(20.01.2021, 20:04:20)Ametyst I Dziecię napisał(a):

Z Brytyjczykami to jest tak, że tam w czasach Edwarda VII uznano, że monarchia to musi być tradycjonalistyczne szoł dla gawiedzi. Kiedy ten dosyć rozrywkowy dziadzio obejmował tron to wszyscy byli znużeni nudną królową Wiktorią, która od wielu lat była w depresji i żałobie po śmierci męża i z rzadka wystawiała nos z pałacu. Krótko mówiąc z punktu widzenia przeciętnego człowieka nudne to było królowanie. Jej syn wyciągnął z szafy różne kolorowe okazje, odgrzebał "starożytną" ceremonię otwarcia sesji parlamentu i wprowadził ją w takim kształcie, w jakim znamy ją dziś. Ten nurt pociągnął Jerzy V, który przy okazji odciął się od niemieckich korzeni, a jednocześnie przemógł własną sztywność i zaczął przemawiać przez radio, wizytował żołnierzy na froncie, intronizował syna jako księcia Walii i nawet kopnął się do Indii, aby go tam z pompą koronowali na cesarza. W podobny sposób swoją rolę rozumiał Jerzy VI, który przekazał pałeczkę Elżbiecie. Pod tym względem uważam, że lepiej się stanie jeśli Karol sobie pokróluje, bo on mimo bycia bufonem bardziej wpisuje się w ten schemat i przynajmniej potrafi sobie dobrać garnitur tak, aby wyglądać jak król. 

A co do cesarza austriackiego to wyjaśnienie jest proste - w momencie, kiedy Franciszek II (I) nadawał sobie ten tytuł wciąż był jednocześnie Świętym Cesarzem Rzymskim (określano go wówczas jako Doppelkaiser, podwójny cesarz) i nic nie zapowiadało, że za chwilę ten tytuł straci i zostanie samym tylko austriackim. Cesarza rzymskiego jak najbardziej koronowano, więc po prostu nie przewidziano osobnej koronacji austriackiej (ale za to koronę Rudolfa II uznano za insygnium cesarza Austrii).