Habemus Patriarcham XX I MMXXIII A.D.

[Aurelio de Medici y Zep]

Habemus Patriarcham!

w Bazylice Św. Pawła na Welii, dnia XX, miesiąca I, anno Domini MMXXIII

[Aurelio de Medici y Zep]

Habemus Patriarcham!

Najpierw biały dym, który unosił się nad Kaplicą Sykstyńską, a później dźwięk dzwonów Bazyliki Św. Pawła na Welii ożywił tłum zgromadzony przed tą wspaniałą świątynią. Przede wszystkim jednak napełnił go nadzieją. Zebrani wierni oczekiwali aż poznają tożsamość nowego Biskupa Powszechnego, pierwszego po wielkim sede vacante. Wszyscy bowiem oczekiwali zakończenia konklawe, które okazało się - w przeciwieństwie do sediswakancji - wyjątkowo krótkie.. Późnym wieczorem biały dym, który pojawił się nad Sykstyną oznajmił wiernym, że Kolegium Kardynalskie dokonało wyboru nowego Biskupa Powszechnego, następcy Michała I i Benedykta III. Wierni, którzy trwali w modlitewnym skupieniu zaczęli wiwatować! Ich wiwaty stały się jeszcze bardziej donośne, gdy na balkonie Bazyliki Świętego Pawła dało zauważyć się wielkie poruszenie. Po chwili otwarły się duże drzwi prowadzące na loggię błogosławieństw, następnie odsłonięto czerwone sukna, zza których wyłonił się zmęczony i podstarzały - ale też wyraźnie uradowany kardynał Aurelio de Medici y Zep. Jego Eminencja pozdrowił zebranych gestem dłoni i uzyskał szereg wiwatów i oklasków wiernych uradowanych z jego powrotu do zdrowia i pracy dla dobra Stolicy Pawłowej.Gdy na Placu Świętego Pawła przed Bazyliką panowała idealna cisza, kardynał Aurelio, z lekkim uśmiechem, zwrócił się do zgromadzonych na placu przed Bazyliką wybór Kolegium Kardynalskiego:

[Aurelio de Medici y Zep]

Kardynał Aurelio de Medici y Zep wziął głęboki wdech, po czym głośno krzyknął do mikrofonu, którzy trzymał jeden z usługujących monsignore:

Dilecti Fratelli e Sorelle!

Annuntio vobis gaudium magnum: habemus Patriarcham,
Eminentissimum ac Reverendissimum Dominum,
Dominum Pivm Marivm,
Sanctæ Rotriæ Ecclesiæ Cardinalem Medices,
qui sibi nomen imposuit Pivm Octavum!

Natychmiast zabrzmiała salwa radości wśród zebranych na Placu Świętego Pawła. Lud zaczął pobożnie wiwatować na cześć nowego Patriarchy, Ojca Świętego Piusa VIII i oczekiwać jego pojawienia się na balkonie, aby w tradycyjnej mowie powiedział do nich kilka słów oraz udzielił pierwszego błogosławieństwa. W tym czasie orkiestra wojskowa rozpoczęła grać marsze i rozpoczęły się przygotowania do ukazania na loggi błogosławieństw Jego Świątobliwości Piusa VIII. Kardynał Aurelio zaś, jakby z ulgą spełnienia ważnej misji, wycofał się z balkonu, aby zrobić miejsce dla Ojca Świętego.

Vivat Pius Octavus! Vivat Ecclesia!! Vivat Rotria!!

[Tymoteusz Dostojewski]

Vivat Patriarcha!

[OrthodoxPL]

Vivat Pius! Vivat Rotria!

[Stanisław Wieniawa]

A patriarchy Wiktora II nie wspomniano, a on tak samo legalny jak Benedykt III. I znów to samo. Pio Maria jako Patriarcha. Cykl się kręci.

[Ametyst I Dziecię]

To jest to słynne przedsoborowie.

[Aurelio de Medici y Zep]

A patriarchy Wiktora II nie wspomniano, a on tak samo legalny jak Benedykt III. I znów to samo. Pio Maria jako Patriarcha. Cykl się kręci.

Mnie jednak uznano, Wiktora nie. To jednak dość przewrotne, bo ja sam siebie nie uważałem za legalnego patriarchę i też nie taki był zamiar. Wciąż jednak uważam, że Benedykt III miał bardzo słabą legitymację i całe szczęście, że mamy nieprzerwaną sukcesję od Michała I, wybranego w ważnym konklawe. Myślę, że status Benedykta powinien określić jakąś bullą nowy Patriarcha. Nic nie stoi na przeszkodzie, żeby od razu wyjaśnić rolę Wiktora.

Co do wyboru Piusa, nie mieliśmy wyjścia. W ostatnim czasie patriarchatu dostawali różni ludzie, np. bp Dostolewsjki, ks. Godunow. Kolegium nie chce cementować tego stanowiska. Czasem po prostu nie ma wyjścia. 

Zachęcam Cię Stanisławie, żebyś uznał Piusa VIII i został z nami. Jesteś tu potrzebny, chciany i (przynajmniej przeze mnie) lubiany i szanowany. Dajmy szansę Rotrii i sobie na wzajem.

[Tymoteusz Dostojewski]

Ja oddaję się do dyspozycji Jego Świątobliwości.

[Stanisław Wieniawa]

No jestem, ale byłem księciem biskupem, a wyście mnie zdegradowali do prezbitera. Zamiast się jakoś dogadać czy coś.