Kazania o przyszłości Zakonu

[Taddeo Piccolomini]

Celebracja w Niedzielę Miłosierdzia Bożego
Pierwsze kazanie

Po godzinie dziewiętnastej zbliżała się procesja do ołtarza. Na samym początku podążali bracia jezuici z trybularzem i łódką, następnie krucyfeusz wraz z akolitkami po obu jego stronach. Następnie podążali bracia zakonni, którzy będą w czasie celebracji posługiwać, a za nimi ojcowie koncelebrujący oraz arcybiskup Tadeusz. Chór śpiewał pieśń:

Po czytaniach z Dziejów Apostolskich, psalmu 118 i czytaniu z pierwszego listu świętego Jana lud powstał słysząc śpiewaną przez chór aklamację Alleluja. Jego Ekscelencja Tadeusz okadził dymem kadzielnianym z Olibanum lekcjonarz, z którego odczytał fragment z Ewangelii.

Umiłowani w Chrystusie Panu Siostry i Bracia!

Rok temu w czasie prowadzonych przeze mnie rekolekcji dla kleru zakonnego wygłosiłem mowę, której sens o dziwo zrozumiałem dopiero teraz. Popycha mnie to do przypomnienia treści tego kazania, a na następne dni wygłoszenie kolejnych kazań wynikających z tego.

---

"O powołaniu do życia w wspólnocie"
I jeszcze zapewniam was: jeśli dwóch z was na ziemi zgodzi się co do jakiejkolwiek sprawy, by o nią się modlić, to spełni się im za sprawą mojego Ojca, Tego w niebie. Bo gdzie dwóch lub trzech jest zebranych w moje imię, tam jestem wśród nich (Mt 18, 19n)

Posługa kościelna posiada charakter osobowy, ponieważ na mocy nominacji każdy z nas ponosi osobistą odpowiedzialność przed Chrystusem. Jednak możemy nieść sobie wzajemnie pomoc, czego przykładem jest nasze braterskie działanie w ramach Towarzystwa Jezusowego. Jako kapłani, a szczególnie my Jezuici, mamy uświęcać Kościół, rozdzielając łaskę Chrystusa, przez posługę słowa, przez swoją modlitwę, przykłądem życia oraz przez swoją pracę. Czym jest życie konsekrowane? Jest to wolna odpowiedź człowieka na szczególne wezwanie Jezusa, dzięki któremu całkowicie poświęcamy się Bogu i dążymy za natchnieniem Ducha Świętego do doskonałej miłości. Charakteryzuje się to praktykowaniem rad ewangelcznych. Doskonała miłość to umiłowanie Boga, oddanie drugiemu człowiekowi i poznanie samego siebie. Święta Katarzyna Benicasa ze Sieny podczas spotkania z pustelnikiem Williamem Flete, autorytetem teologicznym tamtych czasów, nazywa jego sposób życia zamknięciem się wraz z Bogiem. Święta mówi, że życie pustelnika jest egoistyczne - człowiek zamyka się, by być tylko z Bogiem nie dzieląc się nim z innymi. Sam Chrystus nakazuje iść na krańce świata głosić Dobrą Nowinę. Jezus jest Posłany przez Ojca, tak i Syn posyła nas. "Jak Ojciec mnie posłał, tak i Ja was posyłam" (J 20,21). Chrystus także obiecuje, że pozostanie z nami do skończenia świata. Podczas Otatniej Wieczerzy Chrystus mówi: "Weźcie go i podzielcie między siebie; albowiem powiadam wam: odtąd nie będę już pił z owocu winnego krzewu, aż przyjdzie królestwo Boże". Jest to mowa o kielichu, ale czy ten kielich nie jest łaską wiary w cierpieniu, którą daje nam On? Czyż wolno nam się z tym zamknąć skoro sam nakazał dzielić się z innymi? Również Ewangelia Łukasza podaje nam słowa Chrystusa: "(...) to czyńcie na moją pamiątkę". Jest to klejny raz w czasie tego wieczoru, kiedy Chrystus nakazuje nam dzielić się. Nasz misja nie polega na życiu pustelnika. Święta Katarzyna mówi, że ten kto w taki sposób ucieka przed Bogiem, podszywając się że ucieka do Boga jest głupi, bo ucieka przed łaską Boga.

Po wygłoszonym kazaniu celebracja dostojnie zmierzała do głównego momentu - przeistoczenia, aż do błogosławieństwa końcowego i pieśni na zakończenie:

[Taddeo Piccolomini]

Jutrznia we wspomnienie Świętych Juliusza I i Zenona z Werony
Kazanie drugie

Po godzinie dziesiątej arcybiskup Tadeusz rozpoczął modlitwę brewiarza na dzień 12 kwietnia. Zebranych było wielu kapłanów i świeckich, którzy pragnęli wysłuchać kolejnego kazania.

Umiłowani w Chrystusie Panu Siostry i Bracia!

W dniu wczorajszym w czasie celebracji mówiłem o powołaniu do życia w wspólnocie, dziś poruszę temat powołania do misji ewangelizacji.

---

"O powołaniu do misji ewangelizacji"
Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata (Mt 28, 19n)

Wszyscy jesteśmy uczniami-misjonarzami i na mocy naszej decyzji o członkostwie w Kościele Chrystusowym odpowiadamy za wypełnienie nakazu "Idźcie i głoście". Kościół pielgrzymujący jest misyjny ze swej natury, ponieważ swój początek bierze wedle planu Ojca z posłania (ex missione) Syna i z posłania Ducha świętego. Plan ten zaś wypływa ze żródła miłości - z miłości Boga Ojca. My tak jak Chrystus świadomie powtarzajmy jego słowa: "Duch Pański nade Mną, dlatego Mnie namaścił, abym głosił Ewangelię ubogim. Posłał Mię, abym uzdrowił skruszonych w sercu, abym głosił więźniom uwolnienie i ślepym przejrzenie" (Łk 19, 10). Dzieło zbawienia spełnione na krzyżu należy Nam głosić aż po krańce ziemi, aby każdy miał udział w Nim. W tym celu Chrystus powołał Kościół, wybrał Dwunastu i przygotował ich do misji, którą powierzył im (i nam) odchodząc do Ojca; mówił: "Idąc na cały świat, głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu. Kto uwierzy i ochrzci się, będzie zbawiony, a kto nie uwierzy będzie potępiony" (Mk 16, 15n). Kościół nie tylko ma głosić i uświęcać wierzących Celebracjami, ale również pełni ważną rolę społeczną, bo misjonarze są krzewicielami rozwoju w małych i młodych państwach przez prowadzone inicjatywy jak uniwersytety, pomoc władzy w opiece nad mieszkańcami oraz pomoc w uzdolnieniu mieszkańców do angażowania się w inicjatywy, jak i później samemu inicjowaniu ich. Mając doświadczenie w tworzeniu mikronacji mamy również obowiązek, w miarę naszych możliwości, pomocy bezpośredniej i przekazanie wiedzy potrzebnej do realizacji działań.

Po wygłoszonym kazaniu arcybiskup udzielił błogosławieństwa i cały lud udał się do codziennych obowiązków.

[Stanisław Wieniawa]

Ekscelencja się nie poddaje i pragnie ożywić Jezuitów. Ja jako Patriarcha Piotr planowałem kasatę Towarzystwa, ale realioza pozbawiła te plany możliwości realizacji. Może Ekscelencji uda się zmienić przyszłość zakonu. Powodzenia.

[Taddeo Piccolomini]

Ekscelencja się nie poddaje i pragnie ożywić Jezuitów. Ja jako Patriarcha Piotr planowałem kasatę Towarzystwa, ale realioza pozbawiła te plany możliwości realizacji. Może Ekscelencji uda się zmienić przyszłość zakonu. Powodzenia.

Może tego jeszcze nie widać, ale pragnę by Jezuici ewoluowali w twór bardziej mikornacyjny.

[Taddeo Piccolomini]

Celebracja we wspomnienie Świętego Marcina I, męczennika
Kazanie trzecie

Gdy świątynia napełniła się wiernymi w okolicy godziny dwunastnej Jego Ekscelencja arcybiskup Tadeusz ubrany w kapę pobłogosławił lud z miejsca przewodniczenia, rozpoczynając tym celebrację.

Umiłowani w Chrystusie Panu Siostry i Bracia!

Już trzeci raz spotykamy się by zagłębić się w istotę mikronacyjnego życia konsekrowanego. Wysłuchajcie uważnie dzisiejszych, dość zaskakujących słów, które w inny sposób rozumieją ubóstwo i pracę.

---

"O ubóstwie i pracy"
Wówczas zapytają sprawiedliwi: "Panie, kiedy widzieliśmy Cię głodnym i nakarmiliśmy Ciebie? spragnionym i daliśmy Ci pić? (Mt 25, 37)

Ubóstwo to nie jest brak posiadania, tylko przeciwieństwo chciwości i pragnienia więcej bogactw. Także my powinniśmy z tego co mamy udzielać tym, co nie mają, a gdy dostaniemy należy nam brać - "Gdy do jakiego domu wejdziecie, najpierw mówcie: Pokój temu domowi! Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was. W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co mają: bo zasługuje robotnik na swoją zapłatę" (Łk 10, 5-7). Pracując, a dzięki temu pozyskując zapłatę materialną kształtujemy się do posiadania tego, co niezbędne do pomocy Siostrą i Bracią, którzy z różnych powodów pracować nie mogą. Jakże mamy czynić dobro, gdy nie będziemy mieli pomóc materialnie? Jednakże nie zatrzymujmy się na tym, nasza pomoc powinna sięgać również w sferze ducha, niosąc Dobrą Nowinę pomagamy równie pięknie, bo nie czyn, a jego intencja się liczy u Boga. "Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili" (Mt 25, 40) - te słowa mają Nam uświadomić jak ważne jest w Kościele Chrystusowym życie we wspólnocie, która pracuje i jest uboga nie poprzez brak środków, a brak materialnych pragnień. W Księdze Przysłów mamy bowiem napisane: "Kto daje ubogim – nie zazna biedy; kto na nich zamyka oczy, zbierze wiele przekleństw."

Celebracja postępowała dalej.

[Taddeo Piccolomini]

Jutrznia we wspomnienie Świętych Waleriana i Ludwiny
Kazanie czwarte

Około godziny dziewiątej Jutrznia postępowała zgodnie z brewiarzem rotryjskim. Jako responsorium napełniani radością zebrani śpiewali:

Bóg wskrzesił Chrystusa * Alleluja, alleluja
Bóg wskrzesił Chrystusa * Alleluja, alleluja
I wszystko poddał pod Jego stopy *Alleluja, alleluja
Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi Świętemu
Bóg wskrzesił Chrystusa * Alleluja, alleluja.

Po zakończonej Jutrzni arcybiskup Tadeusz zaintonował swoją ulubioną pieśń, lud i organy zagrzmiały z nim:

Umiłowani w Chrystusie Panu Siostry i Bracia!

Już czwarty raz wysłuchamy kazania, tym razem dostrzeżemy na nowo błogosławieństwo ze spotkań, jak i dowiemy się jak możemy formować się samodzielnie, jak i we wspólnocie.

---

"O formacji samodzielnej i wspólnotowej oraz dzieleniu się owocami na spotkaniu"
Trwali oni w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach. Bojaźń ogarniała każdego, gdyż Apostołowie czynili wiele znaków i cudów. Ci wszyscy, co uwierzyli, przebywali razem i wszystko mieli wspólne. Sprzedawali majątki i dobra i rozdzielali je każdemu według potrzeby. Codziennie trwali jednomyślnie w świątyni, a łamiąc chleb po domach, przyjmowali posiłek z radością i prostotą serca. Wielbili Boga, a cały lud odnosił się do nich życzliwie. Pan zaś przymnażał im codziennie tych, którzy dostępowali zbawienia. (Dz 2, 42-47)

Dzisiejsze kazanie jest tak naprawdę zebraniem wszystkich myśli wcześniejszych trzech kazań. Fragment z Dziejów Apostolskich uczy Nas tego życia we wspólnocie pełnego wiary i miłości, również uczy ubóstwa nie ze względu na brak posiadania, a na wyzbycie się pragnienia więcej. Wszystko co mieli było wspólne i my mając dzielmy się z innymi tak by każdy godnie mógł pracować i wielbić Boga. Posty Wasze niech nie zabijają Wasze ciała, a uczą Was pokory. Także jedzcie rośliny i zwierzęta, bo Pan je dał człowiekowi by sprawiedliwie się z nimi obchodził. Jezus po zmartwychwstaniu uczynił cud przy pracy Apostołów: "Byli razem Szymon Piotr, Tomasz, zwany Didymos, Natanael z Kany Galilejskiej, synowie Zebedeusza oraz dwaj inni z Jego uczniów. Szymon Piotr powiedział do nich: «Idę łowić ryby». Odpowiedzieli mu: «Idziemy i my z tobą». Wyszli więc i wsiedli do łodzi, ale tej nocy nic nie złowili. A gdy ranek zaświtał, Jezus stanął na brzegu. Jednakże uczniowie nie wiedzieli, że to był Jezus. A Jezus rzekł do nich: «Dzieci, czy macie co na posiłek?» Odpowiedzieli Mu: «Nie». On rzekł do nich: «Zarzućcie sieć po prawej stronie łodzi, a znajdziecie». Zarzucili więc i z powodu mnóstwa ryb nie mogli jej wyciągnąć. Powiedział więc do Piotra ów uczeń, którego Jezus miłował: «To jest Pan!» Szymon Piotr usłyszawszy, że to jest Pan, przywdział na siebie wierzchnią szatę - był bowiem prawie nagi - i rzucił się w morze." Ten fragment nakazuje Nam iść do pracy z Naszą Siostrą i Bratem, by wyżywić wspólnotę, do której należymy i w niej żyjemy. Pojawienie się Chrystusa odczuwam jako przyjście na Eucharystię i tak jak Piotr, który był prawie nagi, ubierajmy się w godne szaty wstępując do domu Pana.

We wspólnocie oprócz formowania się we wspólnocie o czym jest w poprzednich kazaniach, należy się formować samodzielnie biorąc przykład ze Świętych. Posłużę się przykładami jednak nie ograniczajmy się tylko do nich! I tak diakoni powinni uczyć się pokory od Świętych Szczepana i Franciszka, a ich pokora powinna być wraz z radością ich symbolem. Prezbiterzy uczyć się powinni posłuszeństwa poprzez rekolekcje od Świętego Ignacego Loyoli, a ich posłuszeństwo powinno być wraz z dobywaniem wiedzy ich symbolem. Biskupi zaś przykład brać powinni ze Świętego Karola Boromeusza, on to żywo działał zgodnie z poleceniem Soboru trydenckiego i był blisko swojej Owczarni na wzór Chrystusa Dobrego Pasterza. Każdy posiadający cokolwiek brać przykład powinien z Świętych Katarzyny Sieneńskiej i Piotra Damianiego, pierwsza uczy całkowitej chęci oddania się Bogu przez służbę drugiemu tym co może, zaś drugi przyjmował godności i majątek w swej pokorze i posłuszeństwie, by móc pomóc w ten sposób swoim Siostrom i Braciom. Tak jak uczniowie trwali razem w wierze, tak i my powinniśmy brać z nich przykład i raz do roku pod przewodnictwem Generała spotykać się by dzielić się owocami naszego działania, jak i wysłuchać rekolekcji i sprawozdań naszych Sióstr i Braci.

[Taddeo Piccolomini]

Adoracja
Konstytucja Zakonu

Piątego dnia zgromadzony lud adorował Najświętszy Sakrament. Po zakończeniu indywidualnych modlitw organy i lud w niebiańsko grało pieśń o Najświętszym Sakramencie.

Umiłowani w Chrystusie Panu Siostry i Bracia!

Dzisiejsze kazanie będzie miało inną formę. Dziękuję wszystkim osobom za przybycie i wysłuchanie kazań. Również chciałbym przedstawić propozycję Konstytucji Ordo Devotus et Zelanti, dziękuję Jego Eminencji Mikołajowi Drederowi, który ułożył strukturę tej Konstytucji. Przedstawiam ją poniżej (wszytskie kwestie, w szczególności symboli mam nadzieję, że zostaną poruszone wraz z Siostrami i Braćmi budującymi Zakon):

Konstytucja Ordo Devotus et Zelanti

żyjącego regułą Tadeusza von Hippogriff-Piccolominiego

Rozdział I - Fundamentalia


Artykuł 1.
Ordo Devotus et Zelanti będzie dalej zwane "Zakonem".

Artykuł 2.
§1. Zakon tworzą Ojcowie, Siostry i Bracia, którzy zwą się Devotus et Zelanti.
§2. Ojcami są prezbiterzy i biskupi, natomiast Siostrami i Braćmi świeccy oraz diakoni.

Artykuł 3.
Skrót Zakonu brzmi: ODeZ.

Artykuł 4.
Zakonnicy żyją regułą ułożoną przez księdza Tadeusza von Hippogriff-Piccolominiego.

Artykuł 5.
§1. Herb Zakonu określa załącznik nr 1.
§2. Hymn Zakonu określa załącznik nr 2.
§3. Ubiór Zakonników powinien nie być kojarzony z przepychem, a z stosownością i skromnością. Ojcowie ponadto noszą ubiór stosowny do ubioru do stopnia nominacji.

Artykuł 6.
§1. Zakon podlega Stolicy Świętej, jej prawu oraz Ojcu Świętemu.
§2. Kościół Rotryjski zalicza Zakon do instytutów życia konsekrowanego opisanego w prawie kanonicznym.
§3. Siedziba Zakonu mieści się w Apostolskim Mieście Rotria.
§4. Zakon ma prawo działać na terenie wszystkich państw konkordatowych.


Rozdział II - Struktura


Artykuł 7.
§1. Najważniejszym dokumentem, pod który podlegają wszyscy Ojcowie Jezuici jest Konstytucja Ordo Devotus et Zelanti, która nie może być sprzeczna z regułą i prawem kanonicznym.
§2. Konstytucję tę można zmienić na posiedzeniu Kapituły Zakonu poprzez większość 3/4 głosów.

Artykuł 8.
§1. Innymi dokumentami, podlegającymi pod Konstytucję Zakonu są Uchwały Kapituły Zakonu i Dekrety Generała Zakonu, przy czym Uchwała jest aktem prawnym wyższym rangą.
§2. Uchwałę wydaje Generał Zakonu w wyniku głosowania podczas obrad Kapituły Zakonu.
§3. Dekrety wydaje Generał Zakonu.
§4. Ustawy i Dekrety w żaden sposób nie mogą łamać Konstytucji Zakonu lub stać w sprzeczności z nią.

Artykuł 9.
§1. Generał Zakonu ma także prawo do wydawania Decyzji, tj. aktów prawnych najniższych rangą.
§2. Decyzje dotyczą wykluczenia danego Ojca, Siostry lub Brata z Zakonu, dyspens oraz powołania na funkcję.
§3. Generał Zakonu wedle uznania może powołać funkcyjnych Zakonu:
1. Mistrza Ceremonii
2. Ekonoma
3. Sekretarza ds. dyplomacji
4. Ojca Formacyjnego
5. Inny urząd, który w danej chwili jest potrzebny


Rozdział III - Generał Zakonu

Artykuł 10.
Najwyższą władzę w Zakonie sprawuje Generał Zakonu.

Artykuł 11.
§1. Generał wybierany jest przez Kapitułę Zakonu na dożywotnią kadencję, spośród grona Ojców Zakonnych.
§2. Do wyboru Generała Zakonu potrzebna jest większość 2/3 głosów, lecz jeśli w czterech głosowaniach nie uda się wyłonić Generała, wystarczy większość zwykła.
§3. W skład Kapituły Zakonu wybierającej Generała Zakonu wchodzą wszyscy Ojcowie, Siostry i Bracia.
§4. Jeśli urząd Generała Zakonu wygaśnie, Progenerał Zakonu lub Ojciec najstarszy stażem, ogłasza wakat na stanowisku podczas uroczystych nieszporów.
§5. Obrady Kapituły Zakonu wybierającej Generała Zakonu są ściśle tajne i ujawnienie czegokolwiek co związane jest z wyborem Generała, a zwłaszcza z liczeniem głosów, podlega surowej odpowiedzialności karnej lub dyscyplinarnej.
§6. Obrady Kapituły Zakonu wybierającej generała zwołuje Progenerał Zakonu, najpóźniej cztery dni po zakończeniu kadencji Generała Zakonu. Jeśli Progenerała Zakonu brak, albo nie wypełni swego obowiązku w narzuconym czasie, obowiązek ten przechodzi na kolejnych Ojców według hierarchii starszeństwa, gdzie kryterium jest czas przynależności do Zakonu. Obrady rozpoczynają się publicznym potwierdzeniem przybycia przez każdego z Ojców, Sióstr i Braci podczas nieszporów. Następnie przechodzi się do Kaplicy dostępnej tylko dla Zakonników, celem otwarcia obrad tajnych. Obrady można również zorganizować za pośrednictwem specjalnego komunikatora internetowego, jednak tylko wtedy gdy z różnych powodów nie można tego zrobić na forum.
§7. Porządek obrad tajnych jest następujący: otwarcie obrad, przedstawienie kandydatur przez każdego z Zakonników lub rezygnacja z tej możliwości (przedstawioną kandydaturę, własną lub innego Ojca, można opatrzyć dodatkowym uzasadnieniem), głosowanie, zapytanie wybranego kandydata o zgodę.
§8. Wybór nowego Generała Zakonu obwieszczany jest Ordo Devotus et Zelanti i Kościołowi Powszechnemu przez Progenerała podczas uroczystych nieszporów, najszybciej jak to możliwe po dokonaniu wyboru. Zaleca się stosowanie formuły: „Ojcowie, Siostry i Bracia Devotus et Zelanti, Siostry i Bracia w Chrystusie! Niechże będzie powszechnie wiadomą radosna wieść, że Czcigodna Kapituła Zakonu Devotus et Zelanti wybrała nowym Generałem Zakonu Najszlachetniejszego Prezbitera/Biskupa/Kardynała Świętego Kościoła Rotryjskiego: NN, który to przyjął wybór i z dniem dzisiejszym objął urząd pasterza Zakonu Devotus et Zelanti!”. Jeśli Progenerał nie spełni obowiązku, stosuje się zasadę opisaną w paragrafie 6.

Artykuł 12.
§1. Generał Zakonu traci swój urząd również z następujących powodów:
1. Kiedy jest nieobecny dłużej niż przez 31 dni. Za wyznacznik uznaje się czas liczony od ostatniego logowania na forum rotryjskim.
2. Gdy Święte Kolegium Kardynalskie wybierze go na Biskupa Rotrii.
3. Gdy dobrowolnie i bez przymusu zrzeknie się swojego stanowiska. Decyzja o ustąpieniu z urzędu Generała zyskuje moc prawną po 48 godzinach od jej ogłoszenia; zaleca się, aby przez ten czas Generał udał się w ciszy i skupieniu modlitewnie kontemplował, gdyż przez 48 godzin ma prawo wycofać się ze swojej decyzji.
§2. Jeśli wakat na stanowisku Generała zaszedł wcześniej niż tydzień przed rozpoczęciem sediswakancji lub w czasie sediswakancji, Kongregacja Generalna wybierająca Generała zbiera się dopiero tydzień po ogłoszeniu wyboru nowego Ojca Świętego.


Rozdział IV - Progenerał Zakonu

Artykuł 13.
§1. Zastępcą Generała jest Progenerał, wyznaczony przez Generała.
§2. Czas pełnienia funkcji przez Progenerała nie jest ściśle określony i zależy od woli Generała Zakonu.

Artykuł 14.
§1. Progenerał pełni funkcje Generała Zakonu podczas jego zapowiedzianej nieobecności, lub podczas gdy Generał jest nieobecny bez zapowiedzi dłużej niż 7 dni. Za wyznacznik uznaje się czas liczony od ostatniego postu napisanego na forum.
§2. Progenerał pełni wszystkie funkcje Generała podczas wakatu na tymże stanowisku. Wskazane jest jednak by powstrzymał się od wydawania nominacji kapłańskich, chyba, że sprawa nie cierpi zwłoki.

Artykuł 15.
Progenerał ogłasza zakończenie kadencji Generała, a także obwieszcza jego wybór, zgodnie z zasadami określonymi przez Konstytucję Generalną lub inne dokumenty wydane przez kompetentne do tego organy władzy.


Rozdział V - Kapituła Zakonu

Artykuł 16.
Kapituła Zakonu to kolegium stanowiące zbiór wszystkich Ojców, Siostry i Braci zakonnych, której przewodniczy i prowadzi obrady Generał Zakonu, Progenerał Zakonu, bądź zakonnik przez nich wyznaczony.

Artykuł 17.
Do zadań Kapituły Zakonu należą:
1. obradowanie nad Uchwałami oraz uchwalanie ich
2. wprowadzanie poprawek w Konstytucji Zakonu
3. obradowanie nad innymi kwestiami wyznaczonymi przez Generała Zakonu.
4. inne czynności, które Kapitule powierzy do wykonania Generał Zakonu
5. wybór Generała Zakonu
6. zmiana Konstytucji Zakonu lub wprowadzanie do niej poprawek

Artykuł 18.
§1. Posiedzenie Kongregacji generalnej rozpoczyna, kończy i przewodniczy mu Generał Zakonu lub brat przez niego wyznaczony.
§2. W sytuacji, gdy panuje wakat na stanowisku Generała obradom przewodniczy Progenerał, a gdyby ten zaś nie mógł - brat stażem najstarszy.
§3. Głosowania w Kapitule Zakonu trwają 24 godziny, chyba, że przewodniczący Kapituły zarządzi inaczej.


Załączniki
1.
2.
3.

[Stanisław Wieniawa]

Kanonik świecki Kapituły Katedralnej w Angemont JO Magnum von Graudenz wykonał propozycję herbu dla nowego Zakonu. Czy założyciel akceptuje? Możemy występować do Ojca Świętego o zatwierdzenie?

[Miguel de Catalan]

Jeśli i ja mogę się wypowiedzieć to chciałbym powiedzieć iż jest to ciekawy herb. Widać, że dobrze zrobiony.

[Gagik Bagratyda]

A ja pragnę zadać pytanie o oficjalne tłumaczenie nazwy zakonu. Próbowałem tłumaczyć na własną rękę, ale że efekt nie miał wiele sensu ("Zakon Pobożny i Zazdrośnie Miłującemu"), jestem zmuszony zapytać u źródeł.