Zebranie kardynałów na konklawe - XVII I MMXXIII

[Pio Maria de Medici]

Zebranie kardynałów na konklawe

Automatycznie po wypowiedzi kard. Medyceusza rozpoczęły się przygotowania do kolejnego konklawe, które jak za składu z czasów Michała I, miało wybrać kolejnego, prawowiernego i legalnego Patriarchę. Kardynał Kamerling był pierwszym zgromadzonym na wzgórzu Welijskim i nakazał zamknięcie Bazyliki oraz Placu, wyprowadzenie turystów i pielgrzymów, a przede wszystkim, aby strzec Sykstyny i Bazyliki przez wrogimi siłami, które czyhały na każdy ruch Bazyliki i kardynałów w niej przebywających. Ponownie zamknięto ruiny patriarszych apartamentów i to co zostało wokół z chaosu wprowadzonego przez okres bezpatriarszy. Kardynałowie powoli zbliżali się do Sykstyny.

Ja, Pio Maria de Medici, kardynał biskup Palestriny, a zarazem Kamerling Świętej Stolicy, potwierdzam niniejszym swoje przybycie do Stolicy Apostolskiej i gotowość wzięcia udziału w obradach Świętego Kolegium.

[Aurelio de Medici y Zep]

Ja, Aurelio Lorenzo Carlo de Medici y Zep, kardynał biskup Sieny, a zarazem Dziekan Świętego Kolegium Kardynalskiego, potwierdzam niniejszym swoje przybycie do Stolicy Apostolskiej i gotowość wzięcia udziału w obradach Świętego Kolegium.

[Ametyst I Dziecię]

Ja, Ametyst kardynał Faradobus, potwierdzam niniejszym swoje przybycie do Stolicy Apostolskiej i gotowość wzięcia udziału w obradach Świętego Kolegium.

[Aurelio de Medici y Zep]

Celebritas Missae Pro Eligendo Pontificeissae


 

Mrok okrywał Wieczne Miasto, gdy 17 stycznia 2023 roku Pańskiego zgromadzili się na Welii Kardynałowie mający wybrać pierwszego od października minionego roku Patriarchę. Punktualnie o godzinie 17.00 w kierunku ołtarza Bazyliki Pawłowej kierowała się uroczysta procesja, którą rozpoczynał krucyferariusz, niosący ciężki, złoty a skromny krzyż Klemensa IV, Ojca Liturgii. Za nim kroczył turyferariusz z wonną kadzielnicą wypełnioną minerałami sprowadzonymi z odległego Cesarstwa Bizantyjskiego; następnie szli akolici, klerycy, prezbiterzy, kapelani, biskupi i arcybiskupi, pełniący swą posługę w Apostolskim Mieście. Za nimi ubrani w cappa magna, długie koronkowe komże - rokiety i białe rękawiczki, na których lśnią złote pierścienie, czcigodni Książęta Kościoła - Jego Eminencja Pius Maria Medyceusz oraz Jego Eminencja Ametyst Faradobus. Na stopach mają adamaszkowe pantofle, obszyte złotymi, lecz skromnymi nićmi przez jedną z mediolańskich szwalni. Krocząc, błogosławią rotryjski lud, który oczekuje na rozpoczęcie obrad Najprzewielebniejszego i Świętego Konklawe. Na samym końcu procesji podążał Jego Eminencja Aurelio Lorenzo Carlo de Medici y Zep, ostatni ważnie nominowany Dziekan Świętego Kolegium Kardynalskiego, z nominacji Michała I, która pozostaje ważna aż do mianowania następcy przez kolejnego Patriarchę. Na jego barkach spoczywał atłasowy, ciężki szkarłatny ornat, na głowie zaś wysoka mitra, którą nosił jeszcze jako Patriarcha Benedykt III. Jego umęczone długim już życiem ręce podtrzymuje dwóch diakonów, którzy pomagali mu wkroczyć do Bazyliki Welijskiej. Wkraczając do świątyni duchowni zajmują wyznaczone miejsca, a następnie rozpoczyna się Msza Święta, którą celebruje Dziekan.

[Aurelio de Medici y Zep]

Carissimi Fratelli e Sorelle!

Końca dobiega prawdopodobnie najdłuższa sediswakancja w historii Kościoła Rotryjskiego. Nadto, sediswakancja wyjątkowo osobliwa. Oto bowiem, gdy po ustaniu pontyfikatu Jego Świątobliwości Michała I nastało sede vacante - które zresztą ogłoszone zostało nie bez wielkich kontrowersji - nikt, łącznie ze mną, nie spełnił obowiązku obrania nowego Biskupa Rotrii. Desperacko, pragnąc uratować Rotrię przed upadkiem, objąłem extra ordinem  Złoty Tron i zostałem uznany przez Kolegium Kardynalskie, co uczyniło mnie legalnym Patriarchą Benedyktem III. Lecz pośród wszystkich licznych i wielkich błędów tego pontyfikatu największym było pominięcie koronacji. A jako stanowi Kodeks Prawa Kanonicznego, niekoronowany Patriarcha po trzydziestu dniach z mocy prawa traci swój urząd, nastaje zaś sede vacante. Tak też 29 października 2022 r. niepostrzeżenie przestałem być Patriarchą Benedyktem III, a władzę sprawowałem jako Antypatriarcha Benedykt III, kanonicznie i formalnie uzurpator władzy patriarszej, faktycznie zaś uznawany przez Kolegium, wiernych i społeczność międzynarodową. Ważnym Patriarchą jednak być przestałem, toteż od 29 października minionego roku mamy w Rotrii sede vacante. Nie zauważył tego nikt, łącznie ze mną. Uważam to za jedno z moich większych przewinień wobec Rotrii i kornie przepraszam wiernych oraz Braci Kardynałów. Dzieje Benedykta II można zatem sprowadzić do kilku słów - na początku Antypatriarcha, potem uznany Patriarcha, a po miesiącu ponownie Antypatriarcha aż do obalenia przez Stanisława Wieniawę. Szczęśliwie jednak spotykamy się tu na nowo, jako legalne nieustannie Kolegium Kardynalskie, aby dokonać wyboru Patriarchy mającego niepodważalną legitymację i pewną sukcesję władzy.

Nie da się ukryć, że przywiodła nas tu wszystkich rewolta, której dokonał Brat nasz Stanisław Wieniawa, ogłaszając się Wiktorem II. Obalając Antypatriarchę Benedykta III nie przejął po nim nawet antypatriarszego urzędu, nie otrzymał bowiem uznania nikogo spośród Kardynałów. I choć odmówić szczerych intencji ks. Wieniawie nie zamierzam, tak jako Kolegium Kardynalskie, choćby nawet skompromitowane nieudolnością, nie możemy przyjąć działań tak wykraczających poza przyjęty porządek. Rotria bowiem, i tak już okaleczona moimi szczęśliwie minionymi rządami, stałaby się jojonacją i pośmiewiskiem w oczach całego świata, gdyby władza przechodziła w niej z rąk do rąk na skutek nieustannych rewolucji. Pouczeni przez ks. Wieniawę co do naszych błędów, korzystamy ze skarbca prawdziwej legitymacji do wyboru Patriarchy i czynimy to na otwartym właśnie konklawe. Chcemy, by Rotria odrodziła się na silnych korzeniach własnej tradycji i dorobku, nie zaś w oderwaniu od nich, niczym dom postawiony na piasku. I tak się stanie, za co Bogu niech będą dzięki!

Kto będzie i kto powinien zostać Patriarchą? Nie czarujmy się - zapewne będzie to ktoś z nas. Wziąć będzie musiał na siebie ciężar przeprowadzenia Rotrii przez najpewniej wciąż trwające trudne i niewdzięczne czasy. My zaś wszyscy musimy go w tym wesprzeć i razem z nowym Ojcem Świętym chronić to, co przez własne zaniedbania niemal utraciliśmy - naszą Rotrię i Kościół Święty. Wezwani do tego jesteśmy bez wyjątku, i Kardynałowie, i ks. Wieniawa, ks. Godunow, ks. Soplica, całe duchowieństwo oraz wszyscy świeccy wierni, którym droga jest Rotria i jej przyszłość.

[Aurelio de Medici y Zep]

Po Celebracji Świętej kardynałowie udali się do zakrystii, aby przyodziać stroje chórowe. Po wspólnym nabożeństwie do św. Michała Archanioła uformowali procesję, na końcu której podążał Jego Eminencja Dziekan Aurelio Lorenzo Carlo de Medici y Zep, z nałożoną na strój chórowy szeroką stułą. Otwierał ją zaś krucyferariusz z ozdobnym krzyżem. Chór śpiewał Litanię do Wszystkich Świętych, a procesja zmierzała do Kaplicy Sykstyńskiej.

Gdy procesja dotarła na miejsce, odśpiewano hymn Veni Creator Spiritus. Następnie kardynałowie zajęli swoje miejsca na tronach z baldachimami, zaś Dziekan przemówił:

Umiłowani w Chrystusie Panu Bracia Kardynałowie!

Za moment złożymy przysięgę, której wymaga od nas Bulla Conclave consilio est Jego Świątobliwości, Ojca Świętego Jana I. Jej złamanie grozi najwyższymi sankcjami kościelnymi. Gdy ostatni z nas zaprzysięgnie, ogłosimy zamknięcie drzwi Kaplicy Sykstyńskiej. Od tego momentu obowiązuje członków Kolegium całkowity zakaz kontaktowania się ze światem zewnętrznym. Wyjątek dotyczy Dziekana w sprawach elekcji patriarszej oraz Kamerlinga w sprawach niecierpiącego zwłoki zarządu Państwem. Po wyborze Biskupa Rotrii ogłoszone zostanie uroczyste Habemus Patriarcham.

Bracia. Powstańcie, by złożyć przysięgę.

My, wszyscy i poszczególni Kardynałowie Elektorzy, obecni przy tym wyborze Patriarchy przyrzekamy, zobowiązujemy się i przysięgamy zachować wiernie i skrupulatnie wszystkie przepisy dotyczące wyboru Biskupa Rotryjskiego zawarte w prawie i Tradycji. Równocześnie przyrzekamy, zobowiązujemy się i przysięgamy, że jeśli ktokolwiek z nas, z Boskiego postanowienia, zostanie wybrany Biskupem Rotryjskim, dołoży starań, by wiernie wypełniać najwyższy urząd Pasterza Kościoła powszechnego i nie ustanie w wysiłku zapewniania i bronienia wytrwale praw duchowych i doczesnych oraz wolności Stolicy Świętej. Przede wszystkim przyrzekamy i przysięgamy zachować z największą wiernością i wobec wszystkich, tak duchownych, jak świeckich, tajemnicę związaną z tym wszystkim, co w jakikolwiek sposób odnosi się do wyboru Biskupa Rotryjskiego i z tym, co odbywa się w miejscu wyboru i dotyczy bezpośrednio lub pośrednio liczenia głosów; nie naruszać w żaden sposób tej tajemnicy tak w czasie wyboru, jak i po wyborze nowego Patriarchy, chyba że zostanie do tego udzielone wyraźne upoważnienie przez samego przyszłego Patriarchy; nie dawać żadnego poparcia ani nie sprzyjać jakiemukolwiek oddziaływaniu, sprzeciwianiu lub jakiejkolwiek innej formie interwencji, przez które władze świeckie jakiegokolwiek porządku i stopnia lub jakakolwiek grupa osób czy jednostki chciałyby ingerować w wybór Biskupa Rotryjskiego. Równocześnie przyrzekam i przysięgam powstrzymać się od wykorzystania jakiegokolwiek utrwalania odnośnie do tego, co w okresie wyboru dokonuje się w granicach Państwa Kościelnego, a szczególnie tego co bezpośrednio lub pośrednio w jakikolwiek sposób łączy się z czynnościami związanymi z tymże wyborem. Oświadczam, że tę przysięgę składam świadomy, że jej złamanie spowoduje w stosunku do mnie te sankcje duchowe i kanoniczne, jakie przyszły Patriarcha zdecyduje zastosować.

Jego Eminencja Dziekan podszedł następnie do zdobionego Ewangeliarza, położył na nim rękę i przyrzekł:

Et Ego, Aurelius Laurentinus Carolus cardinalis de Medieces et Zepp, spondeo, voveo, ac iuro, sic me Deus adiuvet et haec Sancta Dei Evangelia que manu mea tango.

Po złożeniu przysięgi Dziekan zasiadł na tronie w centralnej nawie Kaplicy i oczekiwał przyrzeczenia od pozostałych Elektorów.

[Pio Maria de Medici]

Et Ego, Pius Maria cardinalis de Medieces, spondeo, voveo, ac iuro, sic me Deus adiuvet et haec Sancta Dei Evangelia que manu mea tango.

[Ametyst I Dziecię]

Et Ego, Amethystus cardinalis Faradobus, spondeo, voveo, ac iuro, sic me Deus adiuvet et haec Sancta Dei Evangelia que manu mea tango.

[Aurelio de Medici y Zep]

Po wypowiedzeniu przyrzeczenia przez ostatniego z kardynałów, zasiadający na złotym tronie pośrodku kaplicy Kardynał Dziekan, obleczony jako jedyny spośród purpuratów w stułę, na której szkarłatnej powierzchni złotymi nićmi wyszyty jest wizerunek Chrystusa Króla Wszechświata oraz Św. Pawła Apostoła, uniósł się i zwrócony ku wszystkim nie-elektorom obecnym w Sykstynie rzekł:


Extra omnes!






Po wypowiedzeniu tych słów wszyscy oprócz książąt Kościoła opuścili Kaplicę Sykstyńską.
Następnie Dziekan podążając spokojnym krokiem przez święte mury podszedł do bogato zdobionych, drewnianych wrót i gestem dłoni zasygnalizował, by Gwardia Apostolska zamknęła je z drugiej strony.
Od tej pory Złota Brama pozostanie zamknięta tak długo, jak długo nie zostanie wyłoniony XXXIX Biskup Powszechny.

[Aurelio de Medici y Zep]

Głosowanie I