Uroczystości świąteczne i niedzielne

[Henryk Ziemiański de Harlin]

Dominica infra Octavam Ascensionis 

Gdy na zegarach była godzina dziesiąta rozpoczęła się msza święta w katedrze pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Parmie sprawowana przez księdza proboszcza Henryka Ziemiańskiego de Harlin la Sparasana. Jeden z wikariuszy sprawował w tym czasie mszę świętą przy bocznym ołtarzu. Podczas liturgii kościół pękał w szwach. 

Orémus.

Omnípotens sempitérne Deus: fac nos tibi semper et devótam gérere voluntátem; et majestáti tuæ sincéro corde servíre.

Per Dominum nostrum Iesum Christum, Filium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus, per omnia saecula saeculorum. 

Amen.

Umiłowani w Chrystusie Panu Siostry i Bracia, 

Stanę pośród uczniów wpatrzonych w Jezusa. Zauważę ich poruszenie. Przed odejściem do nieba Jezus daje im ostatnie pouczenia. Chłoną każde Jego słowo. Będę słuchał razem z nimi.

Jezus przypomina uczniom słowa, które wypowiedział, gdy był z Nimi (w. 46). Spełniło się to, co po ludzku wydawało się niemożliwe: On zmartwychwstał! Żyje! Jego słowo zawsze się spełnia.

Co mogę powiedzieć o moim doświadczeniu mocy słowa Bożego? Wrócę do sytuacji, w których Jego słowo wracało mi życie, podnosiło na duchu, wypełniało obietnice. Za co chciałbym Jezusowi podziękować szczególnie?

Jezus obiecuje mi, że słowo Boże głoszone w Jego imieniu będzie dokonywało cudów, będzie nawracało całe narody (w. 47). Jezus żyje i działa z mocą w swoim słowie, gdy je czytam, medytuję nad nim, gdy je przepowiadam. Czy mogę zaświadczyć, że Jego słowo mnie nawraca?

Uświadomię sobie, że w moim życiu spełniła się obietnica Ojca (w. 49). W chrzcie, w bierzmowaniu zostałem uzbrojony mocą z wysoka! Bez Ducha Świętego nie byłbym zdolny powiedzieć, że Jezus jest Panem. To On woła we mnie: „Abba, Ojcze”. Jestem Jego świątynią.

Jezus codziennie wyciąga nade mną ręce i mnie błogosławi, podobnie jak uczniów (w. 50). Myśli o mnie nieustannie. Przyniosę Mu moje biedy, lęki, całą moją niemoc. Będę Go prosił, aby wyciągnął swoje ręce nade mną, nad moją rodziną, wspólnotą.

Wraz z uczniami oddam Jezusowi pokłon (w. 52). Zaproszę Go do mojej codzienności. Będę powtarzał w sercu: „Niech moja codzienność stanie się Twoją świątynią!”.


Źródło

[Henryk Ziemiański de Harlin]

Dominica Pentecoste 

W Niedzielę Zesłania Ducha Świętego katedra pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Parmie wypełniona była po brzegi. Punktualnie o godzinie dziesiątej rozległ się donośny dźwięk sygnatury, po czym z zakrystii wyszła procesja wejścia prowadzona przez turyfera z dymiącą kadzielnicą oraz krucyferariusza z drewnianym krzyżem, następnie kroczyli diakoni oraz prezbiterzy. Na samym końcu kroczył celebrans, ks. prałat Henryk Ziemiański de Harlin la Sparasan, proboszcz parafii. Po dojściu do ołtarza chór Cantores Parmensis odśpiewał introit. 





Jako Kyriał wykonywana była Mała Msza Jazzowa. 

Orémus.

Deus, qui hodiérna die corda fidélium Sancti Spíritus illustratióne docuísti: da nobis in eódem Spíritu recta sápere; et de ejus semper consolatióne gaudére.

Per Dominum nostrum Iesum Christum, Filium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus, per omnia saecula saeculorum. 

Amen.

Podczas mszy świętej odśpiewano również sekwencję. 



Po odśpiewaniu Ewangelii przez diakona ks. prałat Ziemiański zdjął manipularz i wygłosił kazanie, którego wszyscy słuchali z uwagą. 

Umiłowani w Chrystusie Panu Siostry i Bracia, 

W Uroczystość Zesłania Ducha Świętego Ewangelia przenosi nas do Wieczernika – tam gdzie Duch Święty został dany uczniom, w tym samym miejscu Jezus poucza swoich uczniów i przygotowuje ich do tego wydarzenia.

Duch, który zostanie posłany dla Kościoła, będzie z tym Kościołem i w tym Kościele na zawsze – to pierwsza obietnica Chrystusa. Ten sam Duch będzie uzdalniał chrześcijan to zachowywania przykazań Jezusa. Ponieważ zachowywanie przykazań, jak mówi Chrystus, jest wyrazem miłości człowieka do Boga.

Bóg wysłał Ducha Świętego, aby prowadził ludzi. Prowadził ich bardzo osobiście, lecz także jako wspólnotę. Jezus mówi w Ewangelii: „On [Duch Święty] was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem”. Dlatego zadaniem nas, chrześcijan, jak i wspólnoty Kościoła, jest nieustanne wsłuchiwanie się w głos, natchnienia tego Ducha. I modlitwa prośby, aby Duch Święty był widoczny w naszym życiu, obecny we wspólnocie, która przede wszystkim ma być dziełem Bożym. Jezus daje obietnicę: „Jeśli więc wy, choć źli jesteście, umiecie dawać dobre dary swoim dzieciom, o ileż bardziej Ojciec z nieba da Ducha Świętego tym, którzy Go proszą” (Łk 11,13). Warto w tą obietnicę wierzyć.

Źródło

Następnie kontynuowano liturgię. Podczas udzielania Komunii Świętej organista odśpiewał pieśń Pamiątkę dnia świątecznego.



Na zakończenie mszy świętej odśpiewano Veni Creator Spiritus.

[Henryk Ziemiański de Harlin]

Dominica Sanctissimæ Trinitatis



Gdy na zegarach zbliżała się godzina dziewiąta, w katedrze pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Parmie rozpoczęła się msza święta sprawowana przez księdza prałata Henryka Ziemiańskiego de Harlin la Sparasana. Świątynia tak jak zawsze pękała w szwach, a przy ołtarzu służyło wielu ministrantów. 

Orémus.

Omnípotens sempitérne Deus, qui dedísti fámulis tuis in confessióne veræ fídei, ætérnæ Trinitátis glóriam agnóscere, et in poténtia majestátis adoráre Unitátem: quǽsumus; ut, ejúsdem fídei firmitáte, ab ómnibus semper muniámur advérsis.

Per Dominum nostrum Iesum Christum, Filium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus, per omnia saecula saeculorum. 

Amen.

Po odśpiewaniu Ewangelii przez diakona ksiądz prałat zdjął manipularz i wygłosił kazanie, którego wszyscy słuchali z uwągą. 

Umiłowani w Chrystusie Panu Siostry i Bracia, 

Jest taka opowieść, która mówi, że pewnego razu św. Augustyn przechadzał się brzegiem morza i próbował zgłębić naukę o Trójcy Świętej. Spostrzegł wówczas chłopca, który za pomocą muszli próbował przelać wodę morską do małego dołka. Zrozumiał wtedy św. Augustyn, że w takim samym stopniu, w jakim to dziecko może zmieścić morze w tym dołku, jego umysł może zgłębić tajemnicę Boga w Trójcy Świętej Jedynego.

Doświadczenie życiowe św. Augustyna uczy nas, że z nami jest podobnie. Choćbyśmy bardzo chcieli zrozumieć, jak to jest z Bogiem, który jest Jeden w Trzech Osobach, to i tak do końca tego nie zrozumiemy, bo przecież jest to wielką tajemnicą.

Mimo tego spróbujmy jednak pochylić się nad dzisiejszym słowem Bożym i przez jego pryzmat zgłębić tajemnicę Trójcy Świętej.

Usłyszeliśmy przed chwilą zakończenie Ewangelii według św. Mateusza. Są to bardzo piękne słowa, które w pewnym sensie streszczają całą ziemską działalność i całe ziemskie posłannictwo Jezusa Chrystusa. W dzisiejszej Ewangelii Jezus spotkał się ze swoimi uczniami na górze. Góra ma zawsze szczególne znaczenie w Piśmie Świętym. Jest bowiem miejscem spotkania Boga z człowiekiem. Jezus spotykając się po swoim zmartwychwstaniu z Apostołami na górze, chciał raz jeszcze bardzo konkretnie podkreślić swoje bóstwo. Chciał to swoje bóstwo podkreślić, ponieważ – jak słusznie zauważył dziś św. Mateusz – niektórzy jeszcze w Niego wątpili. I podczas tego spotkania skierował do uczniów bardzo ważne słowa. Jezus Chrystus jako prawdziwy Bóg posiada wszelką władzę w niebie i na ziemi. Tą władzą pragnie teraz podzielić się ze swoimi Apostołami. Dlatego mówi do nich, aby poszli na cały świat i nauczali wszystkie narody. Posyła ich, aby przedłużali na ziemi Jego zbawczą misję. Posyła ich, aby wszystkich ludzi nauczali zachowywać przekazania, o których mówił Chrystus. Wśród tych przykazań na pierwszym miejscu są oczywiście dwa przykazania miłości. Miłujcie Pana Boga z całego serca, z całej duszy, ze wszystkich sił. I miłujcie bliźniego, jak siebie samego. A wszystko to czyńcie, ponieważ Bóg pierwszy was umiłował.

Jezus Chrystus kończąc swoją mowę wygłoszoną dziś do Apostołów zgromadzonych na górze, zaznaczył jeszcze dwie sprawy. Po pierwsze: udzielajcie narodom chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, czyli czyńcie wszystko w imię Trójcy Przenajświętszej. Po drugie: Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata.

Bóg jest pośród swojego ludu. Bóg nieustannie działa pośród swojego ludu. Bóg umacnia i prowadzi swój lud drogami wiary. A czyni to właśnie jako Bóg w Trójcy Świętej Jedyny.

Kim jest zatem Trójca Święta? Czy to Bóg, który objawia się na trzy sposoby? Nie. Czy to może trzech bogów równych sobie? Nie. Czy to może w końcu trzy osoby boskie wzajemnie sobie podporządkowane? Nie.

Trójca Święta to jeden Bóg. To jeden Pan, jak zostanie to nam za chwilę przypominane podczas prefacji mszalnej. Jeden jest Bóg nie przez jedność osoby, bo są Trzy Osoby, ale przez jedną naturę.

Wiemy dobrze, że woda może istnieć w trzech stanach: ciekłym, jako lud i jako para. Ale w każdym z tych trzech stanów zawsze zachowuje właściwości wody. Podobnie jest z Bogiem w Trójcy Świętej Jedynym. Objawia nam się raz jako Bóg Ojciec, raz jako Syn Boży, raz jako Duch Święty. Ale zawsze pozostaje jednym i tym samym Bogiem. Bogiem, który jest miłością i który nieustannie działa w naszym życiu.

Bóg stopniowo odsłaniał nam swoje bóstwo. Najpierw poznajemy Go jako jedynego Boga Jahwe, kiedy działa w Starym Testamencie i objawia się Mojżeszowi. Później poznajemy Go jako Syna Bożego, gdy w grocie betlejemskiej rodzi się z Maryi Dziewicy. W końcu odpowiednio przygotowani przez Jezusa Chrystusa, poznajemy Boga jako Ducha Świętego, który uświęca Kościół i nim kieruje. Tak działa mądra pedagogia Boga. Tak działa Bóg, który stopniowo odsłania ludziom swoje zamiary. Nie mógł inaczej, bo ludzie nie zrozumieliby Jego natury. Musiał objawić się stopniowo i właśnie w ten sposób.

Nasuwa nam się jeszcze jedno pytanie: Po co Bóg jest w Trzech Osobach? Pewnie z wielu powodów, ale przytoczmy może jeden. Wiemy dobrze, że największym przymiotem Boga to ten, który głosi, że Bóg jest miłością. Obrazem miłości jest zapewne rodzina. Rodzice i dzieci tworzą wspólnotę miłości. Mówią, że właśnie rodzina jest ikoną, obrazem Trójcy Świętej. Takie zależności, jakie zachodzą w rodzinie, zachodzą również w życiu Trójcy Świętej. Aby zrozumieć Trójcę Świętą trzeba posłużyć się przykładem rodziny. I na odwrót, aby zrozumieć rodzinę, trzeba posłużyć się przykładem Trójcy Świętej. W rodzinie, między małżonkami panuje jedność. Łączą się w jedno ciało i obdarzają się wzajemnie miłością. Aby ich miłość była dojrzała, aby ich miłość nie była egoistyczna potrzebują kogoś trzeciego do tego, aby tę miłość odpowiednio przelać. Potrzebują do tego dzieci. Wówczas tworzy się specyficzny trójkąt, gdzie doskonale realizuje się miłość. Podobnie jest z Trójcą Świętą. Bóg Ojciec wchodzi w relację z Synem. Oni zaś wchodzą w relację z Duchem Świętym, który jest sprawcą miłości.

Jak płynie dla nas nauka z przeżywania dzisiejszej uroczystości? Otóż taka, abyśmy miłowali się na wzór Trójcy Świętej. Abyśmy pamiętali, że Bóg jest tym, który posiada wszelką władzę w niebie i na ziemi. Abyśmy w końcu postępowali zgodnie z nauką Chrystusa, gdyż On jest z nami, aby nas wspierać, przez wszystkie dni, aż do skończenia świata.

Niech niedzielna Eucharystia, którą sprawujemy umacnia nas na drodze kroczenia za Chrystusem. Niech pomaga nam zrozumieć tajemnicę Boga w Trójcy Świętej Jedynego, który w taki właśnie sposób działa pośród nas.

Bogu w Trzech Osobach: Ojcu, Synowi i Duchowi Świętemu. Bogu, który był, który jest i który przychodzi niech będzie chwała na wieki wieków. Amen.

Źródło

[Henryk Ziemiański de Harlin]

Festum Sanctissimi Corporis Christi





Gdy na zegarach była godzina dziesiąta, w katedrze pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Parmie rozpoczęła się uroczysta msza święta sprawowana przez proboszcza parafii, ks. prałata Henryka Ziemiańskiego de Harlin la Sparasana. Kościół wypełniony był po brzegi przez wiernych, którzy chcieli uczestniczyć w mszy świętej i tradycyjnej procesji w Uroczystości Bożego Ciała. Liturgię ubogacał swoim śpiewem chór Cantores Parmensis. Podczas mszy świętej odśpiewano również sekwencję.

Orémus.

Deus, qui nobis sub Sacraménto mirábili passiónis tuæ memóriam reliquísti: tríbue, quǽsumus, ita nos Córporis et Sánguinis tui sacra mystéria venerári; ut redemptiónis tuæ fructum in nobis júgiter sentiámus:

Qui vivis et regnas cum Deo Patre, in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.

Amen.

 

Po odśpiewaniu Ewangelii przez diakona ksiądz prałat zdjął manipularz i wygłosił kazanie, które wszyscy słuchali z uwagą. 

Umiłowani w Chrystusie Panu Siostry i Bracia,

Wmieszam się w tłum ludzi, który ciągnie do Jezusa (w. 11). Zwrócę uwagę, jak rośnie poruszenie, napięcie, w chwili gdy pojawia się Jezus. Wsłucham się w ich rozmowy, zobaczę zachwyt na ich twarzach. Są głodni Jego słowa.

Co mogę powiedzieć o moich pragnieniach spotkania z Jezusem. Jak w ostatnich tygodniach wyglądała moja medytacja, modlitwa słowem Bożym? Czy Jego słowo mnie pociąga? Czym najbardziej żyję w tych dniach?

Robi się ciemno (w. 12). Ludzie są zasłuchani, ale i głodni, zmęczeni. Dookoła pustkowie. Zwrócę uwagę na zakłopotanie uczniów. Rozmawiają z Jezusem. Chcą odprawić tłum. Ujmuje ich spokój Jezusa. Słyszą: „Wy dajcie im jeść” (w. 13).

Przywołam chwile z mojego życia, w których czułem się jak na pustkowiu, bezradny, samotny, w potrzebie. Czy i jak wtedy rozmawiałem z Jezusem? Co przeważało: niepokój, chęć ucieczki, ufność?

Pozostanę w tłumie, który rozsiada się w grupach. Ludzie są poruszeni. Będę wpatrywał się w Jezusa, który bierze w ręce chleb i ryby, modli się, łamie i podaje uczniom (ww. 14-16). To, co zwyczajne i proste w rękach Jezusa staje się cudownie przemienione.

Pomyślę, że codziennie w Eucharystii spotykam się z podobnym cudem. Jezus cudownie rozmnaża zwykły chleb – zamienia go w swoje Ciało. Ludzki chleb, który nie może zaspokoić najgłębszych głodów, staje się chlebem, który wyprowadza mnie z „pustkowia”.

Idąc w Bożego Ciała, będę pytał siebie: Czy wierzę w moc Eucharystii? Czy wierzę, że Jezus jest cudownym chlebem na wszelkie moje głody, biedy i bezradność. Będę w tłumie wyglądał cichego Jezusa ukrytego w hostii i powtarzał: „Wierzę w Ciebie, Chlebie życia”. 

Źródło

Po kazaniu kontynuowano liturgię przy śpiewie chóru oraz woni kadzidła. 



Podczas udzielania Komunii Świętej odśpiewano pieśń Panis Angelicus. 

 

Po mszy świętej wystawiono Najświętszy Sakrament przy dźwiękach pieśni O Salutaris Hostia. 

Następnie z kościoła wyruszyła procesja eucharystyczna do czterech ołtarzy. 

[Henryk Ziemiański de Harlin]

SS. Apostolorum Petri et Pauli

Gdy na zegarach była godzina szesnasta, rozpoczęła się msza święta sprawowana przez proboszcza parafii ks. Henryka Ziemiańskiego de la Sparasana. Kościół pękał w szwach, a po świątyni roznosił się dym kadzidła, które ksiądz Henryk przywiózł z Bizancjum, gdzie był obecny na inwestyturze ks. Nicefora Nicejskiego. 

Orémus.

Deus, qui hodiérnam diem Apostolórum tuórum Petri et Pauli martýrio consecrásti: da Ecclésiæ tuæ, eórum in ómnibus sequi præcéptum; per quos religiónis sumpsit exórdium.

Qui vivis et regnas cum Deo Patre, in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.

Amen.

 

Po odśpiewaniu Ewangelii przez diakona ks. infułat Ziemiański zdjął manipularz i wygłosił kazanie, którego wierni słuchali z uwagą.

Umiłowani w Chrystusie Panu Siostry i Bracia,

Ewangelista Mateusz zabiera nas dzisiaj na północ, do Cezarei Filipowej, do źródeł Jordanu. Miejsce, w którym rozgrywa się opisana scena, było tym obszarem, w którym w przeszłości oddawano cześć pogańskim bóstwom. Czczono tu bożka natury o imieniu Pan, zaś Herod Wielki wystawił świątynię ku czci Augusta. Z czasów rzymskich mamy tu wszechobecne ruiny świątyń i amfiteatru, natomiast groty przeznaczone dla posągów bożków i nisze wykute w skałach sięgają czasów greckich. I to w takim otoczeniu Jezus pyta uczniów, za kogo ludzie Go uważają i za kogo uważają Go uczniowie. Padają różne odpowiedzi, ale jedna jest szczególna. Piotr wyznaje, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Boga żywego. Jezus dostrzega jego wiarę, wie, że to objawił mu sam Bóg i czyni z Piotra opokę, na której zbuduje swój Kościół. Kościół, którego bramy piekielne nie przemogą.

A kim dla mnie jest Jezus? Warto sobie zadać to pytanie. Niejednokrotnie stajemy w życiu przed koniecznością opowiedzenia się po właściwej stronie. Czy zawsze jest to ta Boża strona? Czy nie przyjmuję czasami postawy „Panu Bogu świeczkę a diabłu ogarek”? Bóg jednak zna nasze serca i nic przed Nim nie ukryjemy. Wybór należy do nas.

Źródło

[Henryk Ziemiański de Harlin]

Dominica IV Post Pentecosten



Gdy na zegarach zbliżała się  godzina  czternasta, w katedrze pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Parmie rozpoczęła się msza święta sprawowana przez proboszcza parafii, ks. infułata Henryka Ziemiańskiego de Harlin la Sparasana OSI. Liturgię ubogacał swoim śpiewem chór Cantores Parmensis, który jako Kyriał wykonał Małą Mszę Jazzową. 

Orémus.

Da nobis, quǽsumus, Dómine: ut et mundi cursus pacífice nobis tuo órdine dirigátur; et Ecclésia tua tranquílla devotióne lætétur.

Per Dominum nostrum Iesum Christum, Filium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus, per omnia saecula saeculorum. 

R. Amen.

 Po odśpiewaniu Ewangelii przez diakona ksiądz infułat Ziemiański zdjął manipularz i wygłosił kazanie, którego wierni słuchali z uwagą. 

 

Umiłowani w Chrystusie Panu Siostry i Bracia,

Jezus wysyła swoich uczniów wszędzie tam, „dokąd sam przyjść zamierzał” (w. 1). Czy czuję się uczniem Jezusa w moim środowisku życia (w rodzinie, wspólnocie, w pracy...)? Jak głębokie jest we mnie przekonanie, że tam, gdzie żyję i pracuję, jestem „posłanym” przez Jezusa?

„Nie noście ze sobą trzosa ani torby...” (w. 4-5). Co najbardziej przeszkadza mi w byciu świadkiem Jezusa? Postaram się wypowiedzieć przed Jezusem przyczyny lub okoliczności, dla których przestaję być wiernym i posłusznym misji Jezusa: osoby, rzeczy, inne uzależnienia (lenistwo, wstyd, lęk o opinię, kariera...).

Jezus posyła mnie, abym wprowadzał pokój między ludzi (w. 5). Czy w moim domu, wspólnocie potrafi ę wprowadzać atmosferę pokoju?

Podziękuję Jezusowi za te wszystkie cechy mojego charakteru, gesty, słowa, przez które buduję atmosferę jedności, dobroci i pokoju wśród bliskich. Jakie to są cechy?

Poproszę Jezusa, aby pomógł mi odkryć i uznać w sobie istnienie tych słabości, wad i zachowań, przez które najczęściej jestem przyczyną zwady i nieporozumień, którymi ranię bliskich. Wypowiem je szczerze przed Jezusem.

Na tyle będę mógł pomagać innym w odzyskiwaniu zdrowia duszy, wewnętrznego pokoju, na ile sam będę doświadczał pokoju własnego serca. Jaki jest obecny stan mojego wnętrza? Zaproszę Jezusa w moje życie, aby uzdrowił korzenie mojego niepokoju i duchowego nieporządku. Będę powtarzał: „Jezu, przywróć mi pokój serca”.

Źródło

Następnie kontynuowano liturgię, a dym kadzidła roznosił się po murach świątyni.

[Henryk Ziemiański de Harlin]

Dominica VII Post Pentecosten



Gdy na zegarach zbliżała się godzina dziewiąta, w katedrze pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Parmie rozpoczęła się msza święta sprawowana przez proboszcza parafii, księdza infułata Henryka Ziemiańskiego de Harlin la Sparasana OSI. Świątynia była wypełniona po brzegi, a dym kadzidła roznosił się po  jej murach.

Orémus.

Deus, cujus providéntia in sui dispositióne non fállitur: te súpplices exorámus; ut nóxia cuncta submóveas, et ómnia nobis profutúra concédas.

Per Dominum nostrum Iesum Christum, Filium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus, per omnia saecula saeculorum. 

R. Amen.

Po odśpiewaniu Ewangelii przez diakona ksiądz infułat Ziemiański zdjął manipularz i wygłosił kazanie, którego wszyscy słuchali z uwagą.

Umiłowani w Chrystusie Panu Siostry i Bracia,

„Panie, naucz nas modlić się...” (w. 1). Zwrócę uwagę na szczerość i otwartość uczniów. Przyznają, że mają problemy z modlitwą. Jednocześnie wyznają Jezusowi, że jest w nich pragnienie modlitwy.

Trudności na modlitwie nie omijają nikogo. Nawet tych, którzy z powołania żyją bardzo blisko Jezusa. Ważne jest przekraczanie oporów i pielęgnowanie w sobie pragnienia modlitwy. Poziom naszej modlitwy zależy w dużej mierze od głębi naszych pragnień. Czy jest we mnie silne pragnienie modlitwy? Jak często proszę o dar modlitwy dla siebie?

W modlitwie „Ojcze nasz” Jezus uczy nas rozmawiać Ojcem Niebieskim (ww. 2-4). Jakie miejsce w moim życiu duchowym zajmuje Bóg Ojciec? Co mogę powiedzieć Jezusowi o mojej relacji osobowej z Ojcem? Czy czuję, że jest moim Ojcem? Czy odczuwam Jego bliskość? Czy potrafi ę z przekonaniem serca powiedzieć do Niego: „Tatusiu”? Zwierzę się przed Nim z moich prawdziwych odczuć.

Ilekroć odmawiam modlitwę „Ojcze nasz”, tylekroć Jezus modli się ze mną. Spróbuję odmówić teraz tę modlitwę, prosząc o głębokie poczucie, że Jezus modli się razem ze mną. Czego doświadczam, kiedy razem z Nim mówię: „Ojcze nasz”? Wyznam to Jezusowi.

Jezus usilnie zachęca mnie, abym ufał Ojcu jak dziecko i wytrwale prosił, gdy mi czegoś potrzeba. On najlepiej zna Ojca i zapewnia mnie, że wysłuchuje tych, którzy Go proszą (w. 13).

Zwrócę się do Jezusa z gorącą prośbą, aby prowadził mnie do Ojca, aby uczył mnie z Nim rozmawiać i kochać Go jak dziecko. Będę z Jezusem modlił się do Ojca jednym słowem: „Tatusiu!”.

Źródło

Następnie kontynuowano liturgię. 

[Henryk Ziemiański de Harlin]

Dominica VIII Post Pentecosten



Gdy na zegarach było już po godzinie trzynastej, w katedrze pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Parmie rozpoczęła się msza święta sprawowana przez proboszcza parafii, księdza infułata Henryka Ziemiańskiego de Harlin la Sparasana OSI. Mimo trwającego jeszcze czasu urlopowego, w liturgii licznie uczestniczyli wierni.

Orémus.

Largíre nobis, quǽsumus, Dómine, semper spíritum cogitándi quæ recta sunt, propítius et agéndi: ut, qui sine te esse non póssumus, secúndum te vívere valeámus.

Per Dominum nostrum Iesum Christum, Filium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus, per omnia saecula saeculorum. 

R. Amen.

Po odśpiewaniu Ewangelii przez diakona ksiądz infułat Ziemiański zdjął manipularz i wygłosił kazanie, którego wszyscy słuchali z uwagą. 

Umiłowani w Chrystusie Panu Siostry i Bracia,

Naszą ludzką przypadłością jest to, że ciągle nam wszystkiego mało. Nieustannie chcemy mieć więcej pieniędzy, ubrań, posiadłości, wrażeń, a im więcej mamy, tym jeszcze więcej pragniemy. Jezus przestrzega dziś przed chciwością. Ma rację mówiąc o tym, że ludzkie życie nie zależy od ziemskich dóbr. Owszem, mogą one dać nam prestiż, sławę i przyczyniać się do wygodnego życia, ale czy to jest najważniejsze? Za pieniądze nie kupimy szczerej miłości, ani przyjaźni, nie nabędziemy zdrowia, spokoju ducha a już tym bardziej zbawienia. Majętności nie zabierzmy do wieczności. Tam nie przydadzą się żadne pieniądze ani dobra. Jezus wzywa nas do bycia bogatymi, ale przed Bogiem.

Czy z taki samym zapałem gromadzimy dobra w niebie, jak na ziemi? Czy tak samo inwestujemy w swoją świętość? Bóg nie zabrania być bogatymi na ziemi, ale kiedyś zapyta nas, jak to bogactwo wykorzystaliśmy: kogo poratowaliśmy naszymi pieniędzmi, podwieźli swoimi samochodami, ugościli w swoim domu, czy wspomogli ubraniami. Największym bogactwem człowieka nie są pieniądze, ale czas i możliwości, które otrzymaliśmy od Boga. Czy mamy czas na modlitwę i na spotkanie z drugim człowiekiem? Czy umiemy podzielić się tym, co posiadamy? Jeśli nie, to jesteśmy bardzo biedni.

Źródło

Następnie kontynuowano liturgię, a dym kadzidła roznosił się po murach świątyni.

[Henryk Ziemiański de Harlin]

S. Dominici Confessoris



Gdy na zegarach było już po godzinie dziesiątej, w katedrze pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Parmie ksiądz infułat Henryk Ziemiański de Harlin la Sparasan OSI rozpoczął sprawowanie mszy świętej. Wiernych było dużo, ale katedra nie pękała w szwach, tak jak w niedzielę. 

Orémus.

Deus, qui Ecclésiam tuam beáti Domínici Confessóris tui illumináre dignátus es méritis et doctrínis: concéde; ut ejus intercessióne temporalibus non destituátur auxíliis, et spirituálibus semper profíciat increméntis.

Per Dominum nostrum Iesum Christum, Filium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus, per omnia saecula saeculorum. 

R. Amen.

Po odśpiewaniu Ewangelii przez diakona ksiądz infułat Ziemiański zdjął manipularz i wygłosił kazanie, którego wszyscy słuchali z uwagą. 

Umiłowani w Chrystusie Panu Siostry i Bracia,

Wyobrażę sobie Jezusa, który samotnie łodzią oddala się na miejsce pustynne (w. 13). Wpatrując się w Mistrza, zapytam siebie: Czy jest we mnie pragnienie pustyni? Jak często ofi aruję sobie czas milczenia i osobistej modlitwy?

Wejdę w tłum ludzi, który podąża za Jezusem. Będę kontemplował Jezusa, którego ogarnia litość na widok wielkiej rzeszy ludzi (w. 14). Wyobrażę sobie, jak podchodzi do chorych, okazuje im współczucie i uzdrawia ich. Poproszę Go, aby mnie dotknął i uzdrowił.

Przedstawię sobie inny obraz (ww. 15-16). Jest wieczór. Tłumy wciąż są z Jezusem. Są zmęczeni spiekotą dnia i głodni. Jestem pośród nich. Zobaczę bezradność i zakłopotanie uczniów oraz spokój Jezusa. Nie dopuszczają do siebie myśli, że Jezus może cudownie rozwiązać problem.

Będę słuchał rozmowy uczniów z Jezusem. Zobaczę zdziwienie na ich twarzy, gdy słyszą: „Wy dajcie im jeść” (w. 16). Potem liczą chleby i ryby, które mają przy sobie. Są skupieni na swoim zmartwieniu. Nie potrafi ą poprosić Jezusa, aby zaradził ich biedzie.

Odniosę tę scenę do siebie. Przypomnę sobie sytuacje z mojego życia, w których czując się bezradny, traciłem głowę. Czy zapraszam Jezusa do moich codziennych problemów? Czy rozmawiam z Nim o moich zmartwieniach?

Będę kontemplował scenę rozmożenia chleba (ww. 18-21). Zobaczę Jezusa, który każe tłumowi usiąść na trawie, bierze do ręki chleby i ryby i modli się do Ojca. Lud patrzy ze zdziwieniem na to, co się dzieje. Wszystkim starcza jedzenia. Są syci. Zobaczę ich radość i fascynację Jezusem.

Pomyślę o sprawach mojego życia, które uważam za beznadziejne. Jakie to są sprawy? Powiem o nich Jezusowi. W modlitwie wstawienniczej powierzę Mu wszystkich, którzy w tej chwili przeżywają kryzys wiary.

Źródło

Następnie kontynuowano liturgię, a dym kadzidła roznosił się po murach świątyni.