas kąpielą swojej prawdy i kieruj naszymi krokami, abyśmy kroczyli w świętości serca, abyśmy czynili to, co jest dobre i miłe w Twoich oczach, jak również w oczach naszych władców.
Tak, Panie, niech Twoje oblicze jaśnieje nad nami, abyś obdarzył nas wszelkim dobrem w pokoju, abyś chronił nas swoją potężną dłonią, abyś wyrwał nas z wszelkiego zła siłą swojego ramienia i uchronił nas przed niesprawiedliwą nienawiścią naszych wrogów. Nam, jak i wszystkim mieszkańcom ziemi, Panie, daj zgodę i pokój, tak jak uczyniłeś to niegdyś dla naszych ojców, gdy wzywali Cię z pobożnością, z pełnym zaufaniem i prostotą serca.

Św. Klemens Rzymski
papież od 90 do ok. 100

[Andrew von Habsburg]

16 listopada

Nie bójcie się nikogo poza Bogiem żywym!

„Radujcie się zawsze w Panu” (Flp 4,4). Dlaczego właściwie nie jesteście przepełnieni radością i nie kroczycie w weselu, skoro zostaliście uznani za godnych, aby zostać przyciągnięci do tego ewangelicznego stanu przez wezwanie, które powołuje i przeznacza (por. Rz 8,29-30), wezwanie Boga, który rządzi wszystkim swoją mądrością?
A teraz, gdy dzięki podniesieniu swojego stylu życia znajdujecie się jak na cyplu, spójrzcie na nędzne i zmienne życie ludzi: jest ono jak kołysane przez morze, rzucane tam i z powrotem przez niepewny obrót spraw. Prawda jest taka, że nic nie trwa, nic nie pozostaje w tym samym stanie, sami to widzicie; ale nawet królowie przemijają, książęta upadają, potężni władcy ziemi umierają jak zwykli śmiertelnicy (por. Ps 82,7); a ci, którzy byli przez jakiś czas małżeństwem, rozstają się, czy to porzucając współmałżonka, czy też są porzucani. Piękno szybko więdnie, młodość jest krótkotrwała, przyjemność ulotna; bogactwo się rozpływa, a każda własność, jak sen cienia, oddala się od tych, którzy myślą, że mogą ją zatrzymać. W przeciwnościach i niepowodzeniach śmiertelników znajdujemy tylko lament i żal. I prawie nikt nie walczy o to, co jest stabilne i trwałe. Ale wy, bracia moi, och! Jak i gdzie zostaliście powołani, i jak weszliście na górę Pana (por. Ps 24,3)? Jak kontemplujecie cuda życia niebiańskiego? […]
Niech więc Bóg, który wyniósł was na ten cypel, sprawi, że będziecie silni i niezachwiani, abyście zawsze czynili to, co Mu się podoba, w pobożności i sprawiedliwości (por. Łk 1,75). Nie bójcie się więc nikogo poza Bogiem żywym (por. Łk 12,5; Ap 14,7), moje dzieci!

Św. Teodor Studyta (759–826)
mnich z Konstantynopola

[Andrew von Habsburg]

17 listopada

„Światło, które prowadzi mnie za rękę”

Znamy miłość, którą nas obdarowałeś – bezgraniczną, niewyrażalną, której nic nie może ograniczyć. Ona jest światłością, światłością niedostępną, światłem, które działa we wszystkim. Czego bowiem nie czyni to światło i czym ono nie jest? Jest ono urokiem i radością, łagodnością i pokojem, bezgranicznym miłosierdziem, przepaścią współczucia. Kiedy je posiadam, nie zauważam go, widzę je jedynie, kiedy odchodzi; biegnę, aby je złapać, a ono odpływa w całości. Nie wiem, co robić i niszczeję. Uczę się prosić i szukać ze łzami, w wielkiej pokorze. Uczę się nie uważać za możliwe to, co przekracza naturę lub nie sądzić, że wynikiem mojej mocy lub wysiłku ludzkiego jest to, co pochodzi od współczucia Boga i Jego nieskończonego miłosierdzia.
To światło prowadzi nas za rękę, umacnia nas, poucza, ukazując się i znikając, kiedy go potrzebujemy. Nie zależy to od naszej woli – to należy do doskonałych – ale kiedy jesteśmy w kłopocie i kompletnie wyczerpani, wtedy przychodzi nam z pomocą. Pojawia się z daleka i pozwala się odczuć w moim sercu. Wołam do utraty tchu, tak pragnę je uchwycić, ale wszystko jest nocą i moje dłonie pozostają puste. Zapominam o wszystkim i płaczę, tracąc nadzieję, że ujrzę je następnym razem. Kiedy wypłakałem się i ustały moje łzy, wtedy, przychodząc tajemniczo, obejmuje moją głowę, a ja zalewam się łzami, nie wiedząc, kto tutaj jest, oświetlając mojego ducha tak łagodnym światłem.

Symeon Nowy Teolog (ok. 949–1022)
mnich grecki

[Andrew von Habsburg]

18 listopada

„Zbawienie stało się udziałem tego domu”

„Jeśli wypuści wody, one powrócą na ziemię” (Hi 12,15 Wlg). Czym bowiem może być ziemia, jeśli nie grzesznikiem, na którego spadł wyrok: „Jesteś prochem jesteś i w proch się obrócisz” (Rdz 3,19). Dlatego ziemia pozostaje nieruchoma, gdy grzesznik gardzi posłuszeństwem przykazaniom Pana, gdy wyprostowuje swoją pyszną szyję i zamyka oczy swojej duszy na światło Prawdy.
Ale napisano: „Gdy On występuje, trzęsie się ziemia” (Ha 3,6), ponieważ gdy prawda zakorzenia się w sercu, nieruchomość duszy się trzęsie; tak więc, gdy łaska Ducha Świętego przez dar z góry rozlewa się w niej wraz ze słowem kaznodziei, ziemia zostaje odwrócona, ponieważ dusza zatwardziała w grzechu traci upór swojego bezruchu, przemieniona do tego stopnia, że poddaje się teraz ze łzami przykazaniom Pana, tak samo jak wczoraj w swojej pysze prostowała przed Panem szyję swojego serca. Wystarczy spojrzeć na ziemię serca człowieka skąpaną w wodach łaski: teraz znosi ona bez niechęci zniewagi, które wczoraj sama z uporem zadawała; teraz rozdaje swoje dobra, umartwia swoje ciało przez wstrzemięźliwość, ona, która wczoraj, nasycona ciałem, poddawała się śmiertelnym urokowi niegodziwości; teraz kocha nawet tych, którzy ją kochali.
Tak więc, kiedy w duszy człowieka rozlewa się boski dar i zaczyna ona postępować wbrew temu, do czego była przyzwyczajona, ziemia zostaje odwrócona: to, co wczoraj wystawało, zostaje odrzucone w dół, a to, co wczoraj pogrążało się w głębi, unosi się w górę.

Św. Grzegorz Wielki (ok. 540–604)
papież, doktor Kościoła

[Andrew von Habsburg]

20 listopada

„O gdybyś i ty poznało w ten dzień to, co służy pokojowi”

„Niech pokój będzie w twoich murach” (Ps 122,7). O Jeruzalem, „wzniesione jako miasto, gdzie mieszkańcy trwają w jedności” (w. 3), pokój w twej sile, pokój w twojej miłości! Ponieważ twoje siła znajduje się w twojej miłości. Posłuchaj Pieśni nad Pieśniami: „Bo jak śmierć potężna jest miłość” (8,6). Co za wspaniałe słowo, bracia! Kto opiera się śmierci? Można opierać się płomieniom, wodom, żelazu, stawić czoła tyranom i królom, ale kiedy nadchodzi śmierć, któż się jej oprze? Nic nie jest silniejsze od niej. Tylko miłość może się mierzyć z jej siłą, można powiedzieć, że miłość jest równie silna, jak śmierć. Ponieważ miłość zabija to, czym byliśmy, byśmy stali się, czym jeszcze nie byliśmy, dokonuje w nas dzieła śmierci. Święty Paweł umarł od tej śmierci. Sam o tym mówił: „Świat stał się ukrzyżowany dla mnie, a ja dla świata” (Ga 6,14) i od tej śmierci umarli ci, którym mówił: „Umarliście bowiem i wasze życie jest ukryte z Chrystusem w Bogu” (Kol 3,3).
Bo jak śmierć potężna jest miłość. Niech pokój zatem będzie w twojej sile, Jeruzalem, nich pokój będzie w twojej miłości. A dzięki tej sile, miłości i pokojowi „obfitość będzie w twoich wieżach” (Ps 122,7), to znaczy, na twoich wysokościach. Dostatek rozkoszy, niezliczone bogactwa, oto Bóg, który jest jeden, oto Ten, z którym trwają w jedności mieszkańcy tego miasta. To On będzie naszą obfitością w mieście Jeruzalem.

Św. Augustyn (354–430)
biskup Hippony (Afryka Północna) i doktor Kościoła

[Andrew von Habsburg]

21 listopada

„Czyż nie jest napisane: Mój dom ma być domem modlitwy dla wszystkich narodów, lecz wy uczyniliście z niego jaskinię zbójców”

Nasz Pan wszedł do Świątyni i wyrzucił wszystkich, którzy sprzedających i kupujących, mówiąc: „Mój dom ma być domem modlitwy. Lecz wy uczyniliście z niego jaskinię zbójców”. Co to za świątynia, która stała się jaskinią zbójców? To dusza i ciało ludzkie, które są prawdziwiej świątynią Boga niż wszelkie świątynie kiedykolwiek zbudowane (1 Kor 3,17; 6,16).
Kiedy nasz Pan pragnie wejść do tej świątyni, znajduje ją zamienioną w jaskinię zbójców i targ handlarzy. Kim są handlarze? To ci, którzy wymieniają to, co mają – ich wolny wybór – na to, czego nie mają: rzeczy tego świata. Cały świat jest pełen takich handlarzy! Są między nimi kapłani i świeccy, są oni wśród zakonników, mnichów i mniszek. Tylu ludzi tak pełnych ich własnej woli; tylu ludzi szukających we wszystkim ich własnego interesu. Przeciwnie, gdyby tylko zechcieli handlować z Bogiem, dając Mu swoją wolę – jaki dobry targ by ubili!
Człowiek musi chcieć, musi iść, musi szukać Boga we wszystkim, co robi; a kiedy już to wszystko zrobił: pił, spał, jadł, rozmawiał, słuchał – niech porzuci całkowicie obrazy tych rzeczy i niech opróżni swoją świątynię. Jak tylko będzie ona pusta, jak tylko wypędzisz z niej to stado handlarzy i wyobrażenia, które ją zaśmiecają, wtedy będziesz mógł być domem Bożym (Ef 2,19). Posiądziesz wówczas pokój i radość serca i nic więcej cię nie poruszy, nic z tego, co dzisiaj cię niepokoi, zasmuca i zadaje ci ból.

Jan Tauler (ok. 1300–1361)
dominikanin ze Strasburga

[Andrew von Habsburg]

22 listopada

Nadzieja zmartwychwstania

Poszukajmy dokładnie w słowach błogosławionego Hioba, czy zmartwychwstanie będzie prawdziwe i czy ciało będzie prawdziwe w zmartwychwstaniu. Nie możemy bowiem wątpić w jego nadzieję zmartwychwstania, ponieważ mówi: „I zmartwychwstanę z ziemi w dniu ostatecznym” (Hi 19,25 Wlg). Jeśli chodzi o wątpliwości dotyczące prawdziwego przywrócenia ciała, to również je rozwiał następującymi słowami: „I znów przyoblekę się w moją skórę” (Hi 19,26 Wlg): Aby uniknąć wszelkiej dwuznaczności, dodaje: „I z mojego ciała ujrzę Boga” (tamże). Zmartwychwstanie, skóra i ciało – wszystko to zostało wyraźnie potwierdzone. Co więc pozostaje, co mogłoby wzbudzić w nas wątpliwości? […]
My, którzy podążamy za wiarą błogosławionego Hioba i wierzymy, że po zmartwychwstaniu ciało naszego Odkupiciela było naprawdę namacalne, wyznajemy, że nasze ciało po zmartwychwstaniu będzie jednocześnie takie samo i inne, takie samo ze względu na swoją naturę i inne ze względu na swoją chwałę, takie samo w swojej prawdziwości i inne w swojej mocy. Będzie więc duchowe, ponieważ będzie również nieprzemijalne. Będzie namacalne, ponieważ nie utraci istoty swojej prawdziwej natury.
Ale z jaką nadzieją święty zachowuje tę wiarę w zmartwychwstanie, z jaką pewnością na nie czeka? Wyrażają to słowa: „Ta nadzieja jest we mnie, głęboko w moim sercu” (Hi 19,27 Wlg). Nic na świecie nie jest dla nas pewniejsze niż to, co głęboko skrywamy w naszym sercu. Tak więc Hiob głęboko w swoim sercu skrywał nadzieję na zmartwychwstanie.

Św. Grzegorz Wielki (ok. 540–604)
papież, doktor Kościoła

[Andrew von Habsburg]

23 listopada

„Książę pokoju” (Iz 6,5)

Przeto, jeżeliby kiedy ludzie prywatnie i publicznie uznali nad sobą władzę królewską Chrystusa, wówczas spłynęłyby na całe społeczeństwo niesłychane dobrodziejstwa, jak należyta wolność, jak porządek i uspokojenie, jak zgoda i pokój. […] Jeżeli panujący i prawowici przełożeni mieć będą to przekonanie, że wykonują władzę nie tyle z prawa swego, jak z rozkazu i w zastępstwie Boskiego Króla, każdy to zauważy, jak święcie i mądrze będą używać swojej władzy i jak bardzo zważać będą, wydając prawa i polecając je spełniać, na dobro ogółu i na godność ludzką swoich podwładnych. […]
Co się zaś tyczy dobrodziejstw zgody i pokoju, jasną jest rzeczą, że im szersze się wytwarza królestwo i wszystkich ludzi obejmuje, tym bardziej ludzie stają się świadomi tej łączności, która ich jednoczy; a świadomość ta jak oddala i usuwa częste zatargi, tak też łagodzi i zmniejsza przykrości tych zatargów. Dlaczegoż więc, gdyby Królestwo Chrystusa objęło w rzeczy samej wszystkich, jak ich z prawa obejmuje, mielibyśmy wątpić o tym pokoju, jaki Król pokoju przyniósł na ziemię, Ten – mówimy – który „przyszedł pojednać wszystko” (Kol 1,20), który „nie przyszedł, aby mu służono, lecz aby sam służył” (Mt 20,28) i który będąc „Panem wszystkich” (Ef 1,10), dał Siebie za przykład pokory i ustanowił szczególnie prawo nakazujące miłość, Ten wreszcie, który wyrzekł: „jarzmo moje słodkie jest, a brzemię moje lekkie” (Mt 11,30)?

Pius XI
papież w latach 1922–1939

[Andrew von Habsburg]

24 listopada

„Ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała”

Trzeba dawać to, co was choć trochę kosztuje. Nie wystarczy dawać jedynie tego, bez czego można się obejść, ale także to, bez czego nie możecie i nie chcecie się obejść – rzeczy, do których jesteście przywiązani. Wasz dar stanie się wtedy ofiarą, która ma wartość w oczach Bożych. Ja to nazywam miłością w czynie. Codziennie widzę, jak ta miłość wzrasta u dzieci, mężczyzn i kobiet.
Pewnego dnia schodziłam ulicą. Pewien żebrak przyszedł do mnie i powiedział: „Matko Tereso, wszyscy ci dają prezenty. Ja także chcę ci dać coś. Dzisiaj otrzymałem jedynie dwadzieścia dziewięć centymów na cały dzień i chcę ci je dać”. Przez chwilę się zastanawiałam: jeśli wezmę te pieniądze (tą tak mizerną sumę), to on nie będzie miał nic do jedzenia wieczorem, ale jeśli ich nie wezmę, to sprawię mu przykrość. Wyciągnęłam zatem rękę i wzięłam pieniądze. Nigdy na żadnej twarzy nie widziałam tyle radości jak na obliczu tego człowieka, tak szczęśliwego, że mógł ofiarować coś matce Teresie! To było dla niego ogromne wyrzeczenie, wyżebrał cały dzień na słońcu tę mizerną sumę, z którą nic nie można było zrobić. Ale to było także wspaniałe, te monety, z których rezygnował, stawały się fortuną, bo zostały dane z tak wielką miłością.

Św. Matka Teresa z Kalkuty (1910–1997)
założycielka Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Miłości