Celebra w rycie welijskim

[Nicefor]

Św. ojca naszego EUMENIUSZA, biskupa Gortyny, cudotwórcy.

Światłem boskim przepełniony* oświecasz nas, błogosławiony Eumeniuszu,* z miłością w pieśniach wychwalających* twoje czcigodne, sławne i święte odejście,* ojcze hierarcho Eumeniuszu,* módl się nieustannie za nas wszystkich.

Κατά Λουκά Αγιο Ευαγγέλιο 8,4-15.
Όταν συγκεντρώθηκε κοντά στον Ιησού πολύς κόσμος, που έρχονταν από διάφορες πόλεις, εκείνος τους είπε μια παραβολή:
«Βγήκε ο σποριάς για να σπείρει το σπόρο του· καθώς έσπερνε, μερικοί σπόροι έπεσαν στο δρόμο, όπου καταπατήθηκαν και τους έφαγαν τα πουλιά.
Άλλοι έπεσαν στις πέτρες και, όταν φύτρωσαν, ξεράθηκαν, γιατί δεν είχε υγρασία.
Άλλοι σπόροι έπεσαν ανάμεσα σε αγκάθια και, όταν αυτά φύτρωσαν μαζί τους, τους έπνιξαν.
Άλλοι όμως έπεσαν στο γόνιμο έδαφος, φύτρωσαν κι έδωσαν καρπό εκατό φορές περισσότερο». Αφού τα είπε όλα αυτά, πρόσθεσε με έμφαση: «Όποιος έχει αυτιά για ν' ακούει ας τα ακούει».
Οι μαθητές του τότε τον ρωτούσαν: «Τι σημαίνει η παραβολή αυτή;»
Εκείνος τους απάντησε: «Σ' εσάς έδωσε ο Θεός να γνωρίσετε τα μυστήρια της βασιλείας του, ενώ στους υπολοίπους αυτά δίνονται με παραβολές, ώστε να κοιτάζουν αλλά να μη βλέπουν και ν' ακούνε αλλά να μην καταλαβαίνουν».
«Η παραβολή αυτή σημαίνει το εξής: Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού.
Οι σπόροι που έπεσαν στο δρόμο, είναι εκείνοι που άκουσαν το λόγο του Θεού· έρχεται όμως ύστερα ο διάβολος και τον παίρνει απ' τις καρδιές τους, για να μην πιστέψουν και σωθούν.
Οι σπόροι που έπεσαν στο πετρώδες έδαφος, είναι εκείνοι που, όταν ακούσουν το λόγο, τον δέχονται με χαρά, δεν έχουν όμως ρίζα· γι' αυτό πιστεύουν για λίγο διάστημα και, όταν έρθει ο καιρός της δοκιμασίας, απομακρύνονται.
Αυτοί που έπεσαν στ' αγκάθια, είναι εκείνοι που άκουσαν το λόγο, συμπορεύονται όμως με τις φροντίδες, με τον πλούτο και τις απολαύσεις της ζωής, πνίγονται απ' αυτά και δεν καρποφορούν.
Με το σπόρο που έπεσε στο γόνιμο έδαφος, εννοούνται όσοι άκουσαν το λόγο με καλή και αγαθή καρδιά, τον φυλάνε μέσα τους και καρποφορούν με υπομονή».

Św. Eumeniusz (Eumenios, życzliwy, miły gr) od młodych lat odznaczał się życiem ascetycznym, modlitwą, dziełami miłosierdzia wobec biednych; z uwagi na te przymioty jego duszy został biskupem Gortyny na Krecie; walczył o czystość wiary przeciw heretykom; żył w II lub w III wieku; umarł jako męczennik.

[Nicefor]

27η Κυριακή κοινής περιόδου του έτους

Wiedzą solidną i sercem umocnionym wiarą* haniebną klęskę jawnie zadałaś groźnemu nieprzyjacielowi;* przed Chrystusem stanęłaś, błogosławiona,* mając na sobie płaszcz czerwony od krwi swojej,* i wiecznie cieszysz się z aniołami;* módl się za nas, wielka męczennico.

Κατά Λουκά Αγιο Ευαγγέλιο 17,5-10.
Οι απόστολοι είπαν στον Κύριο: «Αύξησε την πίστη μας».
Κι εκείνος τους είπε: «Αν είχατε πίστη σαν κόκκο σιναπιού, θα λέγατε σ' αυτή τη μουριά: “ξεριζώσου και πήγαινε να φυτρώσεις στη θάλασσα” κι εκείνη θα σας υπάκουε.
«Ποιος από σας, όταν ο δούλος του, που τον έχει για να οργώνει τα χωράφια ή να βόσκει τα πρόβατα, έρθει στο σπίτι από το χωράφι, θα του πει: “έλα αμέσως και κάθισε να φας”;
Δε θα του πει μάλλον: “ετοίμασε να δειπνήσω, ζώσου την ποδιά κι υπηρέτησέ με ώσπου να φάω και να πιω, και μετά θα φας και θα πιεις κι εσύ”;
Πρέπει μήπως να χρωστάει χάρη στο δούλο, επειδή έκανε αυτό που τον διέταξε;
Δεν το νομίζω. Έτσι κι εσείς, όταν κάνετε όλα όσα σας προστάζει ο Θεός, να λέτε: “είμαστε ανάξιοι δούλοι· κάναμε αυτό που οφείλαμε να κάνουμε”».

«Υπηρέτες άχρηστοι»
      Ο σωστός τρόπος να υπηρετεί κανείς καθιστά ταπεινό εκείνον που ενεργεί. Δεν αποδέχεται μια θέση ανωτερότητας απέναντι στον άλλο, ακόμη και αν η κατάσταση του τελευταίου είναι άθλια. Ο Χριστός πήρε την τελευταία θέση μέσα στον κόσμο – το Σταυρό – και ακριβώς χάρη σ’ αυτή τη ριζική ταπεινοσύνη, μας εξαγόρασε και μας βοηθά συνεχώς. Εκείνος που μπορεί να βοηθήσει αναγνωρίζει ότι είναι ακριβώς με αυτό τον τρόπο που βοηθήθηκε και ο ίδιος. Το γεγονός ότι μπορεί να βοηθήσει δεν είναι ούτε δική του ικανότητα ούτε ένας τίτλος υπερηφάνειας.

      Όσο περισσότερο κάποιος εργάζεται για τους άλλους, τόσο περισσότερο θα κατανοήσει και θα κάνει δικό του το λόγο του Χριστού: «Είμαστε υπηρέτες τυχαίοι». Πράγματι, αναγνωρίζει ότι δεν ενεργεί χάρη σε μια ανωτερότητά του, ή μιας μεγαλύτερης προσωπικής αποδοτικότητας, αλλά επειδή ο Κύριος του έκανε τη δωρεά. Ενίοτε, οι παραπάνω ανάγκες και οι περιορισμοί της δραστηριότητάς του μπορούν να τον εκθέσουν στην απογοήτευση. Αλλά είναι τότε ακριβώς που θα τον βοηθήσει το γεγονός να γνωρίζει ότι σε τελευταία ανάλυση, δεν είναι παρά ένα εργαλείο στα χέρια του Κυρίου. Θα απελευθερωθεί με αυτό τον τρόπο από την υπεροψία ότι οφείλει να πραγματοποιήσει, προσωπικά και μόνος, την αναγκαία καλυτέρευση του κόσμου. Ταπεινά, θα κάνει αυτό που του είναι δυνατό να κάνει, ταπεινά, και εμπιστευόμενος το υπόλοιπο στον Κύριο.

      Είναι ο Θεός που κυβερνά τον κόσμο και όχι εμείς. Εμείς, του προσφέρουμε απλά τις υπηρεσίες μας, όσο μπορούμε, και όσο μας δίνει τη δύναμη. Κάνοντας όμως αυτό που είναι δυνατό, με τη δύναμη που διαθέτουμε, αυτό είναι το έργο που διατηρεί τον καλό υπηρέτει του Ιησού Χριστού σε διαρκεί κίνηση: «Η αγάπη του Χριστού μας ωθεί» (2Κορ. 5,14).

[Henryk Ziemiański de Harlin]

Bóg zapłać za celebrę.

[Nicefor]

28η Κυριακή κοινής περιόδου του έτους

Święci męczennicy* wielkimi swoimi czynami wprowadzili w nadzwyczajny zachwyt Moce Niebieskie,* bo w śmiertelnym ciele mocą Krzyża niewidzialnie zwyciężyli dobrym bojowaniem bezcielesnego wroga* i modlą się do Pana o miłosierdzie dla dusz naszych.

Κατά Λουκά Αγιο Ευαγγέλιο 17,11-19.
Πηγαίνοντας ο Ιησούς προς την Ιερουσαλήμ, περνούσε ανάμεσα από τη Σαμάρεια και τη Γαλιλαία.
Καθώς έμπαινε σ' ένα χωριό, τον συνάντησαν δέκα λεπροί· στάθηκαν λοιπόν από μακριά
και του φώναζαν δυνατά: «Ιησού, αφέντη, ελέησέ μας!»
Βλέποντάς τους εκείνος τους είπε: «Πηγαίνετε να σας εξετάσουν οι ιερείς». Και καθώς πήγαιναν, καθαρίστηκαν από τη λέπρα.
Ένας απ' αυτούς, όταν είδε ότι θεραπεύτηκε, γύρισε δοξάζοντας με δυνατή φωνή το Θεό,
έπεσε με το πρόσωπο στα πόδια του Ιησού και τον ευχαριστούσε. Κι αυτός ήταν Σαμαρείτης.
Τότε ο Ιησούς είπε: «Δε θεραπεύτηκαν και οι δέκα; Οι άλλοι εννιά πού είναι;
Κανένας τους δε βρέθηκε να γυρίσει να δοξάσει το Θεό παρά μόνο τούτος εδώ ο αλλοεθνής;»
Και σ' αυτόν είπε: «Σήκω και πήγαινε στο καλό· η πίστη σου σε έσωσε».

Καθαρισμένοι από τη λέπρα της αμαρτίας
        «Ενώ προχωρούσαν καθαρίστηκαν.» Οι αμαρτωλοί οφείλουν να ακούσουν αυτά τα λόγια και να προσπαθήσουν να τα καταλάβουν. Είναι εύκολο στον Κύριο να συγχωρήσει αμαρτίες. Συχνά, πράγματι, ο αμαρτωλός έχει συγχωρηθεί πριν ακόμη συναντήσει τον ιερέα. Στην πραγματικότητα είναι συγχωρημένος την ίδια στιγμή που μετανοεί. Πράγματι, οποια και να είναι η στιγμή που μεταστρέφεται, περνάει από το θάνατο στη ζωή … Να θυμάται όμως για ποια μεταστροφή πρόκειται. Ας ακούσει αυτό που λέει ο Κύριος: «Επιστρέψετε σ’ Εμένα με όλη την καρδιά σας, με νηστεία, με δάκρυα και με πένθος! Ξεσκήσετε την καρδιά σας και όχι τα ενδύματά σας (Ιωήλ 2,12…). Κάθε μεταστροφή πρέπει να συμβαίνει στην καρδιά, μέσα μας.

        «Ένας από αυτούς βλέποντας ότι θεραπεύτηκε, γύρισε πίσω, δοξάζοντας το Θεό μεγαλόφωνα.» Στην πραγματικότητα, αυτός ο άνθρωπος εκπροσωπεύει όλους αυτούς που καθαρίστηκαν με το νερό του Βαπτίσματος ή καθαρίστηκαν με το μυστήριο της μετάνοιας. Δεν ακολουθούν πλέον το δαίμονα, αλλά μιμούνται το Χριστό, βαδίζουν μαζί του δοξάζοντάς τον και ευχαριστώντας τον και δεν εγκαταλείπουν την υπηρεσία του … «ο Ιησούς του λέει: ΄σήκω και πήγαινε η πίστη σου σε έσωσε΄». Μεγάλη, λοιπόν, είναι η δύναμη της πίστης, διότι «χωρίς αυτήν, σύμφωνα με τα λόγια του αποστόλου, είναι αδύνατο να είναι ευάρεστος στο Θεό» (Εβρ.11,6). «Ο Αβραάμ είχε την πίστη στο Θεό, και πράγματι, ο Θεός εκτίμησε ότι ήταν δίκαιος» (Ρωμ.4,3). Επομένως είναι η πίστη που σώζει, η πίστη που δικαιώνει, η πίστη που θεραπεύει τον άνθρωπο στην ψυχή και στο σώμα του.

[Nicefor]

ΜΝΗΜΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΩΝ ΠΙΣΤΩΝ

Pana mego wszystkich przyjaciół opiewam,
przecież jest zgoda, niech każdy wejdzie do ich zastępu.

Κατά Λουκά Αγιο Ευαγγέλιο 19,1-10.
Ο Ιησούς μπήκε στην Ιεριχώ και περνούσε μέσα από την πόλη.
Εκεί υπήρχε κάποιος, που το όνομά του ήταν Ζακχαίος. Ήταν αρχιτελώνης και πλούσιος.
Αυτός προσπαθούσε να δει ποιος είναι ο Ιησούς· δεν μπορούσε όμως εξαιτίας του πλήθους και γιατί ήταν μικρόσωμος.
Έτρεξε λοιπόν μπροστά πριν από το πλήθος κι ανέβηκε σε μια συκομουριά για να τον δει, γιατί θα περνούσε από 'κει.
Όταν έφτασε ο Ιησούς στο σημείο εκείνο, κοίταξε προς τα πάνω, τον είδε και του είπε: «Ζακχαίε, κατέβα γρήγορα, γιατί σήμερα πρέπει να μείνω στο σπίτι σου».
Εκείνος κατέβηκε γρήγορα και τον υποδέχτηκε με χαρά.
Όλοι όσοι τα είδαν αυτά διαμαρτύρονταν κι έλεγαν ότι πήγε να μείνει στο σπίτι ενός αμαρτωλού.
Τότε σηκώθηκε ο Ζακχαίος και είπε στον Κύριο: «Κύριε, υπόσχομαι να δώσω τα μισά από τα υπάρχοντά μου στους φτωχούς και ν' ανταποδώσω στο τετραπλάσιο όσα έχω πάρει με απάτη».
Ο Ιησούς, απευθυνόμενος σ' αυτόν, είπε: «Σήμερα αυτή η οικογένεια σώθηκε· γιατί κι αυτός ο τελώνης είναι απόγονος του Αβραάμ.
Ο Υιός του Ανθρώπου ήρθε για ν' αναζητήσει και να σώσει αυτούς που έχουν χάσει το δρόμο τους».

«Η αγάπη είναι δυνατή σαν τον θάνατο»
Η αγάπη με την οποία μας αγάπησε ο Θεός διέλυσε με τη δύναμή της τα δεσμά στα οποία μας κρατούσε αιχμάλωτους ο θάνατος. Από τώρα και στο εξής, εκείνος μπορεί να κρατήσει μόνο για μια στιγμή όσους του επιτρέπεται να αγγίξει. Διότι «Ο Χριστός έχει αναστηθεί, κάνοντας την αρχή για την ανάσταση όλων των νεκρών» (Α΄ Κορ. 15, 20). Επιβεβαιώνει τη σιγουριά μας ότι θα αναστηθούμε, με το μυστήριο, το παράδειγμα και τη μαρτυρία της δικής Του ανάστασης, καθώς και με τον λόγο της υπόσχεσής Του.

Είναι δυνατός ο θάνατος, ικανός να μας αφαιρέσει το δώρο της ζωής· είναι δυνατή η αγάπη, που μπορεί να μας επαναφέρει σε μια καλύτερη ζωή. Ο θάνατος είναι δυνατός: η δύναμή του μπορεί να μας απογυμνώσει από το σώμα μας· η αγάπη είναι δυνατή: έχει τη δύναμη να αποσπάσει από τον θάνατο το λάφυρό του και να μας το επιστρέψει. Είναι δυνατός ο θάνατος: κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να του αντισταθεί· είναι δυνατή η αγάπη, τόσο που θριαμβεύει επί του θανάτου, αμβλύνει το κεντρί του, αναχαιτίζει τη φιλοδοξία του και αντιστρέφει τη νίκη του. Θα γελοιοποιείται πράγματι κάθε φορά που θα του λένε: «Θάνατε, πού είναι το κεντρί της δύναμής σου; Άδη, πού είναι η νίκη σου;» (Α΄ Κορ. 15, 55). «Η αγάπη είναι δυνατή σαν τον θάνατο» (Άσμ. 8, 6), γιατί ο θάνατος του θανάτου είναι η αγάπη του Χριστού, όπως το υποδηλώνει αυτός ο λόγος: «Θάνατε, θα είμαι ο θάνατός σου· Άδη, θα είμαι ο αφανισμός σου» (Ωσηέ 13, 14).

Η αγάπη με την οποία αγαπάμε τον Χριστό, είναι επίσης ισχυρή όπως ο θάνατος, γιατί είναι ένα είδος θανάτου: η εξαφάνιση της παλιάς ζωής, η κατάργηση των ελαττωμάτων, η εγκατάλειψη των έργων του θανάτου. Αυτή η αγάπη που έχουμε για τον Χριστό, είναι σαν μια απάντηση στην αγάπη που μας δίνει· αν και είναι άνιση προς αυτήν, είναι κατ' εικόνα της. Εκείνος μας αγάπησε πρώτος, και, με το παράδειγμα αγάπης που μας έδωσε, έγινε το πρότυπό μας και η σφραγίδα μας. Σε εμάς εναπόκειται να αφεθούμε στην αποτύπωση της εικόνας Του, να αφήσουμε στην άκρη το γήινο προσωπείο και να φορέσουμε την ουράνια μορφή, σε εμάς εναπόκειται να αγαπήσουμε τον Χριστό όπως μας αγάπησε Εκείνος.