Marsz na Pałac Apostolski

[Guliano Giuseppe Montini]

Marsz na Welię rozpoczął się. Gdy ks. Montini dotarł do monumentalnych bram Bazyliki Welijskiej, pochód za jego plecami ucichł. Kamienne ulice, jeszcze przed chwilą rozbrzmiewające śpiewem i krzykami wiernych, zapadły w nabożną ciszę. Płomienie pochodni migotały, rzucając tańczące cienie na fasadę świątyni. Montini stanął przed zamkniętymi wrotami, uniósł krucyfiks wysoko ponad głowę i wypowiedział słowa modlitwy, których echo odbiło się od murów bazyliki. Wtedy niebo rozstąpiło się. Na tle ciemnogranatowego sklepienia, przeciętego smugami dymu, rozbłysła złota aureola światła — nie była to błyskawica, nie był to księżyc. Był to znak. W centrum blasku zarysowała się postać — skrzydlaty anioł, trzymający w jednej dłoni miecz skierowany ku ziemi, a w drugiej gałązkę oliwną. Nad głową anioła pojawił się napis w łacinie: Non est finis — sed purificatio.



Lud padł na kolana. Montini zaś, porażony światłem, zakrył twarz, a potem znów uniósł krzyż, kierując go ku znakowi. W jego oczach nie było strachu — tylko zrozumienie. Zwrócił się do tłumu:

Pan przemówił! To nie koniec Rotrii, ale jej oczyszczenie! Rotrio, powstań z kolan, bo Pan Ciebie wzywa!

Na dźwięk tych słów tłum zadrżał jak jeden organizm. Długo tłumiona rozpacz i gniew znalazły ujście. Ludzie powstawali z kolan, lecz nie w ciszy modlitwy — w furii. Rozbrzmiały krzyki:

Hańba!
To nie Montini, to ślepi pasterze ściągn gniew z nieba!
Za Rotrię, za wiarę!

Wśród tłumu na nowo uniosły się cepy, widły, pochodnie. Kobiety tuliły dzieci, mężczyźni zaciskali pięści na drzewcach narzędzi, które tej nocy miały stać się bronią. To nie była już procesja — to był lud w marszu. Wybuchła rewolucja dusz. Ojczulek Boży patrzył zaś na ten lud nie jak buntownik, ale jak prorok. Stał jeszcze chwilę w świetle znaku, aż w końcu opuścił rękę z krucyfiksem i skinął głową:

Nie dotykajcie świątyń, nie palcie krzyży. To nie mury są winne. Winni są pasterze, co zdradzili owczarnię.

Imię Patriarchy Alberta zaczęło padać z ust tłumu coraz częściej — jak przekleństwo. Lud pamiętał jego milczenie, gdy świętość była profanowana. Lud pamiętał wizyty zagranicznych gości, którzy mówili o urągającej przeszłości Patriarchy. Mówiono, że Albert sprzedał serce Kościoła dla wpływów i wygody. Dla wielu nie był już Ojcem Świętym — był Herodem w purpurze.

Zewsząd szły pogłoski, że Patriarcha usunął obraz Matki Bożej z kaplicy Pałacu Apostolskiego, że zakazał procesji pokutnych, że spalił relikwiarz św. Hilarego. Prawda mieszała się z legendą, lecz nikt już nie dbał o rozróżnienie. Gniew nie potrzebuje dokumentów. Wielki Inkwizytor nie nawoływał do rozlewu krwi, lecz jego obecność, jego milcząca surowość, jego blask po znaku nieba, były iskrą, która podpaliła dusze. 

Tłum przeszedł przez wrota Welijskie i wszedł na plac przed Pałacem Apostolskim, śpiewając pieśń pokutną zmieszaną z wojennym okrzykiem.

Veritas! Veritas! Veritas Dei!

Nieśli pochodnie, lecz nie do świętowania. Nieśli cepy, lecz nie do młócenia zboża. Nadszedł czas oczyszczenia. Czas sądu. A Montini szedł na czele, nie jako wódz, lecz jako zwiastun — narzędzie Bożej sprawiedliwości.



Co będzie dalej? Czas pokaże, czas pokaże...

[Vilarte]

Kościół Powszechny nie pozostawał bierny wobec odrodzenia Rotrii, wyboru nowego patriarchy, jak i innych wydarzeń temu towarzyszących. Po kilkudniowym pobycie sygnatariusza Vilartego, na miejscu pozostał jako obserwator ks. Paveu Arroya, rodowity Hasselandczyk. Miał śledzić rozwój wydarzeń, rozmawiać z ludźmi i wyciągać wnioski.

Gdy w piątkowy wieczór dowiedział się o zbierającym się marszu w okolicach Bazyliki Welijskiej, nie od razu był w stanie dostać się na miejsce - dorwanie jakiejś taksówki graniczyło z cudem - ale w końcu znalazł się w pobliżu zgromadzenia. Po chwili namysłu wszedł do jednej z kamienic, której okna wychodziły na plac, którym przeciągał tłum, wszedł na półpiętro, skąd po uchyleniu okna mógł obserwować i słuchać, co się będzie dalej działo.

[August de la Saparson]

Dzień dobry, dasz bór.
Nazywam się August van Hagsen de la Sparasan de Harlin (proszę się nie przejmować błędem w loginie, jest on dużo starszy niż ta inkarnacja Rotrii) i spadł na mnie zaszczyt bycia jednoosobowym poselstwem reprezentującym Państwo Kościelne Kirymu - to jest przynoszę list od Jego Świątobliwości Naczelnika Krucjaty Antykomarowej, Brodryjskiej i Garmańskiej, Patriarchy Marsylii i całego Kirioświata Borysa do Jego Świątobliwości Patriarchy Alberta, który to list w całości i formie niezmienionej prezentuję poniżej:

Marsylia, 24 maja 3 AK

Patriarcho Południa!

Wraz z na nowo narodzeniem się Rotrji, jako tego być może, w Wieloksięgu przed tysiącleciami zapowiadanego domu wysokiego i oddrzwiach nazbyt wielkich, i Ty napłynąłeś. Nie jest pożytecznym rozwodzenie się, na ile wybór Twój był ważny, na ile na wiecznokroć przeklęta Sprzeniewierzona zmąciła chwilowo umysły Kolegium Kardynałów waszego kościoła, przeciwnie, nie wiążą mnie i tych, których reprezentuję więzy waszej wiary, przeto nie jest dla nas istotnym, w jakich okolicznościach się znalazłeś na tronie Pawła, ustanowionym, a później podtrzymywanym i roztaczającym potęgę na kraje ościenne i dalekie lądy, kiedy Kiriowie trwali w rozproszeniu i więcej był, jak podaje Tradycja, znaczący w owej dobie rotryzm ni kiryzm dla Ludu kiryzmu.

Choć potęga minęła, odpowiedzialność za garstkę wiernych, którzy pod murami płonącej Rotrji stoją, pozostała. Właśni wasi ludzie wzięli ogień i gniew, i cepy, i hasła, podobnie jak to miało miejsce w czasach Szaleństwa, a Ty i wszystek dostojeństwa Twego wraz z całym otoczeniem milczycie, a milczeniem szydzicie z tłumu. Nie będzie wina z tej wody, a z tych pieśni nie będzie dróg wzwyż. Podobnież, z tych dusz nie będzie narodu, bo każdy sam poniesie swój krzyż, a mimo to ludy Vadmy oburzają się na taki wybór i takie prowadzenie spraw w Stolicy zwanej Apostolską. Ludy Vadmy, w szczególności te, które się dotąd przecież do rotryzmu przyznawały, broniąc go przed przez lata całe wysnuwanymi, często słusznie, oskarżeniami. Mówią, krzyczą, że nie chcą takiego Biskupa Powszechnego, co to ponad powszechność się wybijał i wybija, cele swe realizując przy zakrwawieniu idei, które zostają w tyle.

[i]Nie proszę Cię, żebyś przyjął Wiarę Kirymową wraz z Twym Zgromadzeniem, gdyż, pierwsze primo, wiara jest łaską, drugie zaś primo, Kościół Łaciński, Patriarchat Południa będzie miał jeszcze do odegrania w końcu Dziejów swoją rolę. Proszę jeno, żebyś własnych tedy wiernych wysłuchał i ich nie wiódł na stracenie.