-Jak to? Napisałem przecież 4,5 kilometra szerokości.- zdziwił się Brat Karol.

-Tutaj stoi 45 metrów-odpowiedział Maurycy

-Mój błąd. Przepraszam. Miało być jak mówiłem 4,5 kilometra. -zmieszał się niedawny zwiadowca.

-W porządku- uśmiechnął się Orański i podał rękę młodemu Tauerowi.

-Na koń!-zawołał Marszałek.

Wypełnienie tego rozkazu nie było jednak takie proste ponieważ obóz zajmował kilka albo nawet kilkanaście hektarów i minęło 15, godziny zanim wojsko go zwinęło i następne pół godziny zanim ustawiono się w szyku marszowym. Na przodzie maszerowała lekka jazda, w centrum kawaleria średnia i ciężka, a pochód zamykał piechota oraz artyleria z taborami. Prowadził Sienicki ajko wiedzący gdzie jest przejście  

W czasie pochodu doszło do rozdzielenia wojska: kawaleria przyspieszył i oddzieliła się od piechoty  To wykorzystali kryjący się w pobliskich lasach komuniści i próbowali z zaskoczenia zaatakować piechotę. Pierwszy atak padł na niemieckich muszkieterów orańskich i tauerowskich kozaków. Mimo zaskoczenia i w przypadku sporej części braku doświadczenia żołnierze podeli walkę, ale buntowników była wielka masa, więc nie byliby w stanie utrzymać pola i doszłoby do rozdzielenia sił gdyby nie atak wręcz  krzyżackich landsknechtów i knechtów. postawni mężczyźni z długimi brodami i ogromnymi zweihaderami przywodzący na myśl mitologicznych olbrzymów wzbudzili przerażenie wśród czerwonych. Widząc że dalsza walka skończy się rzezią partyzanci czmychnęli w las.

 Po stronie polsko-litewskiej zginęło 300 żołnierzy. Głównie tych którzy zwarli się z wrogiem pierwsi. Rannych zostało około 100 następnych. Z szacunkowo 1000 buntowników zginęło, lub zostało rannych około 350 ludzi. Do niewoli dostało się 200 następnych, którzy razem z rannymi wrócili do Urbino. 

Pod wieczór korpus dotarł do Apostolskiego Miasta i dowódcy udali się na naradę z Gonfalonierem.

ci przerażający olbrzymi- Landsknechci.