11.06.2017, 18:23:11
Cytat:Temat: Powrót Rzeczypospolitej Obojga Narodów na łono Kościoła rotryjskiego za pontyfikatu Aleksandra III
Autor: ks. Ksawery van Berden
Promotor: prof. dr net. Cesare Francesco de Medici
Na okres rządów Jego Świątobliwości Aleksandra III przypadła stosunkowo znacząca destabilizacja pozycji Kościoła rotryjskiego w mikroświecie. Status liczącego się „rywala” zyskał Katolicki Kościół Powszechny, obejmujący swoim władztwem Królestwo Wurstlandii, Królestwo Sclavinii oraz Rzeczpospolitą Obojga Narodów.
Katolicki Kościół Powszechny został utworzony po ogłoszeniu przez rotryjskiego patriarchę Celestyna I planu reform fabularyzacyjnych. Celem tego pakietu ustaw miało być wprowadzenie nowej hierarchii w Państwie Kościelnym Rotria, a także zmiana dotychczasowego ustroju pod dostosowaną przez sobór fabułę. Działania te wywołały stanowczy opór części duchowieństwa, które wypowiedziało posłuszeństwo ówczesnemu patriarsze i opuściło kraj, udając się do Królestwa Wurstlandii. Wraz z ekspansją wpływów wurstlandzkiego kościoła narodowego, KKP objęło w niedługim czasie swoim władaniem także znaczące wówczas Królestwo Sclavinii. Ostatnim państwem, w którym 23 kwietnia 2011 r. ogłoszono wprowadzenie KKP jako kościoła narodowego była Rzeczpospolita Obojga Narodów. Z chwilą ustanowienia przez króla Michała III nowego kościoła państwowego, rząd RON wypowiedział Państwu Kościelnemu konkordat łączący oba kraje. Od tego momentu nastąpił regres stosunków polsko-rotryjskich, których resuscytacja przypadła tak naprawdę dopiero na okres obradowania Soboru Gnieźnieńskiego I. Wówczas, przedstawiciele Katolickiego Kościoła Powszechnego oraz Państwa Kościelnego Rotria rozpoczęli dyskusję o odnowie kościoła w mikroświecie, potępiając tym samym całościowy pakiet reform, wprowadzonych przez Celestyna I. Dodatkową, praktyczną przeszkodą w dialogu między tymi dwoma przedstawicielami idei rzymskokatolickich był okres rządów Ewarysta I. Wówczas, Jego Świątobliwość Ewaryst zbiorowo przeprowadził operację pozbawienia obywatelstwa wszystkich praktycznie uczestników Soboru Gnieźnieńskiego. Bezpośrednią, wspomnianą już wcześniej przyczyną, dla której nastąpił zwarty konflikt między Katolickim Kościołem Powszechnym a Państwem Kościelnym Rotria był plan reform Celestyna. Zakładał on zmianę nazwy z Państwa Kościelnego Rotria na „Patriarchat Rotryjski”. Według pomysłodawcy nowej ustawy zasadniczej, miało to zakończyć powiązania z Kościołem rotryjskim i doprowadzić do istnienia państwa świeckiego. Jednak nie wycofano się z religii wówczas obowiązującej. Projekt ustanawiał katolicyzm religią panującą. Miało to „zakończyć uzurpację Kościoła rotryjskiego, a wiarę chrześcijańską ustanowić podstawą zasad społecznych”. Ideą wprost z projektu reform Celestyna było ustanowienie „Matriarchatu”. „Do tej pory urząd głowy państwa mógł pełnić jedynie mężczyzna. Nowa Konstytucja ma znieść tą nierówną zasadę i wprowadzić możliwość piastowania najwyższego urzędu dla obu płci. Podczas piastowania urzędu patriarszego przez kobietę, tytułować ona się będzie Matriarchą”. Władzę ustawodawczą w Patriarchacie sprawować miał Patriarcha we współudziale z Prefekturą Generalną. Władzę ustawodawczą uzyskało Konsylium Legislacyjne, a sądowniczą – Trybunał Rotryjski. Kolegium Kardynalskie zamieniono na Kolegium Elektorów, którym przyznano – poza wyborem Patriarchy – także możliwość kontrolowania wszystkich dokumentów patriarszych przez wydawanie na nie zgody, a także posiadało możliwość obalenia weta patriarszego.
Istotnymi przemianami reform było także zniesienie tytułów kościelnych i zastąpienie ich łacińskimi odpowiednikami. W hierarchii znajdowało się 15 tytułów, podzielonych na 3 kręgi. Jednakże czarę goryczy wobec sprzeciwu względem reform przelało odejście od idei wyznawania Boga Wszechmogącego. Wszelkie sformułowania, w których powoływano się na Boga Wszechmogącego, chciano zastąpić „Absolutem”, wypierając imię Pana ze wszystkich dokumentów państwowych. Powyższe postanowienia doprowadziły do licznych konfliktów między zwolennikami renesansowego klimatu realnego Watykanu, a propagatorami reformy fabularyzacyjnej Celestyna I. Panujący wówczas w Rotrii patriarcha Aleksander II, po rozmowie z patriarchą Sykstusem I, głową Katolickiego Kościoła Powszechnego – postanowił o zwołaniu Soboru Gnieźnieńskiego I. Liczono, że gnieźnieńskie ustalenia zakończoną konflikt między „zwolennikami tradycji” a „zwolennikami fabularyzacji”. Przeważająca stała się opinia, że należy powrócić do rytu Kościoła rotryjskiego – jej zwolennikami byli Eminencja Lorenzo de Medici (Aleksander II), Franz Ferdinand von Habsburg-Lothringen (Sykstus I), arcybiskup Pietro Mancini, czy Cesare Donato Orsini. Dodatkowo, władze Katolickiego Kościoła Powszechnego podały do wiadomości, że w przypadku powrotu Rotrii do dawnych obyczajów – ogłoszą połączenie obu kościołów, w imię jedności katolicyzmu w mikroświecie. Sobór Gnieźnieński proklamował wówczas dokumenty, których celem był całkowity demontaż fabularyzacji, utrwalonej od czasów Celestyna I. Dążenia, podjęte w Gnieźnie, wywołały drastyczny sprzeciw patriarchy Ewarysta I, który na skutek wprowadzenia przez Sobór sediswakancji w Rotrii – pozbawił obywatelstw niemalże wszystkich uczestników wydarzenia. Na skutek takiego działania, w Rotrii pozostawały wówczas szczątki rdzennych mieszkańców, zaś patriarcha Ewaryst I spotkał się z wyrazami stanowczej krytyki. Zmiana frontu polityki rotryjskiej nastąpiła za pontyfikatu Innocentego III, który zgodził się na powrót Rotrii do tradycji, wypracowywanej w trakcie wcześniejszych lat. Zwołany wówczas Sobór Florencki nie doprowadził jednak do likwidacji Katolickiego Kościoła Powszechnego. Żadnych postulatów w tym zakresie nie przyjęto aż do końca rządów Ojca Świętego Innocentego III. Faktyczny początek rokowań zmierzających do ujednolicenia dwóch poważnych przedstawicieli katolicyzmu w mikroświecie rozpoczął się kilka tygodni po elekcji patriarchy Aleksandra III. Z nieoficjalnych źródeł wiemy, że prawdopodobnie kilkakrotnie doszło do spotkań między Aleksandrem III a Sykstusem I, których celem było ustalenie warunków połączenia się dwóch kościołów. I tak też się stało. Nieoczekiwanie, 30 maja 2012 pomiędzy Jego Świątobliwością Aleksandrem III i Jego Królewską Mością Franciszkiem Ferdynand I doszło do podpisania konkordatu, restytuującego Kościół rotryjski na ziemiach Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Faktyczna likwidacja Katolickiego Kościoła Powszechnego nastąpiła na mocy Bulli Catholica Ecclesia Universalis, gdzie całe mienie Kościoła gnieźnieńskiego przekazano w ręce urzędującego w Rzeczypospolitej arcybiskupa, zaś duchowni Kościoła Powszechnego uzyskali wsparcie i życzliwość ze strony Ojca Świętego Aleksandra III.
