Zebranie kardynałów na konklawe

Automatycznie po wypowiedzi kard. Medyceusza rozpoczęły się przygotowania do kolejnego konklawe, które jak za składu z czasów Michała I, miało wybrać kolejnego, prawowiernego i legalnego Patriarchę. Kardynał Kamerling był pierwszym zgromadzonym na wzgórzu Welijskim i nakazał zamknięcie Bazyliki oraz Placu, wyprowadzenie turystów i pielgrzymów, a przede wszystkim, aby strzec Sykstyny i Bazyliki przez wrogimi siłami, które czyhały na każdy ruch Bazyliki i kardynałów w niej przebywających. Ponownie zamknięto ruiny patriarszych apartamentów i to co zostało wokół z chaosu wprowadzonego przez okres bezpatriarszy. Kardynałowie powoli zbliżali się do Sykstyny.

Celebritas Missae Pro Eligendo Pontificeissae


 

Mrok okrywał Wieczne Miasto, gdy 17 stycznia 2023 roku Pańskiego zgromadzili się na Welii Kardynałowie mający wybrać pierwszego od października minionego roku Patriarchę. Punktualnie o godzinie 17.00 w kierunku ołtarza Bazyliki Pawłowej kierowała się uroczysta procesja, którą rozpoczynał krucyferariusz, niosący ciężki, złoty a skromny krzyż Klemensa IV, Ojca Liturgii. Za nim kroczył turyferariusz z wonną kadzielnicą wypełnioną minerałami sprowadzonymi z odległego Cesarstwa Bizantyjskiego; następnie szli akolici, klerycy, prezbiterzy, kapelani, biskupi i arcybiskupi, pełniący swą posługę w Apostolskim Mieście. Za nimi ubrani w cappa magna, długie koronkowe komże - rokiety i białe rękawiczki, na których lśnią złote pierścienie, czcigodni Książęta Kościoła - Jego Eminencja Pius Maria Medyceusz oraz Jego Eminencja Ametyst Faradobus. Na stopach mają adamaszkowe pantofle, obszyte złotymi, lecz skromnymi nićmi przez jedną z mediolańskich szwalni. Krocząc, błogosławią rotryjski lud, który oczekuje na rozpoczęcie obrad Najprzewielebniejszego i Świętego Konklawe. Na samym końcu procesji podążał Jego Eminencja Aurelio Lorenzo Carlo de Medici y Zep, ostatni ważnie nominowany Dziekan Świętego Kolegium Kardynalskiego, z nominacji Michała I, która pozostaje ważna aż do mianowania następcy przez kolejnego Patriarchę. Na jego barkach spoczywał atłasowy, ciężki szkarłatny ornat, na głowie zaś wysoka mitra, którą nosił jeszcze jako Patriarcha Benedykt III. Jego umęczone długim już życiem ręce podtrzymuje dwóch diakonów, którzy pomagali mu wkroczyć do Bazyliki Welijskiej. Wkraczając do świątyni duchowni zajmują wyznaczone miejsca, a następnie rozpoczyna się Msza Święta, którą celebruje Dziekan.

Cytat:

Carissimi Fratelli e Sorelle!

Końca dobiega prawdopodobnie najdłuższa sediswakancja w historii Kościoła Rotryjskiego. Nadto, sediswakancja wyjątkowo osobliwa. Oto bowiem, gdy po ustaniu pontyfikatu Jego Świątobliwości Michała I nastało sede vacante - które zresztą ogłoszone zostało nie bez wielkich kontrowersji - nikt, łącznie ze mną, nie spełnił obowiązku obrania nowego Biskupa Rotrii. Desperacko, pragnąc uratować Rotrię przed upadkiem, objąłem extra ordinem  Złoty Tron i zostałem uznany przez Kolegium Kardynalskie, co uczyniło mnie legalnym Patriarchą Benedyktem III. Lecz pośród wszystkich licznych i wielkich błędów tego pontyfikatu największym było pominięcie koronacji. A jako stanowi Kodeks Prawa Kanonicznego, niekoronowany Patriarcha po trzydziestu dniach z mocy prawa traci swój urząd, nastaje zaś sede vacante. Tak też 29 października 2022 r. niepostrzeżenie przestałem być Patriarchą Benedyktem III, a władzę sprawowałem jako Antypatriarcha Benedykt III, kanonicznie i formalnie uzurpator władzy patriarszej, faktycznie zaś uznawany przez Kolegium, wiernych i społeczność międzynarodową. Ważnym Patriarchą jednak być przestałem, toteż od 29 października minionego roku mamy w Rotrii sede vacante. Nie zauważył tego nikt, łącznie ze mną. Uważam to za jedno z moich większych przewinień wobec Rotrii i kornie przepraszam wiernych oraz Braci Kardynałów. Dzieje Benedykta II można zatem sprowadzić do kilku słów - na początku Antypatriarcha, potem uznany Patriarcha, a po miesiącu ponownie Antypatriarcha aż do obalenia przez Stanisława Wieniawę. Szczęśliwie jednak spotykamy się tu na nowo, jako legalne nieustannie Kolegium Kardynalskie, aby dokonać wyboru Patriarchy mającego niepodważalną legitymację i pewną sukcesję władzy.

Nie da się ukryć, że przywiodła nas tu wszystkich rewolta, której dokonał Brat nasz Stanisław Wieniawa, ogłaszając się Wiktorem II. Obalając Antypatriarchę Benedykta III nie przejął po nim nawet antypatriarszego urzędu, nie otrzymał bowiem uznania nikogo spośród Kardynałów. I choć odmówić szczerych intencji ks. Wieniawie nie zamierzam, tak jako Kolegium Kardynalskie, choćby nawet skompromitowane nieudolnością, nie możemy przyjąć działań tak wykraczających poza przyjęty porządek. Rotria bowiem, i tak już okaleczona moimi szczęśliwie minionymi rządami, stałaby się jojonacją i pośmiewiskiem w oczach całego świata, gdyby władza przechodziła w niej z rąk do rąk na skutek nieustannych rewolucji. Pouczeni przez ks. Wieniawę co do naszych błędów, korzystamy ze skarbca prawdziwej legitymacji do wyboru Patriarchy i czynimy to na otwartym właśnie konklawe. Chcemy, by Rotria odrodziła się na silnych korzeniach własnej tradycji i dorobku, nie zaś w oderwaniu od nich, niczym dom postawiony na piasku. I tak się stanie, za co Bogu niech będą dzięki!

Kto będzie i kto powinien zostać Patriarchą? Nie czarujmy się - zapewne będzie to ktoś z nas. Wziąć będzie musiał na siebie ciężar przeprowadzenia Rotrii przez najpewniej wciąż trwające trudne i niewdzięczne czasy. My zaś wszyscy musimy go w tym wesprzeć i razem z nowym Ojcem Świętym chronić to, co przez własne zaniedbania niemal utraciliśmy - naszą Rotrię i Kościół Święty. Wezwani do tego jesteśmy bez wyjątku, i Kardynałowie, i ks. Wieniawa, ks. Godunow, ks. Soplica, całe duchowieństwo oraz wszyscy świeccy wierni, którym droga jest Rotria i jej przyszłość.

Po wypowiedzeniu przyrzeczenia przez ostatniego z kardynałów, zasiadający na złotym tronie pośrodku kaplicy Kardynał Dziekan, obleczony jako jedyny spośród purpuratów w stułę, na której szkarłatnej powierzchni złotymi nićmi wyszyty jest wizerunek Chrystusa Króla Wszechświata oraz Św. Pawła Apostoła, uniósł się i zwrócony ku wszystkim nie-elektorom obecnym w Sykstynie rzekł:


Extra omnes!






Po wypowiedzeniu tych słów wszyscy oprócz książąt Kościoła opuścili Kaplicę Sykstyńską.
Następnie Dziekan podążając spokojnym krokiem przez święte mury podszedł do bogato zdobionych, drewnianych wrót i gestem dłoni zasygnalizował, by Gwardia Apostolska zamknęła je z drugiej strony.
Od tej pory Złota Brama pozostanie zamknięta tak długo, jak długo nie zostanie wyłoniony XXXIX Biskup Powszechny.

Głosowanie I